Βοηθεια για τη μητερα μου αλλα κ για μενα...
Γεια σας,
Θα ηθελα σας παρακαλω πολυ τη γνωμη καποιου ειδικου οσον αφορα ενα θεμα που απασχολει εμενα κ την οικογενεια μου εδω κ πολλα χρονια κ που με επηρεαζει τοσο πολυ αμεσα κ εμμεσα που πραγματικα δν αντεχω αλλο πια.Εχω κουραστει,περασα ηδη πολλα χρονια παρα πολυ ασχημα κ νομιζω οτι εχει φτασει ο κομπος στο χτενι,τουλαχιστον απο μεριας μου.Δν μπορω να βαλω τις σκεψεις μου,τα συναισθηματα μου κ τη ζωη μου σε μια σειρα.Αρκετα εχω υποστει.Δν ξερω πως να το χειριστω κ πρακτικα κ συναισθηματικα.Αλλοτε με πιανουν οι τυψεις κ οι ενοχες κ αλλοτε θυμωνω τοσο πολυ που δν παει αλλο.
Το προβλημα εχει να κανει με την μητερα μου.
Η ''διαγνωση'' συμφωνα με τον πατερα μου που εγινε οταν εγω ημουν στην εφηβεια κ αρχιζα να ωριμαζω να σοβαρευω κ να ξεβγαινω απο το σπιτι,αφου ο ιδιος τοτε με πλησιασε κ αρχισε να μου μιλαει,με την οποια κ συμφωνησα τοτε βεβαια κ πηρα το μερος του μιας κ εδινε μια εξηγηση στην ολη συμπεριφορα της μαμας μου ηταν οτι αυτη επασχε απο υποχονδριαση κ οτι επρεπε κ εγω πλεον οπως εκανε κ ο ιδιος μεχρι τοτε να το χειριστουμε αναλογως.Γι αυτον ομως το αναλογως ηταν να της λεμε συνεχεια ναι κ ναι,ειτε υπομενοντας τις υστεριες κ τους παραλογισμους της,ειτε απλα αγνοωντας την.Ο πατερας μου δλδ εχει βολευτει με ολη αυτη την κατασταση,την εχει ταχτοποιισει μεσα στο μυαλο του κ ξερει να τη χειριζεται κ οσον αφορα την ιδια κ τον κοσμο κ τους συγγενεις μιας κ λεει οτι αυτο που της συμβαινει ειναι ιδιον της οικογενειας της κ οτι κ ο πατερας της(παππους μου) συμπεριφεροταν ετσι.
Και πιο πριν βεβαια απο τοτε τη θυμαμαι συνεχως να ζει μια κατασταση τραγικη απο μονη της μεσα στην γκρινια,την κλαψα,τον αρνητισμο,την μεμψυμοιρια,τα νευρα κ τις υστεριες αλλα νομιζω οτι οσο περνανε τα χρονια η κατασταση χειροτερευει.
Δν ξερω τι αλλο να γραψω πραγματικα.Πανε τωρα γυρω στα 8-9 χρονια αυτη η κατασταση χωρις να σηκωνει κουβεντα απο κανεναν,νευριαζοντας πολυ οταν της λεμε οτι δν ειναι τα πραγματα οπως τα λεει κ ταυτιζοντας τον εαυτο της ειτε με παππουδες κ γιαγιαδες ανω των 80 (η ιδια ειναι 47 χρονων!!!!!!!)ειτε βρισκοντας καινουριες αρρωστιες που ακουει οτι περναει ο ενας κ ο αλλος κ νομιζοντας οτι τις περναει κ αυτη.Πηγαινει συνεχως σε γιατρους,κανει εξετασεις συνεχεια,καταπινει χαπια κ κανει ενεσεις σαν να ειναι το πιο απλο πραγμα αλλα κ το μονο που εχει να κανει πια στον κοσμο.
Στεναχωριεμαι αλλα κ θυμωνω ταυτοχρονα τοσο πολυ.Οταν υπαρχει αναγκη σε καποιον αλλο απο την οικογενεια τσακ σαν να ξυπναει,για να τον βοηθησει,λεγοντας ομως κ κει παλι οτι κ αυτη εχει περασει τα ιδια.Δν εχει κοινωνικη ζωη,καπνιζει σαν φουγαρο,εχει 13 γατες κ ενα σκυλο που ασχολειται μονο μαζι τους.Δουλευει σε μια δουλεια που της προσφερει πολλα λεφτα κ που εκανε τοσο κοπο για να μπει που ομως τη βριζει,την καταριεται,γκρινιαζει και νευριαζει καθε μερα.
Δν φροντιζει τον εαυτο της σαν γυναικα καθολου κ μαζι μου ασχολειται μονο για συγκεκριμενα θεματα κ με συγκεκριμενο τροπο.Δν αντεχω αλλο.Με επηρεαζει σε καθε επιπεδο κ τομεα ειτε αμεσα ειτε εμμεσα χρονια τωρα.Ντρεπομαι,θυμωνω κ στεναχωριεμαι.Ειναι στιγμες που τη λυπαμαι κ αλλες που θελω να την πλακωσω στο ξυλο με ολη αυτη την κατασταση.Δ Ε Ν Α Ν Τ Ε Χ Ω Α Λ Λ Ο Π Ι Α!!!!!!!!!Κ ολα αυτα βεβαια καλυπτουν το γεγονος οτι σαν μανα ειναι τελειως χαλια κ δν μπορει ουτε προσπαθει να βοηθησει ουτε τον εαυτο της ουτε εμενα σε καμια απο τις σημαντικες αποφασεις κ φασεις στη ζωη μου.Τιποτε!Δν θελω καν να ειμαι διπλα της.Ειμαι ομως μοναχοκορη κ εχουμε αναγκη η μια την αλλη,τουλαχιστον εγω ετσι νιωθω κ κλαιω που δν μπορει να γινει κατι τετοιο γιατι ειναι απλα σ εναν δικο της κοσμο.Μ εχουν πιασει ηδη τα κλαματα...
Ας μου πει καποιος καποια γνωμη-λυση η εστω τη δικια του εμπειρια να παρηγορηθω λιγακι....
