Προσπαθεια για ψυχολογικη ανοδο, μακρια απο καταθλιψη

Καλησπερα σε ολα τα μελη του φορουμ.

Πριν απο ενα χρονο περιπου (θα συμπληρωθει σε κανενα διμηνο) ειχα στειλει το πρωτο μου ποστ εδω, περιγραφοντας την ψυχολογικη μου κατασταση (καταθλιψη) η οποια οφειλοταν σε πολλους παραγοντες...αρχικα στο πανεπιστημιο το οποιο με εχει παρει πολυ απο κατω, και επειτα σε μια απιστευτη δυσκολια επικοινωνιας με τους δικους μου. Επειδη ειχε περισσοτερο βαρος στο τελευταιο, το ειχα βαλει στην ενοτητα Οικογενεια-σχεσεις-σεξουαλικοτητα αλλα τωρα εχουν αλλαξει αρκετα τα πραγματα επομενως το βαζω εδω....

Το καλοκαιρι, πηγα αρχικα σε ψυχοθεραπευτη και επειτα σε ψυχολογο...ο ψυχοθεραπευτης ηταν αυτος που με βοηθησε και με εκανε να δω τα πραγματα με πιο ομαλο τροπο, λεγοντας μου καποια πραγματα εξω απο τα δοντια πραγμα το οποιο το εκτιμησα. Η ψυχολογος δεν με βοηθησε γιατι απλα με αφηνε να μιλαω μονη μου και μου εκανε ερωτησεις χωρις να μου λεει κατι συγκεκριμενο επομενως μετα απο δυο-τρεις φορες δεν συνεχισα... εντωμεταξυ επιασα δουλεια παρτ ταιμ οπως ειχα υπολογισει και ξεκινησα ελπιζοντας οτι θα μου εδινε ενα παραπανω κινητρο να δω τα πραγματα πιο καλα...με τον καιρο αποδεικνυεται οτι δεν ειναι ετσι...προσπαθω να συγκεντρωθω αλλα δεν εχω το επιθυμητο αποτελεσμα...περασα και απο καποιες σχεσεις (δικης μου επιπολαιοτητας) οι οποιες μου ξεσκισαν περισσοτερο την ψυχολογια μου και λιγο πριν τα Χριστουγεννα, ειχα κανει πολυ μικρη προοδο οσον αφορα την συνεχιση των σπουδων μου στο πανεπιστημιο και τη δουλεια μου. Προς το τελος του χρονου και αρχες του καινουριου, γνωρισα εναν ανθρωπο αυτο που λεμε συντροφο με ολη τη σημασια της λεξεως. Εχουμε κλεισει δυο μηνες μαζι και ολα κυλουν πολυ ομορφα....(οσον αφορα το συναισθηματικο)....στα υπολοιπα, ομως εξακολουθω να παραμενω σε ενα μεγαλο βαθμο επιρρεπης στο τι λενε οι αλλοι, στο πως βλεπω τον εαυτο μου, και κυριως εξακολουθω να ειμαι χωρις σκοπο, χωρις κινητρο για να συνεχισω να παρω το πτυχιο...επισης πριν μερικες μερες, συνειδητοποιησα με τρομο, οτι εχω και κυκλοθυμια (πιθανον να λεγεται διπολικη διαταραχη) την οποια δεν μπορω να ελεγξω....επηρεαζομαι παρα μα παρα πολυ απο τα αρνητικα που μπορει να λεγονται, και επισης εχω την κακη συνηθεια επειδη καποιος εχει "περιεργη" (για τα πιστευω μου) συμπεριφορα, να νιωθω οτι εχω κανει καπου λαθος και να ειμαι ακομα χειροτερα....δεν καταλαβαινω γιατι καταληγω να σκεφτομαι ετσι και εκει που νομιζα οτι μπορω να το ελεγξω εν τελει συμβαινει το αντιθετο....προσπαθω να καταλαβω τα αιτια, προσπαθω να δω απο που προερχονται για να το πολεμησω, και προσπαθω να βρω και τροπους να το πολεμησω. Εν τελει καταληγω να ειμαι χειροτερα...εξακολουθω να δεχομαι ερωτησεις μπηχτες για το πτυχιο μου πραγμα το οποιο με φθειρει ακομα περισσοτερο, και τα καλα λογια δεν με αγγιζουν πλεον. Δεν μπορω να καταλαβω τι βρισκουν και μου λενε καποια "προτερηματα" πανω μου...νιωθω σαν να βγαζω μονη μου τα ματια μου και δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω...πριν καταφυγω παλι σε ψυχοθεραπευτη θα ηθελα την γνωμη σας...με εχει βοηθησει στο παρελθον (παρα τις μηδαμινες προοδους) ελπιζω οτι θα με βοηθησει και τωρα...

Σε γενικες γραμμες αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι οι εντατικες προσπαθειες που εχω κανει περιπου ενα χρονο τωρα, δεν εχουν ευωδωσει πολυ, γιατι εξακολουθω να εχω καταθλιψη (αν και δεν ξερω σε ποσο βαθμο)...αγχωνομαι για τα παντα, και απελπιζομαι για τα παντα....υπαρχουν καποιες βραδινες ωρες που εχω μια ανεξηγητη ευθυμια και πρωινα τα οποια απλα θελω να καθομαι σε μια γωνια και να κοιταω το κενο....

Εξακολουθει να μη με γεμιζει τιποτα, παρα μονο οι ωρες που περναω με το αγορι μου, με τον οποιο περναμε απιστευτα ομορφα, αλλα οταν γυρναω σπιτι, σε λιγο ξαναγυρναω στην προηγουμενη κατασταση...εξακολουθω να πιστευω οτι βρισκομαι κοντα στο ναδιρ...(πριν θεωρω οτι ειχα πιασει πατο...)

Ζητω τη βοηθεια σας και για κατι πιο συγκεκριμενο παρακαλω ρωτηστε με γιατι ειναι τοσα πολλα μεσα στο κεφαλι μου που μεσα απο συζητηση θα δωσω μια πιο καθορισμενη εικονα....

Ευχαριστω εκ των προτερων

Triella

διαβασα το κειμενο σου Triella


τι θα ελεγες σε σενα εαν ησουν ενας τριτος ανθρωπος;

τι θα σε συμβουλευες;


δυστυχως η χαμηλη αυτοεκτιμηση κανει τη μεγαλυτερη ζημια στην περιπτωση σου αλλα και σε πολλες περιπτωσεις πιστευω


σου χαλα τη διαθεση και σε αφηνει χωρις δυναμη


αυτα ηθελα να πω οτι το διαβασα και γενικα εχεις αρκετα ξεκαθαρη σκεψη

πολυ ωραιο αυτο

researcher το να βλεπεις τα πραγματα σαν τριτο προσωπο τη στιγμη που τα βλεπεις σαν πρωτο, ειναι πολυ δυσκολο και αυτη τη στιγμη δεν εχω την δυνατοτητα να το κανω....πιθανον γιατι δεν το εχω καλλιεργησει επομενως δεν μπορω να ξερω τι θα μου ελεγα...προσπαθω να δικαιολογησω καποια πραγματα στον εαυτο μου, αλλα επειτα σκεφτομαι οτι \"σαν πολλα δεν δικαιολογεις??? ολο ετσι θα τη βγαζεις?\"....και φυσικαξαναπεφτω στην προηγουμενη κατασταση...αν μπορουσα να δω τα πραγματα απο αλλη σκοπια, πιθανον να ελεγα οτι μου λενε οι γυρω μου...τα οποια δεν πιστευω, δεν ακουω, δεν εμπιστευομαι....με λιγα λογια αρνουμαι να ανοιξω τα αυτια μου...γιατι πιστευω οτι απλα ειναι λογια καθησυχαστικα και οχι αληθινα...θελω να ξεφυγω απο αυτη την περιοδο αρνησης, αλλα ουτε τα καλα λογια αλλα ουτε και τα επικριτικα κανουν το πεισμα μου να λειτουργησει προς το καλυτερο...

ειμαι σε μια ψιλοαπογνωση...

ευχαριστω για το ενδιαφερον...

Triella καλησπέρα!!!

Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω από που να αρχίσω....

Μπορώ να σε καταλάβω πως νιώθεις γιατί έτσι ήμουν κι εγώ μέχρι πριν...δε μπορώ να το καθορίσω απόλυτα.

Σκέψου ότι μια κατάθλιψη δεν έρχεται από τη μία στιγμή στην άλλη.Θέλει πολλή \"δουλειά\" και περνούν πολλά χρόνια για να φτάσει σε σημείο κάποιος να καταλάβει ότι έχει κατάθλιψη. Εσύ πως περιμένεις μέσα σε λίγους μήνες που ξεκίνησες θεραπεία να είσαι εντελώς καλά?
Εδώ και 2μιση χρόνια κάθε εβδομάδα κάνω ψυχοθεραπεία και δε μπορώ να πω ότι είμαι εντελώς καλά αλλά έχω δει σημαντική βελτίωση.
Αυτό που έχω να σου πω να κάνεις υπομονή, η θεραπεία θέλει κι αυτή το χρόνο της... καπώς έτσι αισθανόμουν κι εγώ στην τωρινή φάση τη δική σου.

Δε σου κρύβω ότι ακόμη και μετά από τόσα χρόνια θεραπείας υπάρχουν στιγμές που νιώθω μοναξιά.

Αυτό που έχω καταλάβει όμως είναι να μη ντρέπομαι γι αυτά που νιώθω και να μη φοβάμαι να τα εκφράσω(για μένα τουλάχιστον αυτό είναι πολύ σημαντικό και το έχω πάντα στο μυαλό μου)

Σου έχουν δώσει και θεραπεία με φάρμακα?

Φιλιά!!!

Κοίτα triela πιστεύω πως χρειάζεται βοήθεια για να ξεπεραστεί η κατάθλιψη.
Μερικές φορές όσο κι αν προσπαθούμε καταλήγουμε σε έναν φαύλο κύκλο κι εκεί χρειάζεται ένας άλλος άνθρωπος-ειδικός να μας βοηθήσει.
Γράφεις:\'\'
Σε γενικες γραμμες αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι οι εντατικες προσπαθειες που εχω κανει περιπου ενα χρονο τωρα, δεν εχουν ευωδωσει πολυ, γιατι εξακολουθω να εχω καταθλιψη (αν και δεν ξερω σε ποσο βαθμο)...\'\'

Κάνε κάτι για την κατάθλιψή σου.Με τον ψυχοθεραπευτή γιατί σταμάτησες αφού ένιωθες ότι σε βοηθούσε?

Η κατάθλιψη είναι ένας αμυντικός μηχανισμός,που αν τα αίτιά της δεν αναζητηθούν και δεν χτυπηθούν στη ρίζα τους,επιμένει.Το κάθε άτομο δεν εκδηλώνει κατάθλιψη όπως ένα άλλο,ακόμη κι αν τα αίτια είναι όμοια.Έχω την εντύπωση πως\"τρέχει\"μέσα στις οικογένειες,αυτό έχω διαπιστώσει εγώ από τη δική μου.
Το καλύτερο για μένα θα ήταν να συνέχιζες να δουλεύεις με έναν ψυχολόγο που εμπιστεύεσαι και ταιριάζουν τα χνώτα σας,μέχρι να διαπιστώσεις πως η τάση αυτή του οργανισμού σου να χρησιμοποιεί τον συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης ως άμυνα/διαφυγή φτάσει σε ένα σημείο να μειωθεί δραστικά.

@ eimai ok να σου κανω λιγο μια αναδρομη...η καταθλιψη ετσι οπως το υπολογισα οταν προσπαθησα να ανασυνταχθω, αρχισε να ερχεται πριν απο 3 χρονια, οταν στον τομεα που ηθελα να παω για εξειδικευση στην επιστημη μου με απερριψαν επειδη ημουν \"Κοπελα\" (που μαλλον δεν ισχυει απλως δεν του αρεσε η μουρη μου)...και επειτα δεχομουν για πολυ καιρο επικρισεις απο τον καθηγητη στην δουλεια που εκανα αμισθει στο αστεροσκοπειο...με μειωνε μπροστα σε συναδελφους αλλα και σε συμφοιτητρια μου που ειχαμε πολυ καλη σχεση...γενικως ετρωγα πορτα απο το πανεπιστημιο αλλα αυτο για καποιο λογο αντι να με πεισμωσει να το τελειωσω μια ωρα αρχυτερα αντεδρασα διαφορετικα...(που υποτιθεται οτι ειμαι δυναμικος χαρακτηρας)...επειτα οι γονεις μου δεν καταλαβαιναν ουτε καταλαβαινουν το λουκι που περναμε εκει...(εξω απο το χορο ο καθενας πολλα τραγουδια ξερει) αλλα ουτε και δεχονταν να προσπαθησουν να καταλαβουν...κοινως αρχισα να πιστευω οτι δεν κανω για αυτο που σπουδαζω και πηρα την κατω βολτα...περασαν 2μιση χρονια που ημουν ετσι και το καταλαβα περσι την Ανοιξη οτι ουσιαστικα χρειαζομαι βοηθεια...δεν ειχα μιλησει ομως σε κανεναν για αυτο...δεν τολμουσα...ξεκινησα την δουλεια, και πηγα αρχικα σε ψυχοθεραπευτη αρχικα γιατι μου ειπαν απο την δημοσια υπηρεσια οτι οταν ειναι η πρωτη φορα που πας σε ψυχολογο, πρεπει να σε δει πρωτα ψυχοθεραπευτης για να δει αν θα χρειαστει στην πορεια να παρεις φαρμακα...επειτα συνομιλησα με την ψυχολογο...για 3 βδομαδες περιπου αλλα δεν με ικανοποιησε και ετσι εφυγα...απο τοτε προσπαθω με τις δικες μου δυναμεις να κανω πραγματα αλλα δεν εχω καταφερει και πολλα...παει περιπου ενας χρονος και η ανακαμψη ειναι πολυ μικρη εως παρα πολυ μικρη...ευτυχως που βρηκα και εναν ανθρωπο που πραγματικα αξιζει και θελει να ειναι στο πλευρο μου...μεχρι στιγμης μου εχει σταθει πολυ και ας γνωριζομαστε τοσο λιγο....
Βλεπω στο ποστ σου οτι εχεις 2μιση χρονια ψυχοθεραπειας...εχω ηδη χασει 3 χρονια απο τη ζωη μου ετσι ασκοπα...αν χασω και αλλα 2 περιπου για να βρω τον εαυτο μου θα φυγουν παρα πολλα....αυτο που δεν καταλαβαινω και μου σπαει τα νευρα, ειναι που βρισκουν αλλοι γνωστοι μου κινητρο και συνεχιζουν και τελειωνουν τη σχολη...εγω γιατι δεν μπορω να βρω...??? και μονο στη σκεψη οτι δεν εχω σκοπο, τρελαινομαι...
Και κατι αλλο....δεν θελω επουδενη λογο να παρω φαρμακα...οχι απλως αρνουμαι να τα παρω, ειμαι καθετη σε αυτο...δεν θελω να εθιστω....ολη η προσπαθεια θελω να γινει απο μεσα μου...

@ Arsi Ο ψυχοθεραπευτης ηταν μοναχα για την πρωτη συνεδρια μετα επαιρνε τα ηνια ο ψυχολογος....και ακομα και να ειχα την δυνατοτητα να κανω μαζι του συνεδριες, τον ντρεπομαι παρα πολυ γιατι....δεν μπορω να προσδιορισω ακριβως γιατι...
η μητερα μου μου λεει να της μιλησω να το λυσουμε μαζι οτι ειναι, αλλα νιωθω οτι δεν θα με βοηθησει...δεν το εχει καταφερει στο παρελθον και δεν προκειται να αλλαξει κατι τωρα...και δεν θελω να μιλαω στος γονεις μου πολυ για αυτα που νιωθω...αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι \"παρε τη ζωη στα χερια σου, διεκδικησε...\"....ο μανωλης με τα λογια χτιζει ανογια και κατογια...\"εγω στην ηλικια σου το καταφερα αυτο με δικο μου κοπο\"....ωραια....και αυτο και με κανει να νιωθω χειροτερα που δεν μπορω να το καταφερω εγω...

@ rainandwind το να παω τωρα σε ψυχολογο, το βρισκω λιγο δυσκολο, αν και το σκεφτομαι πολυ σοβαρα να το κανω μεσα στις επομενες μερες...ειδικα αυτη η κυκλοθυμια που ανακαλυψα οτι εχω με τρελαινει ακομα περισσοτερο...τωρα το αν θα ταιριαζουν τα χνωτα μας ειναι λιγο δυσκολο με οποιονδηποτε, για τον απλουστατο λογο, οτι ειμαι ανθρωπος που θελω να μου μιλανε να μου λενε τη γνωμη τους σαν επιστημονες και σαν ανθρωποι....αυτο που μου εχει πει ομως μια φιλη που παει χρονια τωρα σε ψυχολογο, ειναι οτι δεν θα εκφρασουν ποτε προσωπικη αποψη...και επισης \"σου χαιδευουν τα αυτια\"....αυτο ειναι κατι που μισω και νιωθω οτι με καθυστερει και χανω το χρονο μου...το μονο που ζητω ειναι απαντησεις οχι να καθομαι και να μιλαω μονη μου και ο αλλος να με κοιταει και να με ρωταει απλα \"και τι πιστευεις για αυτο\"...΄το τι πιστευω το ειπα, τωρα θελω εσυ να μου πεις τι πιστευεις για αυτο... (καπως ετσι)...

γενικως αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι οταν ακουω προβληματα αλλων, μπορω να βοηθησω με μια σχετικη ανεση, αλλα οταν προκειται για προβληματα δικα μου...τα κανω κοινως ΣΚ@Τ@....(συγνωμη..) και εχω και μια ταση να γκρεμιζω οτι καλο χτιζω με κοπο....αυτο με φοβιζει ακομα περισσοτερο...

Παρόλο που η δική μου προυπηρεσία,λολ,δεν έχει και τόσο μεγάλη πορεία όσο άλλων μελών(είχα πάει παλιότερα σε ψυχολόγο για τρεις μήνες και ξανάρχισα πολύ πρόσφατα),δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση πως ο ψυχολόγος μου χαιδεύει τ\'αυτιά.Αντίθετα,τις περισσότερες φορές η διαδικασία μου βγάζει αλήθειες που δε με συμφέρουν,αλλά τις αποδέχομαι και τον εμπιστεύομαι στον τρόπο που με οδηγεί να μάθω να τις αναγνωρίζω,καθώς είναι μέρος της αποδοχής και των δικών μου ευθυνών για τη ζωή μου.
Αυτό το συμπέρασμα Τριέλλα,ίσως δείχνει πως το άτομο δεν ήταν έτοιμο να φτάσει στις σκληρές του αλήθειες,η ψυχοθεραπεία έχει κάποια στάδια.Ίσως και ο ψυχολόγος να μην \"μπήκε\"στα χοντρά με τη μία,γιατί το άτομο αυτό να μην ήταν έτοιμο.Το σκέφτηκες αυτό;

Οποτε πιστευεις οτι δεν ειμαι ετοιμη να αντιμετωπισω καποιες αληθειες για τον εαυτο μου...Καθημερινα ομως τις καταλαβαινω και αυτο με σκοτωνει...εχω κυκλοθυμια, ξεσπαω σε ατομα που δεν πρεπει, ζημιωνω τον εαυτο μου με ενεργειες που πιστευω οτι με ωφελουν, δεν με ωφελουν αλλα κατα τα αλλα τις κανω...εξαπατω τον εαυτο μου καποιες φορες και εν τελει κρυβομαι και γω πισω απο το δαχτυλο μου...(κατι που μισω παραφορα οταν μου το κανουν)...οτι μισω να μου κανουν εν τελει καταληγω να το κανω εγω...και εκει εχουμε ενα μεγαλο γιατι...αν δεν βρω το λογο που το κανω, τοτε δεν θα μπορεσω να βρω ενα διοτι....
Μερικες φορες κατηγορω τους αλλους αλλα τις περισσοτερες κατηγορω τον εαυτο μου για την κατασταση μου και για την ελευθερια που εδωσα στους εξω να με κανουν να νιωθω ετσι...

ισως παλι φταιω και γω γιατι δεν ξεκαθαρισα απο πριν στην ψυχολογο, τι ακριβως ζηταω απο εκεινη για σωστη επικοινωνια..και εκει το αφησα να κυλησει...αλλο ενα λαθος εκει...το οποιο την επομενη φορα δεν θα επαναλαβω για να μπορεσω να βρω ακρη...δεν μπορω και ουτε θελω να διαθεσω χρονο για τετοιες συνεδριες...οσο περισσοτερος χρονος παρει, τοσο θα πιστεψω οτι αυτο που εχω με ζημιωνει πολυ και δεν θα με βοηθησει να ξαναπατησω στα ποδια μου...θα μου πεις οτι ειμαι ανυπομονονη, αλλα βλεπω οτι ηδη εχω χασει πολυτιμο χρονο και δεν μπορω να κωλυσιεργω παραπανω...δεν αντεχω...πρεπει να τελειωσει γρηγορα αυτο και για αυτο θελω απαντησεις συντομα...ακομα και αν αυτες ειναι σκληρες...αν σοκαριστω τωρα ισως μπορεσω να ξυπνησω...ειναι η τελευταια μου ελπιδα...

Αντίθετα,τις περισσότερες φορές η διαδικασία μου βγάζει αλήθειες που δε με συμφέρουν,αλλά τις αποδέχομαι και τον εμπιστεύομαι στον τρόπο που με οδηγεί να μάθω να τις αναγνωρίζω,καθώς είναι μέρος της αποδοχής και των δικών μου ευθυνών για τη ζωή μου.



Εγω δεν το εζησα ποτε αυτο με ψυχολογο μιας και δεν εχω παει και ποτε, μα το βιωσα με την καλυτερη μου φιλη...Μου ελεγε παντα πραγματα που ηταν αληθινα, οσο και αν τσατιζομουν με το που τα ακουγα...αλλες φορες παλι με μαλωνε με τον δικο της ξεχωριστο τροπο, χωρις να με προσβαλλει η να με πληγωσει ποτε...μεταγενεστερα καταλαβα ποσο με βοηθησε η σταση της και την ευγνωμωνω...Ειναι πολυ διαφορετικος ανθρωπος και την αγαπω πολυ...
Με αυτο θελω να πω οτι δεν εχει νοημα να σου χαιδευουν τα αυτια, αλλα να σου μιλαν αληθινα και ειλικρινα...μονο ετσι βελτιωνεσαι και μπορεις να βγεις απο τον φαυλο κυκλο...
Ειπες λοιπον κατι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ σωστο...

Γλυκεια μου τι βιαζεσαι τοσο...αν βιαζεσαι, ναι θα εχεις σιγουρα καποιο αποτελεσμα αλλα οχι μακροχρονια...χρειαζεσαι χρονο...μην βλεπεις ολο τον προιγουμενο σου αγωνα ως χαμενο χρονο..κατι θα σου εδωσε...Θα το καταλαβεις αργοτερα...

Triella,όσα μας βασανίζουν δεν υπακούνε σε δικά μας προστάγματα τύπου \"εδώ και τώρα,φύγετε\",γιατί δεν δημιουργήθηκαν ολονυχτίς.Πέρασε χρόνος για να εντυπωθούν και το εδώ και τώρα μας,αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στη διαδικασία ανάγνωσής του.Προσωπική μου άποψη,ο χρόνος που δωρίζουμε στον εαυτό μας για να μας μάθουμε καλά,δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος,όταν ο σκοπός του είναι κάποια στιγμή να έχουμε ένα\"εδώ και τώρα\"ομορφότερο.:)

ήθελα με σεβασμό προς τα υπόλοιπα μέλη και τις απόψεις τους..να υπερθεματίσω για την Triella..
Έχω και γώ πολλά διλλήματα σχετικά με το όφελος του ψυχολόγου ,των φαρμάκων (τα οποία βέβαια τα δέχτηκα και τα έχω ξεκινήσει εδώ και ένα τρίμηνο)..
απλά θα ήθελα να πώ ότι συμμερίζομαι της απόψεις του/της με την έννοια ότι τι παραπάνω θα σου πεί ο ψυχολόγος το οποίο δεν γνωρίζεις ήδη στην διαδρομή σου ώς εδώ ,σαν άνθρωπος λογικός?
Δηλαδή όσα θα μας πεί ο ψυχολόγος θα είναι κάποια καινούργια πράγματα?θα μας χρυσώσει το χάπι της μοναξιάς,της αποξένωσης ,του άγχους για την δουλεία μας?
Εγω έχω κάνει την αυτοδιάγνωση μου και ξέρω τι φταίει..με έχει αδειασει ψυχικά η επιλεκτική μου μοναξιά..πώς θα μου το γλυκάνει αυτό ο κάθε ψυχολόγος..ο καθένας για να ξαναβρεί τον ευατό του θεωρώ ότι πρέπει να έρθει στην πρότερη κατάσταση ή τελοσπάντων να του αποντήσει η ζωή στα δικά του ζητούμενα..βέβαια στην περίπτωση της triella ,ακόμα και με σύντροφο ,υποβόσκουν τα διάφορα σύνδρομα..
απλά και γώ ..σκέφτομαι..να παω σήμερα στον ψυχολόγο??
έχω άλλα δύο αδέρφια με τα οποία επείδη ήμαστε και πολύ αγαπημένοι,έχουμε αφιερώσει αρκετές ώρες στο να συζητάμε το πρόβλημα μου..δλδ ο ψυχολόγος π.χ. θα μου πεί ..βγές έξω ,κάνε παρέες,διάβασε ένα βιβλίο..ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ ..ΟΧΙΙ..άρα δεν με βοηθάει..ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ..ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΡΙΟ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΠΟΛΛΥΥΥ..Εξάλλου το να διαβάσω π.χ.ενα βιβλίο θα είναι κάτι που θα είναι έξω απο μένα ..γιατί ποτέ δεν το χω κάνει ..άρα στην ουσία πάλι δεν θα έχω τον εαυτό μου..Βέβαια συμφωνώ 1000% οτι τα συμπτώματα δεν μπορούν να φύγουν εν μία νυχτι..απλά νομίζω ότι όλοι ψάχνουμε την συντομότερη ,την φωτεινότερη και την πιό εξασφαλισμένη οδό για την έξοδο απο το τούνελ..
Πολεμόντας την κατάθλιψη απο μόνος μου..διαπίστωσα ότι είναι πλέον θέμα ουσιών και νευροδιαβιβαστών (αν το λέω σωστά..)..Πήρα cipralex ..πολεμόντας το άγχος ..διαπίστωσα ότι πρέπει να πάρω atarax..αλλά βλέποντας μέσα στο είναι μου ..βλέπω ,..ξέρω ..αναγνωρίζω ..τι είναι αυτό που με έκανε απο ενα χαρούμενο κοινωνικό και γεμάτο γέλιο άνθρωπο ..τεσπα..αυτό που είμαι τώρα..δεν υπάρχει χάπι όμως για την αγάπη την συντροφιά και την ευτυχία..
Αν η τροφή για την ψυχή του κάθε ανθρώπου ..περικλείονταν σε ένα χάπι ..προφανώς θα ήταν XAPI END..

Τί να πούνε κι αυτοί που περνάνε μια παρόμοια ψυχολογική κατάσταση με σένα και δεν έχουν ούτε σύντροφο για να την μοιράζονται;Να πάνε να αυτοκτονήσουνε;Εγώ πίστευα και πιστεύω ότι η παρουσία και μόνο ενός συντρόφου είναι ικανή να σώσει κάποιον.Η μοναξιά είναι ο κυριότερος λόγος κατάθλιψης για μένα και τίποτα άλλο.

Τα φάρμακα καταπολεμούν συμπτώματα,δε βρίσκουν αίτια,ούτε αλλάζουν νοητικούς σχηματισμούς.Δεν είναι πανάκεια λοιπόν,όσο κι αν κάποιοι τα βλέπουν ως τέτοια.Μία κατάθλιψη θα επανέλθει όσο δεν έχουν γίνει τροποποιήσεις,άρα αναγνώσεις αναγκών,ψυχικών συγκρούσεων,θυμού,κτλ και για μένα φάρμακο άνευ διεργασιών και τροποποιήσεων,βλάπτει,με την επίπλαστη ηρεμία του κοιμίσματος των συμπτωμάτων,παρά ωφελεί.Προσωπική μου άποψη,πρέπει πάντα να μην αφηνόμαστε σε κοίμισμα,αλλά να ωθούμαστε σε εγρήγορση.

Paolo,όσο κι αν πιστεύεις πως μία σύντροφος είναι η λύση για την έλλειψη ικανοποίησης σε βάση αυτοιδέας,τόσο δημιουργείς μέσα σου τις προυποθέσεις, όταν κάποια στιγμή τη βρεις,να της αναθέσεις το βαρύ έργο της σωτηρίας σου,άρα να πέσεις σε μία σχέση εξάρτησης,με σένα το παιδί κι εκείνη τη μαμά σου,που θα σε οδηγήσει στη ζωή.Ξεκίνα από σένα τη σωτηρία σου,όχι από την μελλοντική σύντροφό σου.Τη βαραίνεις,πριν καν την βρεις.Ποιος σου είπε πως μία γυναίκα ζητάει να γίνει μητέρα κάθε άντρα που θα πέσει στο δρόμο της;Eκτός αν βρεις μία αυταρχική γυναίκα,που έτσι κι αλλιώς θα σου αλλάξει τα πέταλα,εκμεταλλευόμενη την αδυναμία σου άντλησης ικανοποίησης από την ίδια σου την ξέχωρη ύπαρξη στον κόσμο που σε περιέχει.