Paruresis, μία παραγνωρισμένη διαταραχή, let's talk about it

Χαίρετε, παρακολουθώ την κοινότητα καιρό και είναι τιμή μου να παρευρίσκομαι μαζί σας. Πάσχω από αρκετά προβλήματα μεταξύ των οποίων κατάθλιψη, ΙΔΨ, ΓΑΔ και κοινωνική φοβία. Παλεύω όμως να βγω από το αδιέξοδο και από ακοινώνητος να γίνω κοινωνικός.

Σήμερα ανοίγω αυτό το νήμα μιας και αρέσκομαι στη γνώση και στις πληροφορίες, με σκοπό να αναδειχθεί ένα taboo και ολίγον τι παραγνωρισμένο ζήτημα, η ψυχογενής επίσχεση ούρων (ή και κοπράνων). Από αυτήν πάσχω και εγώ, όπως και αρκετοί συνάνθρωποί μας. Έτσι μεταφράζω τμήμα της wiki για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε! (συγχωρέστε μεταφραστικά λάθη)

==========================
Η ψυχογενής επίσχεση (κατακράτηση) ούρων (paruresis) είναι ένας τύπος φοβίας κατά την οποία ο υποφέρων αδυνατεί να ουρήσει κατά την (πραγματική ή φανταστική) παρουσία άλλων, όπως στα δημόσια αποχωρητήρια. Είναι σύνηθες να επηρεάζει τους άνδρες κυρίως, παρόλο που υπάρχουν και γυναίκες υποφέρουσες. Η ανάλογη συνθήκη που επηρεάζει την εντερική κίνηση, καλείται parcopresis.

Αρκετοί άνθρωποι έχουν σύντομα μεμονωμένα επεισόδια δυσκολίας στην ούρηση, σε συνθήκες όπου άλλοι άνθρωποι βρίσκονται εγγύς. Η ψυχογενής επίσχεση ούρων ωστόσο, πηγαίνει πέρα από την απλή ντροπή ή αμηχανία. Άλλοι άνθρωποι αδυνατούν να ουρήσουν ενόσω βρίσκονται σε κινούμενα οχήματα, ή προβληματίζονται από τον ήχο τον ούρων τους στα ήσυχα αποχωρητήρια. Σε σοβαρές περιπτώσεις ένα τέτοιο άτομο μπορεί να ουρήσει στο σπίτι μόνο του, ή μέσω καθετήρα.

Παρόλο που οι περισσότεροι πάσχοντες αναφέρουν ότι ανέπτυξαν αυτή τη κατάσταση στην εφηβεία, μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε.
[…]

Κάποιοι το χειρίζονται με επιτηδευμένη συγκράτηση των ούρων τους, με το να περιορίζουν την πόση υγρών, ή με το να εντοπίζουν μη κατειλημμένες ή μονής χωρητικότητας τουαλέτες.

Οι σοβαρές περιπτώσεις αυτής της διαταραχής μπορούν να έχουν σοβαρό περιορισμό στην ποιότητα ζωής κάποιου. Σε μέτριες έως σοβαρές περιπτώσεις, το να ξεπεραστεί μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο χωρίς τη βοήθεια ενός ψυχολόγου, θεραπευτή ή κοινότητες υποστήριξης.
Οι σοβαρά πάσχοντες μπορεί να είναι απρόθυμοι να ταξιδεύσουν μακριά από το σπίτι τους ή να δημιουργήσουν στενές σχέσεις. Κάποιοι αδυνατούν να ουρήσουν ακόμη και στο ίδιο τους το σπίτι, εάν κάποιος ακουστεί ότι βρίσκεται εκεί έξω.

Ο όρος ‘παρούρησις’ επινοήθηκε από τους Williams & Degenhart (1954) στην εργασία τους «Paruresis: a survey of a disorder of micturition» στο Journal of Psychology 51:19-29.

Αυτοί αξιολόγησαν 1,419 μαθητές κολεγίου και βρήκαν ότι το 14.4% είχε αυτή την εμπειρία, είτε περιστασιακά ή συνεχώς.
Υπάρχει αυξανόμενη αναγνώριση της κατάστασης αυτής από την National Health Service και τη κυβέρνηση της Βρετανίας.
========================

Ξέρω ότι είναι δύσκολο και περίεργο θέμα, αλλά θέλω να ενώσω τις φωνές μας, όσοι είμαστε. Πάντως να ξέρεις εσύ που διαβάζεις και πάσχεις, ότι δεν είσαι μόνος/ μόνη σου και ότι υπάρχουν λύσεις.

Μεταφράζω ένα κομμάτι εξίσου ενδιαφέροντος άρθρου

By Liza Jane Maltin
WebMD Feature

June 11, 2001

Οι φίλοι σου οργανώνουν μια μέρα έξω στο πάρκο ή στο μουσείο ή στο εμπορικό. Θα ήθελες πολύ να λάβεις μέρος, αλλά αντ’ αυτού, φτιάχνεις μια δικαιολογία και το απορρίπτεις. Αισθάνεσαι ντροπή, λύπη, και απόλυτη μοναξιά, αλλά δε θα αποκαλύψεις το μυστικό σου: την ανικανότητά σου να ουρήσεις σε δημόσια αποχωρητήρια, τα οποία δε θα σε αφήσουν να πας πολύ μακρυά από το σπίτι.

Εάν είσαι ένας από τους 17 εκατ. Αμερικανούς με σύνδρομο ‘ντροπαλής κύστης’ (Shy Bladder Syndrome, SBS) ή παρούρησης – ειδικά αν είσαι ένας από τους 1-2 εκατομ. των οποίων η κοινωνική και επαγγελματική ζωή εμποδίζεται από αυτή – το σενάριο, σου είναι γνωστό. Αν όχι, πιθανότατα η υπόθεση σου προκαλεί σύγχυση. Ίσως να γελάς. Αλλά η SBS είναι οτιδήποτε παρά αστεία, για αυτούς που την αντιμάχονται.

“H SBS θεωρείται μια μορφή κοινωνικής φοβίας, επειδή το άτομο που την έχει ξέρει ότι είναι παράλογη’’ λέει ο Steven Soifer, MSW, PhD , συγγραφέας του βιβλίου The Shy Bladder Syndrome: Your Step-By-Step Guide to Overcoming Paruresis.

«Είναι αυτό το απεχθές συναίσθημα, ωσάν να κρατούσε κάποιος όπλο στο κεφάλι τους, δε μπορούν να αρχίσουν» λέει ο Soifer καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ και πρόεδρος της International Paruresis Association.

[…] Ο Soifer έχει \"μιλήσει σε ανθρώπους που κρατούσαν την κύστη τους για 12, 16, και 20 ώρες επειδή δεν μπορούσαν να βρουν ‘ασφαλή’ τουαλέτα. Αν δε το έχεις γευτεί, είναι δύσκολο να καταλάβεις πως είναι.»

Ο Soifer το καταλαβαίνει επειδή ήταν και εκείνος σε αυτή τη κατάσταση.

«Οι άνθρωποι (με SBS) γίνονται αγχώδεις και φοβούνται ότι άλλοι μπορεί να βλέπουν, να ακούν, ή να περιμένουν» λέει στο WebMD. Είναι ένα κλασσικό πρόβλημα νου-σώματος (mind-body). Εάν αντιλαμβάνεσαι κίνδυνο, το σώμα σου αντιδρά με συγκεκριμένους τρόπους. Για τους ανθρώπους με SBS, ο έσω σφιγκτήρ κλείνει και η ούρηση γίνεται αδύνατη.

(συνέχεια...)

Γενικά θεωρώντας, σχεδόν κανείς δε προτιμά μια δημόσια εγκατάσταση σε σχέση με την άνεση του σπιτιού, αλλά για τη πλειοψηφία εάν πρέπει να πας, πας. Ίσως να μην είναι ευχάριστο, αλλά σίγουρα δεν είναι τρομερό. Γιατί τότε οι ‘παρουριτικοί’ αισθάνονται φόβο;

Παρότι μερικοί με SBS προσδιορίζουν τα πρώτα συμπτώματα σε συναισθηματική, φυσική ή σεξουαλική κακοποίηση, και άλλοι σε συγκεκριμένα ‘αγχογόνα’ γεγονότα κατά τη διάρκεια εκμάθησης χρήσης της τουαλέτας, η μεγάλη πλειοψηφία ενοχοποιεί ένα συγκεκριμένο τραυματικό γεγονός στη πρώιμη εφηβεία.

«Η τυπική ιστορία του να δέχεσαι πειράγματα, παρενοχλήσεις, καθώς και του να πιέζεσαι να βιαστείς από τους συμμαθητές σε μια ευαίσθητη ηλικία, συνήθως κοντά στην εφηβεία, καθώς προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις το αποχωρητήριο.», λέει ο Soifer. Η προσπάθεια του ανθρώπου να αποφύγει αυτό το άγχος ξανά, τον κάνει να αποφεύγει τα δημόσια αποχωρητήρια, μια συμπεριφορά που τελικά εδραιώνεται βαθέως. Τελικώς, δεν είναι καν επιλογή. Το άτομο είναι αδύνατον να ουρήσει δημοσίως.

Και τα δύο φύλα είναι ευάλωτα στην παρούρηση, « 9 στους 10 που έρχονται για θεραπεία είναι άνδρες», λέει ο Soifer.

«Η κοινωνία μας είναι δύσκολη για κάθε ένα επιρρεπή στην παρούρηση, αλλά ειδικά για τους άνδρες», λέει ο Tom Seehof, ένας 75-χρονος που αναρρώνει μετά από χρόνια σιωπηρής βασάνου. Τώρα ηγείται του παρακλαδιού του δικτύου υποστήριξης της IPA, στην Καλιφόρνια.

[…]
«Τα παρακλάδια της SBS μπορεί να γίνουν πραγματικά καταστροφικά», λέει.

«Κατά πρώτον , αισθάνεσαι ότι είσαι ο μόνος που το έχει» λέει ο Seehof. «Αισθάνεσαι τελείως μόνος, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι είσαι τρελός, και πολύ συχνά γίνεσαι καταθλιπτικός»

Το αποτέλεσμα, λέει, είναι ότι «οι άνθρωποι με SBS είναι πολύ απομονωμένοι και ντροπιασμένοι, και δεν ζητάν βοήθεια. Το σύμπτωμα γίνεται το κέντρο της ζωής τους»

Πραγματικά δεν ήξερα πως υπάρχει κάτι τέτοιο.Πολύ ωραία τα άρθρα σου.αν μπορείς ανέβασε και άλλα.Καλό είναι να ενημερωνόμαστε για το τι συμβαίνει γενικότερα γιατι ίσως το αντιμετωπίζει ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας και υποφέρει σιωπηλά.Εγω για να είμαι ειλικρινείς δεν αντιμετωπίζω κάτι τέτοιο.Μάλλον κατρουλού είμαι..χιχιχιχιχιχιχι...Αλλ� � αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία.Και πάλι μπράβο για τα άρθρα σου.

Σε ευχαριστώ καλή μου ntini για την ευγένειά σου. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για σένα που δεν αντιμετωπίζεις τέτοιο πρόβλημα. Με την κοινωνική φοβία πώς τα πας γενικότερα;
-------------------
(τέλος άρθρου)

Παρόλο που οι παρουριτικοί αρχικά ντρέπονται και δεν πηγαίνουν να μιλήσουν για την κατάστασή τους, είναι ουσιώδες για τη θεραπεία τους να το κάνουν. Αφότου κατέρχονται το θάρρος να αρχίσουν τη θεραπεία, με ένα θεραπευτή ή ουρολόγο, «είναι σπάνια η περίπτωση να μη βοηθηθούν», λέει ο Soifer. «Είναι σχετικά εύκολο να θεραπευτεί. Κάνουμε μια μορφή γνωστικής συμπεριφορικής θεραπείας, που καλείται θεραπεία με σταδιακή έκθεση, όπου το άτομο σταδιακά επανεισάγεται στη στρεσσογόνο κατάσταση.

[…] Τυπικά, λέει, 8-10 εβδομάδες θεραπείας είναι αρκετές για να κάνουν σημαντική διαφορά, και αρκετοί βλέπουν διαφορά μόλις με ένα σαββατοκύριακο δουλείας.

«Υπάρχουν εξαιρέσεις , σαφώς», λέει ο ίδιος, ειδικά για το 1/4 των πασχόντων με συνυπάρχοντα προβλήματα όπως κατάθλιψη ή κρίσεις πανικού»

«Μερικές φορές φαρμακευτική αγωγή για τη μείωση του άγχους μπορεί να βοηθήσει». «Τα φάρμακα μπορούν να κάνουν τη θεραπεία σταδιακής έκθεσης να προχωρήσει ευκολότερα»

Για τον Seehof, το κλειδί στην ανάρρωση ήταν να διαχωρίσει τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για ούρηση, από το σύμπλεγμα των συναισθημάτων που είχαν αναπτυχθεί γύρω από αυτή. Έμαθε επικεντρώνεται στο φυσικό, κρατώντας το συγκινησιακό μακριά τόσο όσο να κάνει αυτό που χρειάζεται.

Να σου πω την αλήθεια πολλές φορές αγχώνομαι,φοβάμαι καθότι λέω τώρα θα τη πάθω τη κρίση πανικού και θα γίνω ρόμπα αλλα ποτέ δεν συμβαίνει..Οποτε τωρα άρχισα να το πολεμώ.Πηγαίνω στη σχολή μου,για καφεδάκι,βολτούλες και προσπαθώ να βρω και ενα παιδάκι σιγα σιγά για να του κάνω ιδιαίτερα και να αρχίσω να εργάζομαι.Οπότε όλα θα πάνε καλά.Πάνω απο όλα θετικότητα.:)

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που παρατέθηκαν από το μέλος Ακοινώνητος,προσωπικά δεν γνώριζα για τη διαταραχή αυτή που αντιμετωπίζουν κάποιοι συνάνθρωποί μας.Ήθελα να ρωτήσω,δεν υπάρχουν πρακτικές λύσεις ώστε να μπορεί το άτομο να μη χάνει την ευκαιρία για κοινωνική επαφή,πχ με έναν μικρό καθετήρα εάν η ανάγκη υπάρξει,ώστε να μην γίνεται η διαταραχή πάντα ένα εμπόδιο στην αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον;Tι άλλες εναλλακτικές υπάρχουν,πέραν φυσικά της επιλογής της ψυχανάλυσης,ιατρικές λύσεις ανάγκης για κάποια έστω παροδική ανακούφιση από τον αυτοεγκλεισμό λόγω της κατάστασης;

Φίλη RainAndWind όπως έγραψα στο πρώτο ποστ ο αυτο-καθετηριασμός είναι μια λύση, αλλά ακρίβως επειδή δεν είναι ούτε εύκολο ούτε εντελώς ανώδυνο, προτιμούνται πρώτιστα άλλες μέθοδοι. Εξάλλου ο καθετήρας δε θεραπεύει την κατάσταση, είναι προσωρινή λύση. Για άλλες λύσεις ίσως οι γιατροί να γνωρίζουν περισσότερα.

πλακα κανεις??? δεν ηξερα οτι το εχουν και αλλοι ανθρωποι αυτο! ουτε οτι εχει και ονομα! νομιζα οτι ηταν μονο δικια μου ψυχολογικη χαζομαρα!