σημερα ειναι Κυριακη...

χαρας κι αγαπης μερα...που ελεγε και η αξεχαστη γιαγιουλα μου

σημερα ειναι Κυριακη λοιπον και εγω ετσι απλα αναρωτιεμαι

γιατι δεν ζω χωρις φοβο

η μαλλον γιατι ζω με φοβο?

χαιρομαι βεβαια

γιατι ολο και περισσοτερο ανακαλυπτω τι ειναι αυτο που φοβαμαι


πιο πολυ απο ολα λοιπον φοβαμαι την απαξιωση

οτι δεν εχω δηλαδη αξια

φοβαμαι οτι δεν αξιζει αυτο που κανω η αυτο που ειμαι

οτι δεν κανω κατι καλα ολη την ωρα

και συνεχιζω ετσι..


το λεω μηπως ξορκισω το κακο

η ξαδελφουλα μου ειναι 15

ηλθε αρχισε να μου λεει πως ειναι ασχημη πως ειναι πολυ μελαχρινη και δεντης αρεσει το σωμα της

τι εγλωβιστικο θεε μου

αχ να βλεπεις δυο τελεια μελαχρινα γλυκα ματακια μια κουκλιτσα κυριολεκτικα

και να σου λεει αυτα

τι εγκλωβισμος

δεν νιωθω παρομοια με εκεινη τωρα στα 28 μου

αλλα νιωθω εναν συγγενη εγκλωβισμο σε αλλα θεματακια

δεν ειναι κριμα?

πως μπορει κανεις να απελευθερωθει

να πεταξει?

να δινει αυτο που εχει καθε μερα χωρις τετοιου στυλ αυτοαπαξιωτικες πικριες?

αυτα ειναι τα ερωτηματα μου τουτη την Κυριακη

σας ευχαριστω καλα μου συμφορουμοτοπουλα. πολυ :)

δηλαδη αναρωτιεμαι

γιατι ενας τοσο εσωτερικα δημιουργικος

ομορφος εξυπνος γλυκος και χιλια καλα ανθρωπος οπως ειμαι εγω

δεν το λεω απο ψωνιο αληθεια και πολλους αλλους ανθρωπους γυρω μου τους βλεπω ετσι

λεω γιατι να ζω με τοσο αγχος γιατι

γιατι να χαιρομαι τοσο λιγο και τοσο περιορισμενα αυτο που ζω καθε φορα λογω του αγχους

τι χαλια τι κριμα ε? δεν ειναι?

ποσο θα θελα να ειμαι ελευθερη απο αυτο

να χαιρομαι και να αγκαλιαζω πιο αυθορμητα τη ζωη! παρα πολυ θα το θελα! παρα πολυ!

και λεω πως χαιρομαι που εχω ψιλοβρει τι μου φταιει

διοτι μολις ειμαι σε περισταση που βιωνω αναγνωριση γλυκυτητα και χαρα κοινωνικη

με μια καλη συναναστροφη

γιατρευομαι !

αλλα δεν ξερω δεν μπορω παντα να περιμενω αυτο το timing για να γιατρευτω.καταλαβατε?

θελω και μπορω νομιζω πιο μονιμα να αισθανομαι ετσι!

αχ! με ακουει κανεις?


αντε δεν πειραζει! ας με ακουω εγω τουλαχιστον! κατι ειναι και αυτο ε?

ακρα του φορουμ σιωπη στον καμπο βασιλευει!


e-ποφερω!

ε δεν υποφερω και τρομερα αλλα καλο θα ηταν να επικοινωνησει καποιος σε σχεση με αυτα που γραφω

αλλα αν κανεις δεν το νιωθει


δεν επιμενω

η πιεση δεν μου αρεσει και πολυ η μαλλον δεν μου αρεσει καθολου

οποτε...freedoooooom!


αφου ξαμολυθηκατε ολοι στις παραλιες και δεν ειστε εδω για παρεουλα τι να σας κανω?


να περντατε καλα να αισθανεστε ακομα καλυτερα και θα τα λεμε!


συννεφιαζει βλεπω απο το μπαλκονι μου

φυσαει αερακι σημερα και μ αρεσει

ο καλος μου λειπει και μου λειπει

καποιοι ανθρωπου μου αρεσουν ως υπαρξη αλλα οχι ως συνυπαρξη και αυτο ειναι καινουργια λεκτικο ουσιαστικη ανακαλυψη.

καλη μου και γω υποφερω απο υπερμετρο αγχος.
και γω ζω σχεδον μονιμως με φοβο.
πριν απο λιγο εκανα εμετο απο το αγχος.
τωρα ειμαι καλυτερα.
να ξερεις κατι κοπελα μου

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ΣΟΥ.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ(ΞΕΧΝΑΜΕ) ΟΤΙ ΑΥΡΙΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΡΑ!!!
ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!

Ο ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ?ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΘΗΚΕ?
ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΑΙΡΗ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΓΟΡΙ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΠΟΥΚΑΛΑ:P

πιο πολυ απο ολα λοιπον φοβαμαι την απαξιωση

οτι δεν εχω δηλαδη αξια

φοβαμαι οτι δεν αξιζει αυτο που κανω η αυτο που ειμαι

οτι δεν κανω κατι καλα ολη την ωρα

και συνεχιζω ετσι..



όλοι μάλλον το παθαίνουμε που και που...

amelieeeeee!

γλυκεια μου κοπελιτσα!

ναι ναι το αισθανομαι πως δεν ειμαι μονη μου!

αλλωστε καλοκαιρακι ειναι ο κοσμος εχει αλλη διαθεση για να ασχολειται με τον πονο μου ε?


αχ! πολυ χαρηκα που μου απαντησες ξερεις!


ο αδελφος μου ειναι σταθεροποιημενος και τωρα κανει διακοπες! καλα να ειναι μωρε! τα ζορια του κι αυτος! ειναι ωραιος τυπος αλλα μακρυαααααααααααα! μαλλον το κοντα μας φθειρει! εχω να πω!


αμελουλα μου γλυκεια!

ευχομαι κι εσυ οποτε ελθουν με το καλο τα πραγματα να εχεις ενα ταιρια εαν ειναι για το καλο βεβαια και την ψυχικη ισσοροπια και των δυο σας!


γιατι εισαι πολυ ευαισθητη

και καλο θα ηταν να εχεις εναν συντροφο πολυ διακριτικο που να σε αγαπα και να μην σε προσβαλει και σε στενοχωρει. οσο για σενα σε θεωρω πολυ διακριτικη ετσι κι αλλιως και ξερω πως κανεναν συντροφο σου δεν θα πρσοβαλλεις απο μονη σου ετσι γιατι σου καπνισε. εχεις πολυ γλυκεια καρδια και ευαισθητη!

μπουκαλα ξεμπουκαλα ειναι ωραιο που μαθαινεις σιγα σιγα και διαχειριζεσαι το αγχος σου και ολα αυτα τα συναισθηματα γιατι ολα αυτα θα συμβαλλουν σε μια πολυ καλη σχεση οταν με το καλο δημιουργηθει! το λεω εκ πειρας!


σε φιλω καλη μου! χαιρομαι που μου γραφεις!

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΠΟΥΚΑΛΑ:P

εσύ μέσα στο σπίτι αποκλείεται να βρεις κανένα...:D

ελπίζω να πηγαίνεις στη θάλασσα που την έχεις δίπλα σου...
γιατί εκεί μάλλον θα βρεις...

Quote:

---

Originally posted by arktos
πιο πολυ απο ολα λοιπον φοβαμαι την απαξιωση

οτι δεν εχω δηλαδη αξια

φοβαμαι οτι δεν αξιζει αυτο που κανω η αυτο που ειμαι

οτι δεν κανω κατι καλα ολη την ωρα

και συνεχιζω ετσι..



όλοι μάλλον το παθαίνουμε που και που...

---

ναι αρκτος! το πιστευω

απλα οταν μπουκωνεις με αυτο

δεν ζεις οπως θα ηθελες

και αυτο ειναι το προβλημα μου

οχι οτι το παθαινω

αλλα το ποσο πολυ! βεβαια ολο και καλυτερα οσο μεγαλωνω! και χαιρονμαιαιαιαιαιαιαι! αληθεια!

researcher , μάλλον γιατί μας το φόρτωσαν από μικρά παιδιά και όσο μεγαλώνουμε το πετάμε από πανω μας.

ναι μαλλον

η λογικη των γονεων μου

τραγικη (οχι οτι δεν ειχε καλα)

απλα εβγαζε μια τραγικοτητα

και γω την πιστευα

ιδιαιτερα ο πατερας μου ολα τα λεφτα

ακομα και τωρα εαν συζητηω κατι μαζι του για παραπανω απο πεντε λεπτα συναισθηματοκα θα γινω ρακος μιλαμε

οτι ολα ειναι τραγικα και απαξιωση για εαυτο και κοσμο..μπρρρρ...στο φουλ...ανατριχιλα σκετη....


χρονια προσπαθω να μην πιστευω την δικη του πινελια στο συμπαν

ελα μου ομως που εχει εντυπωθει

τραγικοτητα χαος απαξιωση ειρωνια και παλι απ την αρχη. πως να τα αποφυγεις ολα αυτα αρκτος μου ως μικρακι?

πως να πιστεψω στο χαμογελο μου? πως αρκτε μου? πως?

αυτο δηλωνω οτι προσπαθω...πολυ! παρα πολυ!

και παλι να τον πιστεψω η οχι?

η ζωη ειναι οπως την σκεφτομαι εγω

η οπως την σκεφτεται ο πατερας μου?

και γιατι εαν δεν ειναι οπως τη βιωνε ο πατερας μου

εγω αναγκαστηκα να βιωνω αυτη την τραγικοτητα τοσα χρονια

θεωρω μεγαλη προδωσια αυτο που βιωσα

δεν ξερω τι να πιστεψω πια

συγγνωμη που σας κουραζω

σιγουρα θα βρω τις ισσοροπιες μου

την δικη μου φωνη

τη δικη μου χροια τα δικα μου θελω

τα δικα μου πρεπει ισως

απλα μου αρσει η απλοτητα

λιγη θετικη δοση
και παλι ξανασκεφτομαι μηπως ο πικροχολοαπαξιωτικοφωνακλ ας ρεαλιστης ειναι καλυτερος?

μηπως εχει μεγαλυτερη αξια?

εγω επειδη εχω ευαισθησιες δεν εχω αξια?

μηπως για να καταξιωθω οφειλω να σκληρυνω? και σε πιον τομεα?

τι ειναι αυτο ακριβως που με παει πισω?


πως θα συμφωνησει το μεσα μου με το εξω μου?


πως θα με βρω σε ολους τους τομεις? πως? με απαξιωνω. πολυ! μηπως κανω καλα? μηπως οντως δεν αξιζω?

και αυτοι που εγω νομιζω πως με ξεπερνανε στ αληθεια με ξεπερνανε? σε τι?

που?

γιατι πρεπει να συμβει μια φοβερει στραβη για να ελθω εγω στα ισα μου και να μη δινω σημασια σε ολο αυτο το απξιωτικο χαος που εχω και θρεφω εσωτερικα?