Δεν αντέχω άλλα κλάματα!!
Γειά σας και απο εμάς..
Το πρόβλημά μου είναι -θέλω να πιστεύω- με ημερομηνία λήξης,αλλα παρόλ'αυτά,δεν παύει να είναι ανηπόφορο...
Έχω 2 μωράκια,2 αγόρια...Το ένα 18 μηνών και το άλλο 3 μηνών...Εγώ φέτος κλείνω τα 32...Ζώ σ'ένα σπίτι μόνη μαζί τους,ο σύζυγός μου εργάζεται πολλές ώρες και είμαι εντελώς αβοήθητη και μόνη.
Πρίν 2 χρόνια που παντρεύτηκα,ήμουν μαθημένη να τα βρίσκω όλα έτοιμα.Παρ'όλ'αυτά,μπήκα στο χορό και μιά χαρά τα κατάφερα και ως έγκυος,και μετά που γέννησα το πρώτο μωρό (με καισσαρική και τα 2),αντιμετώπισα δυσκολίες προσαρμογής,αλλα καταφέρνω να κρατάω το σπίτι μου σε μία υποφερτή κατάσταση...
Εδώ και 3 μήνες έχω και το 2ο μωράκι μου πλέον,το οποίο ωσπου να γεννηθεί,πραγματικά ΜΑΡΤΗΡΗΣΑ!!
Με τον άλλο μου μικρούλη να πρέπει να τον σηκώνω όλη την ημέρα,κι ένα σπίτι να πρέπει να το φέρω βόλτα,έφτασα στο σημείο να κουτσαίνω...
Ήρθε η ευλογημένη στιγμή που γέννησα και γυρίζοντας απο το μαιευτήριο,αντί να καθήσω να περάσω τις λεχωνιές μου με τα μωρά μου,έτρεχα στο παίδων με το μεγάλο μωράκι μου γιατί τον κόλλησα την γρίπη των χοίρων και καθήσαμε μέσα 1 εβδομάδα.Εγώ δε,με 42 πυρετό 2 μέρες και σπασμούς και άλλες δύο μετά με υποθερμία...Παρόλ'αυτά,θήλα� �α το νεογέννητο γιατί νόμιζα οτι ήταν συμπτώματα απο την γέννα και δεν ήξερα τι είχα...Με το νεογέννητο ήρθε και κάθησε η μητέρα μου γιατί δεν ήθελα να την θέσω σε κίνδυνο να κολλήσει κι εκείνη,μεγάλη γυναίκα κ.τ.λ...Μόλις είδα οτι έκανε πυρετό και το παιδάκι μου κατάλαβα οτι κάτι δεν πάει καλά και αμέσως πήγαμε στο παίδων οπου εκεί μου είπαν οτι του το κόλλησα εγώ.
(Ευτυχώς το μικρό δεν έπαθε τίποτα...)
Απο τη στιγμή λοιπόν που βγήκαμε απο το μαιευτήριο,άρχισαν τα βάσσανα....
Και απο τότε δεν έχουν σταματήσει...Τι να σας λέω,τα λέω και όλα μαζεμένα....Το πώς ένιωθα στο παίδων που μάζευα το γάλα με το θήλαστρο και το άδειαζα στο νεροχύτη 200 ml κάθε φορά?Η που γύρισα στο σπίτι και ήμουν σε καραντίνα απο το βρέφος,ακόμη δεν το είχα γεννήσει και το κοιτούσα απο μακρυά που έκλαιγε κι έκλαιγα κι εγώ μαζί ,που δε μπορούσα να το πλησιάσω...?
Πέρασαν οι μέρες της καραντίνας και έφυγε και η μητέρα μου γιατί δεν έίναι και εύκολο να έρχεται συνέχεια μένει λίγο μακρυά....και άρχισε το πραγματικό μου μαρτήριο....
Να κλαίνε ταυτόχρονα και τα 2 μωρά και να μην ξέρω ποιό να πρωτοπάρω αγκαλιά...Και άσε την τομή που κάποια στιγμή μάτωσε κι όλας,να με πιάνει η μέση μ και να σέρνομαι κυριολεκτικά...
Μέσα σε όλα αυτά,το μεγάλο μου μωράκι,δε μιλάει ακόμη με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να συννενοηθούμε...λέει απλά ένα μαμά,ένα μπαμπά κι ένα μαμ που το χρισημοποιεί για όλα...
και κατα τα άλλα,όλη την ημέρα έχουμε ένα ασταμάτητο μοιρολόϊ,λές και του πέθανα κούφια η ώρα και με κλαίει...
Ένα γρουσούζικο κλάμα,μιά γκρίνια που και σου παίρνει το κεφάλι αλλα και σου χαλάει κάθε διάθεση για οτιδήποτε...
Όταν δε δεν του κάνω τα χατήρια,χτυπιέται και κλαίει λές και του τράβηξες το αυτί,αν τον ακούσει κανείς νομίζει οτι τον έχω χτυπήσει πολύ άσχημα για να κλαίει έτσι....
Το σπίτι που μένω είναι αρκετά μεγάλο και ευρύχωρο..οπότε έχει ένα τεράστιο δωμάτιο ο μικρός και μέσα αμέτρητα παιχνίδια,διαμορφωμένο έτσι,που μοιάζει με νηπιαγωγείο...Έχω πολλή αγάπη για τα παιδάκια μου και ήθελα ο χώρος τους να είναι χαρούμενος,με πολλά,έντονα χρώματα και πολλά παιχνίδια...
Τον οποίο όμως τόσο πολύ εύκολα βαριέται και γυρίζει στο υπόλοιπο σπίτι και τρέχω απο πίσω του γιατί μονίμως πάει και πειράζει οτι δεν πρέπει,όπως όλα τα μωρά της ηλικίας του...
Έχω στην πόρτα του καγκελάκι προστατευτικό,αλλα δε μπορώ να τον απομονώνω συνεχώς,ειδικά όταν πηγαίνει μπροστά και κάθεται και κλαίει για να τον βγάλω,νιώθω πολύ άσχημα,το λυπάμαι το παιδί...Χώρια που η γειτονιά που ζούμε είναι σε βιομηχανική ζώνη οπότε σύν οτι έχω και το βρέφος,δεν μου επιτρέπεται να τα πάω ούτε για ένα περίπατο και το μωρό έχει μεγαλώσει στους 4 τοίχους.....
αναγκαστηκά λοιπόν,το κάνω αυτό μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη και αν δώ οτι έχει ξεχαστεί με τα παιχνίδια του ...
Παράλληλλα και το νεογέννητο,θέλει την απόλυτη προσοχή μου...Επειδή θηλάζω,έχουμε όλα αυτά τα γνωστά θέματα,συνεχώς πεινάει γιατί ο θηλασμός δε μπαίνει εύκολα σε πρόγραμμα,συνεχώς πονάει η κοιλίτσα του,κάνει αναγωγές,και γενικά κλαίει σχεδόν όλη την ημέρα...Τη νύχτα αναγκάζομαι να το κοιμίζω δίπλα μου,τουλάχιστον όταν πεινάει να μην σηκώνομαι 2 και 3 φορές,αφού κοιμόμαστε μετά τις 12 ή στις 1-2 η ώρα,οπότε να έχω κουράγια και για τον μεγάλο το πρωϊ,να το ταϊσω,να το αλλάξω να παίξω λίγο μαζί του κτλ...
Με όλα αυτά,όταν έρχεται ο σύζυγος το βράδι κουρασμένος κι εκείνος,να είμαι κι εγώ κομμάτια κυριολεκτικά καταπωνημένη,και πολλές φορές,τόσο πολύ που μου ζητάει το οτιδήποτε και μου ακούγεται σα να μου φορτώνεται κι εκείνος εκείνη τη στιγμή,ακόμη και για την επαφή μεταξύ μας,άσχετα που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να το σκεφτούμε πιά...Πάνω που με πλησιάζει,ξεκινάει κάποιο απο τα 2 να κλαίει,ξυπνάει και το άλλο,οπότε το ξεχνάμε και τρέχουμε και οι 2 σαν παλαβοί πάνω απο τα μωρά.....Μαζί με τον άντρα μου,ονειρευόμασταν την απόλυτα ευτυχισμένη οικογένεια,και τώρα μας έχουν καταπιεί όλα αυτά,και ούτε να μιλήσω δεν έχω κουράγιο όταν έρχεται,πόσο μάλλον για οτιδήποτε άλλο..Άσε που έχω κατασκηστεί στη ραγάδα και βλέπω την κοιλιά μου που είναι σαν σακούλα τσαλακωμένη και απελπίζομαι....Οκ,θεά ποτέ δεν ήμουν,αλλα δε ντρεπόμουν κι όλας για τον εαυτό μου,μιά χαρά ένιωθα με το σωματάκι που είχα!!Τώρα σκέφτομαι,αυτός ο άνθρωπος μ'αυτό που αντικρίζει,πώς έρχεται και κοντά μου??Εκείνος φυσικά προσπαθώντας να με ηρεμήσει λέει,εντάξει 2 παιδιά μου έκανες,τι περιμένω!!Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι καθησυχάζομαι κι οτι δεν πρέπει να νιώθω ανταγωνιστικά απέναντι σε γυναίκες με άψογα χαρακτηριστικά...
Κάτι άλλο.........Φανταστείτε οτι πρίν παντρευτώ,ήμουν ένας άνθρωπος που έλλειπα όλη την ημέρα απο το σπίτι,καθώς είχα πολύ γεμάτη μέρα και επίσης δεν άντεχα τις φασαρίες που υπήρχαν στο οικογενειακό μου περιβάλλον,οπότε αν το θέλετε,το επιδίωκα κι όλας,και είχα βρεί διάφορα πράγματα που με γέμιζαν,τα οποία τώρα στερούμαι...
Αλλα πές οτι αυτό δεν είναι και κάτι σοβαρό,άλλωστε πάνω απο τα μωρά μου δεν βάζω τίποτα.Το χειρότερο είναι οτι όλη την ημέρα πονάω κάπου,τρέχω σαν την παλαβή απο το ένα μωρό στο άλλο,παράλληλλα να περιποιηθώ λίγο και το σπίτι,τα ρούχα κτλ που δεν προλαβαίνονται και απο οικονομικής άποψης δεν υπάρχει δυνατότητα να φέρνω γυναίκα να βοηθάει,ΣΕ ΣΤΑΘΜΟ ΔΕΝ ΒΑΖΩ ΤΑ ΜΩΡΑ ΜΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ,προτιμώ να πεινάω(αλλα αυτό είναι άλλο κεφάλαιο)
και με όλα αυτά,αυτό που με τσακίζει,με βγάζει απο τα ρούχα μου ,με τρελλαίνει,πολλές φορές απελπίζομαι και κλαίω σα μωρό,είναι όταν κλαίνε,και μάλιστα και τα 2 μαζί......
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ ΤΟΥΣ...
Μπορώ να κάνω όλη την ημέρα όλα αυτά που σας περιέγραψα,να ανεχτώ οτι χάλασε το σώμα μου,οτι έχω χάσει την ανεμελιά και την ηρεμία μου,αλλα αυτή η αναστάτωση που μου προκαλείται,με κάνει να παραφέρομαι και ν'αντιδρώ άσχημα στα μωρά μου,όπως ας πούμε να τους μιλάω απότομα,η να φωνάξω
'ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ,ΣΤΑΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ'
και άλλα τέτοια,κάτι που ξέρω πως είναι πολύ κακό για ένα μωρό και αμέσως μετανιώνω και νιώθω άχρηστη μάνα...άχρηστη συζυγος,αχρηστη νοικοκυρά,
και κυρίως,ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ....
Ξέρω πως όλα αυτά μόλις ξεπεταχτεί και το μικράκι μου θα χαληναγωγηθούν και θ'αποκτήσω μεγαλύτερο έλενχο της κατάστασης,συνεπώς καλύτερη ψυχολογία-καλύτερη ζωή...
Μέχρι τότε όμως,τί κάνουμε?
Πώς θα καταφέρω να κρατάω τον έλενχο στον εαυτό μου που βγαίνει εκτός ορίων,και πιστεύω δικαιολογημένα(θα ήθελα τη γνώμη σας επάνω σ'αυτό)...Πιστεύω οτι και μόνο απο τον τρόπο που εκφράζομαι στον γραπτό λόγο,καταλαβαίνει κανείς σε τι σύνχιση βρίσκομαι...
Συγνώμη που δεν κατάφερα με λίγα λόγια να πώ αυτά που νιώθω,αλλα και μόνο που κάποιοι απο εσάς θα μπούν στον κόπο να με διαβάσουν και να μου απαντήσουν,ΗΔΗ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!
