Και μιας και μιλάμε για υπερκαταναλωτισμό...

... ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο...

(... ό,τι πρέπει για να πέφτουμε εμείς οι άνεργοι, καταθλιπτικοί και αποτυχημένου - για αυτή την κοινωνία - σε ακόμη μεγαλύτερη κατάθλιψη, λολ!...)

Πού πήγαν τα λεφτά;

Επιτέλους! Αυτό αναφώνησε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημ. Δασκαλόπουλος, μετά το πρόσφατο διάγγελμα του πρωθυπουργού. Ενθουσιάστηκε από τη σκληρότητα των μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Τώρα που μπήκαμε σε επιτήρηση θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Τον περασμένο Οκτώβριο βρέθηκε σε μια έκθεση στο Λονδίνο κι αγόρασε ένα πίνακα 1,5 εκατ. $. Όσα θα βγάλει ένας εκπαιδευτικός δουλεύοντας 60 χρόνια ή ένας εμποροϋπάλληλος δουλεύοντας 80 χρόνια ! Είναι να μη χαίρεται με τη σκληρή λιτότητα (των εργαζομένων) και με την επιτήρηση;
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας, των εργαζομένων, εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ;
30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα 'ναι.
Την τετραετία 2004 - 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.
Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις από ΦΠΑ.
Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις, η Πειραιώς 2 δις κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις-καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους - που ήταν η καλύτερη στη χώρα - κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης , Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 τη μέρα !
Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M. Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ.!
Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν' αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουίτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.
Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.
Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική «δικαιοσύνη».
Ούτε στα 28 δις που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.
Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.
Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400, μισθοί των 700, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4, ο 14ος μισθός που κόβεται, η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.
Κι απ' την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer, διαμάντια και τσάντες Luis Vitton και Hermes, η Μύκονος, το Κολωνάκι και η Εκάλη, σαλέ και σούσι μπαρ, χαριτωμένοι μόδιστροι και «καλλιτεχνάδες διανοούμενοι λινάτσες», όπως λένε κι οι Active Member. Ένας κόσμος σπατάλης, χλιδής, σαπίλας και παρακμής.
Τελικά λεφτά υπάρχουν αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν. Φταίμε όμως κι εμείς γιατί όπως λέει κι η παροιμία «αν δεν εγονάτιζε η καμήλα δεν την εφορτώνανε».

Γιάννης Κυριακάκης

Πολύ καλό άρθρο. Αυτό ακριβώς, θα καταντήσουμε σαν μια ακόμη χώρα του ανατολικού μπλοκ στο τέλος με λίγους πλούσιους και την μάζα να σέρνεται. Σήμερα άκουσα ότι μπορεί να υπάρξει \"μικτή\" οικονομική βοήθεια και να μπλέξει και το διεθνές νομισματικό ταμείο. Όπως έκαναν χώρες όπως η αργεντινή και η ουγγαρία, χώρες που μετά την \"βοήθεια\" του νομισματικού ταμείου χειροτέρευσαν ακόμα περισσότερο...


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το διεθνές νομισματικό ταμείο...



http://fimotro.blogspot.com/2010/03/blog-post_5870.html

Και πολύ σημαντική η τελευταία φράση - παροιμία Πετράν. Για τον υπερκαταναλωτισμό του ελληνικού λαού μιλάει πάλι. Κι όλα αυτά επειδή οι έλληνες επιμένουν στο να... ζηλεύουν από τον εφοπλιστή με τα κότερα μέχρι το μπατζανάκη τους το Μήτσο που έκανε ανακαίνιση στο εξοχικό, ενώ αυτοί δεν έχουν εξοχικό ακόμη... δε ξέρω αν τό \'χω ξαναγράψει αυτό. Πρόσφατα πήγα για διακοπή της σύνδεσης του κινητού μου. Ο πωλητής μέσα στο νάζι και στην τσαχπινιά με ρώτησε σε ποιά εταιρία θέλω να κάνω νέα σύνδεση. Του είπα ότι δε θέλω πια κινητό κι ότι θα τη βγάλω με κάρτα μέχρι να το εγκαταλείψω τελείως. Μόνο που δε με έδειρε. Γιατί στην Ελλάδα δε νοείται να μην έχεις κινητό, αλλά να διαθέτεις και το τελευταίο μοντέλο ασφαλώς... αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι πολλοί άνθρωποι όπως εγώ - με βάζω μέσα - πραγματικά δεν έχουμε ευθύνη σε όλο αυτό. Και πραγματικά θέλουμε να μείνουμε κοντά σε πολύ απλά πράματα. Αλλά μας χρεώνουν μέχρι και τον αέρα που δε μας αφήνουν να αναπνεύσουμε...

Εντάξει το σύμφωνο σταθερότητας είναι μια μεγάλη παράνοια, το ευρώ δεν είχε ποτέ σχεδιαστεί με την ευελιξία που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει σε περιόδους κρίσης (το πλαφόν στο δημόσιο έλλειμα δεν έχει κανένα νόημα πέραν της διατήρησης του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα αλλά σε περίοδο που μια οικονομία κινδυνεύει να περάσει σε φάση αποπληθωρισμού και ύφεσης είναι ό,τι χειρότερο), οι δημόσιες δαπάνες που απαγορεύεται να εκτιναχθούν ακριβως σε περίοδο που η οικονομία έχει ανάγκη τόνωσης είναι κι αυτό μια ευρωκρατικη πολιτικη για κλαμματα. Η sui generis ευρωπαϊκη επιτροπη εχει κι αυτη εκφυλιστει στη πλεον κωμικη μιξη του πιο σκοτεινου νεοφιλελευθερισμου παντρεμενου με τις πιο παιδιάστικες μαρξιστικες θεωρίες. Και η γερμανια βεβαια ευνοειτει απο την απωλεια αξιας του ευρω καθ οτι εξαγωγικη χωρα (σε αντιθεση για παραδειγμα με την οικονομια των υπηρεσιων που εχει σφηριλατισει η βρετανια τα τελευταια 20 χρονια οπως επισης και εμεις αλλα μαλλον ακουσια αφου δωσαμε τις βιομηχανιες μας στο βροντο χωρις καποιο συγκεκριμενο σχεδιο αναπληρωσης).

Ολα αυτα ομως δεν αλλαζουν το γεγονος οτι διοικουμαστε απο ανθρωπους οι οποιοι εχουν παραλειψει να φορολογουν τους εχοντες πολυ υψηλα εισοδηματα και πολλα περιουσιακα στοιχεια. Δεν ειναι μονο οτι οι και πλουσιοι φοροδιαφευγουν. Δεν υπαρχουν νομοι που να τους επιβαλουν δικαιους και αναλογικους φορους. Το χασμα ειναι τεραστιο. (μηπως επειδη ο βουλευτης και νομοθετης τακιμιαζει πανευκολα με τον εφοπλιστη? οι ρομαντικοι ειναι λιγοι και κατι σαν αεναες ειδος προς εξαφανιση). Και οι χαμηλομισθοι θα θουβυθουν μονο οταν τους κοψουν καμια 50αρια ευρω? Μα τοτε θα ειναι πολυ πιο δυσκολο να αντιδρασεις.

Η φοροδιαφυγη ειναι τοσο εκτεταμενη που η ελλαδα ειναι κατα 40% πλουσιοτερη απ οτι εμφανιζεται σε επισημα στοιχεια αλλα δεν το ξερει. Δηλαδη ολοι κανουν πως δεν το ξερουν.

Αυτο που ειναι εξοργιστικο ειναι οτι καλουνται να γεμισουν τα ταμεια του κρατους ανθρωποι χαμηλομισθοι που ναι μεν ευθυνονται ισως για το οτι δεν ζητουν αποδειξεις αλλα σε καμια περιπτωση δεν ευθυνονται για το ευρος των δημοσιων ελλειματων. Αυξανοντας το φορο στα τροφιμα πλητεις πολλαπλασια τα χαμηλα εισοδηματα, ειναι ειδος πρωτης αναγκης. Και ο φτωχος θα παρει το γαλα απο ενα στα δυο ευρω και ο πλουσιος. Περαν της παντελους απουσιας λογικης στο να μειωνεις τοσο δραστικα τα καυσιμα της οικονομιας (ητοι την καταναλωτικη δυναμη) σε περιοδους επαπειλουμενης υφεσης.
Συντελειται μια πολυ μεγαλη αδικια, απιστευτα ανιση καταναμη βαρων και the shit has hit the fan και παλι πληρωνουν οι γνωστοι μαλακες.
Κι εχω ετσι την μαυρη αισθηση οτι αυτα τα εχουνε ξαναγραψει πολλοι πριν απο μενα ας πουμε τα διαβαζε κι ο παππους μου οταν ηταν πιτσιρικας και φοβαμαι οτι θα τα γραφουν και πολλοι μετα απο μενα.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Και πολύ σημαντική η τελευταία φράση - παροιμία Πετράν. Για τον υπερκαταναλωτισμό του ελληνικού λαού μιλάει πάλι. Κι όλα αυτά επειδή οι έλληνες επιμένουν στο να... ζηλεύουν από τον εφοπλιστή με τα κότερα μέχρι το μπατζανάκη τους το Μήτσο που έκανε ανακαίνιση στο εξοχικό, ενώ αυτοί δεν έχουν εξοχικό ακόμη... δε ξέρω αν τό \'χω ξαναγράψει αυτό. Πρόσφατα πήγα για διακοπή της σύνδεσης του κινητού μου. Ο πωλητής μέσα στο νάζι και στην τσαχπινιά με ρώτησε σε ποιά εταιρία θέλω να κάνω νέα σύνδεση. Του είπα ότι δε θέλω πια κινητό κι ότι θα τη βγάλω με κάρτα μέχρι να το εγκαταλείψω τελείως. Μόνο που δε με έδειρε. Γιατί στην Ελλάδα δε νοείται να μην έχεις κινητό, αλλά να διαθέτεις και το τελευταίο μοντέλο ασφαλώς... αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι πολλοί άνθρωποι όπως εγώ - με βάζω μέσα - πραγματικά δεν έχουμε ευθύνη σε όλο αυτό. Και πραγματικά θέλουμε να μείνουμε κοντά σε πολύ απλά πράματα. Αλλά μας χρεώνουν μέχρι και τον αέρα που δε μας αφήνουν να αναπνεύσουμε...

---

έτσι είναι καλή μου, και δυστυχώς για πολλές άλλες χώρες, πέρα απο την Ελλαδα.
Το οικονομικό μας σύστημα είναι άδικο και αυστηρό απέναντι στην ολιγάρκεια. Με βάση τις αρχές στις οποίες είναι δομημένο και οι οποίες προσπαθούν με δυο γραμμές να εξηγήσουν την πραγματικότητα, είναι οτι ο καθένας επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την ωφέλειά του. Αυτές είναι οι αρχές των οικονομολόγων. Και μάλιστα να την ικανοποιήσει στο ΜΕΓΙΣΤΟ βαθμό.

Για αυτό καλή μου, μην λες οτι δεν θέλεις το σούπερ, το καλύτερο, το πιο φθηνό αλλά και καλό. Μην λες οτι δεν θέλεις και άλλα, οτι έχεις αρκετά, κινείσαι ενάντια στους νόμους του συστήματος. ... ( πικρό χαμόγελο) :)

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Εντάξει το σύμφωνο σταθερότητας είναι μια μεγάλη παράνοια, το ευρώ δεν είχε ποτέ σχεδιαστεί με την ευελιξία που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει σε περιόδους κρίσης (το πλαφόν στο δημόσιο έλλειμα δεν έχει κανένα νόημα πέραν της διατήρησης του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα αλλά σε περίοδο που μια οικονομία κινδυνεύει να περάσει σε φάση αποπληθωρισμού και ύφεσης είναι ό,τι χειρότερο), οι δημόσιες δαπάνες που απαγορεύεται να εκτιναχθούν ακριβως σε περίοδο που η οικονομία έχει ανάγκη τόνωσης είναι κι αυτό μια ευρωκρατικη πολιτικη για κλαμματα. Η sui generis ευρωπαϊκη επιτροπη εχει κι αυτη εκφυλιστει στη πλεον κωμικη μιξη του πιο σκοτεινου νεοφιλελευθερισμου παντρεμενου με τις πιο παιδιάστικες μαρξιστικες θεωρίες. Και η γερμανια βεβαια ευνοειτει απο την απωλεια αξιας του ευρω καθ οτι εξαγωγικη χωρα (σε αντιθεση για παραδειγμα με την οικονομια των υπηρεσιων που εχει σφηριλατισει η βρετανια τα τελευταια 20 χρονια οπως επισης και εμεις αλλα μαλλον ακουσια αφου δωσαμε τις βιομηχανιες μας στο βροντο χωρις καποιο συγκεκριμενο σχεδιο αναπληρωσης).

Ολα αυτα ομως δεν αλλαζουν το γεγονος οτι διοικουμαστε απο ανθρωπους οι οποιοι εχουν παραλειψει να φορολογουν τους εχοντες πολυ υψηλα εισοδηματα και πολλα περιουσιακα στοιχεια. Δεν ειναι μονο οτι οι και πλουσιοι φοροδιαφευγουν. Δεν υπαρχουν νομοι που να τους επιβαλουν δικαιους και αναλογικους φορους. Το χασμα ειναι τεραστιο. (μηπως επειδη ο βουλευτης και νομοθετης τακιμιαζει πανευκολα με τον εφοπλιστη? οι ρομαντικοι ειναι λιγοι και κατι σαν αεναες ειδος προς εξαφανιση). Και οι χαμηλομισθοι θα θουβυθουν μονο οταν τους κοψουν καμια 50αρια ευρω? Μα τοτε θα ειναι πολυ πιο δυσκολο να αντιδρασεις.

Η φοροδιαφυγη ειναι τοσο εκτεταμενη που η ελλαδα ειναι κατα 40% πλουσιοτερη απ οτι εμφανιζεται σε επισημα στοιχεια αλλα δεν το ξερει. Δηλαδη ολοι κανουν πως δεν το ξερουν.

Αυτο που ειναι εξοργιστικο ειναι οτι καλουνται να γεμισουν τα ταμεια του κρατους ανθρωποι χαμηλομισθοι που ναι μεν ευθυνονται ισως για το οτι δεν ζητουν αποδειξεις αλλα σε καμια περιπτωση δεν ευθυνονται για το ευρος των δημοσιων ελλειματων. Αυξανοντας το φορο στα τροφιμα πλητεις πολλαπλασια τα χαμηλα εισοδηματα, ειναι ειδος πρωτης αναγκης. Και ο φτωχος θα παρει το γαλα απο ενα στα δυο ευρω και ο πλουσιος. Περαν της παντελους απουσιας λογικης στο να μειωνεις τοσο δραστικα τα καυσιμα της οικονομιας (ητοι την καταναλωτικη δυναμη) σε περιοδους επαπειλουμενης υφεσης.
Συντελειται μια πολυ μεγαλη αδικια, απιστευτα ανιση καταναμη βαρων και the shit has hit the fan και παλι πληρωνουν οι γνωστοι μαλακες.
Κι εχω ετσι την μαυρη αισθηση οτι αυτα τα εχουνε ξαναγραψει πολλοι πριν απο μενα ας πουμε τα διαβαζε κι ο παππους μου οταν ηταν πιτσιρικας και φοβαμαι οτι θα τα γραφουν και πολλοι μετα απο μενα.

---

Αγαπητέ αλέξανδρε,
ένα πικρό ανέκδοτο ήταν το ευρώ που φάνηκε στην πρώτη δυσκολία.
Το κοινό νόμισμα, δεν το σχεδίασαν τόσο με βάση οικονομικά, όσο με βάση πολιτικά κριτήρια.
Και τι έκαναν οι άνθρωποι(!) Διαχώρισαν την οικονομική απο την νομισματική πολιτική. Πρόκειται για ένα πείραμα, για το οποίο πολλοί εξέφραζαν ανέκαθεν τις επιφυλάξεις του, και δεν φαίνεται να είχαν άδικο.

Το να είσαι σε μια νομισματική ένωση χωρίς σύγκλιση των οικονομιών της ένωσης, είναι έγκλημα κατά των αδυνάτων.

Το Σύνταγμά μας λέει \" όμοια μέτρα σε όμοιες περιπτώσεις, ανόμοια μέτρα σε ανόμοιες\" γιατί αυτό είναι ουσιαστική ισότητα. Να αντιμετωπίζεις τα όμοια με κοινά μέτρα και σταθμά και τα ανόμοια με διαφορετικά.

Όταν έχεις λοιπόν,α πο την μία ισχυρές και βιομηχανικές οικονομίες, απο την άλλη γεωργικές, απο την μία ανοιχτές - εξαγωγικές οικονομίες, επο την άλλη κλειστές - που κυρίως εισάγουν ( σαν την Ελλάδα πχ) και ΟΛΕΣ αυτές τις θέτεις κάτω απο ένα ένιαίο νόμισμα, σαν να ήταν ίδιες τι κάνεις??
Τις ληστεύεις ( οι πιο ισχυρές τις πιο αδύναμες) και με την βούλα.

Και έτσι φθάνουμε στο σήμερα.
Στο να μην έχουμε τον έλεγχο του νομίσματος, να μην μπορούμε να κατεβάσουμε τις τιμές των προιόντων μας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να πρέπει να κόψουμε μισθούς ( χαμηλότερο κόστος) για να είμαστε ανταγωνιστικοί! Να έχουμε ένα ισχυρό νόμισμα που είναι σε αναντισοιχία με την οικονομία μας και κάνει να πουλάμε λιγότερο, να έχουμε καταλήξει να εισάγουμε για να μπορεί η Γερμανία πχ να έχει αυξημένες εξαγωγές και πλεονάσματα(!).

Αδιανόητα πράγματα... και φυσικά δεν προβλέπεται η έξοδος απο το ευρώ.

Ναι, η πολιτική ένωση σαν ιδέα έχει ξεφτίσει και η ΟΝΕ γίνεται το φάντασμα που κινείται απειλητικά στα δρομάκια του πιο αυστηρού νεοφιλελευθερισμού, απειλώντας να μας πάρει τα κεφάλια.

Δίκαιη και αναλογική φορολόγηση... πολλά θέλεις...

Πού να τις βρούνε τις off shore να τις φορολογήσουν?
Εδώ, βλέπουμε μερικά hedge funds να κάνουνε κουμάντο όλο τον πλανήτη, χωρίς θεσμική ρύθμιση να προβλέπεται για αυτά...Εδώ οι τράπεζες ελέγχουν την ροή του χρήματος και δίνουν με πολύ χαλαρούς κανόνες πιστώσεις και γίνονται φούκσες και μετά καταρρέουν πραγματικές οικονομίες.

Και πάμε στων δικών μας τα μαύρα χάλια..

Σε περιόδους ύφεσης, μειώνουν την αγοραστική δύναμη, τι κάνουν οι άνθρωποι? Αντί να χαλαρώσουν λίγο το χρονοδιάγραμμα και να ενισχύσουν την οικονομία παρέχοντας κίνητρα για αυξημένη ζήτηση, αυτοί την αποδεκατίζουν, κόβοντας εισοδήματα? Μην έχοντας πρώτα καταπολεμήσει την διαφθορά? Χωρίς να έχεις στήσει υγιείς και ισχυρούς ελεγκτικούς μηχανισμούς? Μην έχοντας ένα δίκαιο φορολογικο σύστημα? Μην βάζοντας την ανάπτυξη να λειτουργήσει σωστα?

Ασε άσε, μπορείς να γράψεις πολλές σελίδες με τα στραβά τους.
Γιατί αυτά τα μέτρα στραβά είναι, απο όποια μεριά και να τα πιάσεις.


Η ιστορία κάνει κύκλους, έτσι είναι, δυστυχώς.
Γιατί ίσως όταν έρχεται η λήθη των παθημάτων - μαθημάτων, επαναλαμβάνονται τα παθήματα...

http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/columnists/guest_contributors/article7055759.ece


http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=528342

Υπάρχει θέμα χρεωκοπίας για την Ελλάδα;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Η κυβέρνηση μαζί με τα ποικίλα «παπαγαλάκια» των εγχώριων και διεθνών κυκλωμάτων έχουν στήσει μια ολόκληρη επιχείρηση για να πείσουν ότι η χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα χρεωκοπίας, όσο ακολουθεί πιστά τις έξωθεν εντολές και όσο παραδίδεται ανυπεράσπιστη και ανοχύρωτη στις πιέσεις των αγορών και των ευρωκρατούντων. Το παράξενο είναι ότι αυτό το παραμύθι φαίνεται να πιάνει περισσότερο στο εσωτερικό της αριστεράς. Για πολλούς στην αριστερά η φιλολογία περί χρεωκοπίας δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα κόλπο της κυβέρνησης και των αγορών για να επιβάλουν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Δεν υπάρχει ζήτημα χρεωκοπίας, λένε, μόνο πρόβλημα κόστους και διαθεσιμότητας δανεισμού, αυτό είναι όλο. Άλλωστε η Ε.Ε. έχει συμφέρον να μην αφήσει την Ελλάδα να χρεωκοπήσει, επαναλαμβάνουν μαζί με την επίσημη προπαγάνδα.

Υπάρχει, λοιπόν, ζήτημα χρεωκοπίας για την Ελλάδα; Όποιος δεν έχει τυφλωθεί ακόμη από την επίσημη προπαγάνδα, γνωρίζει πολύ καλά ότι ολόκληρο το οικονομικό σύστημα της χώρας τελεί υπό καθεστώς χρεωκοπίας. Αυτή είναι η αλήθεια. Κι αυτό γιατί η χρεωκοπία δεν επέρχεται μόνο όταν βγαίνουν επίσημα οι κυβερνώντες και αναγγέλλουν το γνωστό από την εποχή του Χ. Τρικούπη «δυστυχώς, επτωχεύσαμεν». Ούτε η χρεωκοπία εξαρτάται από το αν και κατά πόσο θα συνεχίσει να βρίσκει το κράτος πηγές δανεισμού. Αυτό ίσως να επιδράσει στο πότε θα γίνει η επίσημη αναγγελία της, αλλά η αληθινή χρεωκοπία ισοδυναμεί με την αδυναμία να καλυφθούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις που προκύπτουν από τον δανεισμό. Επομένως και μόνο το γεγονός ότι το κράτος σήμερα χρειάζεται δανεικά για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος είναι αρκετό για να μιλάμε για μια εκ των πραγμάτων χρεωκοπία. Κι αυτό ανεξάρτητα από το πότε ή το πώς η Ε.Ε., το ΔΝΤ, οι τράπεζες και οι κερδοσκόποι των χρηματαγορών θα κρίνουν ότι τους συμφέρει να προχωρήσουν και στην επίσημη πτώχευση της χώρας.

Τι δείχνουν τα στοιχεία
Μόνο το 2009 για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δαπανήθηκαν πάνω από 41 δισ. ευρώ ως τοκοχρεωλύσια (βλ. Πίνακα 1). Πράγμα που αντιστοιχεί στο 47% του συνόλου των δημοσίων δαπανών και στο 17% του ΑΕΠ της χώρας. Αν σ’ αυτά συνυπολογιστούν και οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων, οι οποίες αφορούν κυρίως τίτλους Euro Commercial Paper (ECP) που εκδίδονται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα -κατά μέσο όρο 182 ημέρες- και έχουν σαν βασικό στόχο την άμεση άντληση «κεφαλαίου κίνησης», τότε οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο για το 2009 οι εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έφτασαν κοντά στα 36 δισ. ευρώ. Έτσι το συνολικό κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους για το 2009 ξεπέρασε τα 77 δισ. ευρώ, όταν τα δημόσια έσοδα για την ίδια χρονιά μόλις που υπερβαίνουν τα 59 δισ. ευρώ. Έτσι, το συνολικό κόστος εξυπηρέτησης αντιστοιχεί πια σχεδόν στο 90% των δημοσίων δαπανών και στο 32% του ΑΕΠ της χώρας. Ποιος είναι αυτός που με σοβαρότητα μπορεί να υποστηρίξει ότι μια οικονομία -και μάλιστα τόσο παραγωγικά αναιμική όσο η οικονομία της Ελλάδας- είναι σε θέση να αντέξει μια τέτοια εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει έστω και υποψία άλλης δημοσιονομικής πολιτικής, όσο ο κρατικός προϋπολογισμός και γενικά τα δημόσια οικονομικά βαρύνονται από αυτό το ανυπόφορο κόστος; Πόσο πρέπει να συρρικνωθούν οι δημόσιες δαπάνες για να γίνει δυνατή μια μερική έστω αποπληρωμή του χρέους; Η προοπτική πραγματικής μείωσης του δημόσιου χρέους δεν υφίσταται σε κανένα από τα πακέτα «διάσωσης» που συζητά η Ε.Ε. και το ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία. Μάλιστα οι Βρυξέλλες εκτιμούν ότι το 2011, με το πέρας του «προγράμματος σταθερότητας», το δημόσιο χρέος θα έχει σκαρφαλώσει στο 135% του ΑΕΠ. Μόνο που ένα τέτοιο χρέος θα έχει εκτινάξει τις ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησής του τουλάχιστον στα 46 δισ. ευρώ σε τοκοχρεωλύσια και στα 38 δισ. ευρώ σε εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων. Με άλλα λόγια, το σύνολο των ετήσιων δαπανών εξυπηρέτησης θα φτάσει να ξεπερνά το 35% του ΑΕΠ της χώρας. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει συνυπολογιστεί η εκτίναξη του κόστους δανεισμού, το οποίο πέρυσι σχεδόν διπλασιάστηκε και φέτος έχει ήδη τριπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2008, χωρίς κανείς να γνωρίζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

Πίν.1: Δαπάνες εξυπηρέτησης δημόσιου χρέους (εκατ. ευρώ)

Τοκοχρεολύσια Εξοφλ. Σύνολο % Δημοσ. % ΑΕΠ
βραχυπρ. Α+Β Δαπανών
2000 22.688 6.342 29.030 66,0 21,3
2001 20.946 2.401 23.347 52,4 15,9
2002 28.874 1.303 30.177 65,0 19,3
2003 30.041 2.228 32.269 62,5 18,7
2004 27.799 7.631 35.430 61,2 19,1
2005 30.066 5.085 35.151 59,8 18,0
2006 26.065 8.091 34.156 56,3 16,2
2007 31.923 24.773 56.696 84,4 25,0
2008 37.452 25.674 63.126 84,2 26,4
2009 41.340 35.904 77.224 89,8 32,1
Πηγή: Επεξεργασία στοιχείων Προϋπολογισμού και Εθνικών Λογαριασμών

Η αλήθεια είναι ότι όσοι μισθοί κι αν περικοπούν, όσο κι αν λεηλατηθεί το λαϊκό εισόδημα, όσο κι αν ξεπουληθεί η χώρα στις διεθνείς αγορές, όχι μόνο είναι πρακτικά αδύνατο να αναχαιτισθεί το δημόσιο χρέος και η διαρκώς ογκούμενη εξυπηρέτησή του, αλλά οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε μια μεγαλύτερη έξαρση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη διετία της «δημοσιονομικής προσαρμογής» 2010 και 2011 το ελληνικό δημόσιο θα χρειαστεί σχεδόν 90 δισ. ευρώ μόνο για τοκοχρεωλύσια, όταν τα προϋπολογιζόμενα δημόσια έσοδα αναμένεται να φτάσουν τα 134 δισ. ευρώ. Πώς είναι δυνατόν να μιλά κανείς για αποφυγή της χρεοκοπίας όταν με το «καλημέρα σας» πρέπει να πληρώσει στους δανειστές του το 67% των προσδοκόμενων εσόδων του; Και άρα τι νόημα έχουν οι «θυσίες» που καλείται η χώρα και ο λαός της να υποστούν για να βγούμε δήθεν από την οικονομική κρίση;

Η Ε.Ε., όπως και το ΔΝΤ, δεν ενδιαφέρεται να ξεπεράσει την οικονομική κρίση η Ελλάδα, αλλά να προστατεύσει αφενός το ευρώ και αφετέρου τους κερδοσκόπους κατόχους των τίτλων του ελληνικού χρέους -εκ των οποίων οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι της Γαλλίας, της Ελβετίας και της Γερμανίας κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος- από τη χρεωκοπία της χώρας. Τα μέτρα που επιβάλλονται έχουν σαν πρώτο και κύριο σκοπό να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει απρόσκοπτα να πληρώνει τους δανειστές της, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεπουληθεί ολόκληρη η χώρα και ο λαός της. Πρόκειται για έναν αληθινό φόρο αίματος στον βωμό των διεθνών κερδοσκόπων και τοκογλύφων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τα τοκοχρεωλύσια που έχει καταβάλει το ελληνικό δημόσιο για τη δεκαετία 2000-2009 ανέρχονται στα 297 δισ. ευρώ! Με άλλα λόγια, το ελληνικό δημόσιο έχει προεξοφλήσει ήδη ολόκληρο σχεδόν το σημερινό δημόσιο χρέος του που ανέρχεται στα 298 δισ. ευρώ για το 2009! Κι όλα αυτά δίχως να έχουμε συνυπολογίσει τις εξοφλήσεις των βραχυπρόθεσμων τίτλων για την ίδια περίοδο. Πρόκειται για ένα αληθινό φόρο αίματος στους διεθνείς κερδοσκόπους και τοκογλύφους που θέτει επί τάπητος την ίδια την βιωσιμότητα της εθνικής οικονομίας

Ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση;
Η συνήθης δικαιολογία του συρμού που ακούγεται για τις ευθύνες της σημερινής κατάστασης, είναι ότι φταίει το σπάταλο και διεφθαρμένο κομματικό κράτος. Όμως, η αλήθεια βρίσκεται πολύ πιο βαθιά. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 επιβλήθηκε στη χώρα ένα καταστροφικό μοντέλο «εξωστρεφούς» ανάπτυξης, ανοιχτό στις πιο ασύδοτες και μονοπωλιακές δυνάμεις των διεθνών αγορών. Ανοχύρωτη η χώρα και κλειδωμένη στον αυτόματο πιλότο της Ε.Ε., οικοδόμησε μια παρασιτική οικονομία που αποτέλεσε και αποτελεί έναν παράδεισο κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Θα αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το μερίδιο του επιχειρηματικού κέρδους στην ετήσια προστιθέμενη αξία στις ΗΠΑ κυμάνθηκε την τελευταία δεκαετία γύρω από το 32%, στην Ευρωζώνη κατά μέσο όρο στο 36%, ενώ στην Ελλάδα ξεπέρασε το 56%! Την ίδια ώρα που στην Ελλάδα η αποζημίωση της εργασίας κυμάνθηκε στο 35%, ενώ στην Ευρωζώνη στο 55%!

Για να στηριχθεί λοιπόν η κερδοφορία του κεφαλαίου και να διατηρήσει αυτά τα εξωφρενικά επίπεδα μέσα σε μια χειμαζόμενη οικονομία όπου η αγοραστική δύναμη και η παραγωγική ικανότητα της εγχώριας αγοράς συμπιεζόταν διαρκώς όλο και πιο πολύ, χρειάστηκε η εκρηκτική επέκταση του δανεισμού. Και μάλιστα σ’ όλα τα επίπεδα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο το μέσο νοικοκυριό σήμερα να χρωστά το 70% του διαθέσιμου εισοδήματός του, οι τράπεζες να έχουν εξωτερικό χρέος που ξεπερνά το 52% του ΑΕΠ της χώρας και το δημόσιο χρέος να βρίσκεται στα ύψη. Όλα αυτά ήταν το αναγκαίο αποτέλεσμα ενός ολόκληρου τρόπου ανάπτυξης που υπέταξε τη χώρα σε μια πλασματική (κυρίως δανειακή) επέκταση της εσωτερικής ζήτησης, η οποία στηριζόταν κυρίως στην αναγωγή ενός ολόκληρου συστήματος αγυρτείας και απάτης σε βασικό μοχλό της οικονομίας, μέσα από την προνομιακή ενίσχυση της κερδοσκοπίας στις χρηματαγορές, στην πιστωτική και χρηματιστική αγορά.

Την τραγική εικόνα της ελληνικής οικονομίας ήρθε να συμπληρώσει η είσοδος στην ΟΝΕ και η επιβολή του ευρώ. Μπορεί η ΟΝΕ και το ευρώ να μην αποτελούν τις αιτίες των προβλημάτων και των αδιεξόδων της χώρας, αλλά είναι πλέον πασιφανές ότι λειτούργησαν καταλυτικά στη δραματική επιδείνωση της συνολικής κατάστασης. Λειτούργησαν σαν ασφυκτικός «κορσές», που προκαλεί ασφυξία στην οικονομία και την κοινωνία, σαν θανάσιμος «βρόγχος» στον λαιμό μιας ήδη προβληματικής και εντελώς εξασθενημένης οικονομίας. Έτσι οδήγησαν από την πρώτη στιγμή ολόκληρη την οικονομία, το λαϊκό εισόδημα και την εγχώρια αγορά σε βαθύτατη κρίση, η οποία προηγήθηκε της παγκόσμιας κρίσης που ξέσπασε το 2007-2008. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η Ε.Ε. απάντησαν στην κρίση αυτή ενισχύοντας με κάθε τρόπο τον δανεισμό. Κι έτσι δημιούργησαν μια οικονομία-φούσκα για την στήριξη του «ισχυρού ευρώ», η οποία εμφανιζόταν εικονικά να αναπτύσσεται ταχύρρυθμα, ενώ στην πραγματικότητα κατέρρεε.

Όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση και η τρομακτική υπερσυσσώρευση κυρίως πλασματικού κεφαλαίου άρχισε να καταρρέει διεθνώς, τότε άρχισαν να σπάνε μία-μία και οι διάφορες φούσκες. Τα οικονομικά θαύματα τύπου Ιρλανδίας έσβησαν εν μία νυκτί. Χώρες σαν την Ισλανδία χρεωκόπησαν. Μαζί τους έσκασε και η φούσκα της ελληνικής οικονομίας, ενώ κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να σκάσει και η τεράστια χρηματοπιστωτική φούσκα που δημιούργησε το ευρώ στο σύνολο της ευρωζώνης. Η τεράστια διευκόλυνση της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας που έφερε το ευρώ οδήγησε σήμερα τις τράπεζες της ευρωζώνης -κυρίως των ισχυρών εταίρων- να κατέχουν τίτλους (ομόλογα, παράγωγα, κ.ο.κ.) συνολικής αξίας άνω των 41 τρισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 26 τρισ. να ανήκουν στην κατηγορία των «τοξικών προϊόντων», όπως ονομάστηκαν τα παράγωγα υψηλού ρίσκου που προκάλεσαν το μεγάλο κραχ το φθινόπωρο του 2008. Αν σκεφτούμε ότι το συνολικό ΑΕΠ της ευρωζώνης ανέρχεται μόλις στα 9,6 τρισ. ευρώ, μπορεί να καταλάβει ο καθένας ότι αυτή η τεράστια συγκέντρωση σε χρηματοπιστωτικούς τίτλους είναι μια βόμβα στα θεμέλια της ευρωζώνης που είναι έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Εδώ βρίσκεται και ο κίνδυνος για το ευρώ, που δεν προκάλεσαν ούτε οι επιθέσεις των κερδοσκόπων, ούτε το έλλειμμα της Ελλάδας, ή των άλλων χωρών, αλλά η ίδια η επιτυχία του ως διεθνές μέσο αποθησαυρισμού, συσσώρευσης και κερδοσκοπίας στις αγορές κεφαλαίου. Εδώ εντοπίζεται και το ενδιαφέρον των Βρυξελλών, όπως και των διεθνών αγορών. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό καθαυτό το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά να μην θιγεί η βιωσιμότητα του ευρώ και η ενότητα της ευρωζώνης. Να μην γίνει η Ελλάδα αφορμή για ένα ντόμινο χρεωκοπιών και αποχωρήσεων από την ευρωζώνη που θα υπονομεύσουν το ευρώ και θα πυροδοτήσουν την κατάρρευση της ΟΝΕ κάτω από ήδη δυσβάσταχτο βάρος της υπερσυσσώρευση «τοξικών» τίτλων.

Η χώρα αντιμετωπίζει μια νέα ιδιότυπη κατοχή
Η χώρα οδηγείται σε ένα ασφυκτικό καθεστώς δημοσιονομικής κατοχής, γιατί η «δημοσιονομική προσαρμογή» που ζητούν οι αγορές και οι Βρυξέλλες ισοδυναμεί με πολιτική αυτοχειριασμού, καταστροφής και διάλυσης. Το κύριο μέλημα των Βρυξελλών δεν είναι η αποτροπή της χρεωκοπίας αυτής καθαυτής, αλλά να αποφευχθεί για όσο αυτό είναι δυνατό η επίσημη ανακοίνωσή της. Αν και τα δεδομένα λένε ότι δεν θα την αποφεύγουν ακόμη για πολύ. Η χώρα έχει καταδικαστεί σε ολοκληρωτική καταστροφή, προκειμένου με την τελευταία ικμάδα της οικονομίας της, με ό,τι έχει απομείνει από την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων και της εγχώριας αγοράς να συνεχίσει να πληρώνει τους δανειστές της.

Η κυβέρνηση έχει ήδη παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στις Βρυξέλλες και τις αγορές. Δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υποτάσσεται στις έξωθεν εντολές. Η ίδια η έννοια της εθνικής κυριαρχίας τουλάχιστον στο πεδίο της οικονομίας και της οικονομικής πολιτικής, αποτελεί φρικτή φάρσα. Η παλιά λογική της ψωροκώσταινας και των ιστορικά πιο άθλιων καθεστώτων εθνικής υποτέλειας γνωρίζει νέα μεγαλεία. Η πολιτική ηγεσία της χώρας νοιάζεται μόνο για το πώς θα «αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές», δηλαδή στους κερδοσκόπους. Και για να το πετύχει είναι διατεθειμένη να τα δώσει όλα, ό,τι και να της ζητηθεί.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, οι απλοί εργαζόμενοι δεν έχουν απλά να αντιμετωπίσουν μια άγρια αντιλαϊκή πολιτική, αλλά την χρεωκοπία ενός ολόκληρου συστήματος που καταρρέει και απειλεί να συμπαρασύρει ολόκληρη τη χώρα και τον λαό της. Τι πρέπει να γίνει; Να αναζητήσουμε πρόσθετες πηγές δανεισμού; Να αναζητήσουμε ευρωομόλογα, λαϊκά ομόλογα, κινέζικα, ρωσικά ή αραβικά κεφάλαια, κ.λπ., προκειμένου να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τον φόρο αίματος στους δανειστές κερδοσκόπους; Ή να σπάσουμε εδώ και τώρα τον φαύλο κύκλο του δανεισμού; Κι αυτό μπορεί να γίνει προς όφελος της χώρας και του λαού της μόνο με έναν τρόπο: την μονομερή παύση πληρωμών προς τους δανειστές. Στο κάτω-κάτω της γραφής οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά υποχρέωση να αποπληρώσουν χρέη, που αποτελούν προϊόντα τοκογλυφίας, ρεμούλας και κερδοσκοπίας. Και τα οποία τα έχουν ήδη πληρώσει διπλά και τρίδιπλα όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Το μέτρο αυτό είναι ένα αμυντικό μέτρο ανάγκης, το οποίο θα μας επιτρέψει να διασώσουμε τους τεράστιους πόρους, που σήμερα κατασπαταλιούνται για το χρέος, και να τους διοχετεύσουμε σε έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, ο οποίος θα βασίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πρωταρχικό κριτήριο τις πιο επείγουσες ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της χώρας. Πρόκειται για ένα μέτρο που χρειάζεται να συνοδευτεί άμεσα με την επιβολή δραστικών ελέγχων στην κίνηση του κεφαλαίου, που πρόσφατα ακόμη και το ΔΝΤ χαρακτήρισε ως ένα «χρήσιμο εργαλείο της οικονομικής πολιτικής», καθώς και με την εθνικοποίηση των κύριων τραπεζών, ώστε να πάψει το πιστωτικό σύστημα να απομυζά την οικονομία και το εισόδημα.

Μπορεί να ασκηθεί μια τέτοια πολιτική εντός της ΟΝΕ και με το ευρώ; Σαφώς όχι. Όσο η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς του ευρώ είναι υποχρεωτικά εκτεθειμένη στις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας, είναι παντελώς ανοχύρωτη απέναντι στις πιο ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης. Η οικονομία της χώρας πρέπει να αποκτήσει τη νομισματική της ελευθερία για να είναι σε θέση να απελευθερώσει τις δυνατότητές της, να ανασυγκροτήσει την παραγωγική της βάση και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που προσφέρει η διεθνής οικονομική ζωή. Το ιστορικό δίλημμα που δίχασε παλιότερα την αριστερά σήμερα βρίσκει την τελειωτική του απάντηση στην πράξη. Σήμερα, κάθε πρόταση που δεν αγγίζει το ευρώ, όσο φιλολαϊκή ή αριστερή κι αν εμφανίζεται, όσο αγνές προθέσεις κι αν έχει, στην πράξη εξαπατά τους εργαζόμενους και βάζει πλάτη στην κυρίαρχη πολιτική.

\'... Για αυτό καλή μου, μην λες οτι δεν θέλεις το σούπερ, το καλύτερο, το πιο φθηνό αλλά και καλό. Μην λες οτι δεν θέλεις και άλλα, οτι έχεις αρκετά, κινείσαι ενάντια στους νόμους του συστήματος. ... ( πικρό χαμόγελο) :)...\'

Εδώ Γουίρντ, ή εγώ δε καταλαβαίνω ακριβώς τί λες, ή εσύ δεν έχεις καταλάβει εμένα ακριβώς. Τί εννοείς λέγοντας \'οτι δεν θέλεις το σούπερ, το καλύτερο, το πιο φθηνό αλλά και καλό\';... μιλάμε για αμάξι ας πούμε; Όχι δε γουστάρω τα αυτοκίνητα για παράδειγμα. Αν όμως συμπληρώσω στη φράση σου ότι \'φυσικά, μόνο που τα θέλω για όλους και κυρίως για αυτούς που υποφέρουν\' είναι αρκετά διαφορετικό. Κι αυτό έχει να κάνει με το συλλογικό πνεύμα που με χαρακτηρίζει, ας μην επαναλαμβάνομαι. Αυτό όμως δε θα είναι ποτέ εφικτό για μένα, όσο κυριαρχεί ο παρτακισμός στο ατομικό επίπεδο του καθενός. Εδώ μιλάμε για ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Στο κάτω - κάτω κυβερνώμαστε από ανθρώπους πάνω στους οποίους τελικά κάνουμε τις δικές μας προβολές. Εν ολίγοις τη νοοτροπία του συνόλου εκφράζουν, τί να λέμε τώρα;...
Θα διορθώσω τη φράση σου \'Μην λες οτι δεν θέλεις και άλλα, οτι έχεις αρκετά\'. Βασικά νομίζω ότι δικαιούμαι να θέλω, το \'και\' ως προσθετικό το βρίσκω άστοχο. Δεν έχω ούτε τα βασικά και νομίζω ότι ότι το \'και\' θα ίσχυε στην περίπτωση που αυτά θα ήταν λυμένα.
Όσο για το αν κινούμαι ενάντια στο σύστημα, δε καταλαβαίνω επίσης πώς το λες. Συνήθως το να πηγαίνει κανείς κόντρα στο σύστημα, εκδηλώνεται στον εργασιακό του χώρο. Ναι έχω διεκδικήσει ουκ ολίγες φορές στα χρόνια που εργαζόμουν τα δικαιώματά μου, στον άκρως τρομοκρατικό χώρο των εμποροϋπαλλήλων, και ήταν εν γνώση μου ότι θα πληρώσω το τίμημα. Και ναι, το ασυμβίβαστο φαίνεται απ\' την απουσία του σκεπτικού \'γιατί να αντιδράσω εγώ αφού δε κουνιούνται οι άλλοι\'.
Για να μην απαντήσω και στο άλλο θρεντ, κάπου σχολιάζεις πως καταλαβαίνεις ότι το θέμα του οικονομικού με στεναχωρεί. Μάλλον το αντιλαμβάνεσαι κάπως \'light\'. Σε καταβάλλει εντελώς μια τέτοια κατάσταση, δε σε στεναχωρεί απλώς. Κάπου μιλήσατε για υγεία. Κάθε 6 μήνες πληρώνω για εξετάσεις που πρέπει να κάνω μέχρι να πεθάνω. Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις, δε γίνονται κρατικά. Εν ολίγοις, δε \'πρέπει\' να ξαναρρωστήσω. Και δεν αρρωσταίνει κάποιος βιώνοντας τόσο δύσκολα; Για να το κλείσω, και λυπάμαι και ντρέπομαι που ζω σ\' αυτή τη χώρα. Και κάτι ειπώθηκε για τέχνες και δημιουργικότητα. Ε ναι, συμφωνώ. Σιγά μην ασχοληθώ σοβαρά με την ποίηση όσο δεν έχω να φάω. Και σιγά μην θέσω ως \'στόχο\' το να τελειώσω κάποτε τη ρημαδοσχολή που παράτησα και γίνω λίγο πιο αποδεκτή με ένα πτυχίο.
Τέλος πάντων, είναι πολλοί οι συμπολίτες μου που \'κλαίγονται\'. Σε πάρα πολλούς όμως περίσσευαν τα 20 ευρώ για να αγοράσουν την τσόντα της κάθε Αλεξανδράτου και να την κάνουν ακόμη πλουσιότερη. Ουδέν σχόλιον, δεν έχει νόημα.

Υ.Γ. Έχει όμορφη μέρα σήμερα. Επιτέλους θα πάω μια βόλτα για καφεδάκι με τον καφέ μου... πληρωμένο... :P ... χρόνια πολλά και καλά σε όλους τους εορτάζοντες!...

:P

Quote:

---

Originally posted by Alobar
\'... Για αυτό καλή μου, μην λες οτι δεν θέλεις το σούπερ, το καλύτερο, το πιο φθηνό αλλά και καλό. Μην λες οτι δεν θέλεις και άλλα, οτι έχεις αρκετά, κινείσαι ενάντια στους νόμους του συστήματος. ... ( πικρό χαμόγελο) :)...\'

Εδώ Γουίρντ, ή εγώ δε καταλαβαίνω ακριβώς τί λες, ή εσύ δεν έχεις καταλάβει εμένα ακριβώς. Τί εννοείς λέγοντας \'οτι δεν θέλεις το σούπερ, το καλύτερο, το πιο φθηνό αλλά και καλό\';... μιλάμε για αμάξι ας πούμε; Όχι δε γουστάρω τα αυτοκίνητα για παράδειγμα. Αν όμως συμπληρώσω στη φράση σου ότι \'φυσικά, μόνο που τα θέλω για όλους και κυρίως για αυτούς που υποφέρουν\'

-------------------> Η άποψή μου πάνω σε αυτό είναι η εξής: Αν οι λίγοι ( κάτοχοι του πλούτου και των προνομίων) έχουνε λιγότερα, θα μπορέσουν οι πολλοί ( μάζα) να έχουν περισσότερα. Δεν θα μπορούν οι πολλοί να έχει ο καθένας τον πλούτο που απολαμβάνει ο κάθε πλούσιος, αλλά ένα στοιχειώδες και κάτι παραπάνω απο αυτό, μια γενικευμένη απλότητα χάριν όλων, αυτό ναι, μπορώ να το δεχθώ. Και με αυτή την έννοια το να σκέφτεται κανείς πολιτικά, είναι να σκέφτεται κοινωνικά, πέρα απο τα όρια της ατομικότητάς του.




είναι αρκετά διαφορετικό. Κι αυτό έχει να κάνει με το συλλογικό πνεύμα που με χαρακτηρίζει, ας μην επαναλαμβάνομαι. Αυτό όμως δε θα είναι ποτέ εφικτό για μένα, όσο κυριαρχεί ο παρτακισμός στο ατομικό επίπεδο του καθενός. Εδώ μιλάμε για ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Στο κάτω - κάτω κυβερνώμαστε από ανθρώπους πάνω στους οποίους τελικά κάνουμε τις δικές μας προβολές. Εν ολίγοις τη νοοτροπία του συνόλου εκφράζουν, τί να λέμε τώρα;...
Θα διορθώσω τη φράση σου \'Μην λες οτι δεν θέλεις και άλλα, οτι έχεις αρκετά\'.


---------------> Βασικά ( λόγω απρόσωπης επικοινωνίας, ίσως δεν έγινε αρκετά σαφής η έκφραση ειρωνίας και το κάπως καυστικό ύφος μου στο σχόλιο μου αυτό). Δεν λέω οτι όσοι δεν έχουν αρκετά δεν πρέπει να θέλουν άλλα, λέω απλά οτι ναι, όσοι μπορούν να αρκεστούν στα λίγα ( αλλά στοιχειώδη) που έχουν, είναι η παρέκκλιση στον κανόνα.



Βασικά νομίζω ότι δικαιούμαι να θέλω, το \'και\' ως προσθετικό το βρίσκω άστοχο. Δεν έχω ούτε τα βασικά και νομίζω ότι ότι το \'και\' θα ίσχυε στην περίπτωση που αυτά θα ήταν λυμένα.
Όσο για το αν κινούμαι ενάντια στο σύστημα, δε καταλαβαίνω επίσης πώς το λες.
---------> Εννοώ οτι οι ολιγαρκείς τύποι είναι μάλλον σπάνιο φαινόμενο στην εποχή μας.

Συνήθως το να πηγαίνει κανείς κόντρα στο σύστημα, εκδηλώνεται στον εργασιακό του χώρο. Ναι έχω διεκδικήσει ουκ ολίγες φορές στα χρόνια που εργαζόμουν τα δικαιώματά μου, στον άκρως τρομοκρατικό χώρο των εμποροϋπαλλήλων, και ήταν εν γνώση μου ότι θα πληρώσω το τίμημα. Και ναι, το ασυμβίβαστο φαίνεται απ\' την απουσία του σκεπτικού \'γιατί να αντιδράσω εγώ αφού δε κουνιούνται οι άλλοι\'.
Για να μην απαντήσω και στο άλλο θρεντ, κάπου σχολιάζεις πως καταλαβαίνεις ότι το θέμα του οικονομικού με στεναχωρεί. Μάλλον το αντιλαμβάνεσαι κάπως \'light\'. Σε καταβάλλει εντελώς μια τέτοια κατάσταση, δε σε στεναχωρεί απλώς. Κάπου μιλήσατε για υγεία. Κάθε 6 μήνες πληρώνω για εξετάσεις που πρέπει να κάνω μέχρι να πεθάνω. Υπάρχουν ειδικές εξετάσεις, δε γίνονται κρατικά. Εν ολίγοις, δε \'πρέπει\' να ξαναρρωστήσω. Και δεν αρρωσταίνει κάποιος βιώνοντας τόσο δύσκολα; Για να το κλείσω, και λυπάμαι και ντρέπομαι που ζω σ\' αυτή τη χώρα. Και κάτι ειπώθηκε για τέχνες και δημιουργικότητα. Ε ναι, συμφωνώ. Σιγά μην ασχοληθώ σοβαρά με την ποίηση όσο δεν έχω να φάω. Και σιγά μην θέσω ως \'στόχο\' το να τελειώσω κάποτε τη ρημαδοσχολή που παράτησα και γίνω λίγο πιο αποδεκτή με ένα πτυχίο.
Τέλος πάντων, είναι πολλοί οι συμπολίτες μου που \'κλαίγονται\'. Σε πάρα πολλούς όμως περίσσευαν τα 20 ευρώ για να αγοράσουν την τσόντα της κάθε Αλεξανδράτου και να την κάνουν ακόμη πλουσιότερη. Ουδέν σχόλιον, δεν έχει νόημα.

Υ.Γ. Έχει όμορφη μέρα σήμερα. Επιτέλους θα πάω μια βόλτα για καφεδάκι με τον καφέ μου... πληρωμένο... :P ... χρόνια πολλά και καλά σε όλους τους εορτάζοντες!...

:P

---

Κοίταξε Αλο, δεν έχω βρεθεί στην δική σου άσχημη οικονομική κατάσταση, οπότε δεν μπορώ να τα νιώσω όπως τα έχεις βιώσει εσύ. Αυτό να θεωρηθεί δεδομένο. Καταλαβαίνω όμως οτι είναι στενάχωρη κατάσταση.

όσο για την ποίηση, έχω δει γραπτά σου και τα θεωρώ ποίηση. Βλέπεις? Ασχολείσαι θέλεις δεν θέλεις με δαύτην , την έχεις μάλλον μεσα στο πετσί σου...( εκτός κι αν το \"ασχολούμαι\" το ορίζουμε διαφορετικά).