Quote:
Originally posted by dimitrios
νιωθει κανενας ποτε πως παλευει τον λαθος εχθρο στη ζωη του?
Πιστεύω οτι η πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι αναπόφευκτη, παρά τους εξωτερικούς \"εχθρούς\".
πως τελικα φτασαμε απο ανθρωποι να παρεκλινουμε του προορισμου μας (ανθρωπος=ανω θρωσκω που σημαινει κοιταω ψηλα )και να κινουμαστε φοβισμενοι μεταξυ υπολογιστη-τηλεορασης-και ψυγειου μην ξεροντας τι να κανουμε και πως να ζησουμε?
Υπαρξιακά ερωτήματα υπήρχαν πάντα και συχνά ο άνθρωπος ψάχνει ένα νόημα στην ζωή του.
πως για το 100% των ανορεξιων και βουλιμιων φταινε αποκλειστικα και εμπεριστατωμενα τα κοινωνικα προτυμα ενω ο απλος ανθρωπος τα υποφερει πολεμωντας τον εαυτο του?
Φταίνε σε μεγάλο βαθμό αλλά όχι αποκλειστικά... πάντως, ευτυχώς ούτε τα ακολουθούν άκριτα όλοι, ούτε παθαίνουν όλοι ανορεξία ή βουλιμία.
πως οι ενοχες και οι θλιψεις μας πολεμουν στο να απελπιστουμε, να μην μπορουμε να γινουμε καλα και να κανουμε το καλο και να πολεμαμε τον εαυτο μας αντι να πολεμαμε το κακο και το αδικο? πως τα πραγματα οσο πανε και μπερδευουν αντι να ξεμπερδευουν? πως μας παρουσιαζουν πως το καλο ειναι κακο και το κακο ειναι καλο? πως θελεις να δεις μια καλη ταινια και δεν υπαρχει παρα μονο το χολιγουντ που στις κομωδιες του με το ζορι γελαει καποιος και αυτο απο συνηθεια?
Ευτυχώς υπαρχει και ο ευρωπαικός κινηματογράφος και ο ασιατικκός κινηματογράφος.
πως θελοντας και μη με τα χρονια φλωρεψαμε και γιναμε ανεραστοι και ψιλοντρεπομαστε για αυτο ενω εχουμε τοση περισσια δυναμη? πως οι γονεις μας παλευαν για ιδανικα για τα οποια το κρατος και τα μμε παλευουν με φοβο και θελγητρα ετσι ωστε η δικη μας γενια να παρατησει? πως καταβαθος ψαχνουμε το Θεο? πως βλεπω φιλους που στα ματια μου ηταν παντα παλληκαρια και ομως εχουν κρισεις πανικου και φοβουνται σαν μικρα παιδια να πανε στο περιπτερο μονοι? πως στην πορεια της ζωης μας αφηνουμε την απλοτητα και την χαρα για να κανουμε την ζωη μας οσο πιο περιπολη και δυσκολη μπορουμε, μονο και μονο επειδη ετσι κανουν ολοι (και τι θα πει ο κοσμος) και για τα λεφτα, τα οποια εν τελει δεν θα αποκτησουμε επειδη θα τα παρουν οι πλουσιοι με το προσχημα της κρισης? πως εχουμε μπαρουφιαστει πως ολοι κανουνε \"ζωάρα\" ανω η ψυχη του καθενος ξερει μονο τι περνα? αυτα και τοσα αλλα που ο καθενας εχει με κανουν και εκρηγνομαι και λεω ποιος φταιει που πεσαμε? μηπως τελικα δεν φταιει η κοινωνια, δεν φταινε οι γονεις, δεν φταει το εταιρον ημισυ, δεν φταιμε εμεις που παραμυθιαστηκαμε, αλλα πρεπει να σηκωθουμε να ξερασουμε το παραμυθι και να γινουμε οπως παλια, απλοι, καλοι αγωνιστες και χαρουμενοι?
με βαραινει αυτο το πλακωμα στο στηθος....
