ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ.

Kαλησπερα σας.

Δεν ξερω για πιο λογο ακριβως ανοιγω αυτο το θεμα,μαλλον γιατι θεωρω πως αυτο το φορουμ ειναι το καταλληλοτερο μερος να βγαλω ο,τι με βαραινει.
Περναω πολυ δυσκολα τους τελευταιους μηνες και νοιωθω λες και εχει ανοιξει το κουτι της Πανδωρας και ολα τα κακα εχουν βγει με στοχο εμενα.
Καταρχην,να σας πω πως ειμαι μητερα δυο υπεροχων κοριτσιων.Ο συζυγος μου,λογω δουλειας,ερχεται στο σπιτι μια μερα την εβδομαδα,οποτε ουσιαστικα ειμαι παντα μονη μου.
Ο πατερας μου ειναι εδω και 3 χρονια καρκινοπαθης.
Το προηγουμενο καλοκαιρι και ενω ημουν εγκυος στο τριτο μου παιδι,κατι που με ειχε γεμισει ευτυχια,γιατι και εγω και ο συζυγος μου θελουμε πολλα παιδια,ανακαλυψαμε πως το μωρακι μας,το κοριτσακι μας ηταν αρρωστο.Τελικα,το χασαμε στον τεταρτο μηνα εγκυμοσυνης.Ηταν μια επωδυνη εμπειρια και την εκανε πιο επωδυνη το γεγονος πως την γεννησα με φυσιολογικο τοκετο.
Αποφασισαμε να ακολουθησουμε τις οδηγιες του γιατρου και ξαναεμεινα εγκυος μετα απο 6 μηνες.
Το απιστευτο της υποθεσης ειναι οτι το ανακαλυψα οταν ανεβηκα στην Αθηνα γιατι νοσηλευτηκε η μητερα μου στο νοσοκομειο.Τελικα αποδειχτηκε πως και η μητερα μου εχει καρκινο.
Οταν πλεον γυρισα στην επαρχια που ζω,λιγες μερες αργοτερα εχασα και αυτο το παιδι.
Ο γιατρος μου μου συνεστησε εξετασεις τις οποιες λογω χρονου (που χρονος για τετοια με δυο μικρα παιδια και δυο καρκινοπαθης γονεις),δεν εκανα.
Και ξαναεμεινα εγκυος.Και το ξαναεχασα.

Αν αφησουμε λιγο στην ακρη καποια πλεον ασημαντα,αλλα υπαρκτα προβληματα,τυπου οικονομικο,πειτε μου,ποσο πιστευετε οτι μπορει να αντεξει ενας ανθρωπος?

Θελω να πω πως περα απο τον πονο,το αγχος,την αγωνια,τα γιατι που νοιωθω,πως στεκομαι ακομη ορθια?

Ενος κακου,μυρια επονται,αλλα εδω μιλαμε για απιστευτη ατυχια.


Εχω κουραστει,εχει κουραστει η καρδια μου.

Και βαρεθηκα.

Αυτα ηθελα να πω και να τα βγαλω απο μεσα μου.

Με συγχωρειτε αν σας κουρασα.


Σας ευχαριστω.

Καλη μου ποσο δίκιο εχεις, με τοσα απανωτα χτυπηματα ποσο να αντεξεις, εχουν δικιο να λενε οτι σαν την υγεια δεν υπαρχει.διαβαζοντας την ιστορια σου καταλαβαινω οτι μαλλον απο την στεναχωρια σου και απο όλα αυτα που εχεις περασει δεν μπορεις να κρατησεις το μωρακι σου.
Η ψυχολογια ειναι αρχη ολων των πραγματων.Εγω την μόνη απαντηση που μπορω να σου δωσω ειναι οτι ο Θεος δινει οσα μπορουμε να αντεξουμε. Δοκιμασιες ? Δεν ξερω. Να σου πω να μην στεχαριεσαι για τα παιδια που εχασες? δεν γινεται, να σου πω να μην στεναχωριεσαι για τους γονεις σου? παλι δεν γινεται. Το μονο που εχεις να κανεις ειναι να ηρεμησεις και να δεχτεις την παρουσα κατασταση της ζωης. Τωρα φυσικα ποιος μιλαει, γιατι και εγω μην νομιζεις με εβαλαν να χασω ενα παιδι που εγω το ηθελα παρα μα παρα πολυ, με αποτελεσμα τωρα να ειμαι και εγω σε ενα μαυρο χαλι. Ειλικρινα ευχομαι ο Θεος να σε φωτιζει και να σου δινει δυναμη γιατι εισαι και μανουλα και εχεις πισω σου φατσουλες που περιμενουν απο εσενα.

Λαζαρουλα μου,ειλικρινα λυπαμαι που με καταλαβαινεις τοσο.Θα προτιμουσα να μην με καταλαβαινες.
Δεν εχω διαβασει την ιστορια σου,αλλα οπως και να εχασες το μωρο σου,το εχασες και αυτη ειναι η ουσια.
Λυπαμαι πολυ.
Ποτε δεν ζητησαμε κατι παραλογο,ουτε λεφτα που παντα μας λειπανε,ουτε καλοπεραση,ο αντρας μου δουλευει ολη μερα και του λειπουν τα κοριτσια του,εγω παντα,μα παντα μεσα στο σπιτι μονη με μονη εξοδο τα καθημερινα ψωνια.
Το μονο που θελαμε ηταν παιδακια.Πολλα.Δεν ειμαι αχαριστη,εχω δυο,το θεμα δεν ειναι πως δεν θα αποκτουσα,το θεμα ειναι πως εχασα 3.
Ας μην εμενα εγκυος καθολου σ\'αυτα τα μωρακια,παρα αυτο το μαρτυριο.

Οσο για τους γονεις μου,τι να πω,υποφερουν και το μονο που μπορω να κανω ειναι να τους δινω κουραγιο.Δεν ειναι ομως αυτο αρκετο για εναν ανθρωπο που υποφερει τοσο.

Δυναμη εχω,αλλα και αυτη με κουραζει.

Ειναι σαν καποιος να λεει \"Αντεχει αυτη,μην την λυπασαι\".

Σ\'ευχαριστω που μου απαντησες.
Ελπιζω να αποκτησεις συντομα ενα υγιεστατο,υπεροχο παιδακι.

Anael να ξερεις οτι τα ποιο απλα πραγματα στην ζωη που ζηταμε ειναι και τα πιο δυσκολα τελικα!!! Οπως λες αλλοι ζητουν πλουτη, καλη ζωη, και πολλα αλλα ανουσια πραγματα. Μην νομιζεις και εγω μεγαλωσα μεσα σε τριτεκνη οικογενεια με πολλες δυσκολιες και ξερω πως ειναι η στερηση, αλλα δεν με ενοιξε ποτε και εμενα αυτο. Βρεθηκα και εγω στα 27 μου, πριν ενα χρονο με ενα μωρο μεσα μου αλλα δεν το ηθελε ουτε αυτος που με αγαπουσε πολυ υποτιθετε αλλα ουτε και οι γονεις μου με στειριξαν σε αυτο. Να το κρατησω. Ειναι πολυ σκληρο για μια γυναικα να χανει το πρωτο της παιδι με αυτο τον τροπο!!!!! ΦΤΑΙΩ εγω ομως που τοτε ειχα φανει αδυνατη και τους επετρεψα αυτο και τωρα εχω φυγει απο την επαρχια που εμενα και τωρα ζω μονη μου σε μια πολη που και αυτο ειναι αρκετα δυσκολο γιατι δεν εχω κανενα.

Τωρα διαβαζα την ιστορια σου,Λαζαρουλα μου.
Θα σου απαντησω εκει.

Ξερεις ποσες φορες εχω ονειρευτει και ονειρευομαι αυτο το παιδακι που εχασα!!! ξερω οτι ειναι στον ουρανο σαν αγγελακι....τωρα θα ηταν 7μηνων το μωρο μου.

Ξερω,χαρα μου,καθε μερα,οπως η καθε γυναικα που χανει ενα μωρο.

Σου εγραψα στο θεμα σου.

Σε θελω δυνατη!

kouragio anael kai egw sta 25 mou exw diagnwstei me paranoideis sxizofreneia kai kanw ypomoni kai kouragio parolo pou me ponaei pou den eimai ygeihs opws ola ta alla paidia tou kosmou na xarw tin zwi moy

Τί να πω, κάποιους η μοίρα τους χτυπάει αλύπητα.. Εγώ πιστεύω και λίγο στο κακό το μάτι (μη κοροΪδέψετε!!), άμα σου έρθει ένα κακό άντε να φυλαχτείς μετά! Καλό κουράγιο σε όλους μας, για κάθε μικρό ή μεγάλο γολγοθά που αντιμετωπίζει ο καθένας μας.

καλη η μοιρολατρεια, αλλα και οταν δεν κανουμε κι εμεις κατι να βελτιωσουμε την ζωη μας, δεν φταιει παντα η κακη μας τυχη...
φυσικα και οι αρρωστιες των γονιων ηταν μια μεγαλη δυστυχια ΚΑΙ κακοτυχια που δυστυχως συμβαινει σε πολλους καποια στιγμη...ποσων και οι 2 γονεις δεν αποκτουν καποιο πολυ σοβαρο προβλημα υγειας καποια στιγμη? πολυ λιγων. οκ, ο καρκινος εχει πολυ κακη φημη. κι αν δεν δεν λεγεται καρκινος ομως και λεγεται ζαχαρο, πιεση, ανακοπη η εγκεφαλικο, εχει καμια σημασια, εφοσον χασεις τον γονιο σου?
νομιζω οχι και κανεις μας δεν θα το αποφυγει καποια στιγμη.

οσο για τις εγκυμοσυνες.
οκ, η πρωτη ηταν κακοτυχια. ηταν προσωπικη επιλογη του ζευγαριου να προχωρησουν σε τριτο παιδι κι ας ηταν χωρις ουσιαστικη στηριξη η γυναικα που ζει μονη της και βλεπει τον συζυγο μια μερα τη βδομαδα κι ας εχουν οικονομικα προβληματα...
οι επομενες ατυχεις εγκυμοσυνες μπορουσαν να ειχαν αποφευχθει ομως.
οταν ο γιατρος σου δινει εξετασεις για να δεις γιατι αποβαλεις κι εσυ αντι να τις κανεις προχωρας σε αλλη αποπειρα, ποιος φταιει? ο γιατρος?
δεν ειναι τα ψυχολογικα ο μονος παραγοντας αποβολης, υπαρχουν παμπολλες οργανικες αιρτιες που πρεπει να εξεταστουν πριν καταληξουμε στην ψυχολογια η στην κακη μας μοιρα...

καλη δυναμη,
να βρεις γρηγορα την δυναμη να σταθεις στα ποδια σου και να αρχισεις να λυνεις τα προβληματα σου ενα -ενα, μεθοδικα και υπομονετικα

Quote:

---

Originally posted by Anael

Ο συζυγος μου,λογω δουλειας,ερχεται στο σπιτι μια μερα την εβδομαδα,οποτε ουσιαστικα ειμαι παντα μονη μου.

Εγω παντα, μα παντα μεσα στο σπιτι μονη με μονη εξοδο τα καθημερινα ψωνια

Ο γιατρος μου μου συνεστησε εξετασεις τις οποιες λογω χρονου (που χρονος για τετοια με δυο μικρα παιδια και δυο καρκινοπαθης γονεις), δεν εκανα.

Και εγω και ο συζυγος μου θελουμε πολλα παιδια

---

Ισως τα παραπανω να μην εχουν σχεση με τη στεναχωρια σου αλλα η τελευταια προταση σε συνδιασμο με τις αλλες μου εκαναν πολυ εντυπωση.

Πραγματικα λυπαμαι για τα παιδακια που εχασες αλλα ισως πολυ περισσοτερο για τους αρρωστους γονεις, αφου ηδη εχεις δυο κοριτσακια.
Αυτο που θελω να σου πω ειναι να εισαι χαρουμενη για την ολοκληρωμενη οικογενεια που εχεις γιατι δεν ειναι οτι πιο ευκολο κ δεδομενο.
Τωρα σχετικα με τις εξετασεις οπως αναφερθηκε απο πανω, θα επρεπε να τις κανεις γιατι με υποθεσεις δυστυχως δε λυνονται τα προβληματα, η εγκυμοσυνη οπως και αλλα θεματα που σχετιζονται με το σωμα και την υγεια μας ειναι πολυπλοκα. Ελπιζω να πανε ολα καλα.

Θα συμφωνήσω κατα ένα πολύ μεγάλο μέρος με τον/τη(συγνωμη δεν ξέρω) Remedy σε αυτά που σου γράφει.

Δεν ξέρω κατά πόσο είμαι ειδικός να συμβουλεύω κάποιους άλλου από την στιγμή που εγώ ο ίδιος
δεν μπορώ να βρω τις ισορροπίες μου.

Από προσωπικά μου βιώματα και μιας και η ιστορία σου μου θυμίζει μέρη από τη δική μου την πορεία θα
σου πω το εξής.
Το να μοιρολατρούμαι είναι μια πολύ καλή δικαιολογία το να μήν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες τις δικές μας.
Μας βοηθάει όμως να ξεπεράσουμε μια κατάσταση και να προχωρήσουμε παρακάτω? Προσωπικά νομίζω πως όχι.

Εν τάχη θα σου πω μια ιστορία.
Είμαι με την σύζυγο μου εδώ και 17 χρόνια. Τα τελευταία 7 χρόνια που παντρευτήκαμε προσπαθούμε ναα κάνουμε πλέον συνειδητά ένα παιδάκι. Έχουμε χάσει 2 φορές. Τι έπρεπε να κάνουμε να τα παρατήσουμε? Προχωρήσαμε λοιπόν και σε εξωσωματική με όλους τους τρόπους που υπάρχουν, έχω χάσει πλέον τον λογαριασμό αλλά πιστεύω ότι πρέπει να έχουμε φτάσει αισίος τις 10 προσπάθειες. Μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια υπήρχαν διάφορες δυσκολίες, οικονομικές γιατί μιλάμε για τρελά ποσά, αλλά μέχρι και απώλειες πολύ κοντινών μας και αγαπημένων προσώπων.
Τί έπρεπε να κάνουμε να σταματήσουμε και να μοιρολατρούμε?
Μήπως να λέγαμε ότι είμαστε καταδικασμενοι απο το Θεο και μας δοκιμάζει?

Όχι λοιπόν. Κάναμε ότι περνουσε από το χέρι μας.
Εξετάσεις, επεμβάσεις, θεραπείες προκυμένου να ξέρουμε ότι τουλάχιστων κάναμε τα πάντα
πριν τα παρατήσουμε.
Μας γράφεις ότι έχεις δύο υγειέστατα παιδάκια. Μήπως θα την αχαριστία να μοιρολατρείς, μπροστά σε
τόσα ζευγάρια που προσπαθούν να κάνουν έστω και ένα? Μήπως είναι αδικία να παραιτήσαι από τη ζωή σου, μπροστά στα παιδιά σου? Απο σένα περιμένουν να φανείς δυνατή και να τα στηρίζεις μη το ξεχνάς.

Τελειώνοντας λοιπόν θα σου πω ότι αυτό τον καιρό είχαμε πάρει απόφαση ότι θα ήταν η τελευταία μας προσπάθεια,
τα περιθώρια είχαν στενέψει και η ζωή πολύ μικρή να μας φθείρει η προσπάθεια για ένα παιδί, αλλά είμασταν αποφασισμένοι. Μπήκαμε στην τελευταία μας προσπάθεια και γυρνάω και λέω στο γιατρό, οτι αυτή τη φορά είμαστε αποφασισμένοι να φύγουμε με 2 παιδια τουλάχιστον. Σε πληροφορώ λοιπόν ότι αυτή τη στιγμή ειμαστε με τριδυμα, ασχετα που θα πρέπει να γίνει μείωση στην πορεία.

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο θετικοί στη ζωή μας και να μην παραδινόμαστε στη ζωή?

Ασ το σκεφτούμε λίγο καλύτερα και δεν νομίζω οτι θα χάσουμε.....

Οτι καλύτερο σου εύχομαι....

Σας ευχαριστω πολυ ολους για τις απαντησεις σας.

Χμ,πολυ ενδιαφεροντα ολα οσα μου γραφετε.

Ευχομαι καταρχην,σε ολους οσους αντιμετωπιζουν το οποιοδηποτε προβλημα να το ξεπερασουν γρηγορα.

Remedy,λυπαμαι πολυ,νομιζα πως ο συγκεκριμμενος χωρος ηταν για να συζηταμε πραγματα που μας πιεζουν και μας δυσκολευουν την ζωη,πραγματικα δεν θα επαναληφθει.

Leufteri,χαιρομαι παρα πολυ που τα καταφερατε με την συζυγο σου,τωρα που εισαι πλεον γονιος γνωριζεις πως το αποτελεσμα αξιζε οσο τιποτε αλλο στον κοσμο.!!!!!!
Λυπαμαι που δεν διαβασες καλα το αρχικο ποστ μου,το οποιο διευκρινιζω πως αχαριστη δεν ειμαι,αν δεν βαριεσαι,ριξε του μια ματια.
Ξερω πολυ καλα τι τυχερη που ειμαι,απορω πως το λες,εσυ τωρα πλεον δεν ξερεις ποσο τυχερος εισαι?
Και επειδη κι\'εγω δυσκολευτηκα (σαφως οχι οσο εσυ),αρχικα να συλλαβω την πρωτη κορη μου,ποτε δεν υπηρξα της λογικης...\"Ε,αφου αυτος εχει ενα,δυο,τρια,τι γκρινιαζει,εγω δεν εχω κανενα..\".
Απλα τραγικο.
Και μακρια απο μενα τετοια νοοτροπια.
Μακαρι οσοι θελουν να αποκτησουν οσα υγιη παιδια επιθυμουν.

Ξεχασα κιολας (επειδη απλα δεν με ενδιαφερει οσο τα αλλα θεματα μου) να σας αναφερω πως οικονομικο προβλημα δεν ειχα,παρα μονο οταν εμεινε ανεργος ο πατερας του συζυγου μου και συντηρουσαμε δυο σπιτια.
Επρεπε να σκεφτω να το γραψω,να προλαβω.
Ναι,δεν το ειχα φανταστει οτι μπορει να γινει,γι\'αυτο τα υπολογιζα αλλιως.
Ουτε το ΔΝΤ ειχα προβλεψει,φτουυυυ,τωρα καλα να παθω!:cool:


Απο τοτε ομως που γραφτηκα εδω,ειδα ανθρωπους με σοβαρα προβληματα.
Το θεωρω λαθος μου που σας απασχολησα.

Μην σας πω πως οι απαντησεις που μου δωσατε (καποιες απο αυτες) με κανουν να σκεφτομαι πως ισως δεν εχω τοσο σοβαρα προβληματα οσο νομιζα.
Απλα,ειμαι ανθρωπος που και το παραμικρο προβλημα του αλλου,εφ\'οσον ειναι κατι που τον ποναει και τον βασανιζει,το παιρνω σοβαρα.

Εγω ευχομαι σε ολους υγεια και ευτυχια!!!!!!!!!!!