http://www.psyspirosi.gr/index.php/2009-03-13-13-15-08/81-2009-03-14-19-13-27
Printable View
http://www.psyspirosi.gr/index.php/2009-03-13-13-15-08/81-2009-03-14-19-13-27
Το άρθρο υπερβαίνει το νυχτερινό working memory span μου λολ. Τι λέει δηλαδή? λολ :P:P
Δηλαδη ποια ειναι η νομοθεσια που διεπει τωρα τον εγκλεισμο?
Σκαναρα στα γρηγορα το κειμενο αλλα δεν καταλαβα ποια ειναι η νομοθεσια που τον διεπει.
Απιστευτο πετραν!!!!! λολ.
Βρηκα το παλιο μου ποστ επισυναπτω το αρθρο.
Quote:
Την ακούσια νοσηλεία του φερομένου στην αίτηση ως ασθενή, μπορούν να ζητήσουν ο σύζυγος
του ή συγγενής σε ευθεία γραμμή απεριόριστα ή συγγενής εκ πλαγίου μέχρι και τον δεύτερο
βαθμό ή όποιος έχει την επιμέλεια του προσώπου του ή ο επίτροπος του δικαστικού
απαγορευμένου. Εάν δεν υπάρχει κανένα από τα πρόσωπα αυτά, σε επείγουσα περίπτωση, την
ακούσια νοσηλεία μπορεί να ζητήσει και αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας πρωτοδικών του τόπου
κατοικίας ή διαμονής του ασθενή.
Η αίτηση για την ακούσια νοσηλεία απευθύνεται στον εισαγγελέα πρωτοδικών του τόπου της
κατοικίας ή διαμονής του προσώπου, που φέρεται στην αίτηση ως ασθενής. Την αίτηση πρέπει
Page 4
να συνοδεύουν αιτιολογημένες γραπτές γνωματεύσεις δυο ψυχιάτρων, ή επί αδυναμίας
εξεύρεσης δυο ψυχιάτρων, ενός ψυχίατρου και ενός ιατρού παρεμφερούς ειδικότητας, που θα
να αναφέρονται στις προϋποθέσεις της παραγράφου 2 του άρθρου 95 είτε Ι είτε ΙΙ. Οι ιατροί
που συντάσσουν τις γνωματεύσεις δεν πρέπει να τελούν σε σχέση συγγενείας με τον αιτούντα ή
το φερόμενο στην αίτηση ως ασθενή.
Οι ψυχίατροι ή παιδοψυχίατροι που συντάσσουν τις γνωματεύσεις προέρχονται από ειδικό
κατάλογο, τον οποίο συντάσσουν, ανά διετία οι κατά τόπους ιατρικοί σύλλογοι.
Ο εισαγγελέας, αφού διαπιστώσει τη συνδρομή των τυπικών προϋποθέσεων και εφόσον και οι
δύο ιατρικές γνωματεύσεις συμφωνούν για την ανάγκη ακούσιας νοσηλείας, διατάσσει τη
μεταφορά του ασθενή σε κατάλληλη μονάδα ψυχικής υγείας που υπάρχει στον «Τομέα»
ψυχικής υγείας της κατοικίας του ασθενή, εκτός αν οι ειδικές συνθήκες επιβάλλουν τη νοσηλεία
του άλλου. Εάν οι γνωματεύσεις των δυο ιατρών διαφέρουν μεταξύ τους, ο εισαγγελέας μπορεί
να διατάξει τη μεταφορά του φερόμενου ως ασθενή, εισάγει την αίτηση στο πολυμελές
πρωτοδικείο κατά τη διαδικασία της παρ. 6 του άρθρου αυτού. Ο ασθενής πρέπει να
ενημερώνεται αμέσως μόλις γίνει η μεταφορά του στην Μονάδα Ψυχικής Υγείας, από τον
διευθυντή ή άλλο πρόσωπο στο οποίο έχει ανατεθεί το καθήκον αυτό, για τα δικαιώματά του και
ειδικότερα το δικαίωμα να ασκήσει ένδικο μέσο. Για την ενημέρωση αυτή συντάσσεται πρακτικό
που υπογράφεται, εκτός από τον υποχρεωμένο να ενημερώσει και από τον συνοδό του ασθενή.
Στην περίπτωση που τη διαδικασία κινεί αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας ή που την αίτηση
αναφέρεται ότι ήταν ανέφικτη η εξέταση του ασθενή, λόγω άρνησή του να εξεταστεί ο
εισαγγελέας πρωτοδικών δικαιούται να διατάξει τη μεταφορά του ασθενή για εξέταση και
σύνταξη των γνωματεύσεων, σε δημόσια ψυχιατρική κλινική. Η μεταφορά του διενεργείται υπό
συνθήκες που εξασφαλίζουν το σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του ασθενή,
η δε παραμονή του ασθενή εκεί για τις αναγκαίες εξετάσεις δεν μπορεί να διαρκέσει
περισσότερο από 48 ώρες.
Σε τρεις μέρες από τότε που ο εισαγγελέας πρωτοδικών διέταξε τη μεταφορά του ασθενή,
επιμελούμενος άμα για τη μεταφορά του στο πολυμελές πρωτοδικείο, ο ίδιος με αίτησή του ζητά
να επιληφθεί το πολυμελές πρωτοδικείο στο οποίο υπηρετεί, που συνεδριάζει μέσα σε δέκα
μέρες κατά τη κρίση του, «κεκλεισμένων των θυρών», ώστε να προστατεύεται η ιδιωτική ζωή
του ασθενή. Στην συνεδρίαση καλείται πριν από 48 ώρες και ο ασθενής, ο οποίος δικαιούται να
παραστεί με δικηγόρο και με ψυχίατρο ως τεχνικό σύμβουλο. Σε περίπτωση επικινδυνότητας
του φερόμενου ως ασθενή οι ανωτέρω προθεσμίες δύναται να συντμηθούν.
Το δικαστήριο, που δικάζει με τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, αν κρίνει ότι οι
γνωματεύσεις των δυο ψυχιάτρων που προσάγονται διαφέρουν μεταξύ τους ή δεν είναι
πειστικές ή ο επιστημονικός διευθυντής του νοσοκομείου στο οποίο έχει εισαχθεί ο ασθενής
διατυπώνει αντίθετη προς τις γνωματεύσεις γνώμη, διατάζει την εξέταση του ασθενή και από
άλλο ψυχίατρο εγγεγραμμένο στους καταλόγους ιατρικών συλλόγων της χώρας, κατά
προτίμηση επίκουρο τουλάχιστον καθηγητή ή επιστημονικό διευθυντή δημόσιας Μονάδας
Ψυχικής Υγείας ή το νόμιμο αναπληρωτή του.
Η απόφαση του πρωτοδικείου πρέπει να είναι ειδικά αιτιολογημένη. Αν ο ασθενής τον οποίο
αφορά έχει προσαχθεί με διαταγή του εισαγγελέα σε ψυχιατρική κλινική, στην περίπτωση που η
αίτηση αναγκαστικής νοσηλείας γίνεται δεκτή, συνεχίζεται η παραμονή του εκεί, ενώ στην
περίπτωση που η αίτηση απορρίπτεται, διατάσσεται η άμεση έξοδος.
Κατά το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την εισαγωγή του αρρώστου μέχρι την έκδοση
της δικαστικής απόφασης τη θεραπευτική ευθύνη αυτού φέρει ο επιστημονικός διευθυντής της
Μ.Ψ.Υ., ο οποίος και εξακολουθεί να φέρει την επιστημονική και θεραπευτική ευθύνη, εφόσον
το δικαστήριο διατάξει τη συνέχιση της νοσηλείας
Quote:
Originally posted by PETRAN
Το άρθρο υπερβαίνει το νυχτερινό working memory span μου λολ. Τι λέει δηλαδή? λολ :P:P
ευτυχώς τα βασικά τα βρήκε ο κηπ...
έχει και κάτι λεπτομέρειες ακόμη :D
αύριο όμως
Είναι γνωστό ότι, όσον αφορά στην «ακούσια νοσηλεία», ο ισχύων νόμος είναι ο 2071/92 (κεφ. ΣΤ, άρθρα 91 έως 101), που αντικατέστησε το νόμο 104/73, ο οποίος είχε συσταθεί στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Ο 104/73 ανταποκρινόταν σ΄ ένα ψυχιατρικό μοντέλο απομόνωσης και δια βίου εγκλεισμού του ψυχικά πάσχοντα, με άξονα μια σαφή αναφορά στην επικινδυνότητα. Η ψυχιατρική γνωμάτευση ήταν επαρκής όρος για την εισαγγελική απόφαση για εγκλεισμό αλλά με το άρθρο 5 μπορούσε και αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας, γι΄ αυτόν που κρινόταν ως επικίνδυνος, να διατάξει τον εγκλεισμό του. Η απόλυσή του προβλεπόταν μόνο όταν ο ψυχίατρος γνωμάτευε ότι δεν ήταν πλέον επικίνδυνος. Ο ακούσιος εγκλεισμός είχε ένα διοικητικό χαρακτήρα και, επίσης, είχε, κυρίως, σχέση με την ασφάλεια «τρίτων», τη «δημόσια τάξη». Η φροντίδα για τον τρελό υπάκουε στην λογική της ιδρυματοποίησής του.
Ο νόμος αυτός εξέφραζε την υπεροχή της «φύλαξης» έναντι της θεραπευτικής λειτουργίας, που ήταν ακριβώς το πνεύμα, η αντίληψη της παραδοσιακής ψυχιατρικής, η οποία χαρακτηρίζεται από την πρωτοκαθεδρία της απλοποιητικής απάντησης του ασύλου στην πολυπλοκότητα της ψυχικής διαταραχής. Δεν χρειαζόταν δικαστική προστασία των δικαιωμάτων του ασθενή, δεν ετίθετο καν θέμα τέτοιων δικαιωμάτων, διότι ο ψυχικά πάσχων, ως μη δυνάμενος να κάνει χρήση της λογικής, δεν εθεωρείτο φορέας δικαιωμάτων, δεν εθεωρείτο «υποκείμενο δικαίου», πολύ περισσότερο «υποκείμενο ευθύνης».
Για αρκετά χρόνια, δικαστές και εισαγγελείς αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον 2071/92. Τον είδαν περισσότερο σαν επιπλέον φορτίο στο ήδη υπάρχον γραφειοκρατικό βάρος, που κατατρύχει το λεγόμενο «σύστημα απονομής δικαιοσύνης».
Όταν άρχισαν να τον εφαρμόζουν, οι χρονικές προθεσμίες των τριών ημερών για εισαγωγή, από τον εισαγγελέα, της υπόθεσης στο πολυμελές πλημμελειοδικείο και η εκδίκασή της από αυτό εντός δέκα ημερών, όπως προβλέπει ο νόμος, αποδείχτηκαν χίμαιρα. Ομοίως χίμαιρα αποδείχτηκε η εξασφάλιση της συμμετοχής του ασθενή και η δυνατότητά του να ασκήσει τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα - για τα οποία, αν και προβλέπονται ρητά από το νόμο, δεν ενημερώνεται (παρά μόνο τυπικά και προσχηματικά), όταν εισέρχεται στο νοσοκομείο (ενημέρωση για την οποία, μάλιστα, προβλέπεται ότι συντάσσεται πρακτικό).
Ηταν επόμενο ότι, καθώς η λειτουργία του συστήματος, στην υλική του βάση, δεν άλλαξε, η ανάγκη αυτών των ρυθμίσεων δεν είχε έδαφος να ριζώσει. Ο ασθενής εξακολούθησε ν΄ αντιμετωπίζεται, στη πράξη, πέρα από διακηρύξεις στα χαρτιά και πέρα από καλές προθέσεις λειτουργών, και πάλι ως άτομο για το οποίο, επειδή δεν μπορεί να κάνει χρήση του λογικού, η έννοια «άσκηση δικαιωμάτων» δεν έχει νόημα. Εξακολουθεί να μη του δίνεται χώρος διαπραγμάτευσης για την νοσηλεία/θεραπεία, στην οποία πρέπει να υποβληθεί και την οποία θα πρέπει, απλώς, να υποστεί. (Μάλιστα, ορισμένοι ψυχίατροι θεωρούν ότι η παρουσία του ασθενή στο δικαστήριο και η αναμόχλευση εκεί των διωκτικών του ιδεών και παραληρημάτων μπορεί να είναι επιζήμια για την ψυχική του υγεία και τις σχέσεις του με την οικογένειά του, ή τον όποιο «ενδιαφερόμενο τρίτο» έχει κινήσει τη διαδικασία της «ακούσιας νοσηλείας»).
Θεραπεία και επικινδυνότητα σε αντίφαση μεταξύ τους, με την φύλαξη να πνίγει την θεραπεία, που, στη σύγχρονη ψυχιατρική, είναι αδιανόητη χωρίς εξόδους (μέσω αδειών, με συνοδεία κλπ) από το Ψυχιατρείο, χωρίς κοινωνικοποιητικές εν γένει δραστηριότητες. Αλλά ο νόμος ακυρώνει ακριβώς τις προϋποθέσεις της θεραπείας, απηχώντας τη θεραπευτική λογική της εποχής στην οποία θεσμοθετήθηκε : πρώτα θεραπεία και μετά έξοδος. Ο νόμος (και κατ΄ επέκτασιν ο δικαστής που τον εφαρμόζει) δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι το Ψυχιατρείο δεν μπορεί να επιτελέσει λειτουργίες φύλαξης παρά μόνο αν κλειδαμπαρωθεί, ότι η λειτουργία του είναι, εξ΄ αντικειμένου, αρκετά «χαλαρή» σε σχέση με τις οποιεσδήποτε απαιτήσεις μιας φυλακτικής λειτουργίας.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, το άρθρο 70 παρ. 2 τονίζει ότι «η φύλαξη συνεχίζεται για όσο χρόνο το επιβάλλει η δημόσια ασφάλεια». Ετσι, από «θεραπευτικό» μέτρο στην κατεύθυνση της φύλαξης, το ασφαλιστικό μέτρο του άρθρου 69 μετατρέπεται, ουσιαστικά, σε «ποινή» και μάλιστα τέτοια, ώστε το πότε θα λήξει, εξαρτάται, αφενός από τον ψυχίατρο (όταν, προφανώς, κρίνει ότι «έγινε καλά», ότι δεν είναι πια «επικίνδυνος») και, αφετέρου, από τον δικαστή, που όταν έρθει η ώρα να κρίνει την «απόλυση» ενός ασθενή, αυτό που θα βαρύνει, είναι η κοινωνική επικινδυνότητα, ενίοτε στην πιο κραυγαλέα (ανεύθυνη και ανερμάτιστη) μορφή της.
Οι «λύσεις» που «συζητούνται», είναι είτε η ίδρυση, γι΄ αυτούς τους ασθενείς, ενός ειδικού τμήματος μέσα στο ψυχιατρείο, ή η δημιουργία ειδικών ψυχιατρείων για την κράτησή τους, ανεξάρτητων από τα υπάρχοντα ψυχιατρεία. Ορισμένοι, μάλιστα, δεν θ΄ απέκλειαν και τη λύση του ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού. Σε κάθε περίπτωση, θα πρόκειται για «λύση» διαχειριστικού χαρακτήρα, υπό το κράτος της συγκυριακής πίεσης (πιθανώς με τη συνήθη, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, προχειρότητα), αλλά ενταγμένη, ωστόσο, ως περιεχόμενο, στις ανάγκες και στις λογικές διαχείρισης και ελέγχου κάθε παράγοντα «κοινωνικής αταξίας», που διέπουν τη σύγχρονη βιο-πολιτική και τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
[1]Το Δεκέμβριο του 2005, μόνο στο ΨΝΑ «νοσηλεύονταν» περίπου 80 ασθενείς με το άρθρο 69. Μια παρενέργεια του διαρκώς αυξανόμενου αριθμού αυτής της κατηγορίας ασθενών είναι ότι καταλαμβάνουν, για μεγάλη και απροσδιόριστη περίοδο χρόνου, κρεβάτια που θα έπρεπε να διατίθενται στις νέες εισαγωγές, συντελώντας, έτσι, στο συνωστισμό των τμημάτων αυτών και στο φαινόμενο των «ράντζων» (χωρίς, φυσικά, ν΄ αποτελούν τη μόνη ή την κύρια αιτία τους).
Από ό,τι φαίνεται, ο νόμος δεν εμπιστεύεται τους ψυχολόγους να κάνουν διαγνώσεις, αφού ακόμα και στην περίπτωση, που δεν βρίσκεται ψυχίατρος, αρκεί και η γνωμάτευση και γιατρού παρεμφερούς ειδικότητας, όπως π.χ. μικροβιολόγου.Quote:
Originally posted by keep_walking
.........Η αίτηση για την ακούσια νοσηλεία ..........πρέπει....να συνοδεύουν αιτιολογημένες γραπτές γνωματεύσεις δυο ψυχιάτρων, ή επί αδυναμίας....εξεύρεσης δυο ψυχιάτρων, ενός ψυχίατρου και ενός ιατρού παρεμφερούς ειδικότητας, που θα να αναφέρονται στις προϋποθέσεις της παραγράφου 2 του άρθρου 95 είτε Ι είτε ΙΙ. ............Οι ψυχίατροι ή παιδοψυχίατροι που συντάσσουν τις γνωματεύσεις προέρχονται από ειδικό κατάλογο, τον οποίο συντάσσουν, ανά διετία οι κατά τόπους ιατρικοί σύλλογοι.