Κρίσεις, αυτοκτονικός ιδεασμός, απελπισία...

Γεια σας παιδιά. Πριν αρκετούς μήνες είχα γράψει για πρώτη φορά στο site. Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις των πανος12345, Θεοφανία, krino, Orion, Polarjetstream. Χάθηκα για πολλούς μήνες...Για διάφορους λόγους... Κάποιες φορές έμπαινα στο σάιτ και ξαναδιάβαζα τις απαντήσεις που έλαβα από τα παιδια, έγραφα κάτι και το ξανάσβηνα, ήταν τόσα πολλά αυτά που μου έρχονταν στο μυαλό. Τελικά είπα να αφήσω το μεταμεσονύχτιο σερφάρισμα στο ιντερνετ και γενικά τις πολλές αναλύσεις και τις πολλές σκέψεις... Να προσποιηθώ στον εαυτό μου και να συνεχίσω την καθημερινοτητά μου σαν να μη συμβαίνει τίποτα...Γιατί δεν άντεχα. Φυσικά αυτό δεν είναι λύση. Θα έπρεπε να είχα απευθυνθεί σε εναν ειδικό νωρίτερα. Για άλλη μια φορά έχουν συσσωρευθεί μέσα μου τόσα πολλά... Μόλις πριν 2 μήνες ζήτησα βοήθεια απο τη συμβουλευτική υπηρεσία του Πανεπιστημίου. Η ψυχολόγος που είναι εκεί με έχει βοηθήσει ως ένα βαθμό. Όμως έχουμε συναντηθεί μολις 3 φορές λόγω της ζήτησης που υπάρχει αλλα και δικής μου ανευθυνότητας (ξεχνούσα ραντεβού...)
Και για να μη μακρυγορώ έρχομαι στο τώρα. Είμαι 20 χρονών, φοιτήτρια. Δεν έχω παρέα παρα μόνο ''καλούς'' γνωστούς. Νιώθω μόνη. Η κατάσταση αυτή είναι που είναι απο μόνη της δύσκολη μου γεμίζει και πρόσθετα κόμπλεξ: ''Είσαι μόνη γιατί το αξίζεις'', ''Μια ζωή μόνη θα είσαι'', ''Παρ'το απόφαση: έτσι θα είσαι μια ζωή, δεν είσαι φτιαγμένη για τίποτα άλλο'' είναι μερικές απο τις σκέψεις που κάνω σε καθημερινή βάση. Ξυπνάω και αρχίζω να σκέφτομαι ''ποιος παει στη σχολή τώρα...? μόνη και να ανταλλάσω επιφανειακές κουβέντες...?'' Μερικές φορές όλες αυτές οι σκέψεις νιώθω κυριολεκτικά να με ελέγχουν, να με τυραννουν...τότε σκέφτομαι την αυτοκτονία αλλα φοβάμαι τον πόνο και δε θέλω να πονάνε μια ζωή οι δικοί μου.... Μια σκέψη που κάνω συχνά επισης είναι πόσο πολύ θα ήθελα να διαγνωστω με όλες τις ψυχικές αρρώστιες του κοσμου κατάθλιψη, παράνοια, διπολική και να με κλείσουν σε ένα ήσυχο φωτεινο δωματιο και να ερχονται όλοι να με φροντίζουν...μέχρι να γίνω καλά...Δηλαδη παραιτηση...Θυμηθηκα τα λογια του πατηρ Φιλοθεου Φαρου που ειδα οτι εγινε και μια σχετικη συζητηση στο φορουμ ''οι ψυχωσεις ειναι ενας μυθος. ειναι μονο αποτελεσμα της παραιτησης...'' Στο τέλος θα αρρωστησω μονο και μονο επειδη το θελω τοσο πολυ.
Οι μέρες περνάνε δύσκολα και νιώθω ότι κανείς δε με καταλαβαίνει. Απο συνηθεια ανασαινω, περπαταω, μιλαω ή ακόμη και γελάω! Αλλα όταν είμαι μόνη....χάλια. Πρίν 2 μερες εν ώρα 'κρίσης' επαιρνα τηλεφωνο τον αδερφο μου για να του πω 'εχω κατι σημαντικο να σου πω: μη με βλεπετε ετσι! δεν ειμαι καλα! Πονάω και φοβαμαι! Βοηθηστε με!'' ετυχε να μη μπορει να το σηκωσει. Μετα απο 2 ωρες ειχα ηρεμησει. Με πηρε τηλ και του μιλουσα για φυσιολογικα πράγματα...
Μακάρι να μπορούσα να κάνω ένα διάλλειμα ενος χρόνου απο τη σχολη μου, απο την πολη που σπουδαζω και να μην είχα υποχρεωσεις. Να πηγαινα σε ενα μερος που να ειχα εναν δικο μου ανθρωπο και να εκανα συστηματικη ψυχοθεραπεια...αλλα δεν εχω τετοια πολυτελεια. Και ποιος έχει? Πρεπει να προσπαθησω εδω...Μονη.

ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο οτι


η καταθλιψη ουσιαστικα ειναι μια αναζητηση αγαπης

ενα παραπονο του οτι δεν αγαπηθηκαμε οπως θα θελαμε

και αυτο μου το θυμισες με την εικονα της φροντιδας


να εισαι σε ενα ηλιολουστο δωματιο και να σε φροντιζουν


αφου εχεις διαγνωστει ως χρηζων φροντιδας πρωτα βεβαια


βεβαια στην πραγματικοτητα δεν υπαρχει αυτο το ηλιλουστο δωματιο

ουτε και ανθρωποι που φροντιζουν εναν εχων αναγκη χωρις κοστος

οποτε για κοιταξε να φροντισεις εσυ τον εαυτον σου

και μην υποκυπτεις σε τυχον φαντασιωσεις φροντιδας προσοχης και αγαπης ανευ ορων

αυτα μας τα δινει η ζωη

οι ανθρωποι που συννανταμε

και λιγο οι δικοι μας οταν μπορουν

κοιμομαστε και ξυπναμε με την ιδεα πως καποιος κατι θα ελθει και θα αλλαξει τη ζωη μας


πως γινεται να εχουμε τοσο πονο και να περιμενουμε αλλους να κανουν κατι γι αυτο αντι για μας

δεν ειμαστε νεοσσοι που ανοιγουνε το στομα και τους ερχεται τροφη


ειμαστε ανθρωποι

και αγαπουμε και αγαπιομαστε

Σάνυ αν δεν μπορείς άφησε τις σπουδές σου για λίγο και πες το και στους γονείς σου να σε καταλάβουν. Γιατί είναι το συγγενικό μας περιβάλλον αν δεν μπορεί να μας βοηθήσει σε τέτοιες στιγμές;;; Αν δεν χρειάζεσαι τώρα βοήθεια, πότε χρειάζεσαι;

αγαπητε εξερευνητη... έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες. αυτά μας τα δίνει η ζωή.
εγώ όμως δεν είναι απλώς ότι ονειρευομαι την αγάπη που θα μου δωσει η ζωη. δεν είναι αυτό το μονο μου παραπονο.
δεν αγαπω τον εαυτό μου. αφου δεν νιωθω να προσφερω ουτε να μου προσφέρουν, δεν έχω ονειρα και ζωντανια. κλεινομαι συνεχεια.
ναι... η πρωταρχικη αιτια ολων ειναι οτι παντα ενιωθα παραμελημενη. αλλα τωρα εχουν γινει πιο πολυπλοκα τα πραγματα. παλια πιστευα οτι αξιζα για κατι καλυτερο και με δυσκολια βεβαια συνεχιζα την αναζητηση μου.
τωρα νομιζω οτι δεν αξιζω τιποτα και οτι τιποτα δε θα με κανει ευτυχισμενη.
γιατι φταιω εγω. γιατι ετσι ειμαι πλασμενη. γιατι τετοιο μυαλο κουβαλαω.

libpa
μη σου φανει αστειο αλλα φοβαμαι την κοινωνικη κατακραυγη! την κοροιδια των αλλων για την κατασταση μου!
νεα φοιτητρια χωρις σταθερη παρεα: αυτο με κομπλεξαρει απεναντι στον κοσμο
χωρις να μπορω να ολοκληρωσω τις σπουδες μου φυσιολογικα? 1,5 χρονο εχω το πολυ. χωρις να χαιρομαι -ειλικρινα- τις καθημερινες χαρες της ζωης? οταν κυκλοφορω μονη μου στη σχολη, στη λεσχη κτλ νιωθω ασχημα. ειδικα οταν βλεπω γνωριμα προσωπα. Σκέφτομαι \'\'τη μια με εβλεπαν με μια παρεα, την αλλη με αλλη παρεα, τωρα μονη μου. Ε φυσικα θα σκεφτονται οτι εχω παλιοχαρακτηρα και θα συμβαινει αυτο!!!\'\'
μενω σε εστια και με αγχωνει οτι υπαρχουν τοσα παιδια γυρω μου που με βλεπουν και με ψιλο-ξερουν και με βλεπουν συχνα μονη! ειναι γελοιο μα ειναι αληθεια: φοβαμαι την κοινωνικη κατακραυγη. αυτα που σου περιγραφω ειναι ψιλα μπροστα σε αλλα που νιωθω ολη μου τη ζωη σχετικα με την κοινωνικη κατακραυγη.
Οι αιτιες? Πολλες....η ανατροφη που πηρα μια απο αυτες. Αρκει να σου πω οτι οταν εκλαιγα και δεν ημουν καλα στο πατρικο μου η μητερα μου ελεγε \'\'Σσσσς! θα μας ακουσουνε οι γειτονες!\'\'
Ή ο πατέρας μου? Όταν του ειπα ότι πέρασα στο Παιδαγωγικο αντι για συγχαρητηρια μου ειπε \'\' Να σου πω? Εσυ γιατι δεν ηθελες να γινεις γιατρος? Σπουδαιο επαγγελμα ο γιατρος!\'\' το κομπλεξ της κοινωνικης καταξιωσης!
Ετσι λοιπον ντρεπομαι για την κατασταση μου! Και παλευουν 2 πραγματα μεσα μου: η αναγκη να βοηθησω τον εαυτο μου και η ψευτο- αναγκη να φαινομαι νορμαλ! με καταλαβαινεις?

Σάνυ μου στενοχωριέμαι διαβάζοντας αυτά, γιατί ειλικρινά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα αν οι γονείς σου είναι έτσι όπως λες. Λυπάμαι γιατί αυτοί ευθύνονται που σκέφτεσαι έτσι και πραγματικά πίστεψέ με δεν αξίζει...Ο κόσμος είναι κακός, καλύτερα μόνοι μας και ας λένε αυτές τις λεπτομέρειες ότι είμαστε μόνοι μας, παρά να κάνουμε παρέα τέτοιους ανθρώπους! Δεν αξίζει, άκουσέ με! Τώρα για τις σπουδές σου δεν ξέρω τι να σε συμβουλεύσω αφού προφανώς οι γονείς σου δεν θα σου έδιναν αυτό το περιθώριο...Όσο για το κλάμα που έριχνες και σου έλεγε η μητέρα σου θα μας ακούσουν, το \'χω νιώσει όταν φωνάζω που μου λέει τα ίδια η μητέρα μου και αφρίζω. Γιατί στο δ.. δεν βλέπει ο καθένας τα δικά του προβλήματα και ασχολείται με τους άλλους;

πολλη μεγαλη κριτικη εχεις υποστει απο το σπιτι σου


αλλη μια καμμενη


και να φανταστεις μερικα σπιτια κανουν τα παντα για να καει ψυχολογικα τα βλασταρουδι τους
ενω παραλληλα θα εκαναν τα παντα για να το δουν ευτυχισμενο


τα λεω καλα?


εννοειται πως τα εχω βιωσει στο σπιτι μου..... χε χε!

Γενικώς δεν πάμε καλά researcher... Εγώ είμαι της αντίθετης άποψης..Δεν θα έκανα τα πάντα για να δω ευτυχισμένο το παιδί μου, αλλά δεν θα το έκαιγα κιόλας..Ειρωνεία.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση πάντως είναι το ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν κατανόηση από τους δικούς τους.. Το αντίθετο θα έλεγα.. Βέβαια, αν είχαμε κατανόηση ίσως να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο.

Εγώ ευτυχώς δεν έχω παράπονο από τους δικούς μου.. Είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που εκτιμώ πραγματικά και αγαπάω και με αγαπούν και πιστεύω ότι αξίζουν. Και αυτό που είπα ότι όταν φωνάζω θα μας ακούσουν οι δίπλα δίκιο έχουν. Δεν θέλω να με σχολιάζει ο καθένας....

libpa
είναι τόσο ασχημο να είμαι μονη και να με βασανίζουν και όλα αυτές οι σκεψεις για το τι σκεφτονται οι άλλοι για μενα... αλλα ετσι μεγαλωσα και ειναι τοσο δυσκολο να το αποτιναξω απο πανω μου.
το οτι ειμαι μονη ειναι και αποτελεσμα συγκυριων και προσωπικης μου επιλογης. ειμαι νεα και συνεχως ψαχνομαι...εχω κανει τις προσωπικες μου αναζητησεις σε ανθρωπους, παρεες...οταν πρωτοηρθα στην πολη που σπουδαζω ημουν πολυ πιο ανοιχτη.
σιγα σιγα αρχιζα να απορριπτω οτι δε μου αρεσε. οπως κι εγω εφαγα πολλες πατατες...περασα ενα διαστημα που ενιωθα καπως ασφαλης (απο τον Σεπτεμβρη εως τα Χριστουγεννα) οτι ανηκα καπου, ειχα 2 καλες φιλες τοτε! αλλα με διαφορα συμβαντα συνειδητοποιησα οτι επειδη ειχα τοσο αναγκη για σιγουρια και σταθεροτητα επιτελους, επειδη ηθελα μια παρεουλα να ειναι σχεδον σαν οικογενεια εθελοτυφλουσα και δεν εδινα σημασια σε πολυ βασικες διαφορες μας. Απομακρυνθηκαμε αμοιβαια.
Κουραστηκα πια. Δε θελω εξ αιτιας της απελπισιας μου να τρεξω πισω απο λαθος ανθρωπους παλι... αλλα ειναι δυσκολη φαση...
οσαν αφορα το διαλλειμα που θελω απο τις σπουδες για να ασχοληθω με τον ψυχη μου αποκλειεται να το κανω. οχι μονο οι γονεις μου αλλα και η κατασταση ειναι τετοια που πρεπει να τελειωσω τις σπουδες οσο πιο γρηγορα γινεται και να δουλεψω. ας ξεφυγω τουλαχιστον απο την οικονομικη δυσχερεια και να γινω αυτονομη οικονομικα... αλλα ως τοτε τι κανω? απλως θα ξυπναω, θα περπαταω, θα μιλαω μηχανικα και για επιφανειακα πραγματα

researcher εχεις νιωσει και εσυ λοιπον την κριτικη? πως το ξεπερασες αν το ξεπερασες...?

εγω ΠΡΟΣΠΑΘΩ να ΜΗΝ εχω παραπονα απο τους δικους μου.... γιατι απο ελλειψεις στην ανατροφη μου αλλο τιποτα. αλλα δε θα με βγαλει πουθενα να τα σκαλιζω συνεχεια αυτα. επαναστατησα εναντιον τους, τους φωναξα, τους εκραξα, δε θα αλλαξουν αυτα που εχουν γινει.
βεβαια βασει λογικης αυτοι φταινε που ειμαι σε αυτη την κατασταση.
αλλα τι φταινε και αυτοι αν ηταν φτωχοι, αμορφωτοι και με 6 παιδια? εχουν ελαφρυντικα για οσα δε μου προσφεραν.
εμενα με πειραζει που εχω τα φοντα και δεν ειμαι καθολου καλα και δε χαιρομαι τη ζωη.

σανυ, μην αφήνεις άλλο τον ευατό σου έτσι.
να απευθυνθείς σε ειδικό και θα δεις πως όλα θα πάνε καλά.
είναι που αισθάνεσαι έτσι και έχεις την εντύπωση πως σε κοιτάνε παράξενα οι συμφοιτητές σου.
στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
προσπάθησε να χαλαρώσεις λίγο.
το να δεις ειδικό είναι απαραίτητο.ειδικά αν κάνεις και σκέψεις αυτοκτονίας.
αυτές τις καταστάσεις όσο πιο νωρίς τις προλαβαίνεις, τόσο καλύτερα τις αντιμετωπίζεις.

arktos
σιγουρα το μυαλο μου ετσι οπως ειναι θολωμενο με οδηγει σε γενικευσεις και συμπερασματα οπως
\'\'δεν αξιζω τιποτα, γιατι τιποτα στη ζωη μου δεν αξιζει\'\'
\'\'τιποτα δε θα αλλαξει\'\'
\'\'καλυτερα να βαλω ενα τελος αφου δεν καταφερνω να ζω νορμαλ\'\' κ.ά.
τωρα που ειμαι λιγο ηρεμη μπορω και κοιταω αποστασιοποιημενη αυτα τα αγχη που με πιανουν και αυτες τις σκεψεις σκεφτομαι οτι δεν ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα μεν, αλλα πιο πολυ με λυπαμαι που ειμαι ετσι...
ολο αυτον τον ψυχικο πονο που νιωθω ειναι σαν να ειναι σωματικος, σαν ασθενεια.
η κατασταση ειναι σοβαρη αλλα δεν εχω κανεναν διπλα μου...
θα συνεχισω να πηγαινω στην ψυχολογο του πανεπιστημιου και ευελπιστω να με βοηθησει...