Printable View
Διαβάζοντας κάποια topic με έβαλαν σε σκέψεις... Τελικά νικιέται αυτός ο γολγοθάς που ονομάζεται κατάθλιψη? Η' παλεύουμε μάταια με θεραπείες και φάρμακα? Μπορεί κανείς να ξεφύγει τελείως? Ή απλά μετριάζει τα συμπτώματα και κάνει πιο ανεκτή τη ζωή του? Κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν κάθε φορά πριν πάω στο θεραπευτή μου και αρκετές φορές όταν διαβάζω τις ιστορίες μας...
Καταπολεματε και ολικα πιστευω , την μια εισαι ετσι και μετα απο μερικα χρονια μπορει να εισαι αλλιως.
Αλλα θελει χρονο ,προσπαθεια κλπ...δεν γινεται σε μια νυχτα ,ουτε με μια μαγικη σκεψη ή προταση να γυρισουν ολα.
Εμ φυσικα με το ιδιο σκεπτικο ερχεται και η καταθλιψη οταν δεν εχεις κανενα προβλημα ξαφνικα τσουπ σου χτυπαει την πορτα , καπως ετσι την αποκτας.
ασφαλως και νικιεται. Ρωτα αυτους που λενε \"καποτε ειχα καταθλιψη\"...
Δεν ξέρω, δεν είμαι τόσο αισιόδοξη. Από τα περιστατικά που έχουμε στην οικογένεια το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι ότι άπαξ και σου συμβεί, ποτέ δεν επανέρχεσαι πλήρως.. Απλά περνάς φάσεις που είσαι πιο καλά και άλλες που πέφτεις.. Απλά θυμάμαι τον εαυτό που π.κ. (προ κατάθλιψης) και μου λείπει.. Νομίζω ότι ήμουν άλλος άνθρωπος..
προσωπικά πήρα για δεύτερη φορά αγωγή μετά απο 5 χρόνια.και τις 4 φορές που είχα υποτροπιάσει είχαν προηγηθεί άσχημες καταστάσεις, προβλήματα ειδικά υγείας που αφορούσαν τα παιδιά μου και που είχα όλη την ευθύνη των καταστάσεων.Δεν νομίζω ότι με τα καθημερινά προβλήματα για μένα μιλώ φυσικά θα είχα τέτοιο πρόβλημα ώστε για μια 10ετία να πίνω αντικαταθλιπτικά κατά περιόδους.Πολλές φορές Κωνσταντίνε απο μια τέτοια κατάσταση μπορεί να βγείς δυνατότερος και να αξιολογήσεις τα πράγματα \"πετώντας\' ότι σε καταθλίβει.Πιστεύω όλα είναι σχετικά, εξαρτάται απο τον άνθρωπο τις περιστάσεις και ενα σωρό άλλους παράγοντες....αλλά ναι πιστεύω ότι καταπολεμάτε.
Απο αλλα περιστατικα εκτος οικογενειας ομως? Ισως να μην ειναι τοσο ωφελιμο για εσενα τελικα να βασιζεις κατι τοσο πολυτιμο οπως την αισιοδοξια σε συγκεκριμενα περιστατικα. Ισως βεβαια να θες να εισαι οσο πιο ρεαλιστρια γινεται -και αυτο ειναι καλο- και να μην θες ψευτικες ελπιδες, αλλα στην προσπαθεια σου αυτη ισως τελικα να σκοτωνεις οχι μονο τις ψευτικες αλλα και τις αληθινες ελπιδες..Quote:
Originally posted by chr1986
Δεν ξέρω, δεν είμαι τόσο αισιόδοξη. Από τα περιστατικά που έχουμε στην οικογένεια το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι ότι άπαξ και σου συμβεί, ποτέ δεν επανέρχεσαι πλήρως.. Απλά περνάς φάσεις που είσαι πιο καλά και άλλες που πέφτεις.. Απλά θυμάμαι τον εαυτό που π.κ. (προ κατάθλιψης) και μου λείπει.. Νομίζω ότι ήμουν άλλος άνθρωπος..
εγώ από τη δική μου εμπειρία θα πω ότι νικιέται. αν και τότε δεν το πίστευα.
όμως όταν λέω κατάθλιψη εννοώ την παράλογη και υπέρμετρη στενοχώρια. το να γίνομαι ψυχολογικά σκατά για ψύλλου πήδημα.
δεν εννοώ ότι άμα πεθάνει ξαφνικά αύριο ο πατέρας μου δεν θα στεναχωρηθώ καθόλου! και θα είμαι στο τσακίρ κέφι.
βέβαια τουλάχιστον από μεριάς μου ήθελε και μια ειλικρινή αλλαγή νοοτροπίας σε αρκετά σημεία.
φάρμακα είχα πάρει για λίγο με το ζόρι, εγώ προσωπικά δεν θεωρώ ότι με βοήθησαν.
Ίσως να έχεις δίκιο Boltseed. Ίσως να στερώ από τον εαυτό μου την ελπίδα. Αλλά φοβάμαι... Έτσι πίστεψα και την πρώτη φορά που είχα κατάθλιψη ότι τη νίκησα αλλά ύστερα από 3 χρόνια επέστρεψε δριμύτερη και πιο δυνατή από ποτέ. Εκτός οικογένειας δε γνωρίζω είναι η αλήθεια περιστατικά γι\' αυτό και ρωτώ την άποψή σας.
γιωτα2, χαίρομαι που τα ξαναλέμε. Δεν είσαι λίγο σκληρή με τον εαυτό σου λέγοντας ότι έχεις την αποκλειστική ευθύνη των προβλημάτων που σου προέκυψαν? Για ένα πρόβλημα πιστεύω πως ποτέ δεν ευθύνεται μόνο ένα άτομο..
γιωτα2, χαίρομαι που τα ξαναλέμε. Δεν είσαι λίγο σκληρή με τον εαυτό σου λέγοντας ότι έχεις την αποκλειστική ευθύνη των προβλημάτων που σου προέκυψαν? Για ένα πρόβλημα πιστεύω πως ποτέ δεν ευθύνεται μόνο ένα άτομο..
είπα όχι; ευθύνομαι για τις λάθος επιλογές, γιατί δέχτηκα να σηκώσω περισότερα απο όσα άντεχα.....και ναι υπήρξα σκληρή με μένα....υπήρξαν όμως και πολλές συγκυρίες απρόβλεπτες οπότε τα πράγματα έγιναν ασφυκτικά....
έκανα αυτό το σχόλιο γιατί διέκρινα κάποιο είδος ενοχοποίησης, γι\' αυτό. Επειδή είμαι πολύ ενοχική σαν άτομο καταλαβαίνω το βάρος το οποίο πιθανότατα νιώθεις. Προσωπικά έχω μεγάλο θέμα με τις ενοχές και τις τύψεις. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι θα εκραγεί το μυαλό μου. Δε μπορώ να τις διαχειριστώ με τίποτα.
να προσπαθήσεις να τις διαχειριστείς και να πετάξεις όσες μπορείς γιατί είναι δηλητήριο και σου τρώνε την ζωή....
και βλέπω πια ότι δεν υπήρχε λόγος να αισθάνομαι τόσες ενοχές και σίγουρα θα είχα αντιδράσει ή αντιμετωπίσει αλλιώς τα πράγματα....σίγουρα όχι τόσο παθητικά...
Quote:
Originally posted by chr1986
Επειδή είμαι πολύ ενοχική σαν άτομο καταλαβαίνω το βάρος το οποίο πιθανότατα νιώθεις. Προσωπικά έχω μεγάλο θέμα με τις ενοχές και τις τύψεις. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι θα εκραγεί το μυαλό μου. Δε μπορώ να τις διαχειριστώ με τίποτα.
Ωπ τωρα επεσε στο ρανταρ μου αυτο!
.
Ξερεις, ακουω συχνα αυτη την φραση που παει στυλ \"ειμαι τετοιο ατομο\" \"ειμαι παρατετοιο ατομο\" κτλ κτλ.
Το θεμα ειναι οτι ποτε δεν εχω ακουσει αυτη την φραση σαν \"ειμαι τετοιο ατομο ΤΩΡΑ\", δηλαδη ολοκληρωμενη. Δε νομιζω να ησουν παντα ενοχικο ατομο απο την ωρα που γεννηθηκες. Εγινες ενοχικο ατομο. Και αν εγινες μπορεις και να ξε-γινεις επισης^^
το να απενεχοποιηθώ απο πολλά να πετάξω άλλα τόσα με βοήθησαν στο να είμαι χωρίς την βοήθεια των αντικαταθλιπτικών ακόμη και τώρα που περνώ άλλη μια δοκιμασία....πιστεύω μας μαθαίνουν να είμαστε ενοχικοί γιατί έτσι εξυπηρετούνται μερικοί...
Συμφωνώ με τη γιώτα2. Το θέμα είναι το εξής: φαντάζομαι ότι για να γίνω ενοχική αυτό καλλιεργήθηκε μέσα μου σε μικρή ηλικία, όταν ήμουν παιδί. Οπότε μπορώ να πω ότι έμαθα να ζω με αυτό. Δεν ξέρω εάν έγινε σκοπίμως από την οικογένειά μου ή εάν ήταν φυσικό επακόλουθο από τις συνθήκες τις οποίες βίωνα. Τώρα όμως είμαι μεγάλη και θέλω να απαλλαγώ από αυτό, τον τρόπο δεν ξέρω...
Επίσης, όσον αφορά την κατάθλιψη, πιστεύετε ότι πρέπει να την πολεμήσουμε και να αντιστεκόμαστε σε αυτά που νιώθουμε ή να αφεθούμε σε αυτά που νιώθουμε? Και αν την πολεμάμε πώς? Βομβαρδισμός ερωτήσεων...
Quote:
Originally posted by chr1986
Συμφωνώ με τη γιώτα2. Το θέμα είναι το εξής: φαντάζομαι ότι για να γίνω ενοχική αυτό καλλιεργήθηκε μέσα μου σε μικρή ηλικία, όταν ήμουν παιδί. Οπότε μπορώ να πω ότι έμαθα να ζω με αυτό. Δεν ξέρω εάν έγινε σκοπίμως από την οικογένειά μου ή εάν ήταν φυσικό επακόλουθο από τις συνθήκες τις οποίες βίωνα. Τώρα όμως είμαι μεγάλη και θέλω να απαλλαγώ από αυτό, τον τρόπο δεν ξέρω...
Επίσης, όσον αφορά την κατάθλιψη, πιστεύετε ότι πρέπει να την πολεμήσουμε και να αντιστεκόμαστε σε αυτά που νιώθουμε ή να αφεθούμε σε αυτά που νιώθουμε? Και αν την πολεμάμε πώς? Βομβαρδισμός ερωτήσεων...
μερικες σκεψεις
ειναι λογικο να εχεις ενοχες
ακομα και ηπια καταθλιψη να ειχε καποιος στο οικογενειακο σου περιβαλλον αυτο ειναι πολυ ικανο να σου δημιουργει ενοχες
η καταθλιψη απο μονητης ειναι ενα καλο εργοστασιο ενοχων κυριως στους γυρω και στα παιδια οταν μεγαλωνουν με αυτη
το απαλλαγω δεν μου λεει κατι
το να γινω οπως ημουν επισης δε μου λεει κατι
το να γνωριζω ακριβως πως ειμαι τωρα αυτο μου λεει
το να γνωριζω τι με βοηθαει τωρα αυτο μου λεει
δεν αναδυεται η καταθλιψη τοσο τυχαια και απο το πουθενα
ας μην εξιδανικευουμε αδιακριτα το παρελθον
ισως και τοτε υπηρχε μια συγκεκαλυμενη καταθλιψη μεσα σου που ακομα δεν υπηρχε χωρος να εκδηλωθει καθως μαλλον ασχολουσουν με την καταθλιψη καποιου αλλου.... εσυ ξερεις...
ακομα ενα τελευταιο
καταθλιψη εχουμε πολλοι
πιο πολλοι απο οσους φαινομαστε
πιο πολλοι απο οσους φανταζομαστε
για μενα εχει πολλη μεγαλη σημασια η φροντιδα
το να δουμε τι και ποιος μας βοηθαει
το να αναγνωριζουμε τον εαυτο μας με τον τροπο που μπορει να ειναι τωρα
το να παιρνουμε παραμασχαλα την καταθλιψη μας και να αγωνιζομαστε και να αγαπαμε λιγο λιγο και εμας και τους αλλους
αυτα τα λεω και για μενα... φυσικα
και πολυ χαιρομαι που μπορω να τα πω
δεν μπορουμε να ειμαστε ολη μερα μπροστα σε μια οθονη τηλεορασης και μετα να λεμε γιατι ρε γ#$$το δε θεραπευτηκα? τι φταιει?