Σχεση πατερα-γιου

Με τον πατερα μου μια ζωη δεν εχουμε επικοινωνια. Με εχει χτυπησει πολλες φορες μερικες και με ζωνη. Η τελευταια φορα που με χαστουκισε ηταν πριν 4 χρονια κ ειμαι 27 τωρα. μια ζωη αποφευγουμε τα βλεματα , τις γιορτες φιλιομαστε αμηχανα, φωνες νευρα ολα σε μενα ταβγαζε, μια ζωη μου αγοραζε παιχνιδια γιατι απουσιαζε, μεχρι τα 20 σιγουρα τον εβριζα απο μεσα μου και τον μισουσα. Ολα αυτα μεχρι πριν απο λιγο καιρο.. Εδω και κατι μηνες προσπαθει να με προσεγγισει... φαινεται να ενδιαφερεται ... να προσπαθει, να εχει αλλαξει. Εγω κανω ψυχοθεραπεια 3 χρονια , εχω αλλαξει πολυ και νομιζω εχουν συμβαλλει οι δικες μου αλλαγες κ στις δικες του. Παραδειγμα μεχρι πριν 2 χρονια ελεγε οτι δε θα βγαλω τη σχολη μου και με το ζορι καταφερα να μην επιστρεψω αθηνα. Τωρα περιμενει τα νεα μου και ποτε θα τελειωσω.. Αποκορυφωμα το πασχα ερχοταν κατα πανω μου με τα χερια ψηλα να \"τα κολλησουμε\"...ή οσες φορες με εχει ακουμπησει στην πλατη ή στον ωμο τον τελευταιο χρονο δε τοχει κανει ολη του τη ζωη. οκ ολα αυτα αλλα εγω δε μπορω να τον ακολουθησω σαυτην την χαρουμενη παιδικοτητα που μου βγαζει.. Αισθανομαι και ενοχες που θελει να επικοινωνησουμε και να μιλησουμε και δεν ανταποκρινομαι.. Η μητερα μου που μια ζωη προσπαθει να μας φερει κοντα με τεχνασματα μου λεει γιατι τον αποφευγω. Εχει δικιο οτι το κανω τωρα αλλα δε ξερω τι να πω.. 2-3 μηνες τωρα που εχει αλλαξει εγω δεν εχω καταφερει να \"προσαρμοστω\". Οταν παει να με ακουμπησει αισθανομαι οτι θα παθω σοκ οπου με πιασει και σφιγγομαι. τι να πω .. νομιζει οτι ολα οκ ? εγω δεν αισθανομαι ετσι. Μηπως οντος ειμαι κολλημενος στο παρελθον ? μηπως ειμαι αχαριστος που αυτος ο ανθρωπος αλλαξε και εγω δε μπορω να τον δεχτω? Μηπως ειναι θεμα συγχωρεσης τελικα ? καμια ιδεα?:-p
Ευχαριστω για το χρονο σας

γεια σου lef ,θα μιλησωτο πως το αντιλαμβανομαι εγω,και το πως το εχω δουλεψει,μεσα στην ψχθ μου
Τα ιδια ακριβως συναισθηματα εχω και γω,οταν θελουν μετα απο ολα αυτα που περασα,και βιωσα,να με αγγιξουν,να με αγκαλιασουν ,να αρχιζουν να πλεκουν εγκωμια ,σαν να συνεβει τιποτα και ποτε.Δεν ξερω τι κολλημα τρωνε,και ξαφνικα δεν θυμουνται τιποτα ,ολα καλα.
Αλλα πρεπει να ξεχασω και γω??και να ηθελα ,το ιδιο μου το συναισθημα μου με προδιδει και μαζι και το σωμα μου σε καθε επαφη μαζι τους
Αυτην την τρυφεροτητα ,το χαδι ,την καλη κουβεντα, την ηθελα τοτε .
Δεν ηθελα την απαξιωση ττο ξυλο και τη υποτιμηση,δεν υπηρξα ποτε σαν μελος της περιβοητης οικογενεις που θελαν αυτοι να ονομαζουν ετσι
Δεν εχω συνηθησει τετοιες συμπεριφορες απο αυτους ,με ξενιζουν,και με κανουν να αισθανομαι αβολα ,μου δημιουργουν αμηχανια αλλα για μενα το λεω ,και απεχθεια
Τα νιωθω μου ενοχικα παντα,σφιξιμο και ανατριχιλα αηδια,καθε φορα,και ελεγα ,οχι δεν πρεπει να νιωθω ετσι
Σημερα χαρηκαν πολυ που με ειδαν,εσπευσαν για εκδηλωσεις αγαπης,και γω παγωμενη,χωρις ουτε ενα μικρο ιχνος απο ολο αυτο
Μου σμιλεψαν το παγωμα της ψυχης μου απεναντι τους,για μενα ας το θαυμαζουν
Δεν αισθανομαι τον εαυτο μου αχαριστο,ο εαυτος μου εχει μνημες και πληγες,στο χερι μου,ειναι να τις δουλεψω,οχι γ αυτους αλλα για μενα μονο
Την βρισκω την αντιδραση μου πολυ φυσιολογικη,θα ηταν αφυσικη αν ξεχνουσα και γω,και ελεγα ξαφνικα αχ τη ωραια που περναμε!!! τη αγαπημενη οικογενει που ειμαστε!!! ελατε για φιλακια και αγαπες,οταν καθε φορα που με πλησιαζαν ηταν για τιμωριες και υποβιβασμο :(

Lef Νομιζω οτι το διαστημα ειναι πολυ μικρο για να συγχωρεσεις,ισως να γινει αργοτερα ισως ποτε.Οι πληγες ειναι ανοιχτες ακομα.Μην κατηγορεις τον εαυτο σου για τα αισθηματα σου.
Τωρα αν ο πατερας σου εχει αλλαξει δεν ξερω,ειμαι λιγο δυσπιστη.Θα πρεπει ομως ο ιδιος να προσπαθησει να σου το αποδειξει ,μερικες χειραψιες δεν ειναι αρκετες.

λευτερη,
πιστευω οτι πρεπει να κρατας αποστασεις για δικη σου αυτοαμυνα και να νιωθεις πανω απο ολα ασφαλης.
Ο πατερας σου εκανε λαθη και δεν διορθωνονται ολα τοσο ευκολα με μια χειραψια.

Κανε ξεκαθαρο λοιπον προς ολους για την τρεχουσα περιοδο τι σοι σχεσεις θες να εχεις με τους γονεις σου.
Οπως λεει και η μαρια, με το καιρο ισως καταφερεις να το δουλεψεις και να το ξεπερασεις.


Παντως εκεινο που προεχει ειναι η ψυχικη σου ηρεμια και οχι η ηθικη αποκατασταση της συνειδησης των γονιων σου.

Lef μασ..ειναι απολυτως φυσιολογικη η αντιδραση σου.. οπωσ λεει και η Μαρια ειναι θεμα χρονου..ακομη ειναι πολυ νωρις... αν κρατησει η συμπεριφωρα του μπαμπα σου..για καιρο...θα αρχισεισ να νιωθεισ εμπιστοσυνη και ασφαλεια στο να μαλακωσεισ και να δωθεισ..να ανοιχτεις... τωρα ειναι η σειρα του να κανει υπομονη και επιμονη...

η ψυχη σου κανει αμυνα απλωσ γιατι δεν θελει να ξαναπληγωθει απο τον πατερα..ειναι λογικο ειδεσ? μην εχεισ τυψεις..ολα ειναι δραση αντιδραση.. τοσα χρονια πονου και λυπησ πωσ να διαγραφουν μεσα σε 3 μηνεσ?..θελει τον χρονο του... το μονο που θα σου πω ειναι απλωσ να μην του το-τον δυσκολευεισ κι αλλο...ειδη του ειναι δυσκολο..δεν ειναι ευκολο να προσεγγισεισ ενα παγοβουνο..:):):)..αλλα προφανοσ το εχει αναγκη..μετανιωσε..σκευτηκε ..καταλαβε..ι ισωσ τρομαξε πωσ θα φυγει απο την ζωη και δεν θα ξερει το παιδι του.. και τωρα το παλευει..ετσι πρεπει.. ολοι κανουμε λαθη.. και ολοι δικαιουμαστε μια 2ρη ευκαιρια... αλλα με το μαλακο..λιγο λιγο...πρεπει να νιωθεισ ασφαλης...

ξερω πωσ μπορει να σου βγαινει αντιδραση εκεινη την ωρα..να δεισ πωσ ισωσ τελικα δεν τον εχεισ συγχωρεσει....ειναι το πιο πιθανο.. μπορω να μπω στην θεση σου μιασ και δεν εχω καταφερει να συγχωρισω την μαμα μου ακομη.. αλλα μαθαινουμε την ωρα που περναμε μαζι..να ζουμε μαζι..δεν τα εχουμε καταφερει ακομη αλλα το παλευουμε.. τησ εκανα ερωτησεισ για την ζωη τησ..τησ ειπα δικα μου πραγματα... χωρισ αγγιγματα..εκει δεν εχω φτασει ακομη... ειχε να με αγγιξει απο τοτε που ημουν 7 -8 χρονων... τωρα μου ειναι πολυ δυσκολο... δινω ολεσ τισ αγκαλιεσ στον αντρα και το παιδακι μου..

ειναι καλο να πλησιαζουμε τουσ γονεισ μασ..στην τελικη καποια στιγμη θα φυγουν απο την ζωη... και θελουμε να ξερουμε γι αυτουσ..να τουσ εχουμε γνωρισει εστω και λιγο... υστερα ειναι και το αλλο..θα γινεισ γονιοσ.. θα θελεισ τα παιδακια σου να εχουν παπουδες... μεχρι τοτε καλο θα ηταν να εχετε δημιουργησει μια καποια επαφη...

Quote:

---

Originally posted by krino


Παντως εκεινο που προεχει ειναι η ψυχικη σου ηρεμια και οχι η ηθικη αποκατασταση της συνειδησης των γονιων σου.

---

να και μια φωρα που συμφωνουμε. ΑΜΗΝ

Quote:

---

Originally posted by Adzik


ΑΜΗΝ

---

προσευχομαι για αυτο,



Πιστεύω εις ένα Θεόν,
Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων .
Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν τον Θεού τον μονογενή,
τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων .
ως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα,
ομοούσιον τω Πατρί, δι\' ου τα πάντα εγένετο .
Τον δι\' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών
και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα .
Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα .
Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα, κατά τας Γραφάς .
Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός .
Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος .
Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον,
το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών .
Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και άποστολικήν Εκκλησίαν .
Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών .
Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών .
Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος .
Αμήν

φυσικα και δεν εισαι αχαριστος και μη το ξαναπεις ποτε αυτο στον εαυτο σου.ο πατερας σου εχει κανει τρομερα λαθη και δεν μπορει να αποκαταστησει τις σχεσεις σας και να σβησει τα λαθη του αυτοματως με μια χειραψια.δεν ειναι δυνατο επειδη τωρα σου φερεται φαινομενικα καλα να σε κανει να νιωθεις και ενοχες απο πανω.
μπορει να φανω σκληρη αλλα δεν σημαινει οτι πρεπει να δικαιολογουμε τα παντα στους γονεις μας επειδη ειναι γονεις μας..υπαρχουν γονεις που χουν κανει τρομερα λαθη,και δεν υπαρχει καμια πιθανοτητα να αλλαξουν,τοτε για μενα καλυτερα ειναι να κοβουμε καθε ομφαλιο λορο και καθε σχεση απο το να σκεφτομαστε σε τι μπορει να φταιξαμε.ετσι μονο προχωραμε και συνεχιζουμε φυσιολογικα...

Lef,σαν άτομο που έχει περάσει από αρκετά λούκια λόγω της μαλακίας των γονέων του,γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε,λολ,σε καταλαβαίνω απόλυτα.Βέβαια,εγώ καν δεν έχω διαπιστώσει ποτέ ούτε διάθεση για αλλαγή,ούτε για προσέγγιση,οπότε ούτε καν με απασχολούν τύψεις(ευχάριστο,ε;):P:P

Διάβασε προσεχτικά αυτή την παρακάτω φράση.

ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ.

Επίσης έχεις κάθε δικαίωμα να δώσεις όοολο τον χρόνο που σου χρειάζεται για να ξεπεράσεις,καθώς και να επιλέξεις εσύ το είδος της σχέσης που σκοπεύεις να έχεις με τον πατέρα σου από δω και στο εξής.
Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου είναι αυτός που κάποιες-ελάχιστες βέβαια-φορές είναι που δείχνει κάποια διάθεση να το μπαλώσουμε,αλλά είναι ο χαρακτήρας του τόσο άστατος,που γρήγορα το γυρνάει ξανά στα παλιά μονοπάτια,της υποτίμησης και της χειραγώγησης με τύψεις και έλεγχο.Να μου λείπει το βύσσινο.Σταθερότητα και οι τύψεις να πάνε να κουρεύονται.Βρες εσύ τον εαυτό που γουστάρεις και άστον να αναλάβει τις φυσικές συνέπειες της γονεικής συμπεριφοράς του.Δεν είσαι καθόλου άδικος,ούτε εκδικητικός,μην το βλέπεις έτσι,για να μην δημιουργείς μόνος σου συγκρούσεις που σε αυτομπουκοτάρουν.Μια χαρά σκέφτεσαι και κρίνεις,αισθάνεσαι και πράττεις.Δεν μπορεί επειδή ο κάθε ένας γύρω σου αποφάσισε να αλλάξει,εσύ να αισθάνεσαι υποχρεωμένος να το σεβαστείς,καμία υποχρέωση δεν υπάρχει πουθενά,πίστεψέ το(που και πάλι μπορεί να είναι ένας έντεχνος τρόπος χειραγώγησης,δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τις αλλαγές των ανθρώπων έτσι στο τσακ μπαμ,εδώ παλεύουμε χρόνια με τον εαυτό μας ν\'αλλάξουμε σημεία,ο άλλος ξαφνικά μεταμορφώθηκε ας πούμε σε καλό πατέρα?).
Είμαι δύσπιστη,αναγνωρίζω την ανάγκη σου να πιστέψεις στην αλλαγή,όμως θεωρώ σημαντικότερη την προάσπιση των ορίων σου,που δεν μπορεί να τροποποιούνται με το πάτημα ενός κουμπιού,χρειάζεται χρόνος,να διαπιστώσεις κι εσύ αν η μεταστροφή του πατέρα σου είναι ειλικρινής,μόνιμη για να κρίνεις και να πράξεις ανάλογα.:)

ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ.




εγω παλι σαν αιρετικος,
θα πω οτι το δικαιωμα του θυμου υπαρχει,
δεν υπαρχει ομως η χρησιμοτητα του.


Ετσι λοιπον εκεινο που λεω,
ειναι καταρχην να κρατειται η αποσταση με σκοπο να εξατμιστει ο θυμος και οτι παραγει αυτο το θυμο.


Λευτερη,
αν δεν καταφερεις να δημιουργησεις ενα πλαισιο ισορροπιας, δεν θα συμφιλιωθεις ποτε σου ουτε με τους γονεις σου αλλα το κυριοτερο ουτε με τον εαυτο σου που ειναι το μειζον....
Ετσι λοιπον θυμωσε οσο σου κανει κεφι, κανενα προβλημα με αυτο.
Ομως μην μεινεις σε ΑΥΤΟ.
Εχεις αρκετη και σημαντικη δουλεια να κανεις και πρεπει να την κανεις απερισπαστος και συγκεντρωμενος.



Χμμμ good luck!

Χιλιάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ενάντια σε κατακτητές και εκμεταλλευτές,αφεντικά και αγύρτες του συμφέροντος,είναι έτοιμες να σε διαψεύσουν πάνω στη μη χρησιμότητα του θυμού.:D
Πάντα είναι κινητήριος μοχλός και εργαλείο ικανότατο για λύσιμο γόρδιων δεσμών,όταν είναι σωστά στοχευμένος,όχι έτσι απροσδιόριστα και στο περίπου.;)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Χιλιάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις των καταπιεζόμενων ενάντια σε κατακτητές και εκμεταλλευτές,αφεντικά και αγύρτες του συμφέροντος,είναι έτοιμες να σε διαψεύσουν πάνω στη μη χρησιμότητα του θυμού.:D
Πάντα είναι κινητήριος μοχλός και εργαλείο ικανότατο για λύσιμο γόρδιων δεσμών,όταν είναι σωστά στοχευμένος,όχι έτσι απροσδιόριστα και στο περίπου.;)

---

δεν πειραζει ας με διαψευσουν,
εγω αυτο που ειπα, ειναι βασισμενο σε αυτα που εγραψε ο λευτερης.

Αν ηταν να δωσω συμβουλες για επανασταση, θα ελεγα εντελως αλλα πραγματα.
Παντως αν σε ενδιαφερει το πακετο, εχω αρκετη γνωση στο θεμα, μπορουμε σε αλλο θεμα να το αναπτυξουμε.

Εμ,καταπιεζόμενος ήταν και ο Λευτέρης,για να βρει την ισορροπία του μέσα στη λευτεριά πασχίζει.Ποιο αίσθημα εκτός του θυμού είναι άραγε καλύτερος δείκτης για να μας υποδείξει τι δημιουργεί η καταπίεση στο άτομο;
Λευτέρη,λευτεριά ρε!:P:P

Εγώ νομίζω πρέπει να τον συγχωρέσεις, είναι εγωιστικό να σκέφτεσαι μόνο εσένα. Το γεγονός ότι έκανε ένα λάθος τώρα δείχνει ότι το ξεπέρασε προσεγγίζοντάς σε. Με τη μητέρα σου πως τα πάει;

Εγώ πιστεύω πως αυτό που περιμενεις από τον πατέρα σου είναι μια συγνώμη.
Όχι προφορική, αλλά ουσιαστική.
Κρίνοντας από αυτά που μας λες, έχει αρχίσει να το κάνει. Ο χρόνος είναι ο μόνος που θα σου φέρει ηρεμία και ίσως να τον καταλάβεις όσο λάθος και αν υπήρξε.
Άλλωστε, το ότι πήγες κόντρα στις προβλέψεις του, είναι από μόνο του μια απόδειξη πως ήθελες να επιβεβαιωθείς στα μάτια του.