απότομη και εκδικητική(?) συμπεριφορά
Καλημέρα σε όλους! Εδώ και καιρό με την ψυχοθεραπεία θυμάμαι περιστατικά από τη ζωή μου που με στενοχώρησαν αλλά δεν είχα κάνει τίποτα τότε. Το όλο θέμα αφορά τους γονείς μου. Συγκεκριμένα, σήμερα ήμουν στο μαγαζί του πατέρα μου και μου ζήτησε να πάω να του πάρω κάτι σε μακρινό σημείο της πόλης, δηλαδή έπρεπε να πάω με το αυτοκίνητο. Μου το είπε αρκετές φορές και όταν αρνήθηκα στράβωσε. Δεν ήταν η χάρη αυτή καθεαυτή που δεν ήθελα να κάνω, είμαι φιλότιμη και πρόθυμη να εξυπηρετήσω σαν χαρακτήρας. Αλλά δε μπορώ να ξεχάσω ρε παιδιά πριν από 3 χρόνια, όταν είχα μπει για μία επέμβαση που για ένα βράδυ η μητέρα μου ήθελε να βάλουμε αποκλειστική και να μην κάτσει δίπλα μου (σημειωτέον η μητέρα μου δε δουλεύει) και ο πατέρας μου που δυσανασχέτησε να πάει στο ΤΕΒΕ λίγο πριν μπω για επέμβαση για ένα χαρτί και έκανε ολόκληρο θέμα. Δεν ξέρω, νιώθω απίστευτη πικρία και μου βγαίνει στο καθετί. Ok, θα εξυπηρετήσω σε κάποια πράγματα που δε μπορούν μόνοι τους αλλά βαρέθηκα να είμαι το παιδί για όλες τις δουλειές. Δεν είμαι 10, είμαι 24 που να πάρει. Από την άλλη, σκέφτομαι μήπως φέρομαι ανώριμα...