Καταρχάς θέλω να χαιρετίσω όλους σας μιας και είναι η πρώτη φορά που γράφω στο συγκεκριμένο forum.
Ο λόγος που επέλεξα να γραφτώ είναι γιατί πονάω και ψάχνω για βοήθεια. Θα μπορούσα βέβαια να μιλήσω σε δικούς μου ανθρώπους αλλά ο \'\'κολλητός\'\' σήμερα έκανε φτερά και περί αυτού ο λόγος. Δυστυχώς ήμουν από τους φανατικά ρομαντικούς ότι μια δυνατή αληθινή φιλία μπορεί να κρατήσει για μια ζωή, αλλά η ζωή η ίδια ήρθε να με διαψεύσει. Και λέω ήμουν γιατί έχασα την πίστη μου πλέον σε κάθε άνθρωπο που θα προσπαθήσει να με πλησιάσει. Υπάρχουν στιγμές που μπορείς να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά για κάποιους ανθρώπους αλλά οταν φτάνεις να αντιμετωπίζεις μια άλλη πραγματικότητα δεν μπορείς να το δεχτείς. Θεωρώ όμως ότι ήμουν αρκετά ώριμος μιας και η ηλικία μου το επιτρέπει να είμαι αρκετά προσεκτικός στους ανθρώπους που επιλέγω να έχω κοντά μου. Υπάρχει όμως για όλα και το πρώτη φορά.
Ίσως σας φανεί χαζό ένας άνθρωπος που φτάνει αισίως τα δεύτερα \'αντα\' να υποφέρει για πράγματα πολύ συνηθισμένα στην εφηβεία. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο η φιλία και η προδοσία της έχουν ηλικία και κατά πόσο ο πόνος θα έπρεπε να είναι λιγότερος.
Ανέκαθεν από παιδί ακόμα η ζωή μου ήταν γεμάτη από ανθρώπους και φίλους. Άλλοι έφυγαν άλλοι έμειναν, αλλά μεγαλώνοντας έρχεσαι και κατασταλάζεις ποιούς πραγματικά θέλεις να έχεις κοντά σου. Μου άρεσαν οι άνθρωποι. Μου άρεσε να ακούω, να νοιάζομαι ή απλώς να είμαι εκεί όταν χρειαζόμουν. Έμαθα κοντά τους τα καλά, τα κακά τα άσχημα, τις δυσκολίες και ότι τους διαφοροποιεί μέσα από τη ζωή τους.
Για να μην σας πολυζαλίζω κατέληξα στην πορεία της ζωής μου να κρατήσω εναν \'αδερφό\' Καλώς η κακώς η λέξη αδερφός στην ιεραρχία της λέξης φιλία για μένα, είναι ιερή. Δεν μετάνιωσα όμως ποτέ που τον αποκάλεσα έτσι. Μεγαλώσαμε μαζί, γελάσαμε μαζί, κάναμε τις βλακίες μαζί κλάψαμε μέχρι που καταλήξαμε να κουμπαριάσουμε. Η ζωή στάθηκε όμως πολύ άδικη μαζί του και \'εφυγε\' πάρα πολύ νωρίς. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια να ξεπεράσω τον χαμό του, ίσως και να μην το είχα ξεπεράσει ποτέ. Η ζωή ίσως πάλι θέλησε να κρατήσει τις ισοροπίες της και έφερε στη ζωή μου έναν άνθρωπο σχεδόν από το πουθενά. Μέχρι τότε πίστευα οτι δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ ξανά στη ζωή μου να βρεθεί ένας άνθρωπος να καλύψει αυτή την απώλεια. Πίστευα ότι η αδερφικές φιλίες χτίζονται και δοκιμάζονται μέσα από τις δοκιμασίες του χρόνου από τα παιδικά μας χρόνια και σε καμία περίπτωση δεν θα ένιωθα ξανά οπώς παλιά.Και όμως έφερε ο καιρός και ξαναείπα την λέξη αδερφός ξανά.
Από το πουθενά λοιπόν βρεθήκαμε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, κοινές σκέψεις κοινές ανυσηχίες με λίγα ένιωθα ότι είχα βρεί το \'χαμένο αδερφό\', ήταν σαν να ξέραμε ο ένας τον άλλον απο παλιά. Πέρασε ένας χρόνος γεμάτος από ευτυχία για όλους μας. Είχαμε ταιριάξει και σαν ζευγάρια σε ενα πολύ μεγάλο ποσοστό. Κάποια στιγμή βλέποντας αυτό το \'κολημα\' που είχαμε αποφασίσαμε με χαρά να κάνουμε μια κοινή αγορά σε κάτι που θέλαμε κάτι πάρα πολύ και οι δυό. Εκεί άρχισε όμως η αντίστροφη μέτρηση. Η αγορά αυτή ήθελε και κάποιο επιπλέων χρόνο και από τους δυό μας για ανακατασκευή, τότε άρχισαν όμως τα παρατράγουδα.
Κάποιες ανασφάλιες της σχέσεις του έφεραν τα πάνω κάτω. Δεν θα επεκταθώ στο συγκεκριμένο για΄τ δεν θέλω να φανώ άδικος, θα φτάσω όμως κατευθείαν στο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί απόσταση, να αρχίσουν τσακωμοί να δημιουργούνται καταστάσεις που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Στους τσακωμούς ακόμα όμως μέχρι κάποιο διάστημα βρίσκαμε τον κώδικα επικοινωνίας μας και τα βρίσκαμε ξανά. Αλλά ακόμα και αυτό χάθηκε. Σε πρόσφατο τσακωμό είχαν ειπωθεί πάρα πολλά και βαριά πράγματα μέχρι και ότι αυτό που ένιωθε είχε πάψει να υπάρχει. Την άλλη μέρα όμως όλα καλά σαν να μη συμβαίνει τίποτε και όλα καλά. Η σκέψη πάντα ήταν ότι πάνω στο θυμό λέγονται λόγια βαριά και τα ξεπερνούσα, ωσπου σήμερα αντιμετώπισα την ψυχρή πραγματικότητα. Σήμερα σε μια συνηθισμένη κουβέντα μας ανέβηκαν οι τόνοι και το αποτέλεσμα ήταν να πει ότι κάποια πράγματα τα εννούσε τελικά παρόλο που δεν μπορούσα να το δεχτώ. Δεν πίστευα αυτά που άκουγα, από έναν άνθρωπο που είχα δώσει τα πάντα. Ήταν σαν να άκουγα κάποιον άλλον ή την ιστορία δύο ξένων. Δεν φαντάζεστε πόσο πικράθηκα, πόσο απογοητεύτικα αντιμετωπίζοντας την πραγματική αλήθεια. Σήμερα η αλήθεια δεν ήταν σαν τις άλλες φορές, την ένιωθε. Ενιωσα ότι ένα κομάτι πέθενε μέσα μου ώσπου είπα χάρηκα που βρεθήκαμε αλλά τέλος. Δεν μπορώ να βρίσκομαι με έναν άνθρωπο που αισθάνετε έτσι για μένα.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να ρωτήσω αν έκανα σωστά η λάθος αλλά πονάω πολύ, όπως την πρώτη φορά. Ξέρω οτι αυτή τη φορά ήταν το τέλος και δεν μπορώ να το μοιραστώ με τον άνθρωπο μου. Ξέρω οτι θα στεναχωρεθεί πάρα πολύ και στην κατάσταση της δεν το επιτρέπει. Γελάω και μέσα μου πονάω, μιλάω και μέσα μου κλαίω, δεν το αντέχω πραγματικά.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας
και ελπίζω οι άνθρωποι δίπλα σας να σας ανταποδίδουν την αγάπη που τους δίνεται, και όχι να υποκρίνονται .....
