Φοβιες και αγχος, θελω να ζησω

Γεια σας..Ειμαι κοπελα, 22 χρονων και πριν απο ενα χρονο εχασα ξαφνικα τον πατερα μου. Απο τοτε ειμαι με περιοδικες κρισεις πανικου και μονιμες κρισεις αγχους. Εχω φοβια θανατου, τον τελευταιο καιρο βλεπω συνεχεια ονειρα με νεκρους και θανατο, φοβαμαι πολυ, κατα τη διαρκεια της ημερας εχω ανεξηγητο αγχος , συνηθως εχω ζαλη και φοβαμαι πολυ μηπως λιποθυμισω, εντονο πλακωμα στο στηθος και δυσκολια στην αναπνοη, αισθημα κοπωσης και ατονια, ειμαι χλωμη, ξημεροβραδιαζομαι μπροστα στον υπολογιστη γιατι εξω οι κρισεις ειναι πιο εντονες..με το παραμικρο που νιωθω φοβαμαι οτι ειναι συμπτωμα σοβαρης ασθενειας, φοβαμαι οτι θα πεθανω, δε μπορω να ειμαι χαλαρη γιατι τρεμω απο το φοβο της λιποθυμιας, εχω αλλαξει 2 ψυχολογους, αλλα με τον 2ο δινουμε περισσοτερη βαση στην ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη μου καθως πασχω και απο αυτο απο μικρο παιδι...Δοκιμασα ηπια αντικαταθλιπτικα αλλα με πειραξαν και τα σταματησα κατευθειαν, ακομη και με τη βαλεριανα νιωθω οτι παραλυω και θα λιποθυμισω και φοβαμαι ... δε μπορω να αφεθω να κανω ουτε τις ασκησεις αναπνοης που μου δειχνουν οι ψυχολογοι μου...θελω να ζησω και με εμποδιζει ο φοβος...ωρες ωρες θελω να ουρλιαξω, δεν ξερω αν εχω θρηνησει τον πατερα μου αρκετα......δεν αντεχω....καθησυχαζω τον εαυτο μου συνεχεια αλλα δεν ειναι αρκετο....Οποιος απο εσας εχει βιωσει κατι παρομοιο ας μου πει μια γνωμη.....να ειστε καλα

Quote:

Originally posted by Lover0fLife
Γεια σας..Ειμαι κοπελα, 22 χρονων και πριν απο ενα χρονο εχασα ξαφνικα τον πατερα μου. Απο τοτε ειμαι με περιοδικες κρισεις πανικου και μονιμες κρισεις αγχους. Εχω φοβια θανατου, τον τελευταιο καιρο βλεπω συνεχεια ονειρα με νεκρους και θανατο, φοβαμαι πολυ, κατα τη διαρκεια της ημερας εχω ανεξηγητο αγχος , συνηθως εχω ζαλη και φοβαμαι πολυ μηπως λιποθυμισω, εντονο πλακωμα στο στηθος και δυσκολια στην αναπνοη, αισθημα κοπωσης και ατονια, ειμαι χλωμη, ξημεροβραδιαζομαι μπροστα στον υπολογιστη γιατι εξω οι κρισεις ειναι πιο εντονες..με το παραμικρο που νιωθω φοβαμαι οτι ειναι συμπτωμα σοβαρης ασθενειας, φοβαμαι οτι θα πεθανω, δε μπορω να ειμαι χαλαρη γιατι τρεμω απο το φοβο της λιποθυμιας, εχω αλλαξει 2 ψυχολογους, αλλα με τον 2ο δινουμε περισσοτερη βαση στην ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη μου καθως πασχω και απο αυτο απο μικρο παιδι...Δοκιμασα ηπια αντικαταθλιπτικα αλλα με πειραξαν και τα σταματησα κατευθειαν, ακομη και με τη βαλεριανα νιωθω οτι παραλυω και θα λιποθυμισω και φοβαμαι ... δε μπορω να αφεθω να κανω ουτε τις ασκησεις αναπνοης που μου δειχνουν οι ψυχολογοι μου...θελω να ζησω και με εμποδιζει ο φοβος...ωρες ωρες θελω να ουρλιαξω, δεν ξερω αν εχω θρηνησει τον πατερα μου αρκετα......δεν αντεχω....καθησυχαζω τον εαυτο μου συνεχεια αλλα δεν ειναι αρκετο....Οποιος απο εσας εχει βιωσει κατι παρομοιο ας μου πει μια γνωμη.....να ειστε καλα

Γεια σου Love0fLife. Καταρχάς το γεγονός ότι παθαίνεις πανικούς και έντονο άγχος δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχεις \"θρηνήσει αρκετά τον πατέρα σου\" η ότι μένει \"παγιδευμένη\" μέσα σου κάποια στενοχώρια που βγαίνει με όλα αυτές τις εμπειρίες που λες. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι άνθρωποι σήμερα ζούμε ανέμελoι στα ασφαλή και προβλεπόμενα περιβάλλοντα που έχουμε φτιάξει, με αποτέλεσμα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον θάνατο η με άλλο σοβαρό γεγονός που εμπεριέχει κάποια έντονη απώλεια να ταράσσεται όλο το εγώ μας (αφού γκρεμίζεται όλη αυτή η σιγουριά και ασφάλεια που νομίζαμε ότι είχαμε).

Ξαφνικά νιώθουμε εκτεθειμένοι και φοβισμένοι και ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, αβέβαιοι για το κάθε μας βήμα. Αν είμαστε και από την φύση μας πιο αγχωτικοί και ευαίσθητοι (αναφέρεις ότι έχεις και ΙΨΔ από μικρή?), δεν θέλει και πολύ αυτός ο φόβος να μας κολλήσει στο μυαλό και να ζούμε πλεον σε μια φαινομενικά εμπόλεμη κατάσταση που τα ματια μας τα έχουμε 14 για το παραμικρό, ακόμα και για την παραμικρή φυσιολογική αλλαγή του σώματος μας. Μια μικρή ζαλάδα πυροδοτεί σκέψεις επερχόμενου θανάτου πράγμα που φέρνει περισσότερη ζαλάδα και ουτω καθ εξής. Μια δυσφορία στο στήθος ίσως να σημαίνει καρδιακή προσβολή πράγμα που φέρνει στιγμιαίες καταστροφικές σκέψεις και μετατρέπει την δυσφορία σε πλάκωμα. Έξω τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο αφού έξω είναι μεγαλύτεροι οι χώροι, περισσότερα τα ερεθίσματα, οπότε μεγαλύτερη και η αντίληψη της αβεβαιότητας και οι φαινομενικοί κίνδυνοι. Χώρια που μπορεί να υπάρχουν και συναισθήματα ντροπής του τύπου \"τι θα γίνει αν λιποθυμήσω\" και που με την σειρά τους μπορούν να χειροτερεύσουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση.

Είσαι \"ερωτευμένη με την ζωή\" (loveroflife) όπως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι, όμως δυστυχώς πολλές φορές αυτός ο έντονος έρωτας με την ζωή μπορεί να αποβεί \"μοιραίος\". Μπορεί να αποβεί παράλογος και να σου δημιουργήσει ψευδαισθήσεις στο μυαλό όπου κάθε γωνιά και κάθε αίσθηση κρύβει και ένα κίνδυνο. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, η λύση loveroflife είναι να γίνεις και \"friendofdeath\" όσο και αν ακούγεται τρομακτικό.

Δηλαδή να αποδεχθείς την ζωή όπως είναι και με τις αβεβαιότητες της και με τον θάνατο, όσο δύσκολο και αν είναι να καταπιείς κάτι τέτοιο. Οπότε η λύση δεν είναι να τρέξεις μακριά από αυτό που φοβάσαι αλλά προς αυτό που φοβάσαι. Πρέπει να αποδεχθείς τον φόβο, την αβεβαιότητα, ότι όλα μπορούν να συμβούν αλλά και ότι δεν είναι στο χέρι μας να ελέγχουμε τα πάντα (τέτοιες απόψεις φέρνουν την μόνιμη αγχωτική κατάσταση) και ότι το μόνο που περνάει από το χέρι μας είναι να ζήσουμε μια όμορφη ζωή.

Ασε τις εμπειρίες σου και τους φόβους σου να σε κυριέψουν και μην τις φοβάσαι γιατί έτσι τις δυναμώνεις, τις δίνεις τροφή. Αποδέξου τες. Δες τες σαν εμπειρίες γιατί αυτό είναι μόνο. Μόνο αισθήσεις που δημιουργεί το μυαλό σου. Αν φοβάσαι να βγεις βγες έξω όσο και αν σε τρομάζει μια τέτοια ιδέα (μια ιδέα είναι μόνο και όχι μια αντικειμενική προφητεία). Προσπάθησε να εκθέσεις τον εαυτό σου σε όσο πιο αβέβαιες καταστάσεις μπορείς!

Αν φοβάσαι τόσο πολύ για αρχή πες τον ψυχολόγο σου να κάνετε μια συστηματική έκθεση μαζί, από τις καταστάσεις που φοβάσαι λιγότερο στις καταστάσεις που φοβάσαι περισσότερο. Βήμα, βήμα θα πρέπει να μάθεις να ζεις με τον κίνδυνο και να καταλάβεις τελικά ότι ο κίνδυνος είναι πιο πολύ μέσα στο μυαλό σου παρα εκεί έξω. Όσο και αν ακούγεται βίαιο και τρομακτικό, αυτό πρέπει να κάνεις. Παράλληλα πρέπει να δουλέψεις με σκέψεις που είναι σχετικές με την αποδοχή του θανάτου, όπως και (σε περίπτωση που το κάνεις) να σταματήσεις να σκέφτεσαι με \"καταστροφικές υποθέσεις\" (αν-τότε) αλλά να προσπαθήσεις απλά να ζεις το τώρα. Μερικές απλές συμβουλές :)

Good Luck! :)

σε ευχαριστω πολυ!

πρέπει να ψάξεις μέσα σου να βρεις τις δυνάμεις που σίγουρα μέσα σου υπάρχουν και κάποιους που σε αγαπούν στο πλευρό σου ώστε να φανείς δυνατη και να το ξεπεράσεις έστω και βήμα βήμα. Φέρσου δυνατά και με υπομονή θα τα κατφέρεις.

Σαν τον πατέρα...ουδείς.
Εκτός αν συνάψεις σχέση με κάποιον που του μοιάζει ή θα του μοιάζει στο μέλλον.
Υποσυνείδητα θα οδηγηθείς σε αυτόν, είσαι μωρό ακόμα και πάντα θα είσαι το κοριτσάκι του μπαμπά.
Ήταν ξαφνικό όπως λες, αλλά δεν νομίζω ότι είναι ποτέ κανείς αρκετά προετοιμασμένος, ακόμα και όταν ο άνθρωπός του υποφέρει χρόνια και ο περίγυρος για να σε παρηγορήσει σου λέει \"το περίμενες όμως\". Ποιο; Το απόλυτο τέλος;
Έμεινες ορφανή και τώρα πρέπει να παλέψεις με το κενό. Και ο χρόνος δεν επουλώνει το τραύμα. Είναι ο μπαμπάς σου και κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει, ούτε καν τα αδέλφια σου, αν έχεις.
Την προστασία που σου παρείχε θα την βρεις σε εκείνον που θα φέρει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνον. Κοίταξε να τον βρεις. Μέχρι τότε θα βλέπεις σε όνειρα τον πατέρα σου και αυτό είναι πολύ παρηγορητικό, θα δεις.