Βασικά δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω...Πάντα φορούσα μια μάσκα για να κρύβω τα πρησμένα απο τα δάκρυα μάτια μου και το κατσουφιασμένο πρόσωπο μου...Ωσπού κουράστηκα να παίζω αυτό το θέατρο 24 ώρες το 24ωρο.Στο σπίτι μου τα πράγματα ήταν και είναι πολύ δύσκολα.Και κάποιος έπρεπε να είναι αισιόδοξος και να στηρίζει τα υπόλοιπα μέλη της οικογένοιας.Ο αδερφός μου ήταν παντα στον κόσμο του(και πόσο τον ζηλέυω γι'αυτό!),ο πατέρας μου εθησμένος στον τζόγο και το αλκοόλ δεν νοιαζόταν για την οικογένοια του(κατα τα λεγώμενα του η μοναδική του οικογένοια είναι η μητέρα του και ο ναρκωμανής αδερφός του),η μητέρα μου τρομέρα εξαντλημένη απ'όλη αυτη την κατάσταση...Εγώ να προσπαθώ να προστατέψω την μικρή μου αφερφούλα...Οι γονείς να κατηγορούν ο ενας τον άλλον σ'εμένα και να περιμένουν να πάρω και θέση!Να μου ζητάν συνεχώς χρήματα (η μητέρα μου για λογαριασμούς,και ο πατέρας μου για να ξεχρεώσει τα χρέη απο τον τζόγο...).Αναρωτιώμουν συνεχώς "γιατί σε 'μένα;""γιατί ο μεγαλύτερος αδερφος μου να ζει την ζωή του κι εγω όχι;").Την απάντηση μου την έδωσαν οι γονέις μου.Εγώ ειμαι σκληρή λένε και αντέχω.Έλα όμως που έπεσαν εξω.Πάντα μου ήταν δύσκολο να ζητήσω βοήθεια.Πριν 7 μήνες λοίπον λύγισα.Άρχισαν οι αυπνίες και οι αρνητικές σκέψεις...Έμενα ξύπνια ως και 48 ώρες.Πήγαινα για δουλειά άυπνη.Δεν ήξερα που να ξεσπάσω και ξέσπαγα στον εαυτό μου.Ένα βράδυ,μέσα στην απελπισία μου,πήρα ενα ξυράφι κι άρχισα να κάνω πληγές στο σώμα μου.Και το συνέχισα για πολλά βράδια ακόμη.Αλλά αυτό δεν μου έφτανε και αποφάσισα να βάλω τέλος στην ζωή μου.Πήρα οτι χάπια ειχα στο συρτάρι μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι...Ώσπου σκέφτηκα την αδερφούλα μου και ξέσπασα σε κλάματα.Πήγα γρήγορα στο μπάνιο και ανάγκασα τον εαυτό μου να κάνει εμετό...Έμεινα μια μέρα στο κρεβάτι και ακολούθησαν και οι παρενέργειες των χαπιών...Η μητέρα μου κατάλαβε οτι κάτι δεν παέι καλά και μου έκλεισε ραντεβού στον ψυχίατρο που δουλεύει.Ξεκίνησα με τα Frysium(τα οποία ο γιατρός μου τα έδωσε με φόβο λόγο του ιστορικού μου) και δεν μου έκαναν τίποτα...Ένα πρώι(την προηγούμενη νύχτα δεν είχα κοιμηθεί καθόλου) ημούν σε απόλυτη σύγχηση και είχα χάσει επαφή με το περιβάλλον μ'εστειλαν εκτάκτως στην κλινική του γιατρού.Μου άλλαξε τα χάπια.Μου έδωσε Efexor και stilnox.Τα πήρα για δυο εβδομάδες χωρίς να δω ιδιαίτερη βελτίωση στην διάθεση αλλα μόνο στον ύπνο.Αποφάσισα να τα σταματήσω και να το παλέψω μόνη μου...Αλλα τίποτα...Ξεκίνησα και πάλι τα υπνωτικά...Ώσπου μου έγιναν αναγκαία...Τελείσα το κουτί και εδώ και τρείς μέρες εχώ τρελαθεί...Κοιμάμοι ελάχιστα και δεν ξεκουράζομαι καθόλου...'Εχω εθιστεί στα υπνωτικά;Έχω χάσει την θέληση για την ζωή...Ο μοναδικός λόγος που είμαι ζωντανή,είναι η αδερφούλα μου...Αυτήν είναι η ιστορία μου πάνω κάτω...Ελπίζω κάποιος να την διαβάσει και πάνω απ'όλα να με καταλάβει...
