αναζήτηση της κατάλληλης μορφής θεραπείας
Συμβουλή για εξεύρεση του κατάλληλου ειδικού.
Το προσωπικό πρόβλημα ξεκινά από την παιδική ηλικία, ίσως από τότε που ξεκίνησα να σκέφτομαι, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον κλειστό όπου δεν ήταν ευνοϊκοί με την κοινωνικότητα οι γονείς και οι σχέσεις με τον κόσμο ήταν να μην μας ενοχλήσουν ή τυπικές. Στο σχολείο είχα να αντιμετωπίσω πειράγματα, λόγω της έλλειψης κοινωνικοποίησης από το σπίτι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω, να γίνω αποδεκτός από τους άλλους και χωρίς να το καταλαβαίνω έμπαινα στο περιθώριο. Φαίνεται ότι από τις καταβολές, από εκεί που αρχίζει να σχηματίζεται ο χαρακτήρας έγινα ντροπαλός, ήσυχος, λιγομίλητος, κλειστός ενώ στον νου μου δημιουργούσα φανταστικές καταστάσεις που με έκαναν να νοιώθω ευτυχισμένος. Οι παρέες ήταν πολύ λίγες, τα καλά παιδιά δεν με έκαναν παρέα, το σπίτι δεν μου παρείχε καθόλου κίνητρα για κοινωνικοποίηση, στο σχολείο δεν ήμουν αποδεκτός στις παρέες, δεν με προσκαλούσαν δηλαδή, είχα λίγες κοινωνικές εμπειρίες, ενώ από τα πειράγματα και κακή συμπεριφορά άλλων μου δημιουργήθηκε φόβος, ντροπαλότητα και αποφυγή να ξανοιχτώ στους άλλους, φόβος να κάνω μεγάλους ρίσκους στη ζωή και δειλία. Δεν είχα ποτέ δεσμό ούτε ήμουν ποτέ σε μεγάλες παρέες όπως κάθε παιδί.
Με την ενηλικίωση συνειδητοποίησα την αρνητική αυτή κατάσταση, κάνοντας στον εαυτό μου το μεγάλο ερώτημα: που είμαι; Σημειώνεται ότι τα αρνητικά αυτά με είχαν κλειστό αρκετά σε ένα δικό μου φανταστικό ωραίο κόσμο. Συγχρόνως η αρνητική στάση και ο φόβος που μου δημιούργησαν μου δημιούργησαν έμμονες ιδέες, φοβίες, πολλές αρνητικές σκέψεις για τους άλλους και για μένα και μπλοκάρισμα.
Άρχισα από τότε μια προσπάθεια από μόνος μου να κοινωνικοποιηθώ, να γίνω αποδεκτός από τους άλλους αλλά τα αποτελέσματα ήταν ελάχιστα, μόνο κάποια μικρή βελτίωση.
Οι καταστάσεις αυτές με κάνουν και σήμερα, στα 30 μου, να δείχνω ντροπαλός, να μου λείπει η εμπειρία στις σχέσεις με τους άλλους και κυρίως μα το άλλο φύλο, να έχω ελάχιστες παρέες και να υπάρχει μέσα μου δειλία να κάνω τολμηρά βήματα στη ζωή και οι αρνητικές και φανταστικές καταστάσεις. Μικρή η βελτίωση από τότε που συνειδητοποίησα και αίσθηση ενός καθημερινού αγώνα που πραγματικά κάνω με μικρά αποτελέσματα. Κάποιες φορές μέσα μου νοιώθω να υπάρχουν δυνάμεις αλλά να μην μπορώ να τις εξωτερικεύσω.
Τα τελευταία δυο χρόνια απευθύνθηκα σε ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές. Έκανα για ελάχιστο καιρό θεραπεία ψυχαναλυτική χωρίς όμως να δω κάποια βελτίωση, ψάχναμε τις αιτίες, μπορεί να άκουα κάτι καλό αλλά κυρίως ήταν σαν να έλεγα το παράπονο μου παρά το ότι η θεραπεύτρια ήταν καλή και πεπειραμένη. Δοκίμασα υπνοθεραπεία και κάποια άλλη μέθοδο των τριών εικονικών προσωπικοτήτων με λίγο όμως αποτέλεσμα. Πρόσφατα, εδώ και δυόμιση μήνες κάνω γνωσιοσυμπεριφορική μέθοδο. Φαίνεται καλή μέθοδος αλλά τα αποτελέσματα είναι πενιχρά, κάποια μικρή βελτίωση είδα στο να διώχνω αρνητικές σκέψεις και στο να κάνω υπερβάσεις στην κοινωνική ζωή, στην προσέγγιση των άλλων. Ίσως είναι αδύνατη μέθοδος ή ίσως χρειάζονται μεγάλες προσπάθειες από εμένα να ανταποκριθώ στη μέθοδο. Ο θεραπευτής είναι καλός, αλλά είναι νεαρός και ίσως υπάρχουν καλύτεροι. Δεν έχω πάρει φαρμακευτική αγωγή ποτέ γιατί πιστεύω ότι είναι διαφυγή κάποιας μορφής, δεν λύνει το πρόβλημα.
Με βάση τα πιο πάνω ψάχνω μια κατάλληλη μέθοδο, ότι κι αν είναι που να με βοηθήσει να γίνω τολμηρός, επικοινωνιακός με τους άλλους και τις γυναίκες ειδικά, να διώξω τις έμμονες ιδέες και φοβίες και να γίνω αποδεκτός σε παρέες.
