ειναι η καταθλιψη χρησιμη η εστω η θλιψη;

βασικα το αναρωτιεμαι πολυ αυτο τελευταια και μαλλον καταληγω στο συμπερασμα οτι ειναι

οτι ειναι καπως χρησιμη η καταθλιψη

κι αν δεν ηταν πως επιβιωσε εξελικτικα τοσα χρονια; ε;

εννοω οτι για τον καθε ενα απο μας ξεχωριστα η καταθλιψη αποτελει ενα ξεχωριστο η ενσωματομενο κομματι της υπαρξης μας και εκφραζει ισως διαφορετικα πραγματα αλλα για να ειναι εκει σε κατι χρησιμευει

οχι απαραιτητα οπως ο πυρετος για να σκοτωσει τα μικροβια αλλα μπορει και ετσι

πλα μου περνανε απο το μυαλο καποιες τετοιες σκεψεις και θα ηθελα και τις δικες σας αν εχετε πανω σε αυτες

Καλημέρα.

Κατά τη γνώμη μου, η κατάθλιψη είναι πάρα πολύ χρήσιμη.
Βασικά πιστεύω οτι η κατάθλιψη είναι ο καλύτερος τρόπος που βρίσκει ο οργανισμός/εαυτός ενός ανθρώπου για να αντιμετωπίσει τον κόσμο, τη ζωή του, τον εαυτό του, όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται τη δεδομένη στιγμή. Είναι μια προσπάθεια επιβίωσης και ένα μήνυμα που μας φωνάζει η ψυχή, όταν δεν έχει καταφέρει με κανέναν άλλο τρόπο να μας κάνει να ακούσουμε.
Πιστεύω ακόμα οτι η κατάθλιψη μπορεί να είναι ένα μεγάλο δώρο στη ζωή ενός ανθρώπου, δεδομένου οτι αυτός ο άνθρωπος την αξιοποιήσει σαν τέτοιο.

[quote]Originally posted by Φοίβη

Κατά τη γνώμη μου, η κατάθλιψη είναι πάρα πολύ χρήσιμη.
Βασικά πιστεύω οτι η κατάθλιψη είναι ο καλύτερος τρόπος που βρίσκει ο οργανισμός/εαυτός ενός ανθρώπου για να αντιμετωπίσει τον κόσμο, τη ζωή του, τον εαυτό του, όπως ο ίδιος τα αντιλαμβάνεται τη δεδομένη στιγμή.


Καλημερα Φοιβη,

Σχεδον θα συμφωνησω μαζι σου. Για μενα η καταθλιψη ειναι η εκφραση της πληρους αυτοαμφισβητησης του εαυτου που ουσιαστικα αποτελει τον δρομο για την εσωτερικη γαληνη.
Θελω να πιστευω οτι οταν πια εχει νικησει κανεις ολους τους δαιμονες που τον καταδυναστευουν και σηκωσει ολα τα ψεμματα που σκεπαζουν τη ψυχη του και εχει μαθει να πιστευει σαν απολυτη αληθεια τοτε μονο μπορει να βρει την πραγματικη γαληνη. Την ψυχικη ηρεμια. Για μενα η καταθλιψη, και ο,τι αυτη συνεπαγεται ειναι η οδος / το μεσο για να καταφερει ο ανθρωπος αφου αμφισβητησει τα παντα που τον αφορουν να κασταλαξει και να δει την πραγματικη ουσια των πραγματων και πανω απο ολα την πραγματικη αξια του.
Αρα αν θελετε τη γνωμη μου η καταθλιψη δεν ειναι χρησιμη.
Ειναι ενα μεσο για να φτασει κανεις στην αυτογνωσια. Μονο μεσα απο τον απολυτο πονο αποχωρισμου της ψευτικης εικονας που εχουν οι περισσοτεροι ανθρωποι για τον εαυτο τους μπορει να φτασει κανεις στην ουσια των πραγματων και καθε στιγμη αυτου του ταξιδιου οσο δυσκολη και επιπονη αν ειναι δεν παυει να αποτελει ενα τελειο σταδιο στην εξελικτικη πορεια του καθενα.

Η καταθλιψη δεν ειναι τροπος αμφισβητησης,αυτογνωσιας ,ψυχικης ηρεμιας κ κυριως δεν εχει την δυναμη κανεις καταθλιπτικος να αντιμετωπισει τον κοσμο ,να δει κ να κρινει καθαρα τα γεγονοτα γυρω του.Μιλαω παντα για την καταθλίψη κ οχι για την θλιψη.
Ειναι η πληρης παραιτηση απο την ζωη.
Φοιβη συμφωνω μαζι σου.Ειναι το καμπανακι της ψυχης μας

Καλημερα Maria,
Φανταζομαι παρεξηγηθηκα (αλλα δεν πειραζει δεν ειναι η πρωτη φορα). Ας προσπαθησω να γινω λιγο πιο σαφης..
Εκφράζω παντα τη δικη μου γνωμη . Αυτο που εννοω ειναι οτι για μενα η καταθλιψη τουλαχιστον ειναι απορροια της αυτοαμφισβητησης και δεδομενης της βοηθειας φαρμακευτικης/συμβουλευτικης ή οποιασδηποτε αλλης μορφης το ατομο φτανει σε ενα σημειο που πλεον γνωριζει την αληθεια (για εκεινο πανω απο ολα). Θα διαφωνησω μαζι σου ομως στο εξης: δεν εχει τη δυναμη κανεις καταθλιπτικος να αντιμετωπισει τον κοσμο να δει και να κρινει καθαρα τα γεγονοτα γυρω του. Οχι Μαρια για μενα ο ανθρωπος οσο και αν χαθει στον λαβυρινθο της ψυχης του εχει παντα μια εικονα για τα παντα και οσο και αν δεν θελουμε να το δεχτουμε αυτη η εικονα αντιπροσωπευει την πραγματικοτητα του. Η πραγματικοτητα ειναι σιγουρα μια αλλα ο καθενας καταθλιπτικος ή μη εχει εναν τελειως διαφορετικο τροπο να την αντιλαμβανεται.
Και παλι Μαρια να σου υπενθυμισω οτι πιστευω οτι η καταθλιψη ειναι η εκφραση και οχι η ιδια η αυτοαμφισβητηση και οτι ναι πιστευω οτι αν κανεις εχει την αναλογη στηριξη τοτε μπορει να βρει τον εαυτο του.

ΥΓ Η αληθεια ειναι οτι ισως πριν μερικα χρονια (πριν αρχισω θεραπεια) να μπορουσα να ταυτιστω απολυτα μαζι σου Φοιβη και Μαρια αλλα τωρα πια νομιζω οτι ακομα και για ολα οσα περναω υπαρχει λογος. Οπως ελεγε και η Μανια : Γεννιομαστε, υποφερουμε και πεθαινουμε ? Δεν βγαζει νοημα ετσι? Πρεπει να υπαρχει κατι εκει εξω για ολους μας αλλιως ποιο το νοημα?

Quote:

---

Originally posted by aliceinhell
ΥΓ Η αληθεια ειναι οτι ισως πριν μερικα χρονια (πριν αρχισω θεραπεια) να μπορουσα να ταυτιστω απολυτα μαζι σου Φοιβη και Μαρια αλλα τωρα πια νομιζω οτι ακομα και για ολα οσα περναω υπαρχει λογος.

---

Νομίζω πως τουλάχιστον σε αυτό συμφωνούμε και οι τρείς : οτι δηλαδή υπάρχει λόγος για να περάσει κανείς κατάθλιψη.
Έχεις αντιληφθεί κάτι διαφορετικό απο τις απαντήσεις μας, Αλίκη? Γιατί , αν είναι έτσι, τότε εγώ τουλάχιστον, μάλλον δεν εκφράστηκα καταλληλα ώστε να περάσω αυτό που ήθελα να πω.

Aλικη ειπα οτι ο καταθλιπτικος δεν εχει καθαρη εικονα κ οχι οτι δεν εχει καθολου εικονα.
Θα θελατε να μου διευκρινισετε ποιος ειναι ο λογος ωστε να περναμε μια καταθλιψη,μια αρρωστεια,μια προσωπικη κριση γενικωτερα?

Δεν ξέρω αν μπορώ να πω οτι είναι ο λόγος ή η αιτία, αλλά νομίζω οτι όλα αυτά που αναφέρεις Μαρία είναι μέσα στη ζωή, ανήκουν στον κύκλο της ζωής.
Απο εκεί και πέρα, πιστεύω οτι υπάρχει λόγος να βιώνω κατάθλιψη και αυτός ο λόγος είναι αυτό που είπα και παραπάνω : οτι ο εαυτός μου μου χτυπάει ένα καμπανάκι ή οτι προσπαθώ με αυτόν τον τρόπο να επιβιώσω, να σώσω τον εαυτό μου απο χειρότερα δεινά, πάντα όπως αντιλαμβάνομαι τη δεδομένη στιγμή την κατάσταση. Ελπίζω να είμαι περισσότερο κατανοητή αυτή τη φορά.

Καλη μου Φοιβη, το που διαφοροποιουμαι απεναντι στις αποψεις της Μαριας νομιζω οτι ειναι σαφες, σε οτι αφορα την δικη σου αποψη δεν σου ειπα οτι απεχω παρασαγγας αλλα οτι δεν μπορω να ταυτιστω απολυτα. Το σημειο στο οποιο διαφοροποιουμαι ειναι το εξης: \"Νομίζω οτι η καταθλιψη ειναι χρησιμη\" οπου σου ανελυσα οτι για μενα δεν ειναι ακριβως χρησιμη αλλα το μεσο για εσωτερικη καθαρση. Απο οτι καταλαβα εσυ το βλεπεις σαν διαδικασια ειδοποιησης οτι κατι δεν παει καλα ενω εγω το βλεπω σαν κατι το αναποφευκτο. Οτι δηλαδη θα συμβει. Νo matter what και απο εκει και περα ειναι στο χερι του καθενα το τι θα κανει και το πως θα το παλεψει..
Παντως η κουβεντα μαζι σου οφειλω να ομολογησω οτι ηταν ιδιαιτερα ενδιαφερουσα!!!
Τωρα πρεπει ομως να δουλεψω και λιγο αλλιως εκτος απο εσωτερικη γαληνη θα ψαχνω και για δουλεια!!!!!!!!!! (Χε-Χε)

Φιλια ελπιζω να τα ξαναπουμε Φοιβη

Για μενα δεν ειναι ουτε λογος ουτε αιτια αλλα αποτελεσμα.Αν ακουσουμε κ εμηνευσουμε σωστα τον κινδυνο ειναι μια ευκαιρια για μια προσωπικη εξελιξη κ απελευθερωση.
Δεν καταλαβαινω ομως πως η καταθλιψη ειναι ενα μεσο επιβιωσης.Πως μπορει καποιος να γλυτωσει απο τα χειροτερα?

βασικα συμφωνω με τα περισσοτερα που γραφτηκαν

εννοω

με το θεμα που εθεσα

οτι αντι να κατσω να καταριεμαι την δικη μου θλιψη καταθλιψη του πατερα μου και του αδελφου μου

να το παρω αλλιως

οτι ολα εχουν την χρησιμοτητα τους

θα μου πεις αυτο ειναι γενικευση


ας πω παραδειγματα

π.χ. η καταθλιψη του αδελφου μου ειναι σαν κουκουλι προστατευτικο

δεν ζει δεν σχετιζεται δεν πληγωνεται δεν αναρωτιεται ...βλεπει τηλεοραση

αρα του χρησιμευει σαν κουκουλι προστατευτικο οπως ειπα


η καταθλιψη ή δυσθυμια καλυτερα του πατερα μου ειναι

φταινε ολοι και ολα και ενιοτε εγω(δηλαδη εκεινος) ειμαι το μαυρο προβατο και η ζωη ειναι μαυρη κ.τ.λ.

οποτε τα ριχνει στους αλλους για ο,τι αισθανετααι και πραττει και του χρησιμευει σε αυτο.

δεν αναλαμβανει καμια ευθυνη


η δικη μου καταθλιψη

με εκανε να βλεπω τη ζωη λιγο διαφορετικα απο ο,τι πριν

να αποδεχομαι

να συμπονω

να χαιρομαι με πιο μικρα και να μην περιμενω τα σουπερ ουαου πραγματα για να χαρω

να ανασυντασσω τις δυναμεις μου

να βλεπω τα ορια μου

να δω οτι εχω εαυτο

εναν εαυτο που στεναχωριεται χαιρεται λυπαται αγαπα θελει χρονο εχει δυναμεις και αδυναμιες

εχει δυνατα σημεια που τα ιδια μπορει να ειναι και αδυναμα σε αλλες φασεις

γενικα πιστευω πως η θλιψη με εκανε να γνωρισω καλυτερα τον εαυτο μου



προσωπικα βεβαια

δεν θα ηθελα ο μπαμπας μου και ο αδελφος μου να εχουν θλιψη οσο κι αν ειναι χρησιμη μερικες φορες

ειναι οντως χρησιμη η το λεω για να παρηγοριεμαι;

aliceinhell: Τώρα καταλαβαίνω τι λες και τη διαφορά απο αυτό που λέω εγώ. Αν για σένα η κατάθλιψη είναι αναπόφευκτη, τότε πράγματι δεν τίθεται θέμα χρησιμότητάς της.
Ευχαριστήθηκα κι εγώ τη συζήτησή μας! Φαντάζομαι, μιας που τριγυρνάμε και οι δυο μας σε αυτόν τον διαδικτυακό χώρο, να έχουμε τη χαρά να τα ξαναπούμε κάποια στιγμή.
Καλή δουλίτσα εύχομαι!
mariafound: Μου είναι λίγο δύσκολο να βάλω σε λέξεις την αίσθηση που έχω. Θα δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω μια εικόνα. Για μένα η κατάθλιψη μοιάζει λίγο με μια αγκαλιά. Είναι φρικτή και δεν περιέχει ίχνος ζεστασιάς. Αλλά με περιβάλει και νιώθω ασφαλής μέσα της. Είναι σαν ένα κουκούλι που με περιβάλει γιατί δεν είμαι έτοιμη ακόμα(ή κρίνω οτι δεν είμαι) να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα.
Για μένα η κατάθλιψη είναι ο τρόπος μου να παραμείνω ζωντανή χωρίς να χρειάζεται να ζω ή να έρχομαι σε ουσιαστική επαφή με άλλους άνθρώπους.
Αυτή είναι όμως η δική μου αντίληψη για την κατάθλιψη. Έχω την εντύπωση οτι για τον καθένα μας σημαίνει και κατι διαφορετικό και πως δεν υπάρχει σωστή ή λάθος ερμηνεία.

Quote:

---

Originally posted by mariafound
Η καταθλιψη δεν ειναι τροπος αμφισβητησης,αυτογνωσιας ,ψυχικης ηρεμιας κ κυριως δεν εχει την δυναμη κανεις καταθλιπτικος να αντιμετωπισει τον κοσμο ,να δει κ να κρινει καθαρα τα γεγονοτα γυρω του.Μιλαω παντα για την καταθλίψη κ οχι για την θλιψη.
Ειναι η πληρης παραιτηση απο την ζωη.

---

Μαρια,

οπως το ενιωσα εγω η καταθλιψη ηταν η καθολικη αμφισβητηση, συγκρουση. Φυσικα οχι ψυχικη ηρεμια, αλλα ψυχικη \"καταιγιδα\" πρωτογνωρων συναισθηματων ή και βαθια θαμμενων καταπιεσμενων. Κατι σαν εσωτερικος σεισμος.Οπου ολα καταρρεουν...

Παρολα αυτα, σε τοσο δυσκολη κατασταση κ τοσο δυσκολες στιγμες, μπορω να πω οτι καποιες φορες λειτουργει η διαυγεια. Ακομα κ στην τοσο εντονη θλιψη κ παραιτηση. Η διαυγεια και συνειδητοποιηση καταστασεων, του προσωπικου οριου, του \"ως εδω\". Της αναγκης για παραιτηση, ξεκουραση. Αλλα κ της αναγκης για νεα δεδομενα στη ζωη.

Σαν να σου λεει ο εαυτος σου, ακου με...δεν μπορω αλλο. Το τι θα κανεις ομως με την εσωτερικη αυτη φωνη απελπισιας, δεν ειναι δεδομενο. Δεν ερχεται η καταθλιψη παρεα με την αυτογνωσια, με την ωριμανση. Ερχεται ως εκφανση κουρασης, παραιτησης...αλλα το πως θα τη μετατρεψει κανεις ειναι στο χερι του, μεχρι εναν σημαντικο βαθμο. Παντως ναι, σιγουρα μπορει να αποτελεσει αφορμη για αναγεννηση, για επαναπροσδιορισμο του εγω μας. Ομως οχι ευκολα, ουτε απλα.Μπορει να αποτελεσει κ αλλοθι για μια ζωη που περιμενουμε να κανουν οι αλλοι για μας, τα οσα εμεις αποζηταμε.

Φοιβη Θα σε ρωτησω χωρις να θελω να ειμαι σκληρη μαζι σου.Γιατι θελεις να εισαι ζωντανη χωρις ομως να ζεις?Τι κερδιζεις?Τι περιμενεις απο τους αλλους κ τι απο τον εαυτο σου?
Σοφια κ εγω ετσι την ενιωσα.Σαν πληρη καταρρευση ,πληρη παραιτηση.Η νεα ζωη ,ο επαναπροσδιορισμος ολων των αξιων ηρθαν μολις ειπα\"θελω να ζησω\'

Μαρία, την εποχή που είχα κατάθλιψη βίωνα τον κόσμο σαν φοβερά εχθρικό περιβάλλον. Φοβόμουν πάρα πάρα πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους. Η κατάθλιψη με προστάτευσε και απο το να βιώσω εξολοκλήρου αυτόν τον φόβο, όταν δεν θα μπορούσα να τον αντέξω, αλλά και να συνεχίσω να υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο, έστω και χωμένη μέσα στο κρεβάτι μου.
Με αυτόν τον τρόπο μου έσωσε τη ζωή μέχρι να καταφέρω να καταλάβω τι μου συμβαίνει και να μπορέσω να βγω απο το κουκούλι μου και να αρχίσω να απολαμβάνω πραγματικά τη ζωή.
Εσένα όμως τι σε ενοχλεί τόσο πολύ στην ιδέα οτι η κατάθλιψη μπορεί να λειτούργησε προστατευτικά σε μένα? Δεν λέω απαραίτητα οτι είναι έτσι για σένα ή για κάποιον άλλο άνθρωπο. Λυπάμαι αν πέρασα τέτοιο μήνυμα.