Συναισθηματική σεξουαλική κακοποίηση

Μεταφερω κειμενο απο site:

http://www.parents.gr/psych/a297

************************************************

Γράφει η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΠΡΕΚΑΤΕ, πρόεδρος του «Μέντορα για την Παιδική Προστασία και Ευημερία», συνεργάτις της ειδικής διαγνωστικής θεραπευτικής μονάδας «Σπύρος Δοξιάδης - Ερευνα για το Παιδί» vprek2000(at)yahoo.gr, www.mentoras.org


"Η συναισθηματική σεξουαλική κακοποίηση είναι μια σχετικά άγνωστη αλλά πολύ συνηθισμένη μορφή κακοποίησης. Δεν περιλαμβάνει ασέλγεια ούτε σωματική βία. Σπάνια αναγνωρίζεται από τους δράστες, από τα θύματα ή από τον περίγυρο ως κακοποίηση. Απεναντίας, ο κόσμος συνηθίζει να τη βλέπει ως «υπερβολική αγάπη» ή ότι «του έχει μεγάλη αδυναμία». Οι συνέπειές της όμως είναι πολλές φορές εξίσου σοβαρές με αυτές της ασέλγειας, ενώ η βαθιά άρνηση που την περιβάλλει προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο παιδί: το κάνει να μην εμπιστεύεται την ίδια του την πραγματικότητα.

Συναισθηματική (ή «κεκαλυμμένη») σεξουαλική κακοποίηση έχουμε όταν ο γονιός χρησιμοποιεί το παιδί ως συναισθηματικό σύντροφο. Ο γονιός δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού, αλλά το αντίστροφο. Ο γονιός δεν καλύπτεται συναισθηματικά από τη σχέση του με τον σύντροφό του (είτε γιατί αυτός δεν υπάρχει είτε γιατί είναι συναισθηματικά απών είτε λόγω άλλων προβλημάτων) και για να γεμίσει τη δική του μοναξιά δίνει στο παιδί (συνήθως του αντίθετου φύλου) τον ξεχωριστό ρόλο του έμπιστου συντρόφου.

Υποκατάστατο σχέσης

Ετσι, για παράδειγμα: Η μοναχική μητέρα μιλά συνέχεια στον γιο της για τα δικά της προβλήματα, για τη μοναξιά της, ακόμη και για την έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης στη ζωή της.

Ο πατέρας κάνει την κόρη του «μικρή πριγκίπισσα» και εκείνη τον συνοδεύει παντού, σχεδόν ως παρτενέρ.

Η μητέρα κοιμάται μαζί με τον γιο της (ακόμη και σε ηλικία 7, 9 ή 11 ετών) με τη δικαιολογία ότι το παιδί φοβάται να κοιμηθεί μόνο του (ενώ στην πραγματικότητα εκείνη χρειάζεται ένα ζεστό σώμα δίπλα της).

Ο πατέρας γίνεται πολύ αυστηρός με τις εξόδους της έφηβης κόρης «για να την προστατέψει», ενώ στην πραγματικότητα ζηλεύει τα φλερτ της.

Η συναισθηματικά αιμομικτική μητέρα υπονομεύει σε σημείο χωρισμού την ερωτική σχέση του γιου με μια γυναίκα με την οποία είναι πραγματικά ερωτευμένος, καθώς απειλούνται η κυριαρχία της και η ικανοποίηση των δικών της αναγκών.

Οταν ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας επιθυμεί να αποδεσμευτεί, να φύγει από το σπίτι, ο γονιός τού επιτίθεται ότι «είναι αχάριστος, εγωιστής» ή απλώς «ότι θα πάθει η καρδιά μου...».

Ολες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι κακοποιητικές και τραυματίζουν το παιδί. Ισως φουσκώνει το «εγώ» του παιδιού καθώς ο γονέας έχει εξιδανικεύσει το παιδί, το έχει βάλει στο βάθρο του ήρωα, του «σωτήρα» του. Αυτή η ιδιαίτερη θέση πληρώνεται, όμως, πολύ ακριβά. Το παιδί φέρει ταυτόχρονα μεγάλη ευθύνη και μια ψευδή αίσθηση παντοδυναμίας («εγώ μπορώ να καταστρέψω τη μητέρα μου ή να την κάνω ευτυχισμένη»). Γεμίζει ενοχές, ντροπή, οργή και λύπη γιατί του κλάπηκε η παιδική ηλικία του, η ηλικία της ξεγνοιασιάς, όπου δεν χρειάζεται να ανησυχεί εκείνο για τους γονείς του. Νιώθει την εγκατάλειψη από τον αιμομικτικό γονιό γιατί, στην πραγματικότητα, «η υπερβολική αδυναμία» δεν αφορά καθόλου τις ανάγκες του παιδιού. Νιώθει εγκατάλειψη και από τον άλλο γονιό, ο οποίος συνήθως βολεύεται και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με τον ανικανοποίητο σύντροφο.

Οι συνέπειες, όμως, δεν σταματούν εδώ. Κατατρέχουν το παιδί σε όλη του τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα έχουν αρνητικές συνέπειες στην ικανότητα του παιδιού, όταν θα ενηλικιωθεί, να συνάψει μια ουσιαστική ερωτική σχέση επικοινωνίας - κάτι που πιθανόν να σαμποτάρει και ο γονιός. Το παιδί δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει και να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες καθώς πάντα προηγούνταν οι ανάγκες της μαμάς ή του μπαμπά. Η ανικανότητα αυτή μαζί με τα καταπιεσμένα συναισθήματα οργής, ενοχής, ντροπής και βαθιάς αναξιότητας καθιστούν τον μελλοντικό ενήλικα πολύ ευάλωτο σε εθισμούς διαφόρων ειδών.

Η συναισθηματική αιμομιξία από τη μητέρα είναι κάποιες φορές ο βαθύτερος λόγος για την ανικανότητα του άνδρα να συνάψει ή να «δεσμευτεί» σε μια ουσιαστική σχέση και να επιζητεί με καταναγκαστικό σχεδόν τρόπο ανακούφιση στον σεξουαλικό εθισμό, π.χ. μέσω πορνογραφίας, πορνείας ή αλλεπάλληλων εφήμερων σχέσεων (καθώς αυτά είναι κοινωνικώς αποδεκτά για το ανδρικό φύλο).

Η δέσμευση σε μια ουσιαστική σχέση σημαίνει κατά βάθος «εγκατάλειψη της μαμάς» και ο νεαρός (ή όχι και τόσο νεαρός) άνδρας νιώθει πολύ μεγάλες ενοχές.

Καθώς οι διαδικασίες αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητες, και από το γονιό και από το παιδί, είναι σημαντική για τη θεραπεία η επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει.

Είναι, επίσης, σημαντικό να καταλάβει το παιδί ότι δεν φταίει εκείνο που ωθήθηκε σε τέτοιου είδους σχέση και να απενοχοποιηθεί. Η πραγματική αγάπη σημαίνει ότι αφήνουμε το παιδί ελεύθερο να βρει τον δικό του δρόμο.

Αυτό ταυτόχρονα ελευθερώνει και τον γονιό προς μια πιο ουσιαστική αναζήτηση του εαυτού του και κάλυψη των αναγκών του μέσα από δικά του ενδιαφέροντα και συνομήλικες παρέες."

Η Βικτωρία Πρεκατέ γεννήθηκε το 1973 στην Αθήνα. Είναι εκπαιδευτικός με βασικές και μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Λονδίνου, με ειδίκευση στη διδασκαλία φυσικομαθηματικών σε παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Είναι επίσης πτυχιούχος του Προγράμματος Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει εκπαιδευτεί με την Βρετανική Οργάνωση Kidspace για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού. Από το 1992 εργάζεται εθελοντικά σε αγγλικές και ελληνικές οργανώσεις για την προάσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας και του παιδιού και από το 2006 είναι συνεργάτης της Ειδικής Διαγνωστικής και Θεραπευτικής Μονάδας «Σπύρος Δοξιάδης». Είναι βασική συγγραφέας του «Οδηγός Εκπαιδευτικών και Γονέων για την Ανίχνευση της Παιδικής Κακοποίησης», Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ, 2004 και συνεπιμελήτρια του «Μυστικό όχι πια: Η αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης», Ελληνικά Γράμματα, 2006. Είναι η συγγραφέας του βιβλίου «Η κακοποίηση του παιδιού στο σχολείο και την οικογένεια» που εκδίδεται από τις Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ.

δεν καταλαβαίνω όμως τι θες να μας πεις.
Παρέθεσες ένα από τα εκατομμύρια κειμενα που κυκλοφορούν.
Σοου? Τι θες να πεις με αυτό?

Δες το απλα, οτι η πληροφορια απο μονη της και η ενημερωση μετραει.

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο

Να παραθέσω ένα δικό μου κείμενο, που διαβάζοντας το προηγούμενο, μου το θύμισε....

...Το παιδί κατά τη γέννησή του χαρακτηρίζεται από την απουσία του σώματος. Στην ισορροπία μεταξύ σώματος και ψυχής κυριαρχεί η ψυχή. Το σώμα σχεδόν δεν υφίσταται ακόμη. Είναι σα να μην υπάρχει εξωτερική πραγματικότητα. Όπως σχεδόν στον ψυχωσικό, ο οποίος έχει αρνηθεί την εξωτερική πραγματικότητα, έτσι και στο βρέφος. Όπως λοιπόν ο ψυχωσικός έχει έντονη την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει μέσα στον άλλον, έχοντας αυξημένη την ικανότητα για ενσυναίσθηση, έτσι και το βρέφος έχει ανεπτυγμένη την ικανότητα του να αντιλαμβάνεται όλα τα ασυνείδητα μηνύματα που παίρνει από το περιβάλλον του, με μια ικανότητα σχεδόν ψυχωσική. Αυτό το ταλέντο του βρέφους είναι που καθορίζει στα πρώτα χρόνια της ζωής του, τόσες πολλές παραμέτρους της υπόλοιπης ζωής του. Μέσα από αυτή την ικανότητά του, αποκτούν ξεχωριστό νόημα, όλα τα ασυνείδητα μηνύματα που προέρχονται από τους γονείς. Από τους γονείς οι οποίοι αλληλεπιδρούν με το βρέφος εν αγνοία τους, όλες τις προηγούμενες εμπειρίες τους, όλα τα συμπλέγματά τους, όλα όσα καθόρισαν και τους ίδιους, όταν αυτοί ήταν παιδιά με τη σειρά τους κάποτε στο παρελθόν. Αν το παιδί δεν είχε την ικανότητα που ανέφερα, ίσως όλα αυτά να μην είχαν τόση σημασία. Ίσως το μόνο που θα χρειαζόταν να ήταν το παιδί να τρώει ,να είναι καθαρό να καλύπτει με άλλα λόγια τις βασικές του ανάγκες και έτσι όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Όλα τα περί σωματικών αναγκών. Αλλά αν θεωρήσουμε ως δεδομένο πως στην αρχή δεν υπάρχει σώμα, αλλά μόνο ψυχή και εκείνη η τεράστια ικανότητα του βρέφους για ενσυναίσθηση, ίσως από εκεί ξεκινά η μεγάλη παρεξήγηση που καθορίζει το μέλλον του. Όπως ένας ψυχαναλυτής για να μπορέσει να κάνει ψυχανάλυση σε άλλους πρέπει πρώτα να κάνει ο ίδος ψυχανάλυση, έτσι και ο γονιός πριν να αντιμετωπίσει τον νέο οργανισμό που έχει εισβάλει στη ζωή του, θα πρέπει να έχει καταλάβει πρωτα τι συμβαίνει μέσα στον ίδιο. Κι αυτό γιατί ότι συμβαινει μέσα του, ασυνείδητα θα το αντιληφθεί το βρέφος και θα καθοριστεί ανάλογα. Γιατί για το βρέφος είναι πολύ σημαντικό να μπορέσει να ανταποκριθεί σε ότι ο γονιός ασυνείδητα του ζητά. Είναι θέμα επιβίωσης για το ίδιο. Αν για παράδειγμα ένας γονιός από τα βιώματα της δικής του οικογένειας, αυτό που έχει εγκατασταθεί μέσα του, είναι πως δεν αξίζει και η βαθύτερη σχεδόν ασυνείδητη άποψή του είναι ότι αυτό πρέπει να κυριαρχεί στη σχέση του γονιού με το παιδί, πως ο γονιός πρέπει να περάσει στο παιδί το μήνυμα ότι δεν αξίζει, όχι γιατί έτσι είναι, αλλά γιατί αυτό έμαθε πως κυριαρχεί σαν μήνυμα στη σχέση γονέας-παιδί, χωρίς να το καταλάβει το ίδιο μήνυμα θα περάσει και στο δικό του παιδί. Και το παιδί, έχοντας την καταπληκτική ικανότητα να καταλαβαίνει τα ασυνείδητα μηνύματα, και να ανταποκρίνεται σε αυτά για να επιβιώσει, θα αντιδράσει όπως πρέπει. Από πολύ μικρή ηλικία λοιπόν το βρέφος του συγκεκριμένου παραδείγματος, θα αρχίσει να ανταποκρίνεται στο ασυνείδητο μήνυμα του γονιού πως το παιδί του δεν αξίζει. Και καταλαβαίνει εύκολα κανείς τι συνέπειες θα έχει αυτό στη μετέπειτα ζωή του. Όπως επίσης γίνεται εύκολα αντιληπτό με ποιο μαγικό και ακαθόριστο τρόπο οι οικογένειες και τα χαρακτηριστικά αναπαράγονται στο πέρασμα του χρόνου.
Ξεκινώντας η ζωή λοιπόν, η μάνα-και αναφέρομαι σε αυτήν γιατί με αυτήν ξεκινά η σχέση με το βρέφος. Ο πατέρας έρχεται λίγο αργότερα- έχει το δικό της άγχος για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του βρέφους που μοιάζουν υπερβολικά πολλές ως προς τη σωματική του υπόσταση. Είναι όμως ταυτόχρονα και κείνη η στιγμή, όπου όλα τα βιώματα της μητέρας-και του πρώην παιδιού- έρχονται στην επιφάνεια για αναπαραγωγή, μιας και ο νέος οργανισμός θα επαναδημιουργήσει τη σχέση του παρελθόντος με κάποιον από τους γονείς της μητέρας. Σε κείνη λοιπόν την κρίσιμη στιγμή, εκεί όπου η μητέρα έχει το άγχος να ανταποκριθεί άμεσα στις σωματικές ανάγκες του βρέφους, εκεί όπου όλα τα άλυτα θέματα της μητέρας επαναβιώνονται σε ασυνείδητο επίπεδο και την ίδια εκείνη στιγμή όπου το βρέφος με τις ψυχωσικές κεραίες του προσπαθεί να αντιληφθεί τι του ζητάνε, εκείνη είναι η στιγμή της μεγάλης παρεξήγησης που θα καθορίσει το μέλλον του νέου οργανισμού. Γιατί αν η μητέρα δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος των μηνυμάτων που μεσολαβεί στο βρέφος, καμμία ικανοποίηση των σωματικών του αναγκών δε θα είναι ικανή να εγκαθιδρύσει τη σωστή σχέση ανάμεσα στους δυο τους και την μετέπειτα ψυχική ισορροπία στο ίδιο το βρέφος. Η στιγμή της μεγάλης παρεξήγησης λοιπόν ξεκινά με τη γέννηση. Με την πρώτη αγκαλιά και με το πρώτο αλληλοκοίταγμα. Το βλέμμα της μάνας και η αποκωδικοποίησή του από το βρέφος είναι το πρώτο εκείνο έναυσμα που θα καθοδηγήσει όλο το υπόλοιπο μέλλον του παιδιού.
Τι συμβαίνει λοιπόν τη στιγμή της παρεξήγησης? Η μάνα κρατάει στην αγκαλία της, όχι μόνο το παιδί της. Την ίδια στιγμή κρατά στην αγκαλιά της και τον εαυτό της τον ίδιο. Μέσα από τα βαθύτερά της ένστικτα για αναπαραγωγή ως μέσο για την επιβίωσή της και την συνέχειά της προς το διηνεκές. Κρατά επίσης και τον γονιό της, χρησιμοποιώντας το βρέφος ως μια ευκαιρία για επανορθωτική εμπειρία στα άλυτα θέματα με το γονιό της. Πόσους πολλούς λοιπόν ρόλους είναι πιθανόν να έχει το βρέφος από την στιγμή και μόνο της πρώτης επαφής.. ακόμη και για τις ιδιαίτερες ικανότητες του βρέφους να αντιλαμβάνεται το τι βαθύτερα συμβαίνει μέσα στη μητέρα του, είναι πολλά τα μηνύματα και δε θα μπορέσει να τα αποκωδικοποιήσει σωστά. Γι αυτό έχει μεγάλη σημασία το καθαρό βλέμμα της μητέρας. Εκείνο το βλέμμα που είναι απαλαγμένο από όλα τα προηγούμενα. Εκείνο το βλέμμα που υπόσχεται μόνο αγάπη και αποδοχή, είναι που θα εγκαθιδρύσει στο βρέφος την ψυχική υγεια και γαλήνη. Όταν η μητέρα με άλλα λόγια, ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει, τότε έχει κάνει το σημαντικότερο βήμα στη σωστή ανάπτυξη του παιδιού της. Αλλά φυσικά κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο, μιας και εκτός από την άγνοια των ασυνείδητων διεργασιών που γίνονται μέσα στον καθένα μας, εκείνη τη στιγμή προβάλλουν ανυπέρβλητα τα προβλήματα και οι σωματικές ανάγκες του βρέφους στα μάτια ενός ενήλικου οργανισμού όπως είναι η μητέρα. Ενός οργανισμού που έχει πια σωματοποιηθεί και έχει χάσει τις ψυχωσικές κεραίες του από καιρό…………………………………� ��………………………………………… …………………………………………..

Είναι εντυπωσιακό το πόσο ακολουθούμε στην ενήλικη ζωή μας, ότι έχουμε μάθει σαν παιδιά από την οικογένειά μας. Ακόμη κι αν ότι γνωρίσαμε, ως ενήλικες επιφανειακά το έχουμε απορρίψει, ακόμη κι αν είμαστε σίγουροι πως ακολουθούμε διαφορετική πορεία, από τη γνώριμη που έχει εγκατασταθεί μέσα μας. Ακόμη κι έτσι, το μόνο σίγουρο είναι πως η ενήλικη πορεία μας, σε πολλά σημεία της γίνεται ερήμην μας. Δεν έχει σημασία πόσο μας ενοχλούν τα παιδικά μας βιώματα. Σημασία έχει πως αυτά έχουμε μάθει. Αυτά μας είναι γνώριμα και το ασυνείδητό μας, καθοδηγεί την μετέπειτα πορεία μας, μέσα από φαινομενικά τυχαίες στιγμές, μικρές λεπτομέρειες που συμβαίνουν και καθορίζουν το μέλλον μας. Αλλά είναι τόσο τυχαίες τελικά αυτές οι στιγμές, ή μήπως για να προκύψουν έχουμε ασυνείδητα φτάσει μέχρι εκεί, καθοδηγούμενοι από την αέναη ανάγκη μας να αναπαράγουμε με οποιοδήποτε κόστος την παιδική μας ανάμνηση, το γνώριμο περιβάλλον μας. Ένα παιδί που έζησε μέσα στην αμφισβήτηση, μεγαλώνοντας κάποια στιγμή θα κάνει τη δική του οικογένεια. Σίγουρο ίσως πως δε θα επαναλάβει τα ίδια λάθη και πως η δική του οικογένεια θα διαφέρει από το κακό κατά τη γνώμη του πρότυπο, διαλέγει έναν σύντροφο για να επιτύχει μια καλύτερη οικογένεια. Κάποια στιγμή παρ’όλα αυτά, αντιλαμβάνεται πως παρ’όλες τις προσπάθειές του και όλη την καλή θέληση που είχε εκ των προτέρων, το καινούργιο οικογενειακό σύστημα τείνει, μέσα από πολύπλοκες λεπτομέρειες σε ένα γνώριμο μοντέλο. Η αμφισβήτηση κάνει συχνά την εμφάνισή της, τα παιδιά του αρχίζουν και βιώνουν όσα ο ίδιος ως παιδί βίωσε παλιότερα. Πολύπλοκες οι διεργασίες μέχρι να φτάσει ως εκεί. Η επιλογή της συντρόφου. Με συνειδητά κριτήρια φαινομενικά. Αλλά με ισχυρά ασυνείδητα κίνητρα. Το ασυνείδητο πάλι καθοδηγεί τις επιλογές του. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, η επιλογή της συντρόφου γίνεται με κριτήρια τέτοια που θα είναι ικανά να αναπαράγουν την αμφισβήτηση μέσα στο καινούργιο οικογενειακό σύστημα. Δεν είναι του παρόντος η ανάλυση των λεπτομερειών. Σημασία έχει εδώ να κατανοηθεί η τεράστια δύναμη του ασυνείδητου στις επιλογές ζωής που κάνει ένας ενήλικας, ή ένα πρώην παιδί αν επιθυμεί κανείς………………………………� �…………………………………………� ��…………………………………………

Γιατί όμως να υπάρχει τόσο έντονη η ανάγκη να καθοδηγηθούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναπαράγουμε το γνωριμο παιδικό μας μοντέλο?...η απάντηση δεν είναι εύκολη. Μόνο θεωρίες και υποθέσεις μπορεί να κάνει κανείς. Αλλά μήπως σε τέτοιες δε βασίζεται και η ψυχιατρική σε ένα μεγάλο κομμάτι της? Ας θεωρήσουμε για μια στιγμή πως όταν το παιδί γεννιέται αντιλαμβάνεται το σύστημα του ως όλον. Πως δεν υπάρχει τίποτε πέρα από αυτό. Αυτό το όλον λοιπόν έγγράφεται στο ασυνείδητό του ως το μοναδικό σημείο αναφοράς. Αυτό που υπάρχει ως, ίσως, γενετική εντολή είναι πως πρέπει να ταιριάξει σε αυτό το σύστημα. Να μοιάσει σε αυτό το σύστημα για να μπορέσει να επιβιώσει, για να μπορέσει να αφομοιωθεί. Αλλιώς θα αποβληθεί από το σύστημα και δε θα μπορέσει να επιβιώσει από μόνο του. Το παραπάνω, μας ακολουθεί πολύ συχνά στην ενήλικη ζωή μας. Ο φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη να ανήκουμε σε μία ομάδα, σε μια κοινή ιδέα, σε ένα σύνολο το οποίο θα μας κάνει να αισθανόμαστε πιο ασφαλείς και άρα με περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουμε. Βέβαια, στην ενήλικη φάση οι εσωτερικές λειτουργίες του ανθρώπου έχουν ήδη διαμορφωθεί και εγκυστωθεί, με αποτέλεσμα η κριτική ικανότητα να μας κάνει να αποδεχόμαστε ή να απορρίποτυμε ένα σύστημα και να αφοσιονώμαστε σε ένα άλλο. Αλλά στην ευαίσθητη ηλικία όπου το εγώ ακόμη δεν έχει διαμορφωθέι, η αίσθηση πως το σύστημα που μας περιβάλλει και μας εμπεριέχει είναι αυτό με το οποίο θα πρέπει να ταιριάξουμε, είναι πολύ δυνατό στον κάθε ανθρωπο. Καλύπτει πολλά στην πορεία, ξεχνάει πολλά,διαφοροποιεί τις απόψεις, τα πιστεύω, τις ανάγκες του. Αλλά εκείνη η πρωταρχική ανάγκη να ταιριάξει σε κείνο το συγκεκριμένο σύστημα που γνώρισε τότε, είναι εκείνη που καθοδηγεί τα βήματά του ως το πέρας της ζωής του. Μια ατέρμονη ασυνείδητη προσπάθεια να αναπαράγει τις συνθήκες, μιας και το ασυνείδτό του, του υπαγορεύει πως αν δεν το κάνει έτσι ακριβώς δε θα επιβιώσει. Αρνείται, θυμώνει, άγχεται στην πορεία. Συναισθήματα πολλές φορές δυσεξήγητα για τον ίδιο. Δε μπορεί να αναγνωρίσει την προέλευση. Και αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την ενήλικη ζωή του. Θέλει κάτι, αλλά δεν ξέρει τι είναι αυτό.. κάνει λάθος επιλογές, γίνεται αυτοκαταστροφικός, νοιώθει πως ακυρώνει πολλές φορές τις ίδιες του τις προσπάθειες, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει από πού προέρχονται όλα αυτά. Έχει μεγαλώσει σε ένα σύστημα που από καιρό έχει συνειδητά απορρίψει, αλλά από πάντα ασυνείδητα προσπαθεί να αναπαράγει. Και η σύγκρουση είναι ολοφάνερη και αναπόφευκτη.

ρε τι γινεται στο αιγαιο.....

:D

Πολυ ενδιαφερον Chris.