η συνέχεια

Εδώ και περίπου 7 μήνες περνάω μία από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου.

Πριν από αυτούς τους μήνες με παράτησε η παρέα μου, αφού μου έκαναν όλοι τη ζωή σκατά, έχασα την ευκαιρία να τα ξαναβρώ με την κοπέλα μου (η μεγαλύτερη σχέση που είχα κάνει), ενώ σταδιακά απομακρύνθηκα και από άλλα άτομα.

Έχω χάσει τους τελευταίους μήνες όση όρεξη είχα παλιά.Δεν βρίσκω την ηρεμία να κάνω αυτά που θέλω, δεν βγαίνω καθόλου, ενώ είμαι κλεισμένος το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας μέσα στο σπίτι.
Έχω αφήσει πίσω τις σπουδές μου και την μπάντα μου.Δεν μπορώ να ανέβω ψυχολογικά με κανένα τρόπο και δεν βρίσκω στήριγμα σε κανένα φίλο/φίλη.

Είμαι μόνος, δεν έχω σχέση δηλαδή, απλά έγιναν μερικά πράγματα με κάποιες τους τελευταίους 3 μήνες, χωρίς να θέλω να το προχωρήση περισσότερο λόγω έλλειψης ορέξεως.

Δεν ξέρω πλέον, που πατάω και δεν βλέπω τίποτα αισιόδοξα.Έχετε να μου προτείνετε κάτι?
Προσπαθώ να ξεφύγω από την καθημερινότητα μου, αλλά είναι αδύνατο.

Τι μπορώ να κάνω?Νιώθω, ότι στα 19 μου έχει τελειώσει η ζωή, όσο τραγικό και απαισιόδοξο να ακούγεται.Δεν βρίσκω τίποτα, που να με χαροποιεί πλέον και έχω καταρρεύσει στο δικό μου κόσμο, μακριά από κάθε άλλο κοντινό μου άτομο.

someone, μου φαίνεται ότι περνάς κάποιου είδους κατάθλιψη...αν όχι, καταθλιπτικά συμπτώματα έχεις σίγουρα.. Η σχέση σου με τους γονείς σου ποιά είναι? Μένεις μαζί τους ή σπουδάζεις μακριά? Καλό θα ήταν να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο σε πρώτη φάση, να δεις τί ακριβώς συμβαίνει και πως θα το αντιμετωπίσεις. Και μένα στα 19 μου εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα και επειδή το αντιμετώπισα επιπόλαια τα πράγματα ξέφυγαν. Μην το αφήσεις, αντιμετώπισε το άμεσα.

Αντίστοιχα συμπτώματα?δηλαδή?

πιστεύετε ότι αυτή είναι η μόνη λύση?

εγω παλι πιστευω οτι καποιεσ σταθερεσ βασεισ που ειχεσ για τη ζωη οπωσ φιλοι σχεση ξαφνικα επαψαν να υπαρχουν και νιωθεισ σα χαμενοσ χωρισ αυτουσ συν οτι σε πληγωσαν το θεμα ειναι οτι με καποιο τροπο πρεπει να χτισεισ νεεσ βασεισ καινουριεσ φιλιεσ και να δωσεισ ευκαιρια και σε νεεσ σχεσεισ οσο και να μην εχεισ ορεξη παλεψε το γιατι μπορει και να σε πνιξει

Αυτή η απομόνωση, η έλλειψη ηρεμίας, η απαισιοδοξία, η καθυστέρηση στις σπουδές.. Τα ίδια περίπου είχα και εγώ.. Για μένα αυτή είναι η σωστή λύση. Εγώ στην αρχή δεν το πήρα στα σοβαρά, προσπάθησα να το παλέψω μόνη μου, τα κατάφερα για 2,5 χρόνια αλλά μετά η κατάθλιψη επανήλθε δριμύτερη! Και ακόμα παλεύω..αυτή τη φορά σωστά όμως.

ναι, να πας σε έναν ψυχολόγο.

γιατί τα σπάσατε με την παρέα σου?

σκέψου επίσης, ότι όσο τα παρατάς (σπουδές, μπάντα, νέες σχέσεις) , θα νιώθεις ακόμα πιο άσχημα και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να επανέλθεις.

Με την παρέα μου εγώ είχα αρχίσει να νιώθω χάλια, καθώς συνέβησαν λόγω ενός από αυτούς, διάφορες άσχημες ιστορίες.

Ουσιαστικά μας διέλυσε αυτός και στη συνέχεια μου την έφερε πισώπλατα (μου το είχε κάνει και στο παρελθόν, απλά δεν ήθελα να το δω).
Είχε φερθεί σε όλους μας έτσι, αλλά δεν άλλαξε τίποτα, παραμόνο εγώ, που τα έβαλαν όλοι στο τέλος μαζί μου, ενώ ουσιαστικά δεν έφταιγα σε τίποτα.
Αυτό το συναίσθημα με διέλυσε τόσο πολύ και με έκανε να βυθιστώ στην απομόνωση.Κυρίως επειδή ήταν η καλύτερη παρέα που είχα (το πίστευα για πολύ μεγάλο διάστημα) και ο τρόπος που μου φέρθηκαν ήταν τι να πω..αποκαρδιωτικός.

Πρώτη φορά νιώθω όμως έτσι.Δεν έχω ξανανιώσει τόσο έντονα και με την πάροδο του χρόνο βλέπω, ότι το πράγμα χειροτερεύει..


...

Είναι λογικό να είσαι χάλια λόγω αυτού του γεγονότος, από φίλους όλοι έχουμε καεί λίγο πολύ. Και αφού περνούσες καλά είναι φυσικό να χαλιέσαι περισσότερο. Απλά ίσως τώρα έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Καλύτερα να μην έχεις τέτοιους φίλους. Αφού αυτός ο τύπος στην έφερε δεύτερη φορά στο μέλλον με την ίδια ευκολία θα τη φέρει και στους υπόλοιπους. Αργά ή γρήγορα θα τον καταλάβουν και οι άλλοι. Ως ένα βαθμό αυτό εξηγεί τα αρνητικά συναισθήματα που έχεις αλλά μέχρι μία δυσπιστία στις φιλίες γενικότερα. Από τη στιγμή όμως που τα βλέπεις όλα μαύρα πιστεύω πως το θέμα είναι κάπως πιο σοβαρό..

Φαίνεται και σε σας, ότι τα βλέπω τόσο μαύρα?Με άλλα λόγια είμαι αρνητικός?

Προσπαθώ από την άλλη να δω πως εκπέμπω στα κοντινά μου άτομα, όλη αυτή τη ψυχολογία.

Από αυτά που έγραψες στο πρώτο post σου φαίνεται ότι έχεις πολύ άσχημη ψυχολογία. Βέβαια, εσύ ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου και το πως αισθάνεσαι. Έχεις καλή σχέση με τους γονείς σου? Ίσως εκείνοι με μία συζήτηση σου πουν πως σε βλέπουν τον τελευταίο καιρό. Πάντως, δεν έχει σημασία τί βλέπουν οι άλλοι σε σένα αλλά εσύ πως νιώθεις..

Κάποτε, ένας σοφός μου είπε \'\'Οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ φίλοι στα δύσκολα φαίνονται\'\'

Αν ήταν φίλοι σου δεν θα σε άφηναν τόσο εύκολα.Αντίθετα και ο φταίχτης να ήσουν, θα σε έπιαναν από το μαλλί και θα σου έλεγαν
-Ρε αλήτη, τι βλακείες πας και κάνεις?

Και θα προσπαθούσαν να σε φέρουν στον σωστό το δρόμο.


Μη νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου.Μάθε να σηκώνεσαι όταν πέφτεις.Είσαι μόνο 19! Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους και να κάνεις νέους φίλους.

Ακόμη, μεχρι να συνελθεις, θα ήταν καλο να βρεις ένα άτομο στο οποίο θα μπορειες να μιλάς. Η στεναχώρια που μοιραζεσαι με καποιον ειναι μιση στεναχωρθα. Θα δεις ότι αν τα βγάζεις απο μεσα σου θα αισθανεσαι καλυτερα.Δοκιμασμένη συνταγη.

Μόνο φροντισε αυτος ο ανθρωπος να ειναι συνετός και να σου δίνει καλές και σωστες συμβουλες. Μην πας και πέσεις πανω σε κανεναν βλακα λόγω απελπισίας.

Καλο κουράγιο.

Και να θυμάσαι...Η ζωή ειναι ενα κεντρο διερχομενων.Αλλοι φευγουνε σε καποιες φασεις της ζωης μας, κι αλλοι μενουν. Εμεις ομως, και μοναχοι να μεινουμε στο βαγονι, συνεχιζουμε να ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. Γιατι? Γιατι πολύ απλα υπαρχουμε για ΕΜΑΣ.Και μετα για τους αλλους.

Φιλια.

Έτσι είναι Selena, συμφωνώ απόλυτα.:)