Εχασα τον αδερφο μου

Πριν 13 μηνες εχασα τον μικρο μου αδερφο σε τροχαιο με μηχανη και δεν εχω αλλα αδερφια. Η ψυχολογια μου εχει αρχισει να βελτιωνεται εδω και λιγους μηνες, δεν προκειται να ξεχασω ποτε-ειναι δεδομενο- αλλα παρατηρω οτι ξεχνιεμαι πιο ευκολα κι οτι πλεον τα περισσοτερα βραδια δεν κοιμαμαι κλαμμενη.
Ο πατερας μου εχει αλλαξει αρκετα, και φυσιολογικο ειναι, κλεινεται στον εαυτο του και δεν πολυδειχνει τα συναισθηματα του. Την ημερα της κηδειας μπηκε στο νοσοκομειο στα προθυρα εμφραγματος και δεν εχει παει ποτε στα νεκροταφεια, δε θελει, αρνειται να το κανει.
Η μητερα μου, ειναι οπως καθε μητερα που μπορει να της συμβει αυτο, εχει τα ξεσπασματα της ή κλαιει ξαφνικα αλλα εχει σταθει πολυ δυνατη και αξιοπρεπης, γενικα και οι δυο γονεις μου ειναι πολυ καλυτερα απ οτι φανταζομουν οτι θα ειναι αν και ολοι μας ειχαμε αδυναμια στον αδερφο μου, ηταν ενα θαυμασιο παιδι. Η μητερα μου απο την αρχη επαιρνε Xanax (και ο πατερας μου τον πρωτο καιρο αλλα τα σταματησε γρηγορα). Μετα πηγε σε εναν ψυχιατρο που της εδωσε καποια αντικαταθλιπτικα νομιζω (Zolotrin 100mg) και ανακαλυψα και κρυμμενα Lexotanil 1.5mg. Μου ειπε οτι της τα εγραψε ο γιατρος κι οτι να μην τρελλαινομαι γιατι με τετοιο στρεσογονο παραγοντα ειναι φυσιολογικο ο οργανισμος να χρειαζεται και βοηθεια. Εσας σας φαινεται φυσιολογικο αυτο? Δε διαφωνω στα χαπια αλλα φοβαμαι μην γινει εξαρτηση και τα παιρνει μια ζωη. 50 χρονων ειναι...

ΥΓ.΄Δεν ξερω αν το θεμα μου αφορα περισσοτερο τον τομεα "πενθος" ή "φαρμακα" . Νομιζω το "πενθος" παντως

Μη φοβάσαι τα φάρμακα. Πλέον είναι εξελιγμένα και δεν προκαλούν εξάρτηση ούτε σε κάνουν \"φυτό\". Για να της τα έδωσαν σημαίνει πως τα είχε ανάγκη. Απλά όταν θα έρθει η ώρα να τα διακόψει, αυτό θα πρέπει να γίνει σταδιακά, με τις οδηγίες του γιατρού και όχι \"μαχαίρι\" γιατί μπορεί να υποτροπιάσει. Συλλυπητήρια για τον αδερφό σου, να τον θυμάσαι πάντα.

Συλληπητήρια

τα χάπια από ότι ξέρω τα παίρνεις μόνο κατα την διαρκεια του πένθους όσο διαρκεί αυτό

και μετα τα σταματάς δεν ξέρω κανέναν που να τα έπαιρνε σε όλη του την ζωή

μπορείτε να κ\'ανετε και ομοιοπαθητική ή βελονισμό βοηθάει παρα πολύ

Συλληπητήρια και από μένα. Κοίταξε είναι ενα γεγονός που δεν θα ξεπεράσετε και ειναι λογικό, απλά όσο περνάει ο καιρός η πληγή θα πονάει λιγότερο αλλα ίσως καποιες στιγμές ξανανοίγει...
Μην ανησυχεις, η μητερα σου ίσως να μην μπορεί καν να ηρεμησει να κανει φυσιολογικά πράγματα, να κοιμηθεί κλπ οποτε το λεξοτανιλ (ειδικα των 1,5) μη σε αγχωνει. ειναι αρκετα ελαφρύ.

κ εμενα η γιαγια μου που εχασε τον παππου με χαπια ηταν αρχικα τωρα ειναι μια χαρα..βοηθανε εν ωρα κρισης

Τα θερμά μου συλλυπητήρια για το χαμό του αγαπημένου σου αδερφού.Και συγχαρητήρια που μέσα στο δικό σου δρόμο της αποδοχής έχεις την ευαισθησία να παρακολουθείς και να συναισθάνεσαι τις παράλληλες διαδρομές στο πένθος των γονιών σου.Το μήνυμά σου με συγκίνησε.

Δεν είναι ανησυχητικό που η μητέρα σου πήρε βοήθεια για να ανταπεξέλθει,αφού αυτό προυποθέτει την αναγνώριση από πλευράς της πως τη χρειαζόταν πραγματικά.Περισσότερο ανησυχητική θεωρώ την στάση άρνησης του πατέρα σου να πω την αλήθεια.Δεν εξωτερικεύει τον πόνο του,δεν έχει αρχίσει να διαπραγματεύεται με τα συναισθήματα,άρα παρατείνει χρονικά τα στάδια του πένθους.Θα σε συμβούλευα να του προτείνεις να απευθυνθεί σε έναν ψυχολόγο,ώστε να\"ανοίξει\"την πόρτα αυτή της αποδοχής,που τώρα δείχνει τόσο να τη φοβάται.

Καλά κουράγια φίλε στην πορεία τόσο τη δική σου όσο και των γονέων σου.Υγεία και δύναμη εύχομαι.

Συλληπητηρια και απο μενα...μην αγχωνεσαι με τα φαρμακα.

pira t tharros na apantiso se afto to minima oxi toso gia ta farmaka alla gt exasa kai ego ton aderfo mu prin apo 9 mines apo distixima me amaksi....to kalitero farmako na ksereic pos einai na eicai ec kala pano apo ola!!!eiste mia alisida kai otan spaei enas krikos oi ipoloipoi ton kratoun gera....afto eixa mono na po....gia ta farmaka dn ksero kai polla kai signomi pu dn anefera tin gnomi mu pano sto thema pu etheses....

epeidi katalavaino tin thesi su tha su po mono na kratas tis kalec stigmes sto mialo su me ta gelia tis fasaries kai tis plakes...oute ego eixa alla adelfia ma tora ksero pos exo enas fulaka aggelo na me filaei....opos kai ecena o dikos su fulakas aggelos...

Τα θερμότερα συλληπητήρια και από μένα!!! Να έχεις κουράγιο να συνεχίσεις και να συμπαρασταθείς όσο περισσότερο μπορείς στους γονείς σου. Πέρασα το ίδιο πρόβλημα πριν από 6 χρόνια. Οι γονείς μου δεν το αντεξαν. Η μητέρα μου που ήταν ήδη επηρεπής σε τέτοιου είδους φάρμακα κατέφυγε σε ψυχίατρο. Φάρμακα παίρνει ακόμα. Ο πατέρας μου το έριξε στο αλκοόλ. Εξακολουθεί. Η μητέρα μου το αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα με τη βοήθεια των χαπιών. Αν θες τη γνώμη μου. κάνε υπομονή και δίνε κουράγιο σε όλους. Μείνε πάνω και πέρα από όλα αυτά αν και είναι πολύ δύσκολο. οι γονείς σου σιγά σιγά θα καλύψουν τον πόνο τους. Μην ανησυχείς για τα φάρμακα της μαμάς σου, αρκεί να παρακολουθείται τακτικά από το γιατρό της, γιατί στην πορεία μπορεί να χρειαστεί να αλλάξει αγωγή. Κράτα μια ζεστή γωνιά στην ψυχή σου για τον αδελφό σου και σήκωσε το κεφάλι ψηλά, πάρε κουράγιο και προχώρα μπροστά. Η αδελφή μου έλεγε "... για να γίνουμε πιο δυνατοί, πρέπει να σπάμε και τα μούτρα μας που και που". ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!