οταν το νοιαξιμο ξεπερνα τα ορια.....
γινεται συνεξαρτηση
εχετε ακουσει ποτε τον ορο?
που σταματα το νοιαξιμο για καποιον συνανθρωπο μας
που υποφερει
που βρισκεται σε εξαρτηση
που .... θελει προστασια?
εαν ειναι αναπηρος πολυ μεγαλος σε ηλικια η παιδι
ολα δικαιολογουνται
εαν ομως
αναλαμβανουμε την ευθυνη της ζωης του μεσα μας η εξω μας χωρις να μας το ζητηση αμεσα?
και εγκλωβιζομαστε στο θυμο μας γι αυτο?
ο συνεξαρτημενος γνωριζει πως σκεφτεται τι αναγκες εχει τι ονειρα τι πρεπει να κανει και τι δε θα επρεπε να ειχε κανει ο αλλος ανθρωπος.
ελαχιστα ομως γνωριζει για τον εαυτο του
χανει τον εαυτο του στην προσπαθεια του να σωσει καποιον αλλον
και στην ουσια δεν προσφερει τιποτα αλλο απο το να καταστησει τον αλλο πιο αναπηρο ψυχικα και πιο ανευθυνο απο ποτε
και τον εαυτο του σμπαραλια...
σας συμβαινει?
σας εχει συμβει?
ποια τα ορια?
πως το αντιμετωπισατε?
σε εμενα εχει συμβει πολυ επνειλλημενως
και φυσικα τις πταιει ?
εγω
στην προσπαθεια μου να αλλαξω θα ηθελα να το συζητησω εδω
με πολλη εμπιστοσυνη
researcher.....