δεν αντέχει άλλο

μόλις μου το είπε....δεν αντέχει άλλο τα ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα...δεν έχει λέει άλλα ψυχικά αποθέματα...βλέπει δυσοίωνη την σχέση μας...νιώθω ότι διαλύομαι...είμαι μόνη, δεν έχω κανέναν να μιλήσω...τι θα κάνω Θεέ μου...
Μεχρι χθες, ήθελε να είναι δίπλα μου, να με υποστηρίζει, να με αφουγκράζεται, να με κατανοεί...τώρα όμως κουράστηκε λέει...και για όλα φταίω εγώ...δεν αντέχει που δεν έχω ζωντάνια, που δεν έχω χαμόγελο, που τις περισσότερες ημέρες του μήνα νιώθω να πιάνω πάτο...έτσι όμως είμαι εδώ και έναν χρόνο...γιατί τώρα...νιώθω ότι προσπαθώ μόνη μου...δεν θέλω να τον επιβαρύνω με την κατάστασή μου και απλά δεν μιλάω, πολλές φορές χαμογελώ, ενώ θέλω να καταρεύσω...και τα παιδιά μου τον αγαπούν πολύ...και τώρα τί εξηγήσεις θα δώσω..? "ήμουν ανίκανη να τον κρατήσω?"...τον τελευταίο καιρο και αυτά (ιδίως η πεντάχρονη κόρη μου), κάνει αμάν και πώς να πάει στον πατέρα της...τώρα πώς θα τα υποστηρίξω όλα αυτά..? πώς θ' αντέξω όλη αυτή την κατάσταση και την απομάκρυνση των παιδιών μου...νιώθω ανίκανη και για μητέρα και για σύντροφος και για άνθρωπος...γιατί να έχω αυτό το "χάρισμα"? Γιατί τώρα? Γιατί με δύο παιδιά στην ζωή μου..?? Πώς θ' αντέξω..? πού να στραφώ...? πού να φωνάξω βοήθεια..? Μακάρι να είχα την πυγμή, την δυναμη, το σθένος ν' αντιπαρέλθω σε όλα... θέλω να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω....μακάρι να ήμουν μόνη, χωρίς παιδιά, χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς τίποτα να εξαρτάται από μένα.... μία ζωή αδύναμη και τώρα ακόμα περισσότερο...η ζωή μου δείχνει συνέχεια το δύσκολο πρόσωπό της... και 'σεις είστε οι μόνοι μου "φίλοι"..ειλικρινά είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις κανέναν δίπλα σου να σε ακούσει και να σε στηρίξει, έστω λέγοντάς σου ότι όλα θα πάνε καλά...αυτό θα ήθελα να ακούω..."μην ανησυχείς...όλα θα πάνε καλά.." όχι κι άλλη απόδοση ευθυνών, όχι και άλλη μαυρίλα, όχι και πάλι το γνωστό "κάνε κάτι για τον εαυτό σου"...δηλαδή τί στο διάολο να κάνω πιά...??? Το θέλω και δεν το κάνω...???
Δεν ξέρω πια τί μου ξημερώνει...δεν ξέρω πια αν θα μπορώ αύριο ν' αντεπεξέλθω στις παραμικρές μου υποχρεώσεις...δεν μπορώ ούτε καν να παίξω με τα παιδιά μου, να γελάσω με τις χαζομάρες τους, ν' αδυμονώ να τα δω να μεγαλώνουν και να προοδεύουν...αφού αισθάνομαι ότι μακριά μου θα προοδεύσουν περισσότερο...γιατί να αισθάνομαι ότι πάντα η ευτυχία είναι ένα βήμα πιο πέρα από μένα...? τρέχω και δεν την φτάνω....και οσο γράφω, αυτός συνεχίζει να με "χτυπάει" με λέξεις που πονάνε...."εσύ με διώχνεις μακριά σου".."εσύ θες να χωρίσουμε και δεν έχεις το θάρρος να μου το πεις" ...."εσύ διαλύεις την σχέση μας"...εσύ...εσύ...εσύ..."μείνε μόνη σου με το ίντερνετ να σου λύσει τα προβλήματά σου...."
Φεύγει σε λίγες μέρες μακρία από την πόλη που ζούμε για επαγγελματικές υποχρεώσεις...μετακομίζει μακριά από την μιζέρια μου, τα ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα, τον "ανθρωποδιώκτη" μου...κι όμως...αισθάνομαι ότι φωνάζω για λίγη ανθρώπινη παρουσία στην ζωή μου και δεν με ακούει κανείς....ΒΟΗΘΕΙΑ....!!!!

nektaria78, σε καταλαβαίνω απόλυτα.
τη διπολική πρέπει να τη δεχτείς.
άσε τα μακάρι να μην την είχα.
κι εγώ αυτό λέω στα δύσκολα.
αλλά δεν έχει νόημα.
βρίσκεσαι σε κατάθλιψη, είναι ολοφάνερο.
όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση φυσικά και δεν είμαστε σε θέση να παίξουμε με τα παιδιά μας.
τους γονείς σου τους έχεις κοντά σου?

Quote:

---

Originally posted by nektaria78
όλα θα πάνε καλά...αυτό θα ήθελα να ακούω...\"μην ανησυχείς...όλα θα πάνε καλά..\"

---

πραχτικά πέρα από αυτόν τον άνθρωπο που το βάζει στα πόδια ποιος άλλος μπορεί να είναι δίπλα σου σε καθημερινή βάση;

υγ:νισάφι με τις κατηγορίες. όταν έχεις κατάθλιψη, είναι φυσιολογικό να τα νοιώθεις όλα αυτά και άλλα τόσα. σου έχω νέα λοιπόν. ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ!

Quote:

---

Originally posted by pelariry


ποιος άλλος μπορεί να είναι δίπλα σου σε καθημερινή βάση;

---

νομιζω η πιο σημαντικη απαντηση που αφορα το σημερα ειναι με βαση αυτη την ερωτηση.


ΥΓ...... οποιος δεν αντεχει να παει στο καλο, αυτο να απαντησεις.
Αν καταδεχτεις και χασεις τον αυτοσεβασμο σου, δεν θα σου εχει απομεινει τιποτα πλεον να εχεις σαν ανθρωπος.

Νεκταρία,αν θυμάμαι καλά το προηγούμενο θέμα σου βγάζω το συμπέρασμα ότι σου είπε στα ίσα αυτό που τόσα χρόνια σου έδειχνε έμμεσα.
Πέρα απ\'τα ψυχολογικά σου γενικώς δεν ήταν για τα δύσκολα ο άνθρωπος,δεν στεκόταν δίπλα στις ανάγκες σου και η συμπεριφορά του κ ο τρόπος του σε ανάγκασε να φύγεις από κοντά του.
Μάλιστα συζητούσαμε για τις σκέψεις σου ότι μπορεί να έφταιξες εσύ για την κατάληξη του γάμου σας.
Εννοείται πως δεν έφταιξες που είχες ανάγκες και δεν έφταιξες που αρρώστησες!!!!

Το βρίσκω θετικό που φεύγει σε άλλη πόλη,να μη βρίσκεται κοντά σου κι έρχεστε σε συχνή επαφή.Πιστεύω πως θα σου κάνει καλό για να μπορέσεις να προχωρήσεις,να απομακρυνθείς απ\'το παρελθόν και πρακτικά.

Υπομονή.Ξέρω είναι σπαστική λέξη όταν βρισκόμαστε σε κατάθλιψη αλλά η αλήθεια είναι πως ευτυχώς περνάει.αργά ή γρήγορα θα νιώσεις καλύτερα και ελπίζω πιο έτοιμη να κοιτάξεις μπροστά και να αφήσεις τον πρώην σου στο παρελθόν πια.

Δίπλα μου..? κανείς δεν είναι τόσο δίπλα μου όσο θα χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή...και κυριολεκτώ...ΚΑΝΕΝΑΣ.. ούτε φίλες, ούτε και γονείς...για τους δεύτερους, δεν τους κατηγορώ....τους είναι δύσκολο και λόγο ηλικίας και λόγο τρόπου σκέψης και ανατροφής, να καταλάβουν τί ακριβώς είναι αυτό που βιώνω (όσο μπορούν φυσικά) και να είναι δίπλα μου με τον \"σωστό τρόπο\"...γιατί προτιμώ να μην είναι καθόλου δίπλα μου από το να μου λένε συνέχεια \"είσαι καλά?\" \"μην στεναχωριέσαι για το παραμικρό\" κ.τ.λ.
Αγαπητέ Κρινο, κάθε φορά που πιάνω πάτο, κάθε φορά που κλαίω βουβά τις νύκτες για να μην με δουν τα παιδιά, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι τίποτα δεν πάει και ούτε πρόκειται να πάει καλά στην ζωή μου, τότε θεωρώ ότι ο αυτοσεβασμός μου έχει πάει περίπατο...θα μου πεις...\"δεν φταις εσύ, η κατάστασή σου φταίει\"...κι όμως δεν μπορώ να το χωνέψω ότι είμαι τόσο ανήμπορη και δεν μπορώ να κάνω κάτι για τον εαυτό μου....
Αγαπητή Αρσι....ίσως να φταίω κι εγώ που έχεις μπερδευτεί λιγάκι, αλλά δεν πρόκειται για τον άντρα μου...αυτός είναι πια στο παρελθόν και επιστρέφει μονάχα για να μου θυμίζει τις αδυναμίες μου και τα λάθη που πιθανόν να είχα κάνει κι εγώ στον γάμο μας, λόγω της Δ.Δ...αυτός είναι κάποιος άλλος, που πίστεψα ότι ήταν θεόσταλτος....δεν τον αδικώ όμως...πόσο μπορεί ν\' αντέξει κάποιος τέτοια κακομοιριά, μοιρολατρία, μαυρίλα, απαισιοδοξία..??? Μόνο εγώ το ζώον θα μπορούσα να τα αντέξω για κάποιον άλλον...ίσως επειδή γνωρίζω εκ των έσω πόσο δύσκολη κατάσταση είναι αυτή...

αισθάνομαι αδικημένη ρε γαμώτο...έχω χωρίσει εδώ και ενάμιση χρόνο...πριν από επτά μήνες ζητούσε διακαώς να συγκατοικήσουμε...ζητούσε διακαώς να γνωρίσει τους γονείς μου...ζητούσε διακαώς να γνωρίσει τα παιδιά μου...ζητούσε διακαώς να είναι μέρος της ζωής μου...και όμως γνώριζε που \"έμπλεκε\"....αυτός με παρότρυνε να πάω σε ψυχίατρο όταν είχα την βαριά κατάθλιψη...μαζί μπήκαμε σε πολλές συνεδρίες για να λύσει τυχόν απορίες του για την κατάστασή μου....δεν έκρυψα τίποτα...ήξερε τα πάντα...τί λάθος έκανα..? μήπως η μοίρα των διπολικών είναι η μοναξιά τελικά...?

Quote:

---

Originally posted by nektaria78
Αγαπητή Αρσι....ίσως να φταίω κι εγώ που έχεις μπερδευτεί λιγάκι, αλλά δεν πρόκειται για τον άντρα μου...αυτός είναι πια στο παρελθόν και επιστρέφει μονάχα για να μου θυμίζει τις αδυναμίες μου και τα λάθη που πιθανόν να είχα κάνει κι εγώ στον γάμο μας, λόγω της Δ.Δ...αυτός είναι κάποιος άλλος, που πίστεψα ότι ήταν θεόσταλτος....δεν τον αδικώ όμως...πόσο μπορεί ν\' αντέξει κάποιος τέτοια κακομοιριά, μοιρολατρία, μαυρίλα, απαισιοδοξία..??? Μόνο εγώ το ζώον θα μπορούσα να τα αντέξω για κάποιον άλλον...ίσως επειδή γνωρίζω εκ των έσω πόσο δύσκολη κατάσταση είναι αυτή...

---

Ωχ όντος έβγαλα βιαστικά συμπεράσματα χωρίς καν να σε ρωτήσω.
Αλλάζει το θέμα οπότε.
Πάντως κόλησα σ\'αυτό το κομμάτι
-----
\'\'.\"εσύ με διώχνεις μακριά σου\"..\"εσύ θες να χωρίσουμε και δεν έχεις το θάρρος να μου το πεις\" ....\"εσύ διαλύεις την σχέση μας\"...εσύ...εσύ...εσύ...\"μείνε μόνη σου με το ίντερνετ να σου λύσει τα προβλήματά σου....\"
----

Μάλλον δεν έχει κατανοήσει την ασθένεια ε?
Κ απ\'την άλλη τελικά τι δεν αντέχει?την κούραση απ\'τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα ή την ανασφάλεια του γεγονότος ότι μπορεί να μην είναι τόσο σημαντικός για σένα γι\'αυτό κ αντιδράς έτσι?(κατά τη δική του λογική?)

δεν ξέρω...

σε καταλαβαίνω πάντως γιατί είναι το κλασικότατο να μην αντιλαμβάνεται κάποιος έξω απ\'το \'χορό\'.
Εγώ μια φορά είπα στον φίλο μου πως είχα τάσεις αυτοκτονίας και κοντέψαμε να χωρίσουμε γιατί δε μπορούσα να τον πείσω με τίποτα πως δε σημαίνει ότι δεν είμαι ευτυχισμένη μαζί του αλλά απλά είμαι σε φάση κατάθλιψης κ βλέπω υπό άλλο πρισμα.

Βασικά για να σταθεί κάποιος ουσιαστικά κοντά σου αλλά και η ίδια στον εαυτό σου πιστεύω πως ένα βασικό είναι η κατανόηση και αποδοχή της ασθένειας.

Τώρα αν σου έλεγα όσο σκληρό κι αν φαίνεται ότι πρέπει να του δείξεις εσύ την έξοδο θα με πιστέψεις;Πιστεύεις και εσύ Νεκταρία ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος να σε στηρίξει εκτός απο σένα;εδώ μιλάμε για γάμο χρόνων, αγώνες ατελείωτους, υποστήριξη σε όλα τα επίπεδα, υπομονή μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, στέρηση σε όλους τους τομείς, στα δύσκολα πάντα εκεί παρούσα και όταν έρχεται η στιγμή που λυγάς και θέλεις ενα χέρι να σε στηρίξει παίρνεις να μην πω τι.............προνόμιο των δειλών η φυγή, λάθος δικό μας που ανεχτήκαμε....
Θα σηκωθείς Νεκταρία για σένα και τα παιδιά σου, θα κάνεις την θεραπεία σου θα πονέσεις θα κλάψεις αλλά μην παρακαλέσεις μην χάσεις τον αυτοσεβασμό σου γιατί θα ανακαλύψεις ότι δεν αξίζει τον κόπο...Δυστυχώς δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά η ίδια η ζωή φροντίζει και γι αυτό.....Καλή δύναμη.....

Quote:

---

Originally posted by nektaria78
αισθάνομαι αδικημένη ρε γαμώτο...έχω χωρίσει εδώ και ενάμιση χρόνο...πριν από επτά μήνες ζητούσε διακαώς να συγκατοικήσουμε...ζητούσε διακαώς να γνωρίσει τους γονείς μου...ζητούσε διακαώς να γνωρίσει τα παιδιά μου...ζητούσε διακαώς να είναι μέρος της ζωής μου...και όμως γνώριζε που \"έμπλεκε\"....αυτός με παρότρυνε να πάω σε ψυχίατρο όταν είχα την βαριά κατάθλιψη...μαζί μπήκαμε σε πολλές συνεδρίες για να λύσει τυχόν απορίες του για την κατάστασή μου....δεν έκρυψα τίποτα...ήξερε τα πάντα...τί λάθος έκανα..? μήπως η μοίρα των διπολικών είναι η μοναξιά τελικά...?

---

τί εξήγηση σου έδωσε ?
γιατί έκανε πολλά αυτός ο άνθρωπος για σένα.

Αγαπητή Αρσι, όποτε με βλέπει πεσμένη, ή θεωρεί ότι κάτι έχω μαζί του (του έχω πει πολλές φορές ότι δεν γυρίζει όλη η γη γύρω από αυτόν), ή ότι σκέφτομαι τον τέως, ή ότι κάτι μου είπαν και με έριξε ή όλα μαζί...πρέπει ανά πάσα στιγμή να εξηγώ γιατί είμαι έτσι, τί περνάει από το μυαλό μου, σε τί ακριβώς σκέψεις με οδηγεί αυτή η κατάσταση και όλο αυτό είναι τόσο κουραστικό...ένα άλλο επίσης σημείο τριβής (εκτός όλων των άλλων) είναι η παντελής έλλειψη από μέρους μου για συνουσία...και του εξηγώ (όπως και η ψυχίατρος του έχει εξηγήσει) ότι όλα αυτά είναι παράμετροι των φαρμάκων...αλλά και αυτό με αγχώνει πολύ, γιατί θέλω να είμαι εντάξει σε όλους τους τομείς απέναντί του...δεν είναι πώς δεν τον θέλω ερωτικά, απλά και στα φυσιολογικά μου (προ φαρμακευτικής αγωγής) δεν ήμουν το άτομο που έχει απεριόριστες ερωτικές ορέξεις και θα βάλει τον άλλο κάτω να του αλλάξει τα πετρέλαια...πόσο μάλλον τώρα που η λίμπιντο πάει περίπατο...είναι κακό και αυτό...??να προστεθούν σε όλα αυτά και οι οικονομικές υποχρεώσεις που τρέχουν και τα δικά μου τα μπατζάκια δυστυχώς δεν βγάζουν ευρώ...(από τον Δεκέμβριο είναι άνεργος, όμως προσπαθεί να συνεισφέρει με δανεικά από εδώ και από εκεί)...κι όμως εγώ καταλάβαινα ότι από εκεί που ήταν ένας ισχυρός επαγγελματίας, βρέθηκε με χωρίς μία στην τσέπη και χωρίς εταιρία να διοικεί...δεν πίεζα, δεν παραπονιόμουν, ούτε δυσανασχετούσα που τον έβλεπα διαρκώς με τα μούτρα κατεβασμένα να ξημεροβραδιάζεται μπροστά στον υπολογιστή....αλλά και αυτό σε κάποια συζήτηση μου χρεώθηκε σαν αδιαφορία...δηλαδή θα έπρεπε να κάνω φασαρία για να δείξω ότι τον καταλαβαίνω.?..προσπαθούσε να πιαστεί από μένα..από ποιόν?? από μένα, που έπαιρνα χούφτα τα χάπια για να κρατήσω την ψυχολογία μου όχι σε υψηλό σημείο, αλλά τουλάχιστον όχι πάτωμα....και τα νεύρα τσατάλια που ήταν σε αυτή την κατάσταση...και όμως το μόνο που του ζήτησα είναι να μην φωνάζει στα παιδιά...αλήθεια...είμαι τόσο παράλογη..??

nektaria78 , συγγνώμη, αλλά κούνα του κι ένα μαντήλι!

έκανε πάρα πολλά, δεν πρόκειται να το αρνηθώ ποτέ αυτό...αλλά αυτή του η στάση μου φαίνεται σαν \"έλα, παρατράβηξε η μοιρολατρεία...σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από την κατάστασή σου και κάνε κάτι για σένα...\"
Εξηγήσεις επί εξηγήσεων αρκτε....αρχίζαμε από το Α και καταλήγαμε να μιλάμε για το Κ....Πιστεύω ότι θέλει να δει αποτελέσματα....να θρέψει τους καρπούς της προσπάθειάς του να με στηρίξει....να σταματήσω ένα πρωί να πέφτω και να ξανασηκώνομαι χωρίς ιδιαίτερο λόγο...Μακάρι να μπορούσα να πήγαινα κάθε βδομάδα στην ψυχίατρο, όμως τα οικονομικά μου είναι πενιχρά...δεν σηκώνει να δίνω 70 € κάθε φορά....εντάξει, συνεννόηση τηλεφωνική υπάρχει με την γιατρό μου, όμως μέχρι εκεί...άσε που δεν έχω και το θάρρος να σκεφτώ ότι η γιατρός δεν πληρεί και όλες τις πιθανές προϋποθέσεις...δηλαδή μου λέει...\"πήγαινε πέσ\' της ότι αυτό δεν σου κάνει, αυτό δεν σου αρκεί, αυτό δεν σε καλύπτει..\" Ίσως και να έχει και δίκιο, όμως ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το κάνω αυτό...ούτε φυσικά είμαι στην ψυχολογική κατάσταση να πάω σε άλλον γιατρό και να ξαναρχίσω και πάλι από το μηδέν...πάντως όποτε πηγαίνω στην ψυχίατρο, φεύγω από εκεί άλλος άνθρωπος...μου δίνει φοβερή δύναμη και πιστεύω ότι αυτό είναι ένα καλό σημάδι...Απλά αυτός θέλει τα πάντα να γίνονται με τους δικούς του χρόνους...τώρα αυτό, μετά εκείνο, μεθαύριο το άλλο...για το καλό μου πάντα, δεν λέω, όμως βρίσκεται και αυτός σε μία σύγχυση...την μία έτσι, την άλλη γιουβέτσι...

Quote:

---

Originally posted by nektaria78
...και όμως το μόνο που του ζήτησα είναι να μην φωνάζει στα παιδιά...αλήθεια...είμαι τόσο παράλογη..??

---

αυτός ζήτησε να έρθει να μείνει στο σπίτι σου.
ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα?

οκ ενα ενα.

Καταρχην η σημερινη κατασταση σου ειναι δυσκολη, αδυσωπητα δυσκολη κιολας.

Εισαι με ενα τυπο, που δεν εχετε πεδιο συνεννοησης σε μια τετοια δυσκολη συγκυρια για σενα.
Ο τυπος αυτος πρεπει να απομακρυνθει απο κοντα σου, γιατι αντι να σου λυνει προβληματα, σου δημιουργει καινουρια.
Αρα αποδεξου το αυτο για να πας παρακατω.
Γιατι αν δεν συνειδητοποιησεις σε τι ποδια μπορεις να πατησεις, συνεχως θα βαλτωνεις.

Απο κει και περα,
ανασκουμπωσου στην νεα πραγματικοτητα, και ψαξε η φτιαξε νεους συμμαχους στο πολεμο που δινεις.
Σου θυμιζω οτι η μοιρολατρια δεν θα σε βοηθησει, το αντιθετο.

Κανε αυτα για αρχη,
και μην νομιζεις εκει που ολα πανε σκατα, ξαφνικα αρχιζουν και φτιαχνουν.
Μονο που πρεπει να το πιστεψεις και εσυ αυτο.