Εκείνος, η πρώην , το παιδί και γω

Καλησπέρα, παρόλο που μπαίνω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό το forum , μόλις σήμερα αποφάσισα να γράψω. Το θέμα έχει ως εξής:

Ο σύντροφός μου έχει από τον προηγούμενο γάμο του ένα κοριτσάκι 9 ετών. Έχει πάρει διαζύγιο εδώ και 6 χρόνια αλλά τα προβλήματα με την πρώην του δεν σταμάτησαν ποτέ. Εμείς είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο και τον τελευταίο ένα συζούμε.

Η σχέση μας είναι υπέροχη και η σχέση μου με το παιδί είναι πάρα πολύ καλή. Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα και διαθέτω όσο από το χρόνο μας απαιτηθεί για εκείνη στον σύντροφό μου. Έχουμε δέσει πάρα πολύ καλά και πρόσφατα μας ζήτησε να παντρευτούμε. Την επόμενη εβδομάδα βέβαια το πήρε πίσω και μάλιστα η απάντηση ήταν "γιατί θα θυμώνεται όπως η μαμά θυμώνει στο μπαμπά". Σε γενικές γραμμές έχει πάντα άγχος αν τα έκανε όλα σωστά, αν έκανε κάτι μαζί μας που θα θυμώσει τη μαμά, έχει νεύρα ανευ προηγουμένου σε άσχετες στιγμές και την έχω δεί να γίνεται και σχετικά επιθετική.

Ο σύντροφός μου είναι στοργικός πατέρας, ζει και αναπνέει για το παιδί του και στο παρελθόν έχει υποκυψει πολλές φορές στου εκβιασμούς της πρώην συζύγου του και στις προσβολές της για να μπορεί να βλέπει το παιδί και για να μην την πληρώσει ουσιαστικά εκείνο. Της πληρώνει μια παχυλή διατροφή γιατί πολλές φορές ήταν άνεργη και δεν θέλει να ζεί το παιδί του σε άθλιες συνθήκες. Κάθε φορά που η μικρή βγάζει μια από τις περίεργες συμπεριφορές της προσπαθεί να της μιλάει και να της δείχνει την αγάπη του. Προσπαθεί να χτίσει μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης αλλα.... Η μητέρα του παιδιου το βομβαρδίζει με πράγματα που δεν μπορεί να κάνει μαζί μας, όπως να φτιαξουμε τοστ και να πάμε διακοπές!!!!! Δεν μπορεί να καταλάβει πως κάτι τέτοιο μπερδεύει το παιδί της, του δημιουργεί ανασφάλεια και άγχος (συνεχώς προσπαθει να μην κάνει κάτι που θα θυμώσει τη μαμά) και το φορτώνει με ευθύνες "αυτοπροστασίας" που δεν αναλογούν σε ενα εννιάχρονο.

Η μητέρα τώρα: σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη είναι ένας παντελώς ανορίοτος άνθρωπος που θέλει τον απόλυτο έλεγχο των πάντων όσον αφορά όλους του υπόλοιπους πλην της ιδίας. Προφανώς πάσχει από κατάθλιψη, εμφανίζει φοβερή επιθετικότητα, έχει εκρήξεις θυμού ακόμη και στο παιδί (το δέρνει και του φωνάζει συνεχώς) και άπειρες φοβίες. Τα τελευταία χρόνια επισκέπτεται ένα θεραπευτή και οι περιπτώσεις είναι 2. Ή πριν τις συνεδρείες της ήταν η δράκαινα ή δεν βοηθάει το θεραπευτή της να τη βοήθησει. Η συνεχή της αναφορά στο παρελθόν για ό,τι δεν της πάει καλά σήμερα, μου δίνει την εντύπωση πως δεν έχει λύσει και πολλά από τα θέματά της. Στο θέμα της εργασίας της δεν έχει πετύχει σε ότι και αν προσπάθησε συνήθως λόγω προστριβών με τους συναδέλφους της.Επιπλέον προσπαθεί συνεχώς να επιβληθεί με τρυπάκια εξουσίας χρησιμοποιώντας το παιδί ώς μέσο εκβιασμού. Αλλάζει συνεχώς τις ώρες και τις ημέρες που θα παίρνουμε το παιδί και μάλιστα τελευταία στιγμή. Αρνείται συνεχώς τις επανελημένες προσκλήσεις του συντρόφου μου να μιλήσουν για το παιδί. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι ειδικός και πρόθεσή μου δεν είναι να την κατηγορήσω αλλά να παραθέσω τα πράγματα όσο μπορώ όπως έχουν.

Δυστυχώς πολλές από τις συμπεριφορές που περιέγραψα τις αντιγράφει και το παιδί. Όταν ανακαλύπτει με πολύ άσχημο τρόπο (απόρριψη από τα άλλα παιδάκια) ότι δεν είναι φυσιολογικές άλλα κατακριτέες κλείνεται στον εαυτό του.

Με το σύντροφό μου δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και πώς να χειριστούμε το παιδί μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, μιας κι από όσο ψάξαμε το νομικό πλαίσο είναι γεμάτο κενά και δεν υπάρχει τρόπος να αναγκάσουμε τη μητέρα να σεβαστεί το δικαίωμα του παιδιού της για επικοινωνία με τον πατέρα του και για σταθερότητα στη ζωή του.

Γράφω σήμερα γιατί πραγματικά πιστεύω πως σίγουρα υπάρχει και κάτι ακόμη που μπορούμε να κάνουμε πέρα από υπομονή και γιατί δεν μπορώ να παραμείνω θεατής στη διαμόρφωση της ηθικής νοημοσύνης ενός παιδιού με αυτό τον τρόπο.Ελπίζω οι πληροφορίες που έδωσα να είναι αρκετές και ευχαριστώ εκ των προτέρων όσους μπουν στον κόπο να το διαβάσουν και να απαντήσουν.

καταρχην βλεπω ενα παιδι να πληρωνει τις επιλογες των γονιων του,
αδυνατώντας να κρατησουν τους τυπους για χαρη δικη της....
Το παιδι αυτο καποια στιγμη θα γινει αποδεκτης ολων των προβληματων που θα της
κληρονομησουν οι γονεις της.


Δεν ειναι κριμα?
Για μενα τουλαχιστον θλιβερο.

Το κοριτσακι σαφως και θα χασει (αν δεν συμβαινει αυτο ηδη) το μπουσουλα.

Μετα απο οσα διαβασα μεχρι τωρα,
νομιζω οτι πρεπει να ισορροπησετε το κενο που αφηνει η μητερα του κοριτσιου.
Εννοωντας να προσπαθησετε να την καθησυχασετε στο οτι δεν εχει ευθυνη η ιδια,
για το οτι δεν τα βρηκαν \"οι μεγαλοι \" και παρολο που ειναι χωριστα,
εχουν την αγαπη σας εξισου οποτε και αν χρειαστει.


Το παιδι συντομα θα αρχισει να ξεχωριζει που μπορει να νιωθει ασφαλης και που οχι.
Αυτο θα δωσει το εδαφος που χρειαζεται για να προχωρησει οπως πρεπει,
δεδομενου τα οσα γραφεις τουλαχιστον.

αμαρτιαι γονεων παιδευουσιν τεκνα, για αλλη μια φορα...
ΠΑΡΑ πολυ δυσαρεστα ολα αυτα για το καημενο το κοριτσακι..και για το στρες που περναει μεγαλωνοντας αλλα και για την επιδραση που θα εχουν και ηδη εχουν σε αυτο, μεγαλωνοντας...

πραγματικα δεν ξερω τι θα μπορουσατε να κανετε παραπανω.
νομιζω οτι με το νομικο πλαισιο θα επρεπε να ασχοληθειτε κι αλλο, καθως παντα υπαρχει χωρος η ο καταλληλος δικηγορος που θα βρει τον τροπο να βοηθησει...

κατα τα αλλα, θεωρω οτι η δικη σου θεση ειναι στην στηριξη του συντροφου σου και στο να δινεις αγαπη και φροντιδα σε αυτο το κοριτσακι οποτε σου δινεται η ευκαιρια.
δεν νομιζω οτι η θεση σου στην ζωη αυτων των ανθρωπων σου επιτρεπει καποια μεγαλυτερη παρεμβαση..

διοτι το παιδακι εχει μανα κι οχι μονο αυτο, αλλα την διαλεξε ο συντροφος σου για μανα του παιδιου του......
δεν τον βρισκω λιγοτερο υπολογο απο εκεινη για την υπαρξη και την τυχη αυτου του παιδιου..

οσο αθλια και να ειναι η συμπεριφορα της εχει λογο και δικαιωμα στο μεγαλωμα του παιδιου της αλλα ακομα και το σχεδον κακοποιουμενο κοριτσακι, δεν ξερω ποσο θα ηθελε να απομακρυνθει απο αυτην....ξερεις....\"συνδρομο στοκχολμης\"...

καλη τυχη στο παιδακι, οπως και να εχει..

Σε καμία περίπτωση ο συντροφός μου δεν θα απομάκρυνε το παιδί από τη μητέρα του. Προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει. Συγκεκριμένα ψάχνει για ένα τρόπο να διορθώσει την κατάσταση χωρίς να χρειαστεί να προχωρήσει σε διεκδίκηση της επιμέλειας του παιδιου, ακριβώς για τους λόγους που γράψατε. Από την άλλη όμως δεν ξέρω σε τι είδους ενήλικα θα εξελιχθεί ένα παιδί που στο πολύ κοντινό μέλλον πιθανότατα θα απορρίψει την ίδια του τη μητέρα και τις πρακτικές της. Αυτό που θα ήταν ιδανικό κατά την άποψή του συντρόφου μου είναι να μιλήσει μαζί της, να του εξηγήσει προς τι αυτή η συμπεριφορά απέναντι στο παιδί και σε όποια περίπτωση μπορεί να τη βοηθήσει στη θεραπεία της ή με οποιοδήποτε τρόπο να ισορροπίσει σαν άνθρωπος. Η προσέγγιση βέβαια είναι αδύνατη. Επιπλέον σεβόμαστε απόλυτα τις επιλογές που έχει κάνει για την ανατροφή του παιδιου παρόλο που διαφωνουμε στα περισσότερα από αυτά. Όπως έχει δηλώσει η ίδια όμως δεν τον έχει ξεπεράσει ακόμη. Δεν ξέρω αν είναι μια προσπάθεια εκδίκησης επειδή εκείνος προχώρησε τη ζωή του.

σωστα ειναι ολα αυτα που λες και δεν ξερω τι παραπανω θα μπορουσατε να κανετε.
ειναι βεβαιο οτι το παιδι θα εχει προβληματα στο μελλον με τετοιο περιβαλλον, αλλα εφοσον η πρωην εχει θεματα με τον πρωην, δεν νομιζω να ειναι αυτος το καταλληλο προσωπο για να την βοηθησε...καθως θα ειναι μονιμως αρνητικη μαζι του.
ισως αν γνωριζετε καποιο ατομο που ειναι κοντα της και το εμπιστευεται και θα μπορουσε να την επηρρεασει στο να ηρεμησειμαλλα κυριως στο να δεχτει βοηθεια για να δει τα θεματα της...
δεν μπορω να σκεφτω κατι αλλο για να γινει οπως εχουν τα πραγματα....

αληθεια,αυτον τον τοσο υστερικο , δυστροπο και επιθετικο χαρακτηρα τον εβγαλε εντελως ξαφνικα με τον χωρισμο?
δεν ειχε δει τπτ ο συντροφος σου πριν προχωρησει στην αποκτηση παιδιου?

Να συμπληρώσω δε πως σίγουρα ο σύντροφός μου πληρώνει τα λάθη του αλλά αυτό το παιδί αρχικά δεν ήταν επιλογή του. Η εγκυμοσύνη ήρθε αναπάντεχα σύμφωνα με τα λεγόμενα και των δύο τη στιγμή που ετοιμαζόταν για το διαζύγιο. Και ετοιμαζόταν για το διαζύγιο ακριβώς γιατί τότε ανακάλυψε τις πτυχές του χαρακτήρα της που με την καθημερινή τριβή στο ίδιο σπίτι δεν μπορούσε να κρύψει πλέον. Σαφέστατα και είναι υπόλογος για την τύχη της μικρής και το νιώθει 100%, αλλιώς δεν θα προσπαθούσε να αλλάξει τίποτα. Θα βολευόταν στην κατάθεση μιας διατροφής και θα συνέχιζε ανενόχλητος (και σίγουρα χωρίς εμένα) τη ζωή του.

Δυστυχώς δεν έχει μείνει κανείς δίπλα της. Έχει καταφέρει να τους διώξει όλους αφού πρώτα απομύζησε από όλους, φίλους, συγγενείς και τους γονείς της χρηματικά ποσά κλαιγόμενη για την κακή της μοίρα προκειμένου να μην πάει για δουλεια. Η μητέρα της την έχει αποκυρήξει εντελώς και οι 2 φίλοι που αυτή τη στιγμή έχει δίπλα της είναι επαγγελματίες θύματα που ποτέ και με τίποτα δεν θα της έφερναν αντίρρηση. Είναι οι μόνοι που της έχουν απομείνει και έχει πιστέψτε με απόλυτη εξουσία πάνω τους. Ο ένας απο αυτούς είναι 43 άνεργος και μένει με τη μαμά του. Είναι ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση ανθρώπου.