Kαλησπερα παιδια,
Αυτο που εχει αρχισει και με βασανιζει μεσα μου και δε το εχω μοιραστει με φιλους μου ακομα που μιλαω ανοιχτα για πολλα πραγματα ειναι η αντικοινωνικοτητα μου σε ορισμενες στιγμες. Για να γινω σαφεστερος.
Ειμαι ενας εφηβος 17χρονων, ευτυχως εχω παρεες και πιστους φιλους , αγορια και κοριτσια. (Το τελευταιο διαστημα εχω ερωτευτει μια κοπελα απ την παρεα μου) αλλα αυτα που διαπιστωνω καθε μερα και περισσοτερο ,ειναι το προβλημα της μη ομιλιτικοτητας μου. Οταν ειμαστε σε παρεα απο τρια ατομα και πανω συμμετεχω, μιλαω και θελω να πιστευω πως ειμαι ευχαριστος.
Αντιθετα ,τις περισσοτερες στιγμες που μενω μονος με καποιον γινομαι πολυ αντικοινωνικος και δε μιλαω καθολου,δε ξερω τι να πω,δε μου ερχεται κατι στο νου να εκφρασω,εστω και μια βλακεια.Αυτο συμβαινει ειτε με αγορι ειμαι ειτε με κοριτσι.Μερικες φορες το παθαινω και οταν βρισκομαι με το πιο στενο μου φιλο.
Αυτη η κατασταση εχει αρχισει και ενοχλει τον ευατο μου , ειδικα απο τι στιγμη που ερωτευτηκα εκεινη τη κοπελα,γιατι οποτε μενουμε μονοι κομπλαρω και δε μπορω ξερω να μιλησω,εν συνεχεια νιωθω οτι βαριεται αυτη και με καλυβει μια πληρης απογοητευση για την υπολοιπη μερα και ενας θυμος προς εμενα.
Τι θα μπορουσα να κανω για να διορθοσω λιγο αυτη τη ΄΄κατασταση'΄;
Eυχαριστω για το χρονο σας.