Υποστήριξη καρκινοπαθή και οικογένειας.

Καλησπέρα σας, θα σας πω την ιστορία και θέλω ειλικρινά να μου βρείτε τον τρόπο να βοηθήσω.

Σε πολύ κοντινή και αγαπημένη οικογένεια ένα μέλος είχε επανεμφάνιση καρκίνου (μετάσταση) μετά απο πολλά χρόνια.
Μετά τα αποτελέσματα των εξετάσεων ο καρκινοπαθής αρνιόταν να κάνει χημειοθεραπεία και τελικά τον έπεισε η οικογένεια του να το παλέψει.

Ανησυχώ για τον ίδιο τον καρκινοπαθή γιατί ανέφερε το θέμα της αυτοκτονίας σε μία συζήτηση (αν δεν έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα η χημειοθεραπεία) όπως και για την υπόλοιπη οικογένεια γιατί εκτός σπιτιού και δουλειάς επικρατεί μία κατάσταση πένθους.

Δεν ξέρω τι να κάνω! Πως να δώσω ελπίδα, να δώσω ελπίδα; Δεν είμαι και γιατρός! Ολοι γύρω μου πενθούν για έναν άνθρωπο που ακόμα είναι ζωντανός.
Εχω τύχει να αναφέρω σε συζήτηση με μέλος από την οικογένεια, ότι ο τάδε (καρκινοπαθής) χρειάζεται βοήθεια και αυτή να είναι κυρίως ψυχολογική. Επικρατεί όμως μια κατάσταση πένθους και δεν βλέπω κανέναν να κινητοποιείται και νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι.
Ισως γιατι ως απ'εξω βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά και φοβάμαι την περίπτωση αυτοκτονίας απο κατάθλιψη.
Υπάρχει κάποιος φορέας που μπορώ να απευθυνθώ;
Μπορώ ως άτομο, (εκτός οικογένειας) να απευθυνθώ στον θεράπων ιατρό του ασθενούς (ογκολόγο) και να τον ενημερώσω;

http://www.oekk.gr/index.php?option=com_frontpage&Itemid=175

http://www.grpalliative.org/index.php?menu=1

http://www.karkinos24.gr/index.php/katalogos

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αφού ενδιαφέρεσε μπορείς να κινητοποιηθείς, να ενημερωθείς κ να βοηθήσεις όσο καλύτερα μπορείς. Παραπάνω σου αντέγραψα μερικά λινκς. Καλό κουράγιο κ καλή συνέχεια! Να είσαι καλά!

edit: 1069 ψυχοκοινωνική γραμμή στήριξης στους καρκινοπαθείς και στις οικογένειές τους

ευχαριστώ πολύ!

mirka79, καλησπέρα! Σε αυτήν την ασθένεια έχουμε πάρει master στην οικογένεια..Τελευταίο θύμα της η αδερφή μου στα 33 της, μαστεκτομές και λεμφαδένες.. Τώρα είναι καλά από θέμα καρκίνου. Η αλήθεια είναι ότι εμφάνισε κατάθλιψη και της έδωσαν κάποια φάρμακα και ξεκίνησε και ψυχοθεραπεία. Ok, δεν ήταν μόνο η ασθένεια που της έφερε την κατάθλιψη αλλά πάντα είχε τα θέματά της καθώς ας μην ξεχνάμε το ρόλο του \"αγαπημένου\" μας πατέρα στην ιστορία.. Το καλύτερο για μένα είναι να μιλήσεις με το γιατρό του και να τον ενημερώσεις. Πολλές φορές η οικογένεια εθελοτυφλεί λέγοντας ότι θα περάσει και άλλες τέτοιες βλακείες. Τώρα, σχετικά με τον καρκίνο δε μπορείς να πεις και πολλά. Εγώ θυμάμαι πάντα το αντιμετώπιζα μπροστά τους όπως ακριβώς είναι: μία πολύ σοβαρή ασθένεια που είναι όμως σήμερα (κάποιες μορφές της) αντιμετωπίσιμη. Καλό κουράγιο σε σένα, στην οικογένεια και φυσικά στον ασθενή.

Παιδια εμενα ο παπους πεθανε απο προστατη και απειλουσε ενα μηνα πριν οτι θα αυτοκτονησει αλλα δεν ελεγε αληθεια πιστευω, οταν πεθαινε ελεγε βοηθηστε με αλλα να σου πω κατι δεν πεθανε απο τον καρκινο αλλα απο τη χημειωθεραπεια που του κατεστρεψε συκωτια κλπ, δεν ξερω τι ηλικιας είναι ο ασθενης παντως θελει προσοχη..στο μετροπολιταν τον κατεστρεψαν που χει ογκολογικη κλινικη και μετα που νοσηλευτηκε στο γνα ειπαν τι πραγματα ειναι αυτα που του εδωσαν και ο ανθρωπος πεθανε και ενα μηνα πριν κατα τη διαρκεια της χημειοθεραπειας ηταν χαλια ουτε απο το κρεβατι δεν μπορουσε να σηκωθει, του ειχε καταστρεψει το ακουστικο νευρο και βουιζαν τα αυτια, ποναγιε παντου και ακομα και την τουαλετα του την εκανε σε πανα απο τοτε ππου αρχισε χημειοθεραπεια..για μια αλλη νεαρη γυναικα γνωστη με καρκινο στον τραχηλο που νοσηλευοταν στο υγεια επαθε νεφρικη ανεπαρκεια απο τη χημειοθεραπεια..δεν ξερω ειναι πολυ περιεργη ασθενεια θελει πολυ προσοχη

Mirka γεια σου. Την κατασταση που περιγραφεις την εζησα στο ιδιο μου το σπιτι με πρωταγωνιστη τον πατερα μου. Ειναι πολυ δυσκολη κατασταση αναμφιβολα.
Αυτο ομως δεν σημαινει οτι ειναι και σωστη. Αυτο που εμαθα για αυτη την ασθενεια ειναι οτι πολυ σημαντικο ρολο στην εξελιξη του,θετικη ή αρνητικη, ειναι η ψυχολογια αρχικα του ασθενη και φυσικα και του περιγυρου. Οσο ο περιγυρος κραταει μια σταση πενθους οπως λες ειναι λογικο και ο ασθενης να μεγαλοποιει ακομα περισσοτερο τα αρνητικα συναισθηματα τ αοποια ηδη εχει και την απαισιοδοξια του.
Βασικο ειναι να μην τον αντιμετωπιζει κανενας απο το περιβαλλον του ως ασθενη και ως ανικανο να αυτοεξυπηρετηεθει, ακομα και αν ισχυει κατι τετοιο. Πρεπει να του φερονται απολυτως φυσιολογικα σαν να μην συμβαινει τιποτα και ανα αναφερονται στην ασθενεια και την θεραπεια του σαν να ειναι κατι μεσα στην ζωη και συνηθες φαινομενο. Το ιδιο ισχυει και για τις παρενεργειες της θεραπειας ( απωλεια μαλλιων, απωλεια κιλων ή οτιδηποτε αλλο ).
Φαντασου οτι οταν ο πατερας μου αρχισε να χανει τα μαλλια του καθομουν και του εκανα \" γελοια \" χτενισματα καθως εχανε τουφες απο οπου να \'ναι και γελουσαμε μαζι.

Γιατρος δεν ειμαι, αλλα απο την εμεπιρια που ειχα θεωρω οτι η ανεβασμενη ψυχολογια ειναι η σημαια που πρεπει να κουβαλει ο ασθενης και το περιβαλλον του.

Αναφορικα με το αν πρεπει να μιλησεις στον γιατρο ( ογκολογο ) του ασθενη, δεν νομιζω οτι θα ανταποκριθει κανοντας κατι διαφορετικο απο αυτο που ηδη κανει. Μην ξεχνας οτι η συγκεκριμενη ειδικοτητα ( ογκολογοι ) εχουν να αντιμετωπισουν καθημερινα απειρες περιπτωσεις τετοιων ασθενων με διαφορετικες συμπεριφορες. Επιπλεον, δεν νομιζω να σου δωσει οποιαδηποτε πληροφορια απο το ιστορικο του ασθενη λογω απορρητου.

Ισως εγραψα πολλα..συγνωμη. Περιμενω νεα σου...

Καλησπερα σας. Θα ηθελα να σας μεταφερω τη δικη μου εμπειρια που εχει να κανει με την περιπτωση ασθενειας του πατερα μου με καρκινο στον πνευμονα.πριν απο εναμιση χρονο διαγνωστηκε εντελως τυχαια με καρκινο σε σταδιο αντιμετωπισιμο οπως μας ειχαν πει οι γιατροι. Μετα το περας μιας σειρας εξετασεων για τα ακριβη μεγεθη σημεια και θεραπεια του ξεκινησαμε χημειοθεραπεια. Απο την πρωτη στιγμη η υποστηριξη της οικογενειας τον εκανε να πιστεψει και να παλεψει με αυτο. Μπαινοντας λοιπον στην διαδικασια των θεραπειων προεκυψαν προβληματα στη καρδια. Επρεπε να χειρουργηθει αλλα κανενας γιατρος δεν αναλαμβανε επεμβαση διοτι ο ογκος στο σημειο που βρισκοταν.ηταν εξαιρετικα επικινδυνος και δεν θα αντεχε ενα τετοιο χειρουργείο. Οποτε καταφυγαμε στην λυση των στενς (μπαλονακια) για να καταφερει να προχωρησει τις θεραπειες. Η ταλαιπωρια μεγαλη, η δικη του ψυχολογια δεν επεφτε ποτε. Περασε πολυ δυσκολες στιγμες με τις θεραπειες και ποτε δεν εχασε το χαμογρλο του. Στη πορεια η εξελιξη του καρκινου ηταν μεγαλη, ολοενα και μεγαλωνε ο ογκος μεχρι το σημειο που μαζεψε υγρο.τα σταδια αρχισαν να φτανουν στο τέλος και ο ιδιος ακομα αισιοδοξος.απο εκεινο το σημειο και μετα ο πατερας μου εζησε ακομα ενα μηνα. Ειχε φτασει το τελος και ο ιδιος δεν το παραδεχοταν. Ηθελε να ζησει και εκανε τα παντα γι αυτο. Δυστυχως δεν τα καταφερε. Ολα αυτα τα γεγοτοτα σας τα μεταφερω για να σας πω πως η δυναμη που κρυβουμε μεσα μας, η πιστη στο Θεο και η αγαπη των δικων μας ανθρωπων ειναι τα μονα εφοδια που χρειαζεται ενας ανθρωπος οταν ερχετε αντιμετωπος με τετοιες καταστασεις. Να δινετε λοιπον θαρρος στους ανθρωπους που υο αντιμετωπιζουν να τους κανετε να πιστευουν οτι μπορουν να τα καταφερουν γιατι ετσι δεν σταματανε την προσπαθεια. Ειναι πολυ δυσκολος παραγοντας παρολα αυτα πρεπει να κανουμε το καλυτερο.. ευχομαι απο εκει ψηλα να ειναι ηρεμος μετα τη μαχη που εδωσε και πλεον να ξεκουραστεί μετα απο αυτο το γολγοθα.. ολα ειναι στα χερια του Θεου και μονο ρκεινος σε βοηθαει να προχωρας. Ευχαριστω!