Printable View
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ..ΛΟΙΠΟΝ ΞΑΝΑΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ , ΑΝ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΠΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΤΕ ΜΙΑ ΑΓΩΓΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΨΥΧΩΤΙΚΑ.
ΕΜΕΝΑ ΟΣΑ ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΩΣΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑ ΓΙΑΤΡΟ , ΤΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΧΑΠΙΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΠΙΘΑΝΟΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΡΙΖΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΓΧΟΣ..ΜΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΑΠΛΑ ΑΓΧΟΛΥΤΙΚΑ, ΜΕ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΥΤΕ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΩ..
Πρώτα ηρέμησε, αναζήτησε μέσα σου και μετά γύρω σου ότι σε ηρεμεί, ότι σε βοηθά να ξεφύγεις, από αυτά τα απλά που ακόμα και τώρα σου προσφέρουν στιγμές ηρεμίας και χαράς, ψάξε βρες τους ανθρώπους, τους δικούς σου ανθρώπους που σε γεμίζουν, που σε αποδέχονται, που η παρουσία τους σε ηρεμεί. Κάνε μια τέτοια αρχή για να ξεπεράσεις το πρόβλημα.
Γίνε πιο συγκεκριμένος, συνέβηκε κάτι στη ζωή σου που σε συγκλόνησε, που ήταν η αρχή του προβλήματος; ή πρόκειται για καταστάσεις σκέψεων ΄;
arsus φίλε, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις τίποτα νευρολογικής φύσεως (νευρολογικής με την έννοια κάποιου είδους \"βλάβης\" η \"ανισορροπίας\" στον εγκέφαλο σου) αυτά που περνάς είναι από τα πιο τυπικά συμπτώματα στα άτομα που έχουν άγχος. Απλά νομίζω ότι όλη αυτή η κατάσταση με το άγχος (αν θυμάμαι καλά είχες περάσει και πανικούς η περνάς ακόμα?) σε κούρασε μάλλον πράγμα που πολύ συχνά οδηγεί σε ελαφριά αντιδραστική κατάθλιψη. Όλοι που έχουμε περάσει από έντονο χρόνιο άγχος, πανικούς και φοβίες έχουμε περάσει σχεδόν από τα ίδια πράγματα ακριβώς. Δεν είναι όμως κάτι για να ανησυχείς πραγματικά. Εσύ μπορεί να το βλέπεις βουνό αλλά θα δεις ότι θα σου περάσει και θα το θυμάσαι σαν μια κακή περίοδο της ζωής σου.
Τώρα για α φάρμακα που λες, το dumyrox είναι από τα παλιά που έχουν μεγαλύτερη πιθάνότητα να σου κάνουν παρενέργειες (αν και όχι σε όλους φυσικά). Έχουν βγει πιο \"καινούργιας τεχνολογίας\" φάρμακα της ίδιας κατηγορίας που στατιστικά έχουν λιγότερες παρενέργειες και για κάποιους καλύτερα αποτελέσματα. Από ότι θυμάμαι πήγες σε ένα πολύ μεγάλο ψυχίατρο-νευρολόγο, για μένα στην ψυχιατρικη δεν ισχύει το \"όσο το παλιότερο τόσο και το καλύτερο\" γιατί στον κόσμο της ψυχικής υγείας τα πράγματα τρέχουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς. (ίσως να ισχύει μόνο για έμπειρους \"ψυχοθεραπευτές\" αλλά στα φάρμακα δεν κάνει καμία διαφορά). Για μένα είναι καλύτερο να πας σε έναν νέο, \"καθαρό\" ψυχίατρο (που ίσως και να κάνει ψυχοθεραπεία όχι νευρολόγο-ψυχίατρο) για να συζητήσετε και ίσως να σου προτείνει πιο καινούργια και καλύτερα φάρμακα (που υπάρχουν πίστεψε με)Αν δεν θες να πας σε άλλον τουλάχιστον μίλα σε αυτόν για αλλαγή αυτού που παίρνεις. (αντικαταθλιπτικό με αντικαταθλιπτικό μπορείς να δεις μεγάλες διαφορές και ας ανήκουν στην ίδια κατηγορία).
Τώρα οκ με τα φάρμακα, αυτό που έχεις συνήθως ξεπερνιέται άνετα με ένα είδος ψυχοθεραπείας που λέγεται \"γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία\". Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας που επικεντρώνεται πάνω στο πρόβλημα σου και όχι απαραίτητα σε υποτιθέμενες προηγούμενες εμπειρίες (\"παιδικά τραύματα\" που λένε) που υποτίθεται ότι έχουν οδηγήσει σε αυτό. Έχει πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα (και επιστημονικά μιλώντας) γιατί σε αυτό το είδος ψυχοθεραπείας μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι το άγχος και τον πανικό μέσω πρακτικών \"ασκήσεων\" που σου βάζει ο θεραπευτής (αλλά και μέσω της συζήτησης φυσικά). Οι \"ασκήσεις\" αυτές έχουν να κάνουν με την σταδιακή έκθεση σε αυτά που φοβάσαι (π.χ. αν σε πιάνει άγχος μερικές φορές σε μπαρ σε βάζει σταδιακά σε παρόμοιες καταστάσεις με κόσμο) ενώ ταυτόχρονα καταγράφεις τις σκέψεις ΄σου πίσω από το άγχος και σταδιακά με την βοήθεια του θεραπευτή προσπαθείς να τις αλλάξεις και να τις ερμηνέυσεις αλλιώς, με πιο \"υγειή\" τρόπο (ενώ ταυτόχρονα μαθαίνεις και ασκήσεις χαλάρωσης, αναπνοής και γενικότερα ελέγχου του άγχους). Σταδιακά το άγχος μειώνεται (είναι συγκεκριμένος ο αριθμός των συνεδριών) και γενικά έχει αποδειχθεί να έχει πάρα πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα σε καταστάσεις ακριβώς σαν αυτές που περνάς (άγχος και ελαφριά κατάθλιψη). Είναι μια κάπως \"δύσκολη\" ψυχοθεραπεία γιατί συνήθως τις πρώτες συνεδρίες έχει αρκετό στρες, λόγω του ότι-μαζί με τον θεραπευτή βέβαια- μπαίνεις σε καταστάσεις που φοβάσαι και θες να αποφεύγεις καθώς και συζητάς ανοιχτά γι αυτές. Αλλά μάλλον είναι ο μόνος τρόπος για να αρχίζει να \"συνηθίζει\" το μυαλό σου στις αγχωτικές καταστάσεις που άθελά του έχει \"μάθει\" να φοβάται (αυτά τα άγχη είναι συνήθως σαν \"αυτόματες αντιδράσεις\" του μυαλού σου, σαν \"συνήθειες\" που άθελα σου απόκτησες μετά τους πρώτους πανικούς και το άγχος) και να μην αγχώνεται πλεον.
Υπάρχει και μερικά πολύ καλά βιβλία αυτοβοήθειας που χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη ψυχοθεραπεία και θα στα συνιστούσα ανεπιφύλακτα για να πάρεις κάποια γεύση! (η και να σε βοηθήσουν από μόνα τους!). Ένα από αυτά είναι το πολύ γνωστό \"σκέφτομαι άρα αισθάνομαι\"
http://pskapinakis.blogspot.com/
Έμα άλλο για τον πανικό συγκεκριμένα
http://www.perizitito.gr/product.php?productid=175553&page=1
και ένα άλλο
http://www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=100347
Άλλωστε το λες και ο ίδιος ότι \"τα πιστεύω σου\" δεν συνάγουν με αυτό που περνάς. Είναι λογικό ότι άμα έχεις υψώσει πολύ \"ψηλά τον πήχη\" για τον εαυτό σου την στιγμή που αγχώνεσαι καθημερινά, θα νιώθεις ότι απέχεις πολύ από αυτό που θα ήθελες να είσαι πράγμα που θα σε αγχώνει ακόμα πιο πολύ. Αυτόυ του είδους οι σκέψεις είναι ένα \"δυσλειτουργικό σχήμα\" που πιθανών τροφοδωτεί ακόμα περισσότερο το άγχος και την κακή σου διάθεση (και πιθανών να έχεις και άλλες που να μην ξέρεις). Είναι πολύ καλό που το καταλαβαίνεις αλλά κάπως πρέπει να το αλλάξεις κιόλας. Η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσει να βλέπεις και να ερμηνεύεις και τα πράγματα κάπως αλλιώς- να τα \"αλλάζεις\" και να \"τα αντιμετωπίζεις\"- ώστε να μην αυξάνεται το άγχος και η κακή διάθεση.
Πάντως κουράγιο φίλε και θα δεις ότι θα το ξεπεράσεις! Απλά θέλει προσπάθεια!
Quote:
Originally posted by arsus
ioannis 2 , ton aygoysto toy 2009 διεκοπηκε ξαφνικα μια σχεση 3 ετων που πονταρα πολλα και εφαγα \'\'μαχαιρια-πουστια\'\' απο φιλο κολητο που ειχα σαν αδερφο.Επειδη και τα δυο εγιναν σε 1 μερα μου ρθε παρα πολυ βαρυ,μου κοπηκε η αναπνοη πηγα κατευθειαν στο νοσοκομειο οπου μου εκαναν μια ενεση και ηρεμησα.Μετα λογω δουελιας αναγκαστηκα να παω σενα νησι για ενα μηνα,ημουν τελειως μονος εκει,παρεεσ μηδεν,διαθεση μηδεν,μετρουσα τις μερεσ να φυγω.....ελιωνα.Βαλε και τις σκεψεις που ειχα καθημερινα για τα δυο περιστατικα πανω,δεν ειχα διαθεση για τιποτα.Ειχα παει για καφε μονος και εκει που επινα καφε ζαλιστηκα τοσο πολυ,που τρομαξα και εφυγα σπιτι αρον αρον.Μουδιασα ολοκληρος,μιλαμε φρικη.Απο τοτε δε ξαναβγηκα πουθενα και περιμενα τη μερα να γυρισω πισω.Οσο περνουσε η μερα χειροτερευα,νομιζα θα τελειωσουν ολα,ηθελα να φυγω.Οταν γυρισα στη πολη μου,εζησα την απολυτη φρικη........η πρωην μου σχεση ειχε εξελιχθει σε γκραν ξεπετα και ο δηθεν καλυτερος φιλος μου με αποτελιωσε..κατηγοροντας μου παντου......τα εμαθα κατοπιν εορτης.Απο το σεπτεμβριο μεχρι το δκεεμβρη απογειωθηκα ψυχολογικα ασχημα,πηγα σε ολους τους γιατρους εκανα ολες τις εξετασεις,δε πιστευα ποτε οτι θα παθω ψυχολογικο ειμαι πολυ υπερηφανο ατομο.Απο τοτε ομως η ζωη μ,ου αλλαξε 180 μοιρες,ουτε ταΞΙΔΙΑ,ΟΥΤΕ ΠΟΤΟ,ΟΥΤΕ ΣΧΕΣΕΙς,ΟΥΤΕ ΦΙΛΟΥς.Με πνιγε ενα γιατι και ελεγα γιατι σεμενα,δεν εχω κανερι κακο,φερθηκα γαντι στα μπαντα...και ξεφτυλιστηκα με τοι χειροτερο τροπο.τη περιδο εκινη δεν εμπαινα σε μαγαζια τραπεζεσ σουπερ μαρκετ με το φοβο μη ζαλιστω παλι και γινω ρομποα...ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.Μετα πηγα στο ψυχιατρο και με ποτισε με dumyroix,για 10 μερες ημουν στη πριζα...και μετα ξανα παλι στα παλια ιδια πραγματα.Οταν πηγα να κανω εγχειρηση αμυγδαλες,η γιατρος μου ειεπ οτι πρπει να τα κοψω γιατι με πειραζουν,δεν εκλειναν οι πληγες μου κτλ,να παρω κατι αλλα.Ο ωευρολογος-ψυχιατρος ηταν μεγαλος σε ηλικια και αρκετα μακρια απο το μερος μου.Λεω δουλεια δε γινετε ετσι......και θυμηθηκα τον PETRAN που μου ειχε πει το χαρακτηριστικο \'\'βουρ στο πατσα\'\' κοινως ορμα σε οτι σε φοβιζει.Και αυτο εκανα,χωρις χαπια,με θεληση και υπομονη,πετυχα πολλα πραγματα,πλεον βγαινω για καφε,πληρωνω τους λογαριασμους μου και κανω μικρα ταξιδια προσ το παρον.Δεν ζω εκεινη τη φρικη αλλα καπως ειδα διαφορα......να σκεφτομαι και να αντιμετωπιζω με λογικη το παραλογο.Πρπει να βρω καποιον ψυχολογο-ψυχοθεραπευτη..και μαλλον γυναικα γιατι οι αντρες οσο και να θελουνε αδυνατουν σε μερικες ευαισθητες χορδες της προσωπικοτητας του καθενος.Νιωθω ψυχικα και σωματικα κλειφδωμενος,δεν εχω εμπιστοσυνη σε κανεναν...τοση ζηλεια και κατηγοριο γιατι?Παιδια αυτη ειναι η εξομολογηση μου ,PETRAN kai IOANNIS2 πιο λεπτομερεις δεμπορουσ να κανω...δεν υπαρχουν.Αυτα που γραφω εδω μεσα αυτα θα πω και στο ψυχολογο.....το περιεργο ειναι οτι δεν υδρωνω,δεν εχω ταχυπαλμιες,απλως ζαλιζομαι και με πιανει μια νευρικοτητα που θελω ολα να τα κανω γρηγορα και να φυγω.Ποτε δεν ενιωασα να μου κοβεται η αναπνοη η να φουντωνω......με αυτα που εχω διαβασει δεν ειναι κριση πανικου,εχω δει ατομο και γνωριζει πως ειναι οταν σε πιανει.....ποτε δε συμπερηφερθηκα ετσι.........................ειμαι τοσο μπερδεμενος...........κοντευω να κλεισω χρονο απο τοτε και κανω οτι μπορω για να ορθοποδησω......μονος μου......πιστευω πολυ σεμενα....και θελω ετσι μονος να τα καταφερω..
arsus φίλε φένεται και από τα μηνύματα σου ότι έχεις την κατάλληλη στάση προς το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις, και από ότι βλέπω δεν το βάζεις κάτω έτσι πρέπει!
Από ότι λες λοιπόν πέρασες μια δύσκολη περίοδο γι αυτό φρίκαρες! Αυτά τα προβλήματα σε τέτοιες μεταβατικές και δύσκολες περιόδους εμφανίζονται. Το θέμα είναι ότι ίσως και λόγω κάποιας ευαισθησίας που έχουμε κάποιοι (και βιολογικά και προηγούμενες εμπειρίες) μπορεί να τα αντιλαμβανόμαστε και να τα ερμηνεύουμε εκείνη την στιγμή ποιο \"καταστροφικά\" τα πράγματα από ότι ένας άλλος (που είναι \"στην κοσμάρα του\") οπότε και να παθαίνουμε και πανικούς, άγχη, καταθλιπτικές στιγμές και τέτοια. Η ψυχοθεραπεία που σου είπα αυτό αλλάζει, τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και σκέφτεσαι (και σε ποιο προχωρημένα στάδια τα συνδέει και με προηγούμενες εμπειρίες που ίσως να οδήγησαν και αυτές εκεί).
Σκέψου ότι τα πράγματα που συμβαίνουν-ας τα πούμε \"αιτίες\"- δεν οδηγούν κατευθείαν σε \"αποτελέσματα\" αλλά μόνο μέσω του ενδιαμεσου που είναι το μυαλό σου και τα πιστεύω σου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση είχες προφανώς μια κοπέλα που αγαπούσες πολύ και ίσως να είχες μια \"α\" γνώμη (μια πεποίθηση για αυτήν όπως και για τον φίλο σου). Προφανώς ένιωθες μια ασφάλεια μαζί της (όπως θα έπρεπε σε κάθε σχέση)Μόλις είδες αυτή την πεποίθηση να καταρρέει, όλα σου τα πιστεύω ταράχτηκαν ίσως και να διαλύθηκαν για μια στιγμή. Ίσως να ένιωσες ότι οι πεποιθήσεις σου γι αυτον κόσμο δεν συνάγουν πλεον με την πραγματικότητα, ότι δεν είναι αυτές που ίσως θα ήθελες να είναι, αλλά μάλλον είναι κάτι το εντελώς αντίθετο. Σκέψου ότι ένας άλλος με διαφορετικά-πιο χαλαρά \"πιστεύω\" και σκέψη-από σένα να μην τον επηρέαζε τόσο. Εσένα όμως με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης σε επηρέασε πάρα πολύ. Αυτό, ίσως και σε συνδιασμό ότι απομονώθηκες μετά εκεί, να ανακύκλωνες συνέχεια το \"καταστροφικό γεγονός\" στην μνήμη σου και αυτό να \"μεγάλωνε\" μέσα στο μυαλό. Ίσως να άρχιζες να έχεις μέρα με τη μέρα όλο και πιο μαύρες και \"επικίνδυνες\" σκέψεις. Ίσως να άρχιζες να νιώθεις αδύναμος, χωρίς έλεγχο και ευάλωτος. Τότε πιθανών να έπαθες την πρώτη κρίση άγχους/πανικού. Από την στιγμή που έρχεται τα πράγματα μπορούν να χειροτερεύσουν γιατί μπαίνεις σε ένα φαύλο κύκλο. Το άγχος φέρνει ποιο πολύ αρνητικές και αγχωτικές σκέψεις πράγμα που φέρνει πιο πολύ άγχος και ούτω καθ εξής. Τελικά το μυαλό σου συνιθίζει το άγχος και τον πανικό και τα προκαλεί όλο και πιο αυτόματα με τον καιρό μέχρι και που γίνονται πιο μόνιμα. Μέσα σε όλο αυτό ίσως να προσπαθούσες να βρεις τον \"δυνατό\" εαυτό σου. Σαν άμυνα, Σαν στήριξη την στιγμή που δεν είχες κανέναν. Δυστυχώς και αυτό όμως μπορεί να γυρίσει μπουμερανγκ, γιατί τα πιστεύω σου για τον εαυτό σου σαν \"έναν δυνατό τύπο\" να κατέρρεαν και αυτά όταν βίωνες το άγχος και καταλάβαινες ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σαν καταστροφική αντίδραση ίσως να ανέβαζες όλο και πιο ψηλά τον πήχη για σένα πράγμα που αύξανε την διαφορά μεταξύ του τι βιώνεις και του τι και πως θα ήθελες να είσαι. Τελικά ίσως να έχεις εμπλακεί μέσα σε κύκλους χωρίς να το καταλάβεις. Η ψυχοθεραπεία που σου είπα, αυτό πρέπει να κάνει να σπάσει αυτούς τους κύκλους.
Δεν ξέρω το κατα πόσο έπεσα κοντά φίλε, αλλά νομίζω ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Πρώτα από όλα άκουσε με. Μην έχεις μεγάλες προσδωκίες για τον εαυτό σου. Προσπάθησε να τον αγαπήσεις γι άυτό που είναι. Κανένας άνθρωπος καμία γυναίκα δεν θα τον αγαπήσει όσο εσύ. Και μην φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν τον ατρόμητο η σαν τον βασιλιά. Να τον φαντάζεσαι σαν αυτό που είναι με όλα τα θετικά του και με τα αρνητικά του. Όταν πραγματικά νιώσεις τον πραγματικό σου εαυτό χωρίς τα μεγάλα θέλω και βλέψεις αμέσως θα φύγει ένα βάρος από πάνω σου-τουλάχιστον σε μένα έτσι έγινε. Ούτε να θέλεις να προβάλεις στους άλλους έναν γίγαντα γιατί πραγματικά όπως είπα και πριν κανένας δεν θα σε αγαπήσει, τουλάχιστον όσο εσύ εσένα. Να προβάλεις αυτό που πραγματικά είσαι.
Και αν δεν σου αρέσουν όλα από αυτά που είσαι, να προσπαθήσεις να τα βελτιώσεις-αργά και με σταθερούς στόχους- χωρίς να σκέφτεσαι τρελά πράγματα και όπου φτάσεις. Έχεις ακούσει αυτό που λένε? \"Μην σκας για κανένα\"? (ούτε για τον εαυτό σου) αυτό είναι πολύ σωστό! Ίσως μετά από αυτά που συνέβησαν με την κοπέλα και τον φίλο σου να έθεσες ακόμα πιο ψηλά στανταρτς για σένα. Αν το έκανες-και αν ακόμα το κάνεις- ξέχασε το. Κανείς δεν μπορεί να γίνει τέλειος και ούτε πρέπει να θέλει να γίνει για κανένα. Το να έχεις σαν στόχο ένα είδους \"τελειοποίησης\" είναι ένα από τα πιο καταστροφικά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος για το άγχος!
Παρατηρώ ότι έχεις μια τάση να αναζητάς την γυναικεία προστασία (ίσως και να κάνω και λάθος). Μην στηρίζεις την ασφάλεια σου σε κανέναν άνθρωπο γενικά. Είδα πριν που λες \"ότι είναι δύσκολο γιατί είμαι εργένης\". Όντως είναι πιο δύσκολο να είναι κάποιος μόνος του, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να αναπτύσσεις σχέσεις με ανθρώπους για να αισθάνεσαι καλύτερα γιατί το ποιο πιθανό θα είναι να τους γίνεις βάρος και να τους \"πνίξεις\". Μόνος σου πρέπει να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον \"χαιδεύεις\" και να τον \"αγκαλιάζεις\" όπως ακριβώς θα σε έκανε κάποια γυναίκα για να σε στηρίξει. Δεν χρειάζεται να αντλήσεις καμια υπερβολική δύναμη για αυτό το πράγμα. Μόνο να αλλάξεις την στάση σου για τον εαυτό σου και να μάθεις να τον αγαπάς γι αυτά που είναι.
Τέτοια πράγματα θα μάθεις να σκέφτεσαι αλλιώς με την ψυχοθεραπεία (ειδικά την \"γνωσιακή-συμπεριφορική\" που σου είπα) και τότε θα αρχίζεις να νιώθεις πολύ ποιο ανάλαφρος. Όσο για τις στιγμιαίες κρίσεις άγχους (που μπορεί να είναι κάτι σαν \"ελαφρύς πανικός\") αυτές απλά με τον καιρό επιμένουν γιατί γίνονται συνήθεια, αλλά με την βοήθεια του θεραπευτή θα δεις ότι θα αρχίζουν να μειώνονται σε ένταση (μέχρι και που θα εξαφανιστούν τελείως)
Χαίρομαι που έκανες το \"βουρ στον πατσά\" που σου είπα και ότι πέτυχες πράγματα!! Μπράβο! Απλά θα ήθελα να σου πω arsus ότι καμια φορά αν το κάνουμε μόνοι μας μπορεί να μας φαίνεται πολύ βουνό, κυρίως γιατί πέφτουμε στην παγίδα να κάνουμε κατευθείαν τα πιο δύσκολα (λόγω των συνήθως μεγάλων προσδοκιών που έχουμε για τον εαυτό μας) πράγμα που ίσως τελικά μας \"νικήσει\" και στο τέλος να απογοητευτούμε πιο πολύ. Το καλό σε αυτές τις θεραπείες είναι ότι αυτό συνήθως το κάνεις πιο σταδιακά, πρώτα από όλα εξακριβώνεις τις καταστάσεις και τις σκέψεις που \"ενεργοποιούν\" το άγχος/κρίση και ύστερα τα βάζεις σε μια σειρά \"έντασης-άγχους\" και μαθαίνεις να τα κάνεις σιγά σιγά και ένα-ένα. Μπορεί κάτι τέτοιο να σου φαίνεται ότι είσαι \"αδύναμος\" όμως δεν θα έπρεπε (σε περίπτωση που συμβαίνει). Παρατήρησα ότι όλο συγκρίνεις το τώρα με το \"πως ήσουν παλιότερα\". ΞΕΧΝΑ αυτήν την σύγκριση. Τα δεδομένα άλλαξαν και δεν είναι πλεον τα ίδια. Μην σκέφτεσαι να πας πίσω (σε περίπτωση που σκέφτεσαι). Σκέψου ότι θα μάθεςι από αυτό και θα πας κάπου μπροστά, σε έναν άλλο μελλοντικό arsus που ίσως να έχει μάθει πολλά χρήσιμα πράγματα μέσα από όλη αυτήν την εμπειρία.
Όσο για τα φάρμακα, σε καμία περίπτωση δεν \"γιατρεύουν\" απλά κάποια σκευάσματα μπορούν να σε βοηθήσουν να μειωθεί το άγχος και να σκέφτεσαι ακόμα πιο αποτελεσματικά. Μην τα απορρίπτεις τελείως (και γενικά μην σκέφτεσαι σε \"μαύρο\" η \"άσπρο\", \"όλα\" η \"τίπουα\" γιατί επίσης αυτό θα σε κρατάει πίσω-πίστεψε με) να σκέφτεσαι και στο γκρίζο-δεν είναι κακό είναι θεμιτό!- και με \"πρακτικούς\" τρόπους που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι εσύ καλύτερα! (και όχι με μεγάλα όνειρα, πρέπει, θέλω, ιδεατές παρελθοντικές η μελλοντικές καταστάσεις και τέτοια).
Άκουσε την συμβουλή μου , δοκίμασε ένα από τα βιβλία που σου πρότεινα για αρχή, παράλληλα ψάξε για έναν/μία ψυχολόγο (δεν χρειάζεται να είναι γυναίκα) και πήγαινε σε έναν νεότερο \"καθαρό\" ψυχίατρο να μιλήσεις για κάποιο πιο καινούργιο φάρμακο γιατί σε καμία περίπτωση και αυτό δεν είναι κακό. Και ότι θέλεις ρώτα!
Quote:
Originally posted by arsus
Επεσες διανα σε ολα........ αλλα παρατηρησσα οτι πλεον γνομαι εκδικητικος με το καθετι που με πειραζει.......... θα προσπαθησω οσο μπορω......ψυχολογο σιγουρα....σε ψιχιατρο δε ξερω,δε νιωθω καταθλιψη...αλλα καποιο φοβο λες και τα κανω ολα για πρωτη φορα,σα να ζω δευετρη ζωη...με καποιο φοβο παραπανω.
\'Ετσι είναι φίλε μου. Επειδή αυτά τα γεγονότα σου \"γκρέμισαν\" αυτή την \"ασφάλεια\" που είχες πλάσει (πολλοί έχουμε πλάσει) για τον κόσμο. Όταν αυτές οι πεποιθήσεις που είχες \"γκρεμίστηκαν\" με τόσο βίαιο τρόπο και είδες τα πράγματα εντελώς αλλιώς, τότε είναι που ίσως νιώθουμε ότι ο κόσμος είναι κάτι το εχθρικό και εμείς δεν έχουμε κανένα έλεγχο πάνω του. Τότε είναι που έρχονται οι κρίσεις πανικού και τα άγχη και στην συνέχεια \"αυτοματοποιούνται\" με τον καιρό και αυτά, αποκτούνε τους δικούς τους \"επανατροφοδοτικούς κύκλους\" (άγχος-σωματκά συμπτώματα-άσχημη σκέψη-περισσότερο άγχος-περισσότερα σωματικά συμπτώματα-περισσότερη άσχημη σκέψη κλπ.). Είναι σαν να έχουμε μια \"Ασφάλεια\" σε ένα ύσηχο κατάλυμα που θεωρούμε το πολύ ασφαλές σπίτι μας και ξαφνικά να συνειδητοποιούμε ότι αυτό το κατάλυμα είναι το στόμα του λύκου που ετοιμάζεται να κλείσει! Μετά από αυτό νιώθει κάποιος ότι ξεκινάει από την αρχή. Γιατί ότι ήξερε για τα δικά του πράγματα δεν ισχύει πλέον! Και πίστεψε με συνήθως αυτό το ταξίδι αν και επίπονο, το πιο πιθανό είναι να σου φέρει μεγάλο κέρδος από άποψης αναθεώρησης του κόσμου-εμπειρίας-οριστικής καταστάλλαξης-εύρεσης ταυτότητας γενικά. Να το δεις σαν κάτι το θετικό και ότι ανναγεννιέσαι (ίσως κάπως επίπονα αλλά έτσι γίνεται) μέσά από αυτό.
Είναι λογικό να νιώθεις οργή για κάθε τι που σε επηρεάζει. Από την στιγμή που κάποια γεγονότα \"γκρέμισαν\" αυτά που αγαπούσες μέσα στο μυαλό σου (και μόνο μέσα στο μυαλό σου) ο εγκέφαλος σου αυτόματα παίρνει μια υπερ-εχθρική στάση σε οτιδήποτε είναι πιθανό να του κάνει κάτι παρόμοιο με αυτό που έπαθες την πρώτη φορά, όσο \"μικρό\" για άλλους και αν είναι αυτό. Προσπάθησε να μην αφήνεις την οργή σου ελεύθερη γιατί το πιο πιθανό είναι να χειροτερεύει γενικά τις σκέψεις σου και το άγχος σου. Ξεκίνα κάποιο άθλημα (έστω με το ζόρι) χαλαρά, τρέξιμο χαλαρό ξέρω γω και όχι με έντονους ρυθμούς κιόλλας. Ίσα ίσα να ιδρώνεις να ξεδίνεις. Μια πολύ καλή άσκηση είναι να κάνεις τζοκινγκ ενώ ταυτόχρονα σκέφτεσαι ΜΟΝΟ κατα την περίοδο της άθλησης τις αρνητικές σου σκέψεις, τα μίση, τα άγχη σου κλπ. Να δεις πως θα αποφορτίζεσαι. Και το τζοκινγκ είναι και πολύ καλό για την αγοραφοβία αν έχεις καθόλου. Ξεκίνα στην γειτονιά σου για αρχή και σταδιακά πήγαινε και όλο και πιο μακριά και μέσα στον κόσμο. Να δεις σταδιακά μόνο με αυτό ότι μπορεί να βελτιωθείς. Επίσης προσπάθησε να ελέγχεις την αναπνοή σου. Τα άτομα με άγχος η/και πανικούς συνήθως παίρνουν μεγάλες και πολλές εισπνοές δημιουργόντας \"υπερπνοια\" και πολλά ενοχλητκά σωματικά συμπτώματα (π.χ. ζαλάδες ακόμα και πονο στο στήθος). Θυμήσου ότι δεν πρέπει μόνο να εισπνέεις πρέπει και να εκπνέεις κιόλας! (μπορεί να μην το καταλαβαίνεις). 12 αναπνοές το λεπτό σε κατάσταση ηρεμίας είναι υπερ-αρκετές και στο τζοκινγκ να ρουφάς και φυσάς αρργααα τον αέρα ενώ σκέφτεσαι όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν στο μυαλό σου. Αν αρχίζεις να νιώθεις ότι \"πνίγεσαι\" ίσως είναι σημάδι ότι το παρακάνεις με τις αναπνοές και ότι το μυαλό σου παρα-αγχώνεται εκείνη την στιγμή. Προσπάθησε να το καθαρίσεις, να σκέφτεσαι θετικά και ξαναδοκίμασε (και αυτά δεξιότητες είναι, θέλουν εκπαίδευση). Και πάντα να θυμάσαι ότι τα άγχη σου είναι αντιλήψεις και σκέψεις του μυαλού όχι αληθινά γεγονότα! Αν ποτέ γίνονται έντονα άστα να περάσουν σαν \"αντικείμενα\" από μέσα σου.
Αυτά και πάρε τα βιβλία που σου είπα! Είναι πολύ επιστημονικά δεν είναι τσαρλατανισμός στο λέω γιατί τα έχω ψάξει αυτά με το άγχος. Και προτίμησε ψυχολόγο που να κάνει \"γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία\" όχι άλλες όπως επίσης και να σου κάνει \"κλικ\".
Τα φάρμακα παράλληλα δεν είναι πρόβλημα και μερικές φορές λειτουργούν καλά για το άγχος!
προς ARSUS, PETRAN, φίλε από αυτά που γράφεις καταλαβαίνώ πόσο πόνταρες, πόσο δεμένος, πόσο αγαπούσες εκείνη τη σχέση και πόσο προδόθηκες από δικό σου άνθρωπο. Μέχρι τότε από όσα μου λες δεν αντιμετώπιζες οποιοδήποτε πρόβλημα, είχες τισ δυνάμεις, τη χαρά στη ζωή σου. Δεν ξέρω βέβαια αν τώρα ακόμα σε πληγώνει τόσο εκείνη η σχέση που δεν θα μπορούσες να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο. Σίγουρα πριν το συμβάν είχες τα απωθέματα. Πιστεύω ότι εκεί, στη ζωή που έκανες πριν από αυτό, θα πρέπει να ανατρέξεις να βρεις τις δυνάμεις που θα σε βοηθήσουν με την πάροδο του χρόνου να ξεπεράσεις το πρόβλημα, εκεί στον χαμένο τώρα καλό παλιό σου εαυτό. Τα φάρμακα απλά θα σου προσφέρουν διαφυγή και μια τεχνιτή γαλήνη, εκτός και αν αυτό το έχεις πολύ μεγάλη ανάγκη. Δυστυχώς όμως δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Χαίρομαι που έχεις αρχίσει σταδιακά να βελτιώνεσαι. Θα σε βοηθούσε και ένας καλός ψυχολόγος ο οποίος να σε γεμίζει σαν άνθρωπος, που να βρίσκεις κοντά του κατανόηση και η μέθοδος του να είναι υποβοηθητική.
Εγώ από την άλλη παλεύω ακόμα να δημιουργήσω μια καλή σχέση, ένα δεσμό που θα μου δώσει ευτυχία. Τα προβλήματα (φοβίες, εμμονές, κοινωνική απομώνωση και απειρία στις σχέσεις με το άλλο φύλο) μου έχουν στερήσει την αποδοχή από το άλλο φύλο και τον τρόπο να προσεγγίσω, να δημιουργήσω και να κρατήσω μια σχέση. Από αυτό το σημείο ξεκίνησε η σχέση μου με τη ψυχολογία, για να λύσω το πρόβλημα αυτό, μαζί του κια όλα τα άλλα που σας γράφω. Πάω σε ΓΣΨ ψυχολόγο, προσπαθώ να ξανοίγομαι, νοιώθω ότι έχασα καλές ευκαιρίες και ότι μπορεί να είμαι σε πρώιμα στάδια, αφού πολλές φορές νοιώθω να με απορρίπτουν λόγω ήσυχου και ντροπαλού χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν με την σειρά σας έχετε κάποιες εισηγήσεις. Η στάση αυτή προς τη ζωή δυστυχώς ξεκίνησε από παιδική ηλικία.
φίλε arsus
ευχαριστώ για τις συμβουλες και τα λόγια σου που είναι γεμάτα αισιοδοξία. Καταλαβαίνω ότι αυτή η αισιοδοξία βγαίνει πραγματικά από μέσα σου, ίσως είναι σημάδι ότι έχεις αρχίσει ήδη να προχωράς μπροστά στη ζωή, λες ότι έκανες και κάποια καλά βήματα, ότι άρχισες να βλέπεις θετικά τη ζωή σου. Μπήκες σε καλό δρόμο. Κι εγώ προσπαθώ ναξεπεράσω τις καταστάσεις που σου περιέγραψα και ειδικά την απειρία στις σχέσεις με τις γυναίκες, το άγχος γι αυτό και την ντροπαλότητα/ησυχία που δείχνω που απωθεί. Και αυτό γιατί αυτές τις μέρες κάτι πάει να γίνει με δυο κοπέλες και προσπαθώ να είμαι χαλαρός, να μιλώ και να μην απορρίψουν για αυτά. Άσε που υπάρχει η απειρία στο πώς να χειριστώ μια γυναίκα και πολλές φορές να με πιάνει αυτό το «τι να πω», να μην ξέρω να ανοίξω συζήτηση ή να αλλάξω θέμα και να δείχνω και αμίλητος. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέθοδος που να βοηθά σ΄ αυτό και γενικά στις σχέσεις.
Quote:
Originally posted by ioannis2
Δεν ξέρω αν υπάρχει μέθοδος που να βοηθά σ΄ αυτό και γενικά στις σχέσεις.
καμια μεθοδος δεν υπαρχει,
εκτος απο το να εισαι ο εαυτος σου και αυτο να βγαλεις προς τα εξω.
Λες οτι εχεις προβλημα να πεις κατι....
γιατι οχι να το πεις και αυτο?
λες να σε κακοχαρακτηρισει η ταδε κοπελα?
καμμιά φορά τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας, φαίνονται πως είναι οι αιτίες των προβλημάτων που έρχονται μετά και μας ταλαιπωρούν. Μερικές φορές όμως είναι απλά η αφορμή. Συμβαίνει κάτι, και το υπόβαθρο το οποίο ήδη έχουμε μέσα μας, βγαίνει στην επιφάνεια.¨΄Ισως θα ήταν καλύτερο να κάνουμε στον εαυτό μας την ερώτηση \"γιατί νοιώθω έτσι τώρα?..τι είναι αυτό που πυροδοτήθηκε μέσα μου, μετά από αυτή την ατυχία?\". είναι προτιμότερη ερώτηση, παρά το \"γιατί σε μένα?\". τέτοιου τύπου ερωτήσεις οδηγούν σε αδιέξοδο. Και σίγουρα, η λύση του αδιεξόδου δεν είναι κάποιος ψυχίατρος που με το καλημέρα, σου ανοίγει τον κόσμο των φαρμάκων. Καλή τύχη σου εύχομαι...