Και μετά τι??

Σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από την τελευταία φορά που μπήκα να γράψω τους προβληματισμούς μου στο forum. Κατάθλιψη, άγχος, κρίσεις πανικού, αρρωστοφοβία είναι λίγα μόνο από όλα αυτά που με ταλαιπώρησαν τόσο. Ένα χρόνο μετά είμαι εδώ και είμαι δυνατή έχοντας ξεπεράσει σχεδόν όλα μου τα προλήματα. Έκανα ψυχοθεραπεία, φαρμακευτική αγωγή δεν χρειάστηκε να ακολουθήσω όμως το πιο σημαντικό φάρμακο απ' όλα ήταν η πίστη στον εαυτό μου. Όταν νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά και πάλι, απλά προσπαθώ να αντιμετωπίσω ότι αισθάνομαι και όχι να κρυφτώ απο αυτό. Άνθρωποι σαν εμένα, σαν όλους εμάς, που η ψυχή μας είναι ευαίσθητη και τα προβήματα της καθημερινότητας δεν μας αφήνουν ανεπηρέαστους, πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε τα προβλήματα κατάματα και μόνο έτσι θα καταφέρουμε να τειθασεύσουμε τους φόβους. Αυτή τη στιγμή έχω έρθει αντιμέτωπη με την ανεργία. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά νιώθω την λύπη να κατακλύζει την καρδιά μου. Όμως όταν εχεις περάσει από τον χείμαρο της κατάθλιψης και έχεις καταφέρει να βγείς μέσα απο αυτόν τότε ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Και υπάρχουν κάποιες μέρες που η αισιοδοξία έρχεται πάλι στην ψυχή σου και βγαίνει στη επιφάνεια με ένα σου χαμόγελο. Αισιοδοξία και προχωράμε ΜΟΝΟ μπροστά! :)