Θέλω αλλά δεν μπορώ... νομίζω...
Αγαπητοί φίλοι αυτό είναι το πρώτο μου post σε αυτό το forum, το οποίο ανακάλυψα από ανάγκη... Βρίσκομαι σε μια ευχάριστη για πολλούς θέση στη ζωή μου η οποία όμως μέσα μου έχει γίνει πολύ δυσάρεστη κ με έχει βασανίσει τους τελευταίους 2 μήνες. Δεν κοιμάμαι, δεν τρώω, δεν βγαίνω με τους φίλους μου...
Τελειώνοντας τις σπουδές μου είχα στόχο να ταξιδέψω, να βρω μια καλή δουλειά στο εξωτερικό η οποία για τα επόμενα 2-3 χρόνια της ζωής μου και αφού δεν έχω υποχρεώσεις θα μου επέτρεπε να δω πράγματα και να ζήσω εμπειρίες που θα μου έμεναν για μια ζωή. Στο μεταξύ όμως, μου προέκυψε μια καλή δουλειά στην Ελλάδα. Παρ'ολα αυτά, συνέχισα να στέλνω αιτήσεις σε δουλειές στο εξωτερικό.. Έτσι, μετά από 5 συνεντεύξεις και ένα ταξίδι στα γραφεία μιας μεγάλης εταιρίας με προσέλαβαν για ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έκανα rotation σε 3 διαφορετικές χώρες, θα ταξίδευα σε όλο τον κόσμο για συνέδρια κλπ κλπ... Στην αρχή ήμουν ευτυχισμένος και έτοιμος να φύγω... Τι συνέβη όμως μετά..
- ʼρχισα να σκέφτομαι ένα σωρό πράγματα κ να με πιάνουν κρίσεις πανικού κ άγχους για το αν κάνω τα σωστά πράγματα στη ζωή μου, που θα με οδηγήσει αυτή η δέσμευση (η εταιρία το έβλεπε μακροχρόνια κ με πίεζε λέγοντάς μου πως "δεν θέλουμε να έρθεις μόνο για αυτά τα 2 χρόνια" κλπ) κ έφτασα σε σημείο να κοντεύω να τρελαθώ σκεπτόμενος όλες τις εναλλακτικές που πιθανώς έχω
- ʼρχισα να φοβάμαι τραγικά το να μείνω μόνος μου (μένω με γονείς ακόμα)
- ʼρχισα να σκέφτομαι ότι θα "κλείσω μια καλή πόρτα" στην Ελλάδα κ στην εταιρία την οποία είμαι.
- Οι δικοί μου είχαν αμφιβολίες και αυτό το πράγμα με σκότωνε γιατί θα ήθελα να έχω 100% υποστήριξη
Όλο αυτό ήταν ουσιαστικά ένα ευχάριστο δίλημμα αλλά εγώ 2 μήνες τώρα έλεγα ένα σωρό δικαιολογίες κ στις 2 εταιρίες για να παρατείνω την απόφασή μου χωρίς να τρώω κ να κοιμάμαι. Φανταστείτε ότι συνέβη το εξής περίεργο: Κάποια μέρα μου τηλεφώνησαν οι ξένοι κ μου είπαν ότι δεν πάει άλλο και λυπόμαστε αλλά πρέπει να προχωρήσουμε σε κάποιον άλλο υποψήφιο. Εκείνο το βράδυ έσκασα απο τη στενοχώρια μου, κόντεψα να τρελαθώ κ έστειλα ένα mail προσπαθόντας να τους μεταπείσω! Κ τα κατάφερα! Κ αντί να πω ΟΚ τους μετέπεισα γιατί κατάλαβα ότι το θέλω πολύ κ θα πάω, μετά ΠΑΛΙ δεν μπορούσα να απαντήσω. Ώσπου με πίεσαν από τη δουλειά εδώ 2 εβδομάδες μετά κ αναγκάστηκα προχτές σε μια κατάσταση πανικού να πάρω τηλέφωνο τους ξένους κ να τους πω ότι δεν θα πάω.
Τώρα αισθάνομαι ότι έχασα ένα όνειρο ζωής χωρίς να ξέρω γιατί, στη δουλειά μου δεν έχω όρεξη να πάω, δεν έχω κανένα πλάνο για τους επόμενους μήνες στη ζωή μου κ έχω μια τρομερή επιθυμία να ξαναπροσπαθήσω να τους μεταπείσω...
Το σχιζοφρενικό κομμάτι όλου αυτού το ορίζω εγώ ως εξής: Το ένα μέρος του εαυτού μου μου έλεγε "δες το χαλαρά κ πήγαινε κ αν δεν σου αρέσει παραιτείσαι" κ το άλλο "κάτσε εδώ κ ξανασκέψου αν σου αρέσει να εξειδικευτείς σε αυτή τη δουλειά ή να κάνεις κάτι άλλο στη ζωή σου".. Ξέρω ότι το 2ο είναι το πιο λογικό, αλλά ξέρω ότι μια ζωή δεν θα είμαι σίγουρος για τίποτα οποτε αν σκέφτομαι έτσι δεν θα κάνω κ τίποτα.
Με λίγα λόγια αγαπητοί φίλοι είχα να διαλέξω ανάμεσα στη σιγουριά του σπιτιού μου κ την εμπειρία.. Φοβάμαι ότι με επηρέασαν άλλοι και έχασα τον αυθορμητισμό που θα με έστελνε στο όνειρό μου... Φοβάμαι ότι μια μέρα θα τους κατηγορήσω.. Φοβάμαι ότι θα μου μείνει απωθημένο γιατί προσευχόμουν να μου προκύψει και εγώ το κλότσησα... Αλλά το χειρότερο όλων είναι (κ εκεί νομίζω ότι έχω πρόβλημα) ότι ακόμα κ αν ξαναείχα την επιλογή (που την έχω σε ένα 20% αν ξαναπροσπαθήσω) ΟΤΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ! Όλοι μου έλεγαν "ζύγισέ τα, δες που κλίνεις έστω και 51-49").. Δεν ξέρω! ΔΕΝ ΞΕΡΩ!!
Συγνώμη για την έκταση και την ένταση αλλά δεν περιγράφεται το πως αισθάνομαι κ πάλι αισθάνομαι ότι έγραψα το 10% αυτών που σκέφτομαι... Όποιος είχε το κουράγιο να με ακούσει αν θέλει ας απαντήσει κ ξεκινάμε μια κουβεντούλα....
