Αντοχές και τύψεις για ψυχικά άρρωστο
Μια και βρίσκομαι σε ένα τέτοιο φόρουμ, που τα μέλη έχουν ζήσει καταστάσεις, και με την αφορμή ενός ποστ που διάβασα σχετικά με τη στήριξη αγαπημένων που έχουν πρόβλημα, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι. Πιο πολύ όχι για να εμβαθύνω προς το παρόν, απλά για να δω απαντήσεις από ανθρώπους ευαισθητοποιημένους.
Αν ένας δικός σας αντιμετωπίζει ψυχολογικό πρόβλημα, χρόνιο όμως, και σε τέτοιες διαστάσεις που να έχετε κουραστεί να γίνεται δικό σας, κι αν αυτός ο άνθρωπος δε δέχεται την κατάστασή του, ούτε βοήθεια, πώς θα αισθανόσασταν σχετικά με την ανικανότητά σας για στήριξη αρχικά; Θα νιώθατε τύψεις αν φτάνατε στο σημείο να πείτε ότι δε σας νοιάζει πλέον να ασχοληθείτε με τα δικά του προβλήματα κι ότι θα ασχοληθείτε μόνο με τις πληγές που σας έχει αφήσει, ακόμα κι αν έχει σαν κόστος να τον εγκαταλείψετε ψυχικά και πρακτικά;
Δε ρωτάω για να δω πως θα αντιδράσω με βάση τις απαντήσεις σας, απλά μου κάνει εντύπωση να βλέπω να μιλάνε για στήριξη γιατί σκέφτομαι "κανείς δεν έχει απώλειες, κανείς δεν έχει απομακρυνθεί, κανείς δεν έχει καταστραφεί έχοντας δίπλα του άνθρωπο με ψυχικό πρόβλημα;" Ξέρω ότι αν κάποιος αντιμετωπίζει κάποιο ψυχικό πρόβλημα εδώ μέσα, πιθανόν να αισθανθεί πολύ εγωιστικά τα λόγια μου και να μου μιλήσει κάπως άσχημα, ωστόσο, αν ειπωθούν με όμορφο τρόπο θα ήθελα να ακούσω και αυτή την πλευρά και να ρωτήσω: Δε θα έπρεπε ο κόσμος με ψυχικό πρόβλημα να δώσει μια ανάσα και στους ανθρώπους που τον αγαπάει; Δεν ξέρω, καμιά φορά αισθάνομαι ότι ζητάω πολλά από κάποιον που δεν μπορεί -σα να ξεχνάω ότι είναι άρρωστος (με την έννοια κιόλας της έλλειψης δύναμης), άλλες φορές αισθάνομαι ότι μου ζητάει και να μου παίρνει τα πάντα... νομίζει ότι έχει μόνο ο άρρωστος δικαιώματα. Και παρόλο που δε μιλάω και δεν τα ζητάω πίσω, μου ζητάει κι άλλα κι άλλα.... και πολύ φοβάμαι μην αρρωστήσω κι εγώ στο τέλος -αν δεν το έχω πάθει ήδη και δεν το ξέρω... Δεν αντέχω άλλο, θέλω να διαφυλάξω ό,τι έχω. Πλέον έχω αρχίσει κι έχω κι εγώ έντονα ξεσπάσματα και ξέρω που οφείλονται. Και μετά σκέφτομαι ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ο άνθρωπος που ξέρω, είναι η αρρώστια του που μου 'επιτίθεται', οπότε μήπως θα πρεπε να τον βοηθήσω; Αλλά δε δίνει περιθώρια και πλέον δεν ξέρω αν θέλω να ασχοληθώ, έχω κρυώσει τόσο πολύ κι έχω φύγει τόσο μακριά ψυχολογικά...γιατί κάθε φορά που μιλάμε με πονάει, έχω φτάσει να νιώθω ότι με ΧΤΥΠΑΕΙ λεκτικά και με την κατάστασή του κι αυτό με αποτρέπει ακόμα και τηλ. να παίρνω... Η απουσία μου τα κάνει φαινομενικά χειρότερα γιατί ξεσπάει πιο έντονα, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να βρίσκομαι γύρω του, είναι τόσο αρρωστημένη η κατάσταση, δεν αντέχω να αρρωσταίνω κάθε φορά κοντά του, νομίζω ότι κάτι θα εκραγεί μέσα μου στο κεφάλι ή στο στήθος μου όταν τον ακούω να φωνάζει. Ξέρω ότι αν πεθάνει θα είμαι η μόνη που θα αισθάνομαι ότι τον εγκατέλειψε γιατί δείχνει να είμαι η μόνη που ξέρει ότι είναι άρρωστος, ή που το παραδέχεται. Ξέρω ότι αν γινόταν καλά θα τον αγαπούσα όσο τον αγαπούσα παλιά και θα τα έσβηνα όλα και παράλληλα θα αισθανόμουν ντροπή που δεν τον έπιασα απ' το μαλλί να τον πάω σε ένα γιατρό. Αλλά δεν μπορώ να του επιβληθώ, ούτε να το υπονοήσω με αφήνει ότι έχει πρόβλημα. Και δεν μπορώ άλλο... πλέον δεν είναι μόνο δικό του το πρόβλημα. Με μένα κανείς δεν ασχολείται, το αντίθετο, μου προσάπτουν κιόλας ότι δεν πάω με τα νερά του. Αλλά τα νερά του είναι απρόβλεπτα και άγρια και δε θέλω να βουλιάξω για να ηρεμήσουν. Βαρέθηκα να είμαι ο σάκος του μποξ. Δεν είμαι σκληρή αλλά αναγκάζομαι να γίνω σκληρή απέναντί του, για να φροντίσω λίγο και μένα. Μακριά από τον παραλογισμό, μόνο εκεί μπορώ να επιζήσω. Δεν έχω άλλη επιλογή, προσπαθώ να μη ρίχνω λάδι στη φωτιά που σημαίνει ότι δεν του απαντάω αλλά πλέον τον γράφω ό,τι κι αν λέει. Και προσπαθώ να με πείσω ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλά τρέχει! Και φτάνω να αντιμετωπίζω πρόβλημα ύπνου (την ώρα που αυτός αφού έχει ξεσπάσει πάνω μου, ροχαλίζει σα να μην τρέχει τίποτα), βίαιου ξεσπάσματος σε αντικείμενα ή να ουρλιάζω και να με ακούει η γειτονιά όταν είμαι μόνη μου... τη στιγμή που νόμιζα ότι το ελέγχω. Παράλληλα έχω πάψει να αποκαλύπτω στους δικούς μου και το παραμικρό για την καθημερινότητά μου με το φόβο ότι θα με κρίνουν ή θα πιαστεί από οπουδήποτε και ή θα μου φωνάξει. Και δε με πειράζει, πλέον δεν έχω ανάγκη να με αγαπάνε, αρκεί να μη με χτυπάνε. Δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό, μπορεί να τον πεθάνω με την απουσία μου, ή να αποκτήσω ΚΑΙ το πρόβλημά του. Ήδη έχω χρόνια ψυχοσωματικά που μου εξήγησαν ότι κάποια έχουν να κάνουν με καταπιεσμένη φωνή. Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, αλλά όλο το αναβάλλω...τί να πρωτοπώ και τί να πρωτορωτήσω; Όλη τη ζωή μου;
Τέσπα, είπα να μην το κάνω πολύ προσωπικό, απλά να δω μερικές απόψεις -δεν τα κατάφερα.
Ποιές είναι οι σκέψεις σας όσοι έχετε ανθρώπους με προβλήματα που στρέφονται εναντίον σας; Αισθάνεστε ότι προδίδετε τον "υγιή" εαυτό που ήταν κάποτε; Πώς ανταπεξέρχεστε προσωπικά, συναισθηματικά;
Παρακαλώ να σεβαστείτε την κατάθεσή μου... μου βγήκε αυθόρμητα στην πορεία και τώρα δε θα θελα να τη σβήσω. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα. Εξάλλου, δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να τα ξαναγράψω.
