Ο καταθλιπτικος φιλος μου
Καλησπέρα σε όλους!
Θα ηθελα να μοιραστώ μαζι σας αυτή την συντομη ιστορια, διοτι δεν μπορώ να βρω πουθενα κατι το αντιστοιχο.
Γνώρισα εναν αντρα 30 χρονών από κοινους γνωστούς. Απο την πρώτη στιγμή εδειξε να ειναι διεκδικητικός πραγμα που χαρακτηριστηκε από τους φιλους ως κατι το πρωτογνωρο. Αρχισαμε να βγαινουμε μετά από μερικές ημέρες και από το πρώτο ραντεβού μου ειπε οτι δεν ειναι παντα χαρωπός όπως τον γνωρισα, αλλα ειναι και αγχώδης και δυσκολευεται στον υπνο του γιατι τον πιεζουν πολυ στην δουλεια. Μου ειπε οτι δεν ειναι ευχαριστημενος από το επαγγελμα του και οτι ετυχε να περάσει σε αυτή τη σχολή. Οτι θα ηθελε να κανει ένα μεταπτυχιακό, αλλα κι αν δεν τα καταφερει θα ειναι μια ακομα αποτυχια. Επειτα μου ελεγε ότι έχει μεγαλη μυτη, στραβα δοντια και δεν καταλαβαινα πως ενας ομορφος και πνευματωδης αντρας ειναι δυνατόν να έχει τοσες ανασφάλειες και μαλιστα να μου τις αποκαλυπτει την πρωτη εβδομαδα που βγαιναμε εξω. Εγώ δεν ηξερα πως να τα μεταφρασω ολα αυτά. Ωστοσο κάθε μας συναντηση ηταν και για τους δυο μας σπανια και πανεμορφη, χαρουμενη και απροσμενη όπως και ο ιδιος τις χαρακτηρισε. Ποτε δεν ειχα ξαναζήσει κατι τοσο ξεχωριστό και ομορφο.
Για μενα ήταν μια περιοδος που τελειωνε μια χρονια με υποχρεωσεις και πολυ πιεση και βγηκαμε 2-3 φορες με τους κοινους μας φιλους εξω. Καναμε σαν παιδια, γελαγαμε, καναμε πλακα, χορευαμε σε ενα μαγαζι που δεν ηταν καθολου του γουστου μου, αλλα επειδη ηταν παντα αδειο καναμε ό,τι θελαμε, χορευαμε σαν σε βιντεο κλιπ, σαν παιδικο παρτι, πραγμα που ποτε δεν ειχα ζησει γιατι ημουν παντα πολυ κλειστη. Εκεινος με ρωτουσε αν θα βγω εξω σαν να τον ενοχλουσε αυτο.
Οταν βρεθηκαμε τελευταια φορα στο τελος της εβδομαδας με ρωτησε την γνωμη μου για τον γαμο. Εγώ εξεπλαγην και δεν του απαντησα αληθεια γιατι φοβηθηκα ότι θα τον τρομαζα και στα πλαισια των πειραγματων που καναμε περι αντρων και γυναικών του απαντησα απαξιωτικά με σαρκαστικό τροπο νομιζοντας ότι καταλαβε ότι δεν το εννοουσα.
Την επόμενη μερα αρχισε ο κατηφορος. Μου ειπε ότι δεν είναι καλα ότι δεν κοιμηθηκε το προηγούμενο βραδυ κι εγώ καταλαβαινα στην φωνή του ότι οντως δεν είναι καλα. Του ζητησα να βρεθουμε την επομενη να το συζητησουμε, αλλα μου ειπε ότι εχει μαυρους κυκλους και δεν θελει να τον δω, ότι δεν θελει να μεταφερει σε κανενα την αρνητικότητα του κι ότι είναι πολύ διακριτικός και το περναει μονος του. Μετα από δυο μερες μου ειπε ότι δεν είναι καλυτερα, τον ρωτησα αν εκανα κατι που τον πειραξε και μου ειπε ότι μακαρι να ειχα κανει κατι θα του ηταν πιο ευκολο. Τον ρωτησα αν θελει να διακοψουμε και μου απαντησε ότι δεν είναι αυτό, απλώς δεν είναι καλα, δεν ξερει ποτε θα είναι καλυτερα και νοιωθει ότι δεν μπορει να προσφερει. Μου ειπε ότι θα με επαιρνε εκεινος τηλεφωνο την επομενη μερα. Πραγμα που δεν εκανε ποτε.
Αυτή η αναμονη με εριχνε ολο και περισσοτερο και εκλαιγα συνεχως. Δεν καταλαβαινα. Μαθαινα ότι εβγαινε εξω με φιλους και αυτό με πληγωνε ακομα περισσοτερο. Βρεθηκαμε στο ιδιο μαγαζι και δεν αντεχα να τον κοιταξω. Δεν ηξερα τι να υποθεσω. Τελικα μετα από ένα μηνα που επεφτα ολο και περισσοτερο καταλαβα ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικα του καταθλιπτικου ανθρωπου. Μειονεξια, ανασφάλεια, ευθιξια, αυπνια, κλειστος στον εαυτό του. Τοτε αρχισα να αισθανομαι καλυτερα, όταν καταλαβα τα αιτια της αυμπεριφορας του. Του τηλεφωνησα στο μεταξυ και μιλησαμε αρκετα, αλλα περι ανεμων και υδάτων αποφευγοντας την συναντηση.
Δεν ξερω τι να κανω τωρα. Νοιωθω ένοχη που δεν σταθηκα καταλληλα διπλα του, αν και οι φιλοι του μου λεγανε να μην στεναχωριεμαι, ότι δεν φταιω εγω και ότι είναι δικό του θεμα χωρις να μου λενε κατι περισσοτερο.
Τωρα να του τηλεφωνω δειχνοντας του το ανθρώπινο πανω απ όλα ενδιαφερον μου ή κατι τετοιο θα τον ενοχλουσε και θα τον ταραζε?
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.