Προσπαθώ και θέλω αλλά απελπίζομαι...
Καλησπέρα παιδιά:D
Διαβάζω καιρό αυτό το site και μπορώ να πω ότι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση όταν το βρήκα και είδα πως κ άλλοι πολλοί έχουν παρόμοια προβλήματα με τα δικά μου..!Παρόλα αυτά όμως φοβάμαι αρκετά για μένα κ το πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου αν και καταβάθος είμαι αισιόδοξη...Έβαλα το θέμα μου στα γενικά γιατί η αλήθεια ειναι ότι δεν ξέρω τι ακριβώς έχω, μάλλον λίγο απ' όλα...:( Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαι ΠΟΛΥ δυστιχισμένη κ γι' αυτό αποφάσισα να πάρω ladose αφού δεν άντεχα αλλο να είμαι έτσι.Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα έκλεισα ένα μήνα που το παίρνω κ συνεχίζω να μην νιώθω καλά.Ισως καλύτερα από πριν αλλά εγώ περίμενα να με βοηθήσει να πάρω τις αποφάσεις μου,να νιώσω πιό σίγουρη για μένα,με λίγα λόγια θέλω δύναμη κ ευτυχία!Το ξέρω ότι είναι πολύ απελπιστικό να τα ζητάω αυτά από ένα χάπι αλλά κουράστηκα και απελπίστηκα.Μου το πρότεινε κ η ψυχολόγος μου για δεύτερη φορά να δώ εναν ψυχίατρο και έτσι πήγα.Η ποιότητα της ζωής μου δεν είναι και τόσο καλή, έχω κρίσεις πανικού χρόνια που πλέον δεν τις φοβάμαι πολύ αλλά με ενοχλούν αρκετά, δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου κ το χειρότερο είναι οτι κάνω σκέψεις του τύπου "μήμπως τρελαθώ τόσο που πηδήξω από το μπαλκόνι ή στις ράγες του τρένου?".Επίσης πολύ άσχημο ήταν όταν ένιωθα αισθήματα μίσους για τους άλλους και άλλες φόρες ζήλευα απίστευτα τους πάντες.Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η τρέλα και η δυστιχία με εμποδίζει από το να χαρώ τη ζωή μου,να πάω μπροστά και το πιο σημαντικό να βρώ δουλειά γιατί την ώρα της συνεντευξης αισθάνομαι τρομερά ανασφαλής,θολώνω, τρέμω κτλ.Η ειρωνία είναι ότι τον περασμένο Σεπτέμβρη έχασα τον πατέρα μου, κ τότε αισθάνθηκα ΠΟΛΥ άσχημα που έλεγα ότι ήθελα να πεθάνω και φοβόμουν ή που δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν έκεινος ΠΑΛΕΥΕ να ζήσει και ανεπνεέ με μάσκα οξυγόνου, αλλαξα την ζωή μου 180 μοίρες και τα έκανα όλα όπως ήθελα και πίστευα ότι έπρεπε.Τώρα όμως πάλι πισωγυρίσματα και το πιο τρομακτικό είναι οι σκέψεις αυτοκτονιάς για τις όποιες ντρέπομαι κιόλας.Η λέξη ''φοβάμαι" πρωταγωνιστεί πολλά χρόνια στη ζωή μου.Βαρέθηκα.Προσπαθώ να σκέφτομαι τον πατέρα μου και τον αγώνα που έδωσε αλλά πάλι κατάθλιψη με πιάνει και ντρέπομαι για μένα.Πριν κάτι μέρες αισθανόμουν ότι ήθελα επειγόντως βοήθεια,φοβόμουν...Υπάρχουν άλλοι που να νιώθουν έτσι;Που ένιωθαν και το ξεπέρασαν κάπως;Που είναι πιο αισιόδοξοί;
