Κοινωνική Φοβία - Αντιμετώπιση

Χαιρετώ το forum, καθώς μόλις έκανα εγγραφή και πραγματικά ελπίζω να μπορέσω να πάρω και να δώσω, αν είναι δυνατόν, απαντήσεις σε θέματα σχετικά με κοινωνικότητα, αυτοπεποίθηση, κλπ.

Είμαι 18 χρονών, μόλις τελείωσα με τις σχολικές μου υποχρεώσεις και μπορώ με σιγουριά να πω ότι έχω σε έναν βαθμό κοινωνική φοβία. Παρουσιάζω αρκετά από τα συμπτώματα της (κοκκίνισμα, ιδρώτας, σφίξιμο μυών όταν βρίσκομαι σε καταστάσεις στις οποίες χρειάζεται να μιλίσω μπροστά σε άλλους, αρνητικές σκέψεις) και εν τέλει αν δεν ήταν η κοινωνική φοβία το πρόβλημα μου, η κατάσταση μου θα ήταν αδικαιολόγητη, με αποτέλεσμα να μην ήξερα και ο ίδιος προς τα που πρέπει να επικεντρωθώ και να βαδίσω. Δεν το υποστηρίζω αυτό ως μια σύμβαση με τον εαυτό μου, αλλά σκεφτόμενος ότι άλλες ψυχασθένειες σε παλαιότερα χρόνια ή και στο παρόν, δεν είχαν καταγραφεί και μελετηθέι στον βαθμό που χρειαζόταν, με αποτέλεσμα πολλά άτομα να μην ήξεραν από τι έπασχαν, τι τους εμπόδιζε από το να ζούν αξιοποιώντας στον καλύτερο βαθμό τις ικανότητες τους. Είμαι χαρούμενος και αισιόδοξος, όσο γίνεται βέβαια, που η κοινωνική φοβία δεν είναι μια από αυτές τις ασθένειες και μάλιστα μπορώ να συσχετίσω την συμπεριφορά μου με αυτήν.

Ο γενικότερος λόγος για τον οποίον αυτόν τον καιρό ασχολήθηα με το γεγονός ότι δεν είμαι κοινωνικός είναι το γεγονός ότι από αυτήν την στιγμή της ζωής μου και έπειτα δεν υπάρχει το σχολείο ως κοινωνικός φορέας να με φέρει σε επαφή με άλλα άτομα. Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί κοινωνική δέσμευση (τυπικά τουλάχιστον) και επομένως επαφύεται στην καλή μου θέληση το αν θα βγώ από το σπίτι μου, το αν θα κανονίσω εγώ ο ίδιος να βγώ με παρέα.

Ο ειδικότερος λόγος βέβαια και αυτός ο οποίος αποτέλεσε το έναυσμα για την αναζήτηση μου για απαντήσεις είναι διαφορετικός και στηρίζεται στο γεγονός ότι η αποφοίτηση απο το σχολείο συνδεέται άρρηκτα με τις ξέφρενες καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες υπόσχονται, με την συγκατάβαση μας βέβαιως, νύχτες διασκέδασης και καινούριες γνωριμίες :cool:. Γνωριμίες.......ναι...σωστά...... .χμμμμμ........:(

Δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά με τις γνωριμίες, τόσο με αγνώστους αλλά τόσο και με ήδη γνωστούς από τον ευρύτερο κύκλο μου. Για τον λόγο αυτό και για να είμαι ειλικρηνής, επειδή θέλω να κάνω τουλάχιστον μια ερωτική σχέση κάποια στιγμή στη ζωή μου, στράφηκα αρχικά σε βιβλία και προγράμματα τα οποία σχετίζονται κυρίως με γνωριμίες με κοπέλες, ή όπως μ'αρέσει να αποκαλώ, καμακο-βιβλία. (έχω ξεφύγει δυστυχώς, ναι...). Δεν μπορώ να απαρνηθώ το γεγονός ότι με βοήθησαν σε ένα βαθμό. Και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι πιστεύω ακόμα ότι μπορούν να με βοηθήσουν. Το θέμα είναι ότι όλα τα βιβλία αυτά έχουν την απαίτηση να έχει κάποιος βασικές κοινωνικές ικανότητες τις οποίες εγώ ανακάλυψα ότι τελικά δεν διαθέτω.

Δυσκολεύομαι να ζητήσω από αγνώστους πληροφορίες. Υπάλληλοι σε μαγαζιά, περαστικοί, όλοι μου φαίνονται απρόσβασιμοι και οι συζητήσεις μαζί τους είναι τις περισσότερες φορές άβολες. Συζητήσεις με γνωστούς διαρκούν 2-3 λεπτά και είναι οι πιο βαρετές κουβέντες που μπορεί να ανταλλάξουν δυο άνθρωποι.

Για τον λόγο αυτόν αποφάσησα να ασχοληθώ με το πιο άμεσο πρόβλημα μου, την κοινωνική φοβία. Για να απαλλαχθώ από αυτήν ωστόσο έχω στο νου μου δύο τρόπους:

1. Με την επισκεψη σε ψυχολόγο
2. Διαβάζοντας βιβλία και υλικό, με ασκήσεις και μεθόδους που βοηθούν στο να ξεπεράσω την φοβία μου.

Ποιά η άποψη σας επάνω στο θέμα λοιπόν; Μπορεί κάποιος να απαλλαχθεί από την κοινωνική φοβία με αυτοπροσπάθεια σε ένα κανονικό χρονικό διάστημα (6 μήνες με έναν χρόνο ίσως) ή είναι απαραίτητη η συνεργασία με ειδικό; Διαβάζω για ανθρώπους που τους πήρε 2 και ίσως περισσότερα χρόνια με ειδικούς να ξεπεράσουν την φοβία τους. Παραδέχομαι ότι μπορώ μερικές φορές να επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι αφελής και ίσως το κάνω και τώρα ελπίζοντας να απαλλαχθώ απο την φοβία μου μέσα σε 6 μήνες τουλάχιστον.

Αλλά θέλω επιτέλους να ζήσω την ζωή μου στον βαθμό που μου αξίζει. Δεν μπορώ να κάνω αλλούς συμβιβασμούς με τον εαυτό μου, παραμελώντας την κακή μου κατάσταση. Θέλω η επιλογή μου να αλλάξω, να αποκτήσει ουσία και νόημα, να έχει αποτέλεσμα.

έστειλα u2u

Κατά την άποψή μου η συνεργασία με ειδικό δεν είναι απαραίτητη είναι όμως πολύτιμη. Ένας ειδικός μπορεί να σε κατευθύνει σωστά και αυτό ίσως αποτρέψει τυχόν απογοητεύσεις και χάσιμο χρόνου. Επίσης - πέρα από το κομμάτι της τεχνογνωσίας - η αίσθηση του ότι υπάρχει κάποιος δίπλα σου, βοηθά πολύ.

Θα σε συμβούλευα πάντως να μην βάζεις χρονικά όρια. Δεν νομίζω ότι θα κερδίσεις κάτι με αυτό.

Καλώς ήρθες,

διαβασα τα οσα γραφεις κ θελω να σου πω πώς ο τροπος γραφης σου κ η σαφηνεια των οσων λες δεν μαρτυρουν την ηλικια σου. Τουλαχιστον, ετσι το βλεπω εγω…

Αυτή η εκφραση, εστω κ γραπτη θα μπορουσε να σε βοηθησει πιο αμεσα κ πιο αποτελεσματικα μεσα σε μια ψυχοθεραπευτικη σχεση. Μεσω της οποιας μπορεις να ανακαλυψεις πραγματα που σου ανακοπτουν τον δρομο σε μια ερωτικη σχεση που τοσο θα θελες, αλλα κ σε πιο επιφανειακες, τυπικες σχεσεις που όμως διαμορφωνουν κ αυτές στο ποσοστο που τους αναλογει την ποιοτητα της ζωης σου.

Ένα βιβλιο, είναι ισως μια γνωριμια με προβληματα που εχεις ή που υποθετεις πώς εχεις, πιθανον κ όχι. Σε κάθε περιπτωση όμως δεν μπορουν να κανουν τη δουλεια, που θα κανες εσυ ο ιδιος, οντας πιο ενεργος κ «εκει» σε μια ψυχοθεραπευτικη διαδρομη: του εαυτου σου.

Ότι κ αν επιλεξεις, εγω ευχομαι καλη δυναμη. Κατι που νομιζω πώς εχεις, όπως ορεξη κ θεληση που εγω διαβασα στις 2 τελευταιες γραμμες, των οσων λες! Ευχομαι να πραγματοποιηθει η επιθυμια σου λοιπον! K τα αποτελεσματα, σε επιπεδο χρονικο θα τα δεις συντομοτερα απο οσο νομιζεις, σε μικρα πραγματα μεχρι σε μεγαλυτερα...

Θα συμφωνήσω με αυτό που λέει παραπάνω η Σοφία για τον τρόπο που γράφεις...Και διαβάζοντας σε σκέφτηκα ότι ίσως έχεις ασχοληθεί πολύ με τη σκέψη και όχι τόσο με την πράξη, με την ενδοσκόπηση αντί για την κοινωνικοποίηση. Όμως αυτό που περιγράφεις δεν είναι απαραίτητα \'ασθένεια\', ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του στυλ, τους δικούς του ρυθμούς, αλλά και διαφορετικές ανάγκες σε κάθε φάση της ζωής του. Κι αν δεν έχεις εξοικειωθεί με μια συμπεριφορά ή κατάσταση, είναι λογικό να κοκκινίζεις και να ιδρώνεις.

Νομίζω πως ίσως έχεις ένα γενικότερο άγχος. Επίσης λες ότι \'μπορώ μερικές φορές να επιτρέψω στον εαυτό μου να είναι αφελής\'...μήπως γενικά είσαι αρκετά αυστηρός με τον εαυτό σου? Το τι κρύβεται πίσω από την \'κοινωνική φοβία\', καθώς και κάποια ενημέρωση-εκπαίδευση σε δεξιότητες επικοινωνίας, είναι σίγουρα κάτι που θα μπορούσες να ψάξεις με τη συνδρομή ενός ειδικού. Γνώμη μου είναι μάλιστα, να προτιμήσεις την επαφή με έναν ειδικό από μερικά ακόμη βιβλία, γιατί είναι και αυτή, μια ανθρώπινη σχέση κι επικοινωνία, σαν αυτές που επιδιώκεις. Έστω κι αν είναι με έναν μόνο άνθρωπο, δεν παύει να είναι μια καλύτερη \'πρόβα\', από τη νοερή εξάσκηση που θα κάνεις διαβάζοντας :)

Αλλιώς, αν ακολουθήσεις το δρόμο της \'αυτοβοήθειας\', αντί για βιβλία με τεχνικές, προτίμησε τη μέθοδο της \'δοκιμής και του λάθους\', δηλαδή ξεκίνα να μιλάς με ανθρώπους, ακόμα κι αν δεν πεις τις \'σωστές\' ατάκες, ακόμα κι αν τρέμεις την ώρα που μιλάς. Αλήθεια, ποιες είναι οι \'αρνητικές σκέψεις\' που κάνεις όταν χρειάζεται να μιλήσεις?

Σας ευχαριστώ πολύ μέχρι στιγμής για τις απαντήσεις σας, μερικές υπήρξαν πολύ καθησυχαστικές και άλλες με έχουν ήδη οδηγήσει σε νέα ερωτήματα, πράγμα θετικό στην παρούσα κατάσταση, καθώς νέες ερωτήσεις υπόσχονται νέες απαντήσεις που ολοκληρώνουν την εικόνα που χρειάζομαι για να ξέρω που να στραφώ.

Quote:

---

Και διαβάζοντας σε σκέφτηκα ότι ίσως έχεις ασχοληθεί πολύ με τη σκέψη και όχι τόσο με την πράξη, με την ενδοσκόπηση αντί για την κοινωνικοποίηση.

---

Μαρίνα, αυτό είναι κάτι που με βασανίζει από πάντα. Ίσως αυτό είναι που με εμποδίζει να δράσω σωστά, το γεγονός ότι υπεραναλύω τα πάντα, δεν είμαι αρκετά αυθόρμητος και δεν λαμβάνω δράση ποτέ. Αυτό μου το λένε συνεχώς και φίλοι μου όταν συζητάω μαζί τους για διάφορα θέματα, λένε πάντα \"Μα πώς γίνεται να έχεις κατανοήσει σε τόσο βάθος την όλη κατάσταση, να ξέρεις την αιτία, την αφορμή και την κατάληξη της, παρ\'ολα αυτά ωστόσο να μην επεμβαίνεις. Τόση ορθή σκέψη, τόση σαφήνεια, πάνε στράφι τελικά...\". Και έχουν δίκιο. Ακόμα και αυτήν την στιγμή αυτό κάνω. Αλλά είναι πλέον μια διαδικασία αυτοματοποιημένη.

Οι ανρητικές σκέψεις ουσιαστικά πολλαπλασιάζονται λόγω αυτού. Το ίδιο και οι θετικές σκέψεις όμως και για τον λόγο αυτό μπορώ και έχω την αισιοδοξία που έχω, μπορώ και συνέρχομαι από κάθε τράυμα. Πριν λίγα χρόνια όμως δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για την ικανότητα μου να κάνω θετικές σκέψεις. Και τότε τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Είχα μια ήπια μορφή κατάθλιψης, όχι σε σημείο του να βλάπτω τον εαυτό μου σωματικά, αλλά σε βαθμό όπου είχα σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγω από την πόλη που μένω και να χάσω πλέον κάθε επαφή με ανθρώπους, να γίνω ερημίτης. Το σκέφτομαι στο παρόν και γελάω μέσα μου και μου δίνει δύναμη το γεγονός ότι αυτή η εικόνα του παρελθόντος δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την τωρινή.

Μπορώ και με σιγουριά να πω όμως ότι δεν έχω θέσει στην ζωή μου ποτέ στόχους, τουλάχιστον σε συνειδητό επίπεδο. Μονάχα τώρα έβαλα έναν στόχο, να ξεφορτωθώ πια την ανικανότητα μου να μιλίσω με ευχέρεια μπροστά στους άλλους, να είμαι μέρος της συζήτησης και όχι ο περαστικός, που όποτε μπορεί πετάει μια έξυπνη ατάκα και γελάμε ίσως για 1-2 λεπτά. Είναι κάτι καινούριο λοιπόν η στοχοθεσία για μένα και για τον λόγο αυτό προσπαθώ και καθημερινά να βάζω μικρούς και εύκολους στόχους, ανεβάζοντας τον πήχη σταδιακά.

Το πρόβλημα της αδράνειας μου βέβαια παραμένει. Η μέθοδος trial and error, δοκιμής και λάθους, για μένα πάντα είχε το πρόβλημα του ότι δεν έφτανα ποτέ στο σημέιο να πείσω τον εαυτό μου να δοκιμάσει. Υπάρχει κάποιο τρίκ, κάποια σκέψη που να με βοηθήσει να ξεπεράσω το άγχος μου να δοκιμάσω;

Επίσης θέλω να πω ότι δεν πιστεύω ότι είμαι απαιτητικός με τον εαυτό μου. Θέλω να σπρώχνω τα όρια μου και να τα μεγαλώνω. Αν το σταματήσω αυτό θα είμαι πραγματικά όχι απλά στάσιμος, αλλά και χωρίς σχέδιο για το μέλλον. Έχω την απαίτηση να αλλάξω και να βελτιωθώ. Πως γίνεται να με βλάψει αυτό; Ναι, αν ξεπεράσω τα όρια μου βλάπτω τον εαυτό μου αλλά και τον βοηθώ παράλληλα. Απαιτώ, όσα πιστεύω ότι μπορώ να φέρω εις πέρας. Η απαίτηση του να γίνω για παράδειγμα το κέντρο της προσοχής, ένας κοινωνικός γκουρού δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου, ωστόσο ξέρω ότι θέλω να είναι κάποια στιγμή. Θέλω να κάνω πράγματα στην ζωή μου. Και έχω την αυτογνωσία να ξέρω ότι μπορώ να τα κάνω. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου χαζό ή κομπλεξικό ή ανίκανο. Αυτά που λέω μπορεί να περιέχουν αλαζονεία μέσα τους και εγωισμό. Αλλά είναι παράλληλα ο τρόπος σκέψης που τον τελευταίο χρόνο με έχει βελτιώσει και με έχει βοηθήσει να καταλάβω ορισμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα ότι εγώ ο ίδιος είμαι αυτός που είναι υπεύθυνος για την ικανοποιήση των αναγκών μου και ότι δεν πρέπει να περιμένω από άλλους να μου δώσουν αυτό που χρειάζομαι σαν αντάλλαγμα για την βοήθεια που τους δίνω.

Quote:

---

Originally posted by StreetSpiri7

Το πρόβλημα της αδράνειας μου βέβαια παραμένει. Η μέθοδος trial and error, δοκιμής και λάθους, για μένα πάντα είχε το πρόβλημα του ότι δεν έφτανα ποτέ στο σημέιο να πείσω τον εαυτό μου να δοκιμάσει. Υπάρχει κάποιο τρίκ, κάποια σκέψη που να με βοηθήσει να ξεπεράσω το άγχος μου να δοκιμάσω;

---

τι φοβασαι οτι θα συμβει αν δοκιμασεις?
το πολυ πολυ καποιες φορες θα αποτυχεις. αυτο μηπως?
η αποτυχια?
πολυς κοσμος δεν δοκιμαζει γιατι φοβαται την αποτυχια.
ομως κ μεσα απο την αποτυχια μαθαινεις (τι να μην ξανακανεις στο μελλον)

λαθη κανουν ολοι οι ανθρωποι. ουδεις τελειος.
αν δεν δοκιμαζεις στερεις απο τον εαυτο σου κ τις πιθανοτητες επιτυχιας. χωρια που, κακα τα ψεματα, ενα καλο αποτελεσμα δεν ερχεται μονο με τυχη κ θετικες κινησεις. ερχεται καθως μαθαινουμε τι λειτουργει, αλλα κ τι δεν λειτουργει.

ειναι δυνατον να μαθεις οδηγηση αν δεν δοκιμασεις κ αν δεν κανεις λαθη? αγγλικα? κ ο,τι αλλο.

Πολύ σωστό αυτό που είπες Lucifer και θα συμφωνήσω διότι και εγώ ο ίδιος το πιστεύω. Αλλά δεν ξέρω τι να δοκιμάσω. Δεν φοβάμαι, αλλά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω τι να πω σε κάποιον, τι να συζητήσω, τι είναι της παρούσης. Καταλήγω να μιλάω για θέματα που είναι άβολα, παραξενεύουν τον απέναντι και με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Με ποιούς να εξασκηθώ όμως; Έχω διαβάσει ότι μπορεί κάποιος απλά να αρχίσει να μιλάει σε αγνώστους για εξάσκηση και να καταφέρει κάτι. Μα δεν βλέπω κόσμο να το κάνει συχνά και πιστεύω ότι τελικά θα αποτελέσει άλλον έναν λόγο να με απορρίψουν. Ήδη δηλαδή, δεν μπορώ να μιλίσω άνετα, φαντάσου να σε πλησιάσει εσένα ένας άγνωστος και να ξεκινίσει να σου μιλάει έχοντας μια στάση άβολη και έναν λόγο παράξενο και βεβιασμένο.

Streetspiri7 αν και είσαι μικρούλης μιλάς πάρα πολύ λογικά.Το όμορφο στην υπόθεση είναι οτι ψάχνεις να βρεις κάποια λύση στο πρόβλημα σου.Και αυτό άλλωστε είναι και το πρώτο βήμα κάθε φορά.Η αλήθεια είναι οτι παλιότερα ο κόσμος ζούσε εντελώς διαφορετικά.Και φυσικό είναι να είναι κάπως σπάνιες αυτές οι ασθένειες.Τώρα καλοπερνάμε είναι η αλήθεια.

Νομίζω οτι θές λίγο ψήσιμο στο θέμα παρά κάποιο ψυχολόγο.Σίγουρα μια κοπέλα για αρχή, αλλά και να συναναστρέφεσαι με κόσμο.Ναι οκ μπορεί να είναι δύσκολο.Αλλά κοίτα.Ένα τόσο λογικό και ώριμο παιδί να μην μιλάει και να μιλάνε όλοι οι ανεγκέφαλοι.

Δέν ξέρω αν ποτέ είχα κοινωνική φοβία,πάντος δέν είχα ίντερνετ να το μάθω.Ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί.Και συνήθως σκεφτόμουν πάρα πολύ πρίν μιλήσω.Ο χρόνος όπως ξέρεις μας μαθαίνει πολλά πραγματα.Έτσι και εγώ έμαθα για τον σεβασμό όχι ώς προς τους άλλους.Αλλα πρώτα πρός τον εαυτό μας.Μπορείς να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις ότι θές αρκεί να καταλάβεις οτι,είσαι και εσύ εκεί.Και αξίζεις κάποια πράγματα.Καθημερινά μιλάμε με ότι άνθρωπο θές.Με μεθυσμένους,με αυτιστικούς,με ανθρώπους που φτιάχνουν προτάσεις με τους δικούς τους κανόνες.Εσύ γιατί δηλαδή να φοβάσαι; Είμαι σίγουρος οτι μπορείς απλά να το κάνεις και να ξέρεις οτι μερικοί μάλλον θα σε ευχαριστούν γιαυτό.Ακούμε κάθε μέρα τόσους ηλίθιους και να μήν μιλάνε οι έξυπνοι άνθρωποι;

Και πές οτι είπες χαζομάρα.Και οι άλλοι σε παρεξηγούν.Ε και; Δέν θα κάτσει κανείς να ασχοληθεί πάνω απο ένα λεπτό με αυτό.Όπως ουτε και εσύ θα τό κανες αν ήσουν απέναντι.

Όσο αναφορά τα καμακο-βιβλία όπως τα λές...είναι μια χαρά.Έχω διαβάσει μερικά και πραγματικά ενώ περίμενα να βρώ γελοιότητες,έμαθα ένα σωρό πράγματα.Όχι για να ρίχνω γκόμενες αλλά για την επικοινωνία γενικότερα. Απλά όμως όπως δέν μπορεις να μάθεις μπάσκετ δια αλληλογραφίας,έτσι και εδώ πρέπει για κάθε 2 σελίδες να κάνεις 10 μέρες πρακτική.

Shifter, το ψήσιμο που λες το ακούω και από τους φίλους μου. Μου λένε ότι είμαι πολυ οκ σαν άνθρωπος αλλά όταν βλέπουν ότι απλά δεν \"το έχω\" στις συζητήσεις μένουν κάπως άναυδοι, δεν μπορούν να καταλάβουν το γιατί. Για αυτούς είναι κατι το φυσικό να μιλάνε, μου λένε απλά \"Ρε παιδάκι μου, απλά πες τι έχεις στο μυαλό σου\". Ελάχιστοι ήταν αυτοί που μου πρότειναν να με πάρουν μαζί τους μια μέρα να βγούμε έξω να με \"σπρώξουν\" κάπως προς μια συζήτηση.

Είχα κοπέλες μέχρι τώρα στη ζωή μου. Το θέμα ήταν οτι οι πιο πολλές σχέσεις μου δεν ήταν ουσιαστικά δική μου επιλογή. Απλά μου την έπεσαν ή έγινε κάποιο κονέ, πράγματα στα οποία εγώ όχι δεν μπρούσα να πω όχι. Δεν μπορούσα να πω όχι, επειδή χρειαζόμουν μια σχέση για να ξέρω ότι είμαι ικανός να κάνω μια. Έμαθα ωστόσο από τις πολλές απογοητεύσεις αρκετά πράγματα. Ουσιαστικά έμαθα να μαθαίνω απο την απώλεια μου μέσω των απτυχημένων σχέσεων.

Αυτό που χρειάζομαι, είναι έναν φίλο κοινωνικοποιημένο να μου δείξει όσο γίνεται, τι μπορώ να κάνω. Αλλά από τους φίλους μου δεν ξέρω ποιοί θα δεχτούν ή θα κατανοήσουν τι τους ζητάω. Μερικοί από αυτούς φεύγουν στην επαρχία μάλιστα για σπουδές και τότε είναι που θα γίνει πολύ δύσκολο και πρακτικά πλέον να βρω και άλλους σαν αυτούς.

Έχω βρει μια ψυχοθεραπεύτρια, η οποία βρίσκεται και κοντά στο σπίτι μου μάλιστα. Είναι δουλειά όμως του ειδικού να μου δώσει συμβουλές για την καθημερινή μου ζωή και πως να εξασκήσω την κοινωνικότητα μου; Τόσα χρόνια έχω μάθει ότι αυτό είναι δουλειά των φίλων, της οικογένειας μου, του σχολείου. Θα μπορέσει δηλαδή ένας ειδικός να κάνει πιο σωστή δουλειά από έναν φίλο μου και να με κατανοήσει;

Quote:

---

Originally posted by StreetSpiri7

Έχω βρει μια ψυχοθεραπεύτρια, η οποία βρίσκεται και κοντά στο σπίτι μου μάλιστα. Είναι δουλειά όμως του ειδικού να μου δώσει συμβουλές για την καθημερινή μου ζωή και πως να εξασκήσω την κοινωνικότητα μου; Τόσα χρόνια έχω μάθει ότι αυτό είναι δουλειά των φίλων, της οικογένειας μου, του σχολείου. Θα μπορέσει δηλαδή ένας ειδικός να κάνει πιο σωστή δουλειά από έναν φίλο μου και να με κατανοήσει;

---

Αν ειναι καλος ειδικος (γιατι υπαρχουν κ μη καλοι) θα μπορεσει να κανει ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ δουλεια απο τους φιλους σου κ την οικογενεια σου.

Αλοιμονο μου αν για τις κοινωνικες μου δεξιοτητες εμπιστευομουνα τις αποψεις της γιαγιας μου (ευτυχως εχει πεθανει εδω κ χρονια λολ), της ιδιορρυθμης θειας μου, της ενοχικης χαλακι να την πατανε μανας μου, της φιλης που τα εκανα ολα εγω γιατι αυτη ντρεποτανε να ανοιξει το στομα της κλπ

Δέν ξέρω αν είναι αυτή η λύση.Μη νομίζεις οτι και αυτοί τα ξέρουν όλα.Πιστεψέ με σε άλλους τομείς αυτοί μπορεί να έχουν περισσότερα προβλήματα απο εσένα.Θεωρώ οτι αναζητάς βοήθεια όταν αρχίσει η ζωή σου και δέν λειτουργεί σωστά σε θέματα επιβίωσης περισσότερο.Τώρα το οτι έκανες κάποιες σχέσεις αλλα δέν τις διάλεξες,αλλά σε διάλεξαν οκ.Πώς πρέπει να γίνεται?Να τις καμακώνεις και να πέφτουν;Η επιλογή είναι πάντα της κοπέλας έτσι και αλλιώς.

Η ζωή θα σε φέρει εκεί που θές.Όταν αργότερα θα πρέπει να μιλάς με κόσμο,οχι για διασκέδαση αλλά για να ζήσεις.Τώρα αν θές να το ψάξεις μετα χαράς.Δέν υπάρχει άνθρωπος να σου μάθει να μιλάς απο όσο ξέρω.Μόνοι μας το κάνουμε όλοι.Οι δουλεία των φίλων,οικογένειας,σχολείο είναι άλλη απο όσο θυμάμαι.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά από όσο φαντάζεσαι.Βγαίνουμε έξω και λέμε μαλακίες όλοι μας για όλη την ημέρα.Και αυτό είναι όλο.Ίντερνετ έχεις μπορείς κάλίστα να βρείς ένα παιδί με τα ίδια γούστα.Και μιλάτε γιαυτά.Αρχισέ το μεσώ κάμερας τι να σου πώ.Ειλικρινά σόρρυ αν δέν καταλαβαίνω την περίπτωση.Αλλά το πίο σημαντικό πράγμα που έχουμε όλοι μας και πρέπει να το καταλάβουμε καλά αυτό είναι η επικοινωνία.Αλλός άνθρωπος θα μας πληρώσει για ζήσουμε,άλλος άνθρωπος θα είναι ο σύντροφός μας,άλλος άνθρωπος θα ακούσει το πρόβλημα μας και όλα αυτά γίνονται με την επικοινωνία.

Αν και συνήθως οι φίλοι δέν πιάνουν κάτι τέτοια προβλήματα νομίζω έχουν δίκιο.Απλά αφήσου και κάντο.Οτιδήποτε και να με βάλεις να κάνω αμα σκεφτομαι απο πρίν οτι θα αποτύχω, έ χεσε μέσα, θα αποτύχω.Κάνε μια άσκηση.Πάρε το μηχανάκι σου ή ότι άλλο έχεις και πήγαινε σε μια άλλη συνοικία και άρχισε να ρωτάς που είναι μια οδός.Με το ζόρι στην αρχή.Ε πιστεύω στα 10 άτομα θα θες να ρωτήσεις και άλλους.Οτι και να γίνει κανείς δεν σε ξέρει.

<<

Ίσως αυτό είναι που με εμποδίζει να δράσω σωστά, το γεγονός ότι υπεραναλύω τα πάντα, δεν είμαι αρκετά αυθόρμητος και δεν λαμβάνω δράση ποτέ. Αυτό μου το λένε συνεχώς και φίλοι μου όταν συζητάω μαζί τους για διάφορα θέματα, λένε πάντα \"Μα πώς γίνεται να έχεις κατανοήσει σε τόσο βάθος την όλη κατάσταση, να ξέρεις την αιτία, την αφορμή και την κατάληξη της, παρ\'ολα αυτά ωστόσο να μην επεμβαίνεις. Τόση ορθή σκέψη, τόση σαφήνεια, πάνε στράφι τελικά...\". Και έχουν δίκιο. Ακόμα και αυτήν την στιγμή αυτό κάνω. Αλλά είναι πλέον μια διαδικασία αυτοματοποιημένη.>>

αυτό είναι σπάνιο.
όταν θα γνωρίσεις μία κοπέλα, θυμήσου πως θα γοητευτεί από αυτό!




<<που όποτε μπορεί πετάει μια έξυπνη ατάκα και γελάμε ίσως για 1-2 λεπτά.>>

το χιούμορ σου θα είναι εξαιρετικό φαντάζομαι.


μην φύγεις από το φόρουμ.
μας λείπει αυτό που διαθέτεις.

το κοκκίνισμα είναι σκέτη γλύκα πάντως όταν πλησιάζεις μια γυναίκα.

Σε ευχαριστώ arktos για τα καλά σου λόγια. Το θέμα είναι ότι έχω ακούσει αρκετά από αυτά με την πάροδο του χρόνου από καθηγητές, συγγενείς και φίλους, που πλέον οι φράσεις του στύλ \"Απίστευτο μυαλό!\", \"Έχει μέλλον!\", \"Κάτι ξέρει αυτός και μας το κρύβει...\" και λοιπά, ακούγονται πλέον πολύ ειρωνικές στα αυτία μου, γνωρίζοντας ο ίδιος την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Καλό είναι βέβαια πότε-πότε να εισπράττει κάποιος την επιβεβαίωση των άλλων, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι να αναγνωρίζει και ο ίδιος στον εαυτό του το πότε έπραξε ορθά.

Lucifer, και εγώ αυτό φοβάμαι για τον οποιονδήποτε ειδικό συναντήσω, ότι δηλαδή ίσως δεν ταιριάξω μαζί του, ίσως χάσω τον χρόνο μου και τα χρήματα μου, ίσως τελικά δεν με καταλάβει κανείς και βρεθώ σε αδιέξοδο. Ίσως όμως και η αντιμετώπιση του προβλήματος μου να είναι πιο απλή και καθημερινής φύσεως. Όσο για την οικογένεια και τους φίλους, σκεφτόμενος και την δική μου οικογένεια και φίλους, έχω όντως άτομα που δεν λειτούργησαν ως τα καλύτερα πρότυπα. Αλλά σε μερικούς αναγνωρίζω την δύναμη που έδειξαν σε δύσκολες καταστάσεις και στο ότι έφτιαξαν χαρακτήρα σε πολύ δύσκολους καιρούς. Σε αυτούς όμως είναι που φοβάμαι να στραφώ για συμβουλές, μήπως τους θυμήσω άσχημες εποχές που δεν θέλουν να θυμούνται...

Όπως και να έχει πρέπει να περάσω στην πράξη επιτέλους σοβαρά πλέον και όχι όποτε μου σφυρίξει. Σκέφτομαι να ξεκινίσω να ζητάω οδηγίες από περαστικούς, να τους ρωτάω τι ώρα είναι, και άλλες απλές ερωτήσεις. Αν τα καταφέρω σε αυτό με ευχέρεια, στην συνέχεια θα προχωρήσω σε διαλόγους με υπαλλήλους σε μαγαζιά, σε ένα εμπορικό κέντρο ίσως. Όπως και να έχει είμαι έτοιμος να χαρώ οποιαδήποτε πρόοδο και να την απολάυσω όσο γίνεται.

Οι αγώνες δρόμου δεν είναι για όλους τους ανθρώπους.Για μένα,πχ,που δεν ήθελα να γίνω πρωταθλήτρια,έφυγα από την ομάδα όταν άρχισε το πρεσάρισμα για τη νίκη σώνει και καλά(στην εφηβεία μου).Άλλοι έμειναν,γιατί τους άρεσε αυτή η συνεχής αδρεναλίνη,το ξύπνημα καθημερινά στις 5.30 το πρωί,το τρέξιμο και η ανταγωνιστικότητα για το μετάλλιο,το χειροκρότημα και η αποδοχή της κερκίδας υπερσκέλιζαν το ασταμάτητο τρεχαλητό γύρω από το χρονόμετρο.Εγώ δεν ήμουν από τα παιδιά αυτά,μου άρεσε απλά να βρίσκομαι με τους άλλους σε μία ομάδα,αλλά δεν είχα καμία πρεμούρα να τους κάνω περήφανους με κανένα μετάλλιο.Κι ας ήμουν καλή και με δυνατότητες.

Το παραπάνω παράδειγμα στο έφερα,γιατί κι εσύ περιγράφεις έναν δικό σου ατομικό προσωπικό αγώνα,να ανταποκριθείς σε όσα πιστεύεις για σένα.Εσύ σε βασανίζεις φίλε.Γιατί λες να το κάνεις αυτό;Τι θα πάθεις αν δεν παίζεις στο κέντρο λες;

Αν αποδέχεσαι τον εαυτό σου μόνο με όρους,τότε χάνεις τη χαρά,τα πρέπει γίνονται τόσο πιεστικά και γεννάνε τόσο άγχος που η νίκη μπορεί να ονομαστεί πύρρειος,άνετα.Οι στοχοθεσίες δεν είναι κακές,αρκεί να αφήνεις περιθώρια για ανάσα.Εμένα γιατί μου φαίνεται σα να λαχανιάζεις;

ΠΡΕΠΕΙ να κοινωνικοποιηθώ.ΠΡΕΠΕΙ να είμαι τολμηρός στις επαφές μου με τους άλλους.ΠΡΕΠΕΙ να είμαι αντάξιος των όσων-βαθιά μέσα μου-πιστεύω ότι αξίζω γι αυτά.Ωραία.Και επειδή έχεις δυνατότητες,αυτές πρέπει να τις εκμεταλλευτείς σώνει και καλά ε;Πιέζοντας ασταμάτητα τον εαυτό σου να αλλάξει,με τη δαμόκλεια σπάθη της ανάγκης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου.Γιατί αλλιώς θα είσαι στάσιμος.Καλή η παγίδα.Παραδείγματα μοναχικών πετυχημένων ανθρώπων δε γνωρίζεις;Που αποδέχτηκαν πως δεν είναι ρε φίλε στη φύση τους να είναι η ψυχή του πάρτυ,αλλά η ήρεμη δύναμη,η εφησυχαστική συνοδεία όλων των αδιάκοπων συζητήσεων.Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι σε τούτο τον πλανήτη.Άνθρωποι που αγαπάνε τη σιγαλιά,άνθρωποι που τη μισούνε,άνθρωποι που προτιμούν τη νύχτα από τη μέρα,άνθρωποι που ηγούνται και αυτοί που θέλουν απλά να πάνε με το ρεύμα,ατέλειωτοι συνδυασμοί.Μοναδικοί συνδυασμοί.Ο δικός σου ποιος είναι;Kάλλιστα αυτό που αρνείσαι θα μπορούσε να είναι ο δικός σου συνδυασμός,που αν τον αποδεχόσουν,δίχως να τον μάχεσαι,θα γινόταν και γοητευτικότατος για τους γύρω σου.Ξεχωρίζεις από το συρμό,εμ τι.:P

Αυτό που προσπαθώ να σου επισημάνω,δίχως να είμαι σίγουρη πώς ακριβώς θα το κάνω,λολ,είναι πως εκτός από το να γίνεις κάπως υπάρχει και ένας άλλος δρόμος,εναλλακτικός.Η αυτοαποδοχή και η άρνηση ένταξης στα μέτρα των άλλων.Συγκρίνεις συνέχεια τον εαυτό σου και του επιτάσσεις να γίνει κάτι,που μπορεί να μην το \"έχεις\"όπως έκανε και στους φίλους σου τρομερή εντύπωση(γιατί αλήθεια τους έκανε τόση εντύπωση;).Αντί να τρέχεις πίσω από το άρμα των προσδοκιών σου από εσένα,θα μπορούσες να πάψεις να σε βασανίζεις με επιταγές και καθήκοντα απέναντι στις δυνατότητές σου και ν\'αρχίζεις να χαίρεσαι αυτά που είσαι.ΔΕΝ τα χαίρεσαι.Έχεις έναν υπέροχο γραπτό λόγο.Όοοοχι,δεν τον απολαμβάνεις,γιατί θες να γίνεις μάστορας και στον προφορικό.Εσύ είσαι η απειλητική φιγούρα στη ζωή σου,όχι οι άλλοι με την αδέκαστη κρίση τους.Ο ικανότερος αδέκαστος κριτής σου είσαι εσύ.Εσύ θα σε τιμωρήσεις,όχι οι άλλοι.

Επέτρεψε στον εαυτό σου να μην είναι δέσμιος των όσων προσδοκάς από αυτόν.Επέτρεψέ του να κάνει λάθη,που είναι μέρος της διδακτικής διαδικασίας.Επέτρεψε στον εαυτό σου να αγαπάς αυτό που είσαι,με τα κουσούρια του.Τότε θα προχωρήσεις στη χαλαρότητα.Όσο σε βάζεις σε τρυπάκια σύγκρισης αυτοματαιώνεσαι.Και το σημαντικότερο,χάνεις τις στιγμές ρε συ.Για να διασκεδάσεις πρέπει να...Τίποτε δεν πρέπει.Και αναψοκοκκινισμένος και ιδρωμένος και οτιδήποτε,να σε αγαπάς.Μην τον χτυπάς τον εαυτό σου,αγκάλιασέ τον όπως είναι.