katathlipsh? meiwmenh autoektimhsh? ti???

Καλησπέρα... είμαι νέο μέλος... είναι βράδυ και μετά από μία συζήτηση νιώθω πολύ χάλια,.... δεν ήξερα σε ποιόν να μιλήσω... και είπα να τα πω εδώ. Νομίζω ότι είμαι συνεχώς μέσα σε μία κατάθλιψη που μερικές φορές βγαίνει και άλλες απλά καλύπτεται από τα γεγονότα. Ένα απλό πράγμα είναι ικανό να με ρίξει και να με κάνει να νιώθω ασήμαντη, άχρηστη, και άλλα τέτοια "α". Είμαι τελειομανής και όταν με πιάνει κατάθλιψη ή αυτό τέλος πάντων που με πιάνει αδυνατώ να κάνω το οτιδήποτε. Για παράδειγμα μόλις τελείωσα την εξεταστική και δεν μπορώ να τελειώσω με τίποτα μια εργασία που χρωστάω. Από σχέσεις? Δεν το συζητάω. Απλά δεν είναι για μένα. Δεν ξέρω τι γίνεται και πάντοτε αυτός που μου αρέσει με κάνει να πονάω όσο δεν παίρνει. Το καλοκαίρι που πέρασε ήταν το αποκορύφωμα της κακής μου διάθεσης. Δεν είχε ξαναγίνει ποτέ αυτό σε εμένα. Έκλαιγα συνέχεια κάθε βράδυ επι 2 εβδομάδες περίπου. Την ημέρα απλά υπήρχα. Ούτε να φτιάξω τα μαλλιά μου, ούτε να βγω έξω, ούτε να ψωνίσω κάτι για να χαρώ(δεν μου ανέβαζε ούτε αυτό τη διάθεση ούτε στο ελάχιστο) ένιωθα ότι κάθε μέρα που περνούσε, απλά ήταν μια μέρα επιπρόσθετη στη ζωή μου και τίποτα άλλο. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να πέφτω πάλι ... πάλι δεν θα έχω τίποτα να κάνω ( που να με απασχολεί καθημερινά όπως η σχολή και πιεστικά) ώστε να μην σκέφτομαι. Σκέφτομαι πάρα πολύ. Γιατί ζω, ποιά είμαι, γιατί υπάρχουμε, γιατί ΜΙΑ φορά στη ζωή μου δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει και να κάνω κι εγώ όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι μία σχέση της προκοπής. Αυτή τη στιγμή που γράφω, νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Σαν να μην πειράζει και να υπάρχω και να μην υπάρχω... σαν να είμαι ένα τίποτα. Σε αυτό με επηρέασε πάρα πολύ λογικά το ότι φέτος πήγα πιο χάλια από κάθε χρονιά στη σχολή. Δεν είμαι εγώ έτσι. Ό,τι αρχίζω, απλά ΠΡΕΠΕΙ κατά τα θέλω μου να το κάνω στην ώρα του. Να καταλάβω φυσικά το κάθε μάθημα και να το περάσω με τη μία ΦΥΣΙΚΑ. Φέτος πήγα πολύ χάλια. Ειδικά το πρώτο εξέμηνο με είχε πιάσει μια στεναχώρια που δεν περιγράφεται. Είχα λιώσει στις ασκήσεις και απλά δεν έβγαιναν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και επίσης δεν μπορούσα να πιστέψω ότι άλλα παιδιά τις έβγαζαν και εγώ όχι. Για να μην τα πολυλογώ... αυτή τη στιγμή είμαι κάπως... πριν αρχίσω να γράφω εδώ, ήμουν έτοιμη να πάρω τους δρόμους και να μην ξέρω που θα πάω. Απλά οι τοίχοι με πιέζουν. Είχα μία συζήτηση πριν λίγο με ένα αγόρι. Υποτίθεται ότι κάτι έπαιζε και καταλήξαμε να είμαστε σε χάλια κατάσταση. Κανένας ποτέ δεν παραδέχτηκε τίποτα. Ούτε εκείνος ούτε εγώ. Και νομίζω ότι πολλές φορές έδειξα κάτι. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός άλλαξε. Οι συζητήσεις μας πάντα στον αέρα και για άσχετα θέματα...αλλάαα παρόλα αυτά ξενυχτούσαμε μιλώντας. Και ιδού η κατάληξη. Γιατί να μου συμβαίνουν όλα αυτά? Απλά γιατί... γιατί σε εμένα.

Ακριβώς για τον λόγο που είπες....γιατί νιώθεις πως δεν αξίζει να υπάρχεις, γιατί δίνεις πολύ μεγαλύτερη αξία στους άλλους, γιατί νομίζεις οτι οι άλλοι θα σου δώσουν χαρά. Την χαρά θα την πάρεις μόνη σου, αξία στη ζωή σου θα δώσεις μόνη σου.

Πρέπει οπωσδήποτε να πας σε ενα ψυχολόγο... Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ!

\"Γιατί σε μένα;\"
Δεν υπάρχει κανένα προκαθορισμένο σχέδιο στο γιατί ένας άνθρωπος θα συναντήσει στη ζωή του κάποια προβλήματα ή θα ζήσει κάποιες επώδυνες εμπειρίες.Δεν υπάρχει κανείς που να επιλέγει,κανένα μοντέλο που ακολουθείται.Τυχαιότητα.Οπ ότε η απάντηση πάει κάπως \"Γιατί έτσι\":P

Είναι ανθρώπινο να αναρωτιόμαστε.Αλλά απάντηση δεν υπάρχει ουσιαστικά,η ερώτηση είναι ρητορική.Καιρό την έκανα και σε μένα.Μετά την τροποποίησα ως εξής:\"αφού σε μένα,τότε εγώ τι κάνω;\"
Έτσι αποφεύγεις τη ματαιότητα των αναπάντητων ερωτημάτων και περνάς και στον εαυτό σου το μήνυμα πως κάτι περνάει και από το δικό του το χεράκι.
Μη βιάζεσαι,μην απογοητεύεσαι,να επιμείνεις.Σκέψου με τρόπο που θα εξυπηρετεί το στόχο σου,να ξεπεράσεις όσα τώρα βιώνεις και σου φαίνονται απροσπέλαστα.:)

frei πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να επιβεβαιωθεί, ... και από εμένα, και από τους άλλους... συνεχώς με συγκρίνω με όλους και με κρίνω... νιώθω μερικές φορές μέσα μου να υπάρχει μία μεγάλη δύναμη και λέω \"είμαι εγώ και μπορώ να καταφέρω ό,τι βάλω στο μυαλό μου\". Είναι όμως και στιγμές που πραγματικά περιμένω να μου πει ο άλλος ότι αξίζω.. και αυτό συμβαίνει τις πιο πολλές φορές... και τότε είναι που νιώθω αδύναμη να σταθώ στα πόδια μου και επηρεάζομαι από τα πάντα... απλά βρίσκω ένα τεράστιο βουνό μπροστά μου.
RainAndWind έχω βαρεθεί ακόμα και να απογοητεύομαι. Πριν από λίγα χρόνια άρχισα να βλέπω τι πραγματικά είναι η ζωή και για να σου πω την αλήθεια φοβήθηκα. Πολλά εμπόδια, πολλές προδωσίες από ανθρώπους που πίστευες ότι σ\' αγαπάνε και σε θέλουν δίπλα τους, πολλές κοροϊδίες, πολλή κακία, πολλή ζήλεια, πολύς ανταγωνισμός. Και ενώ θέλεις να βοηθήσεις από καλοσύνη, ο άλλος απλά σε βλέπει σαν όργανο και σε χρησιμοποιεί μόνο για να πετύχει αυτό που θέλει. Κυράστηκα να πέφτω σε τέτοιους ανθρώπους, με πάνε πίσω, δεν μου αξίζουν, με ρίχνουν ακόμα και ψυχολογικά. Γιατί όλες μου οι φίλες βρίσκουν αγόρια που ταιριάζουν μ\' αυτές και εγώ πέφτω όλο ή σε ανώριμους ή σε δεν ξέρω τι. Έπεσα πάλι στο \"γιατί. Δεν είναι εύκολο να το αποφύγω. Συνεχώς συγκρίνω καταστάσεις και βλέπω ότι πάντα εγώ δίνω ταπάντα και οι άλλοι πάντα είναι οι \"cool\". Οι άλλοι γιατί είναι επιφανεικοί και περνάνε καλά? Εγώ γιατί να θέλω μία φυσιολογική σχέση? Και αν είναι σωστό αυτό που ζητάω, γιατί δεν βρίσκω ένα παιδί να μπορώ να συνενοηθώ και να μην είναι η μύτη του μέχρι το ταβάνι? ΝΑΙ, αναφέρομαι στα αγόρια. Κουράστηκα...

προσωπικα, δεν πιστευω οτι οι λαθος σχεσεις, οι λαθος επιλογες, η προβληματικη εξελιξη της ζωης μας , οφειλονται σε τυχη, ωστε, ακομα κι αν παραβλεψουμε οτι μια ατυχια μπορει να συμβει σε οποιονδηποτε χωρις διακριση, να μπορουμε να πουμε \"γιατι σε μενα?\"

ατυχια ειναι ενα δυστυχημα για το οποιο δεν ευθυνομαστε, κακοι γονεις που δεν διαλεξαμε, το να γεννηθουμε σε μια φυλη της αφρικης που δεν μπορει να βρει ουτε ποσιμο νερο....αυτα ειναι ατυχιες...
οι σχεσεις που κανουμε και οι ανθρωποι που συνανταμε και επιτρεπουμε να εμπλακουν μαζι μας, δεν ειναι ατυχιες, ειναι επιλογες....
κι επειδη βλεπω οτι ο προβληματισμος σου καταληγει σε αυτο ακριβως, σε αποτυχημενες ερωτικες σχεσεις δηλαδη, θεωρω οτι πρεπει να δεις τι δεν κανεις κι εσυ καλα και εχεις παντα ανεπιθυμητη καταληξη....

αν θες να το συζητησουμε, πολυ ευχαριστως. πες μας λεπτομερειες απο το τελευταιο περιστατικο που σε εριξε τοσο, να δουμε πως και γιατι εγινε και ποσο\"τυχαιο\" ηταν...

Remedy είναι πολλά. Αλλά μέσα σε αυτά είναι και το μεγάλο κενό που νιώθω μέσα μου, αφού δεν μπορώ να έχω κάτι που πολλοί άνθρωποι έχουν και χαίρονται. Έναν άνθρωπο που να τους καταλαβαίνει, να τον καταλαβαίνω, να νιώθω μια σιγουριά μαζί του και να ΘΕΛΩ συνεχώς να είμαι μαζί του. Δεν μπορώ να καταλάβω τι δεν έχω εγώ και δεν μπορώ να βρω έναν τέτοιον άνθρωπο. Και ούτε πιστεύω ότι ζητάω πολλά. Απλά να με νοιάζεται και να μην με κοροϊδεύει. Να είναι σίγουρος γι\' αυτά που νιώθει για μένα και όχι στην αρχή να μου το παίζει ότι ενδιαφέρεται και μετά να τον βλέπω να απομακρύνεται. Φέτος γνώρισα δύο αγόρια - μάλλον όχι γνώρισα, τον έναν τον γνώρισα ... με τον άλλον ήμαστν φίλοι- και με τους δύο έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Δεν ξέρω αν τους είχα ερωτευτεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν ήμουν δίπλα τους η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και γρήγορα. Και οι δύο - σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα μέσα στην χρονιά...εννοώντας ότι δεν συνέπεσαν τα δύο αυτά αγόρια στο να ξυπνήσουν την ίδια στιγμή δικά μου ωραία συναισθήματα... - είναι σίγουρο ότι με έκαναν να τους προσέξω και αυτά ξεκίνησαν το όλο παιχνίδι. Αυτοί ξεκίνησαν να με φλερτάροουν, αυτοί να μου μιλάνε συνέχεια, κλπ... Εγώ απλά στην αρχή και στς δύο παιδιά ήμουν στον κόσμο μου και δεν καταλάβαινα τι παιζόταν... δεν ένιωθα και κάτι. Με τον καιρό και ο ένας και ο άλλος με έκαναν αν όχι να τους ερωτευτώ, να τους σκέφτομαι κάθε μέρα. Μετά αφού κόλλησα εγώ, άρχισαν να απομακρύνονται όταν έβλεπαν ότι άρχισα να ανταποκρίνομαι. Σαν να ήταν τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Σαν να μην ήταν αυτοί που το ξεκίνησαν, σαν να ήταν όλο παιχνίδι της δικής μου φαντασίας. Με το παιδί που γνωριζόμασταν και πιο πριν, τώρα πια είμαστε και πάλι καλοί φίλοι και μα έχει φύγει και των δύο. Μια χαρά τώρα πια εφόσον βέβαια εγώ πληγώθηκα υπερβολικά όταν έβλεπα περίεργη αντίδραση ξαφνικά από την πλευρά του ενώ εκείνος το είχε ξεκινήσει. Με το παιδί που γνωρίστηκα φέτος για πρώτη φορά, ένιωσα κάτι πολύ καινούργιο. Με έκανε να νιώθω πρώτη φορά στη ζωή μου υπερβολικά άνετα όταν ήμουν μαζί του, έχει υπερβολικό χιούμορ, και είναι ή τουλάχιστον νόμιζα ότι ήταν καλό παιδί... και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Όταν πρωτογνωριστήκαμε, ήταν στο σπίτι του. Είχα πάει με ένα άλλο παιδι που τον γνώριζε, να μας βοηθίσει σε μία άσκηση. Εκεί το παιδί αυτό, ο κοινός μας γνωστός πέταξε την πρώτη σπόντα για εμάς. Εμείς απλά χαμογελάσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε. Περνούσαν οι μέρες και δεν πολυμιλούσαμε αλλά τον έβλεπα συχνά στο σπίτι του φίλου μου. Του ζήτησα το msn του, και με έκανε add αμέσως. Την πρώτη φορά που με βλέπει μέσα, άρχισε να μου μιλάει πρώτος. Αυτή ήταν η αρχή. Από εκεί και πέρα και για πολλέέέές μέρες ακόμα μιλούσαμε κάθε μέρα στο msn, όλη μέρα, ξενυχτούσαμε μιλώντας, και ΑΥΤΟΣ πετούσε διάφορα υπονοούμενα. Εγώ είπαμε, ήταν η αρχή ακόμα. Θυμάμαι είχε εθιστεί τόσο πολύ στην ομιλία μας, που μία φορά μπήκα στο msn χωρίς να του μιλήσω και μου λέει.. \"έτσι, ε? μπαίνεις και δεν μιλάς.\" Δεν θεωρούσα και τόσο σημαντικό τότε να μιλάμε συνέχεια. Από κάποια στιγμή και μετά όμως, άρχισα να εθίζομαι εγώ. Άρχισα να του στέλνω πιο συχνά μόνη μου, ώσπου κατέληξα να μιλάω συνέχεια εγώ πρώτη, και αυτός να αργεί να απαντήσει, όταν διάβαζε μου έλεγε σόρι έχω διαβασμα( πράγματα που δεν γίνονταν όσο ήμασταν στην αρχή... όταν διάβαζε ποτέ δεν μου το έλγε για να μην διαακόψουμε τη συζήτηση). Εγώ μέσα μου άρχισα να καταλαβαίνω ότι εόχα αρχίσει να νιώθω. Του ζητούσα να πάμε βόλτα, και πηγαίναμε. Είχε πολλές ευκαιρίες να κάνει κάτι αλλά έπαιζε συνεχώς τον άνετο - σαν να ήταν μία φυσιολογική βόλτα με ένα φίλο του.. Κάποια στιγμή, είχε ένα πρόβλημα υγείας, και έλειψε και από το msn και από τη σχολή. Νόμιζα ότι με διέγραψε τελείως. Απλά δεν ήθελα να ακούω γι\' αυτον. Όταν ξαναεμφανίστηκε, μου είπε τι πέρασε. Και βρήκα ευκαιρία να του πω τι είχα παρατηρήσει στην συμπεριφορά του. Πριν αρρωστήσει είχε απομακρυνθεί, και μετά από αυτή όταν με κοιτούσε κοκκίνιζε και δεν με χαιρετούσε. Το ίδιο και εγώ. Του το λέω λοιπόν κάπως ετσι: ότι είχε χαθεί, άλλαξε συμπεριφορά ξαφνικά και ότι αυτός ηταν που άρχισε τη φιλία μας. Αυτός το ήθελε όλο αυτό και μετά αυτός έκανε πίσω. Του είπα επίσης ότι όταν με βλέπει δεν μου μιλάει. Τον ρώτησα τι έτρεχε. Μου είπε ότι τον τελευταίο καιρό είχε χαθεί από όλους εξαιτίας αυτού που πέρασε αλλά του είπα ότι αυτό το ξεκίνησε πιο πριν. Σε αυτό να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι τι μου είπε. Στο γιατί δεν μου μιλάει, μου απάντησε σε στυλ πλάκας ότι δεν βλέπει και καλά μερικές φορές και να μην τον παρεξηγώ. Γιατί κοκκίνιζε όταν με έβλεπε? Προφανώς δεν ήταν χαζός και ένιωθε το όλο κλίμα που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, από τότε που του τα είπα αυτά, άρχισε να μου μιλάει πάλι πιο πολύ από πριν, αλλά όχι όπως στην αρχή αρχή. Αισθανόμουν ταυτόχρονα άσχημα γιατί δεν ήξερα πλέον αν το κάνει επειδή το θέλει ή επειδή είχα πειραχτεί. Μια μέρα, με βλέπει δίπλα σε ένα φίλο του, τον οποίο παίνεψα σε αυτόν. Κάτι σαν: δεν μου είχες πει αυτό για το φίλο σου. Τότε γυρνάει και με κοιτάζει με ένα βλέμμα, σαν να τα είχαμε και να τον είχα κερατσει. Μέσα μου ένιωθα τόσο μπερδεμένη και τόσο χάλια ( όχι με τον εαυτό μου - με αυτόν) μου έδειχνε ότι δεν ήξερε πραγματικά τι ήθελε. Δεν ήξερα πως να φερθώ. Να κοιτάξω μπροστά? Να το παλέψω? Θέλει? Δεν θέλει? Ξαφνικά ένιωθα ότι είχα μπει στη θέση που ένα αγόρι πρέπει να έχει. Να προσπαθώ να τον καταλάβω για να τον διεκδικήσω. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από κάποιο καιρό απλά δεν άντεχαα καθόλου όλη την κατάσταση.. να κρυβόμαστε από την αλήθεια και να μιλάμε όλο για άσχετα πράγματα. Απλά δεν ήθελα να έχουμε τέτοια επαφή. Έτσι εξαφανίστηκα για πολύ καιρό. Όταν γύρισα, μου μίλησε και πάλι στον αέρα, με αερολογίες, δίχως νόημα και τελείως διαφορετικά από την αρχή αρχή(όπουθ συνέχεια πετούσε κάποιο υπονοούμενο). Από απογοήτευση και μόνο της στεναχώριας που έριξα όσο καιρό προσπαθούσα να \"αποτοξινωθώ από αυτόν\" δεν είχα όρεξη να μιλήσω ξανά μαζί του όπως παλιά αμ και πιστεύς ότι αυτό δενθα γινόταν και του το έκοψα κατά κάαποιο τρόπο. Δεν ξέρω αν έκανα καλά, ξέρω μόνο ένα πράγμα. Ότι με έκανε ΑΥΤΟΣ να τον σκεφτομαι συνέχεια, ακόμα και τώρα και ΜΙΑ μόνο φορά δεν μπόρεσε να φερθεί σαν άντρας και να μου μιλήσει. Ή να μου πει γιατί όλο αυτό. Γιατί εγώ τόσο καιρό ξαφνικά να σκέφτομαι συνέχεια ένα άτομο που στην αρχή με διεκδικούσε και μετά κρυβόταν λες και κάτι είχε βρει σε εμένα. Με απογοήτευσε όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Αισθάνομαι πολλά ακόμα γι\' αυτόν και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φτάσαμε εδώ. Δηλαδή τι ήθελε? Να του πω εγώ μου αρέσεις? Και πότε? όταν με έκανε να νιώθω, ένιωθα ότι είχε χαθεί. Σαν να ήταν παλιά κάτι δικό μου και μετά σαν κάτι άπιαστο, σαν αέρας. Αν καταλάβατε τι έγινε και καταλήξαμε έτσι... με έχει ρίξει τόσο πολύ όλο αυτό που δεν λέγεται. Τώρα θα φύγω για καλοκαίρι και δεν μπορώ να φανταστώ να είμαι μακριά του. Εν τω μεταξύ αυτός μπορεί να έχει φύγει ήδη και να μην μου το είπε καν. Ούτε ένα γεια. Και πιο πριν λίγο που δεν το διαλαλούσαν όλοι ότι τα ειχαμε.Δεν το αντέχω όλο αυτό. Κουράστηκα να αγαπάω και να μην καταλήγει πουθενά. Αν είχα τη δυνατότητα να κάνω τον εαυτό μου να μην νιώθει, θα ήμουν καλύτερα. Αλλά δυστυχώς δεν το ορίζω και σαν να μην έφτανε όλο αυτο, με επηρεάζει φοβερά το γεγονός ότι άλλο ένα καλοκαίρι θα είμαι μόνη μου, εγω, που είχα πει ότι δεν θα ξαναγαπισω, και που μεσα σε μία χρονιά δύο άνθρωποι άρχισαν και θέλησαν οι ίδιοι να \"διακόψουν\" τα συναισθήματά μου.