Stigmatized

Εχει κοψει κανενας τα φαρμακα και αν ναι μπορεσε να σταθει στα ποδια του κουβαλωντας το στιγμα και εχοντας τη δυναμη να μη ξανακυλισει στα φαρμακα λογω της αδυναμιας του(που πηγαζει απτο στιγμα). Εμενα με ειχαν παρει χαμπαρι φιλοι,γειτονια,συγγενεις και ειλικρινα ουτε καν θελω να βγω στη θεσσαλονικη. Κατα τα αλλα ειμαι ενα ηρεμο ευγενικο παιδακι π οδηγει λιγο,μαγειρευει και τα πηγαινει καλα στη σχολη του αν κ δν διαβαζει λογω του στιγματος κ της απεριοριστης δυσλειτουργιας που το προκαλει(κοινωνικος ρατσισμος, φοβος που πηγαζει απτην αντιδραση των αλλων κλπ.)Αν εχει κανεις παρομοιες εμπειριες η και τροπους λυσεις ας μου πει

Εχω αρχισει και πιστευω πως πραγματικα αν ενας ηταν εστω για μια μερα τρελος εν ετει 2007 και αν ηταν τρελος το 100μ.Χ. δεν εχει καμια διαφορα. Στην αρχη ηταν ο κοινωνικος ρατσισμος και ο δια βιου εγκλεισμος στα ψυχιατρεια η σε απομωνομενες περιοχες οπως στο ΑΣκληπειο(αθηνα, οι αρχαιοι ελληνες εκει τους εβαζαν) και τωρα ειμαστε με τα φαρμακα που σε αφηνουν ανυμπορο ακομα και στο σεξ κ ανυμπορο να βγεις εξω λογω της κουραση η και ακομα επειδη οι αλλοι παρατηρον οτι τρεμεις η οτι σου τρεχουν τα σαλια.Παλια του απομωνοναν και τους επαιρναν τα περιουσιακα τους ξερω γω και τωρα με τα φαρμακα τους αχρηστευουν(μας αχρηστευον ετσι). Τι κανει κανεις οταν τιτλοφοριθει τρελος σε ολο τον περιγυρο του? Αυτα τα πραγματα μαθαινονται . Η γειτονια γνωριζεται, ατομα γνωριζονται μεσω φεισμπουκ, ολοι εχουν καποιους κοινους γνωστους αν ειναι δυνατον η θεσσαλονικη 2-3 μερη εχει.Πιστευω οτι στην τελικη κανενας που εχει τιτλοφορηθει/διαγνωστει τρελος δεν μπορει να δουλεψει η να ευπορισει για αυτο το λογο και οχι λογω τρελας η αδυναμιας συγχρονισμου κινησεων(αυτο ειναι καθαρα απτα φαρμακα).

εγω ειμαι απο τουσ τυχερουσ που οι φιλοι μου το ξερουν εγω τουσ το ειπα αν και το ειχαν καταλαβει αλλα δεν αλλαξαν συμπεριφορα οσο για τον περιγυρο μου κατι καταλαβαν οτι δεν παει καλα μαζι μου αλλα δεν τουσ επιβεβαιωσα τιποτα κι ουτε αυτοι μου ειπαν τιποτα οποτε τωρα που ειμαι καλυτερα απλα δεν ασχολουμαι με το τι μπορει να σκεφτονται εσυ μπορει να νομιζεισ οτι σε εχουν καταλαβει ολοι αλλα μπορει να μην ειναι ετσι καποτε ειχα γνωρισει μια κοπελα και κουνουσα λιγο τα χερια απο τα φαρμακα ενω μιλουσαμε οχι πολυ εντονα αλλα φαινοταν και με ρωταει γιατι τα κουνασ τισ λεω οταν μιλαω με βοηθαει να κουναω τα χερια σαν να βοηθαω τη σκεψη μου κατι τετοια σταματησε εκει η συζητηση αλλα την επομενη φορα που την ειδα δεν ειχε αλλαξει η συμπεριφορα τησ οποτε μαλλον τα μπαλωσα θελω να σου πω οτι δεν μπορεισ να ξερεισ τι μπορει να σκεφτεται ο καθενασ αρκει να μη το επιβεβαιωσησ ποτε

και στη τελικη καθε μερα χωρισ να το καταλαβαινεισ δινεισ εξετασεισ για το ποσο λογικοσ εισαι αν εισαι καλα και απο ψυχωση και απο φαρμακα σε λιγο καιρο κανα χρονο δε θα το θυμαται κανεισ η δε θα φαινεται στη συμπεριφορα του το σημαντικοτερο

πιστευω πωσ σχεδον ολο το θεμα ειναι ο πολυ κοντινοσ περιγυροσ... ο πρωιν μου με την παρεα του με θεωρουσαν προβληματικη..ωσπου χωρισαμε.. ο αντρασ μου δεν με ειδε ποτε σαν αρρωστη μα σαν πιο υπερευαισθητη και ιδιαιτερη... ετσι επαψα να νιωθω και να ειμαι αρρωστη... εγινα ιδιαιτερη και υπερευαισθητη...

παιζει μεγαλο ρολο το πωσ σε βλεπουν αυτοι που αγαπασ..

εγω τους γραφω στο @@ μου..
μια φορα δε με θελουν δεκα δεν τους θελω εγω.

να ναι καλα τα φαρμακα και μπορω να στεκομαι στα ποδια μου..

Quote:

---

Originally posted by maus
εγω τους γραφω στο @@ μου..
μια φορα δε με θελουν δεκα δεν τους θελω εγω.

να ναι καλα τα φαρμακα και μπορω να στεκομαι στα ποδια μου..

---

απλα πρεπει να εξικιωθουμε με το γεγονος οτι θα παιρνουμε φαρμακα για παντα...

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο στιγματισμός είναι μέσα μας, μάλλον το πόσο μας επηρεάζει. Στην αρχή που είχε σκάσει το πρόβλημα μου στην οικογένεια, όλοι με αντιμετώπιζαν κάπως.. Δειλή, αγχώδης υπερβολικά και το καλύτερο? Ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα και γι\' αυτό δημιούργησα το ψυχολογικό μου. Όλα αυτά με τρέλαιναν, μου την έδινε ο τρόπος που με κοιτούσαν όλοι, ειδικά όταν άρχισα και έπαιρνα βάρος. Βέβαια, όλα αυτά συνεχίζουν. Δε με ενοχλούν όμως όσο παλιότερα. Με όλο αυτό το ταξίδι που ονομάζεται \"ψυχοθεραπεία\", έχω αρχίσει σιγά σιγά και αποβάλλω τα όποια ταμπού μου είχαν \"εμφυτεύσει\" με πλύση εγκεφάλου περί του ανύπαρκτου των ψυχολογικών προβλημάτων. Παραδέχομαι ανοιχτά πλέον ότι πάσχω από κατάθλιψη ,πιο πολύ για μένα, και αν είναι μπροστά οι δικοί μου και προσπαθούν να υποβιβάσουν το όλο θέμα, ξεκινώ και απαριθμώ τις αιτίες, στις οποίες εμπλέκονται άμεσα οι δικοί μου.. Εκεί να δεις γλέντια!! Έχει βοηθήσει βέβαια πολύ και το γεγονός ότι έχω κάνει αρκετά άτομα της οικογένειας πέρα και προχωρώ ολοταχώς! Κρατάω μόνο αυτούς που μου στέκονται, και που με αντιμετωπίζουν σαν τη \"Χριστίνα\", την οποία ψάχνω συνεχώς και θέλω να τη γνωρίσω. Ίσως είμαι καλά σήμερα και τα βλέπω έτσι, αλλά προσπαθώ και τις ημέρες που δεν είμαι καλά να μη στιγματίζω τον εαυτό μου. Είμαι άρρωστη, so what?