Γειά σε όλους. Γράφω για πρώτη φορά στο φόρουμ. Είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένη αυτή τη στιγμή. Αν και έχω αναλύσει γνωσιακά αρκετά καλά το πρόβλημά μου (ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή φυσικά) και έχω κάνει σημαντικά βήματα προόδου, παρόλα αυτά τον τελευταιο καιρό έχω κάνει ένα μεγάλο πισωγύρισμα. Είμαι 31 ετών και αν και έκανα κάποιους καταναγκασμούς στην παιδική μου ηλικία, το πρόβλημα ξεκίνησε κυρίως απο την εφηβία μου. Τους τελευταίους δύο μήνες η διαταραχή είναι σε έξαρση
κάτι που το αποδίδω σε μεγάλο βαθμό και στο γεγονός ότι έπρεπε να αλλάξω για μια ακόμα φορά σπίτι. Οι συνθήκες της μετακόμισης δεν ήταν καθόλου καλές και εγώ έχω χάσει την ψυχραιμία μου. Το εντυπωσιακό είναι οτι πλέον ξεσπάω απότομα όταν δεν αντέχω σε κλάμματα, τόσο ξαφνικά όπως κάνουν τα μικρά παιδιά. Κάθε τι που κάνω "γεννάει" και ένα καταναγκασμό. Οποια κούτα και αν ανοίξω κάτι θα βρεθεί να με ενοχλήσει και θα πρέπει να το τσεκάρω. Απο το Πάσχα και μετά νιώθω οτι δεν ζω, συναίσθημα που το έχω όταν το προβλημα είναι σε έξαρση. Απογοήτευση!
