σεξουαλική κακοποίηση, μετατραυματικό στρές

όλη μου τη ζώη, ως τώρα, είχα την εξής απορία...γιατί δεν περνάω καλά...γιατί τίποτα δεν με γεμίζει και με τίποτα δεν αντλώ χαρά...Σε γενικές γραμμές αν κάποιος δεν με γνωρίζει δείχνω μια πολύ δραστήρια κοπέλα...που πάντα όλοι την συμπαθούν...Αυτοί που με ξέρουν, ξέρουν οτι το μόνο που κάνω είναι να επιστρέφω απο τη δουλειά να μένω μέσα και να περιμένω πάλι την επόμενη μέρα δουλειάς...Για αυτούς τους λόγους αποφάσισα να επισκεφτώ ένα ψυχολόγο...γιατί πάντα νιώθω δυστυχισμένη...Στους 3 μήνες που πάω στον ψυχολόγο...αλλάξανε ελάχιστα...είχα πάντα όμως κάτι...εικόνες..τις οποίες και συζήταγα μαζί του..Πριν μια βδομάδα οι εικόνες συμπληρώθηκαν και πέρασα (περνάω) μετατραυματικό στρές. Ο παππούς μου με κακοποιούσε σεξουαλικά μέχρι την ηλικία των 12 ετών και εγώ απλά δεν θυμόμουν τίποτα...Τώρα θυμήθηκα...Από τη μία νιώθω λύτρωση...δεν ήμουν τρελή που ήμουν πάντα αντιδραστικό παιδί...δεν ήμουν τρελή που έκανα πάντα παρέα με τους περιθωριακούς...που έπινα ναρκωτικά, δεν διάβαζα, δεν μπορούσα σε τίποτα να συγκεντρωθώ και προπαντώς δεν τα πήγενα καλά με τους άντρες και δεν μπορούσα να έχω αυτοπεποίθηση...Ξέρω πως ακόμα είναι πολύ νωρίς..Πέρασε μόλις μια βδομάδα που το ξαναέζησα...Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως τώρα ξεκινάει η ζωή μου..και πως όσα χρόνια έχασα, θα μπορέσω να τα κερδίσω...Υπάρχουν όμως και στιγμές που δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω...αν τελικά είμαι καμένο χαρτί...και με θλίβει που το περνάω μόνη μου..γιατί είμαι τόσο θλιμένη που όλοι με κάνανε πέρα...γιατί ζώ το ανείπωτο...και αυτές τις στιγμές θολώνω...θελώ μόνο να κοιμάμαι...δεν ξερώ πως να προσπαθήσω...απο που να ξεκινήσω...λεω μόνο στον εαυτό μου οτι είναι νωρίς...οτι απο την περασμένη βδομάδα που έζησα την κόλαση, είμαι ήδη καλύτερα...αλλα και αυτό ακούγεται ήδη ψέμα....

....δεν θυμώσουν τίποτα Sepia??σαν να μην είχε γίνει ποτε??τι ηλικία έχεις?

Είμαι 26. Θυμόμουν κάποιες σκηνές οι οποίες νόμιζα οτι ήταν του μυαλού μοθ..θυμόμουν οτι δεν τον ήθελα...τον αντιπαθούσα, θύμομουν κάποιες αλλές στιγμές που φερόταν περίεργα...έχω μάθει από φίλες οτι τον έβριζα στο δημοτικό .Δεν τον ήθελα καθόλου, έβγαζα κάτι ...αλλά και γενικώς είχα και έχω μια απέχθια στους ηλικιωμένους, όποτε τύχει να συναντήσω κάποιον στο δρόμο...γενικώς δεν τους ήθελα...και από διάφορα τέτοια, ξεκίνησε και η κουβέντα με το ψυχολόγο..

εννοεις οτι υποσυνειδητα εθαψες αυτες τις εικονες στο μυαλο σου σαν αντιδραση?και σου βγηκαν τωρα συζητωντας με το ψυχολογο?βεβαια απο οσα γραφεις το γεγονος αυτο επηρεασε ολη σου τη ζωη ασχετα απο το αν το ειχες <<ξεχασει>>.
το εχεις πει στους γονεις σου?εχεις σχεσεις ακομη με τον ανθρωπο αυτο?τον βλεπεις?

μπορει να ειναι οδυνηρο που το εφερες στην επιφανεια τωρα αλλα μονο ετσι θα λυτρωθεις απο ολο αυτο ,συζητωντας με τον ψυχολογο ειναι μια καλη αρχη.ευχομαι ολα να σου πανε καλα απο δω και περα και να βρεις την ισορροπια και την ευτυχια που εχεις χασει

η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ μπερδεμένη ακόμα...απλώς επειδή δεν μπορώ να το συζητήσω με κανένα, είπα να γράψω εδώ...είχα πολλά χαρακτηριστικά σαν άνθρωπος όμως που έδειχναν οτι κάτι δεν πάει καλα...αυτοτραυματιζόμουν και ήμουν συνέχεια εσωστρεφής και στεναχωρημένη χωρίς λόγο...δεν περάσα ποτέ καλα...ουτε στις εκδρομές...ουτέ στο σχολείο, παρόλο που ήμουν μέσα σε όλα πάντα...και φυσικά πάντα έμπλεκα με άντρες που θέλανε μόνο σωματική επαφή...και τίοτε άλλο...και πάντα μετά με έπερνε απο κατώ το γιατί...και πάλι απο την αρχή...Ισως από όλα αυτα να καταλαβε κάτι ο ψυχολόγος και να μου το έβγαλε σιγά σιγά...δεν ξέρω...δεν το έχω πεί στους γονείς μου και μάλλον δεν θέλω να το πω...υπάρχουν ήδη αρκετά προβλήματα...έξάλλου είναι πολύ πρόσφατο...δεν μπορώ να κλάψω...έχω κλαψει μόνο μια φορά...δεν έχω επαφη με το άτομο απο τα 12. είχε για κάποιο λόγο τσακωθεί με τη μητέρα μου και κόψανε επάφες από τότε...είχα μόνο τις είκονες σαν μνήμη, πολύ μπερδεμένες και πού ακατανόητες...την περασμένη βδομάδα γυρνώντας απο τον ψυχολόγο...δεν ξέρω πώς μου ήρθε, έκατσα και ζωγράφισα όλα αυτά τα ακατανόητα που θυμόμουν..την επόμενη μέρα κοίταξα τη ζωγραφιά και τα θυμήθηκα όλα...δεν ξέρω πως γίνεται αυτο...έγινε όμως...και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς....

μην αναρωτιεσαι αν συμβαινει,πολλες φορες μετα απο ενα τετοιο ψυχολογικο σοκ θελουμε με καθε τροπο να διωξουμε εικονες.να το θαψουμε να συνεχισουμε σαν να μη συνεβη γιατι δεν θελουμε να το δεχτουμε.μπορει να περασουν και χρονια μεχρι να βγει παλι στην επιφανεια.
το οτι βεβαια το θαβεις δεν σημαινει οτι δεν σε επηραζει.αλλαζει τα παντα απο την αυτοπεποιθηση σου,το να νιωθεις αδυναμη μεχρι και το να μην εμπιστευεσαι κανενα και τιποτα.συζητησε το οσο μπορεις με τον ειδικο να βγει απο μεσα σου,να δεις τι προεκτασεις εχει ολο αυτο και πως θα το αντιμετωπισεις,και το σημαντικοτερο να μη κατηγορεις ποτε τον εαυτο σου σου αξιζουν τα παντα.μην νιωσεις θυμα και μην αυτοτιμωρεισαι.ολα θα περασουν

σε ευχαριστώ πολύ ολγάκι...οι προεκτάσεις που ανέφερες με φοβίζουν πολύ..το ότι νιώθω τόσο διαφορετική απο τους γύρω μου...τους βλέπω όλους να γκρινιάζουν και μου φένεται αστείο....λάθος μου..αλλά πραγματικά δεν είμαι πιά ίδια...κάποιες στιγμές νιώθω πολύ ντροπή...δεν θέλω ούτε να κοιταχτώ στον καθρέφτη...κάποιες άλλες το πέρνω δύναμη και λέω πως τώρα ξέρω τι μου φταίει...αλλά δεν ξέρω πως να νιώσω όμορφη..άλλες φορές δεν νιώθω τίποτα και απλά νυστάζω συνέχεια...θέλω να κοιμάμαι και είμαι πάλι θλιμένη...πότε θα βγώ από όλο αυτό? κουράστικά...

οχι σεπια οχι αυτο περι ντροπης να μη το ξαναπεις ,δεν φτες εσυ για οτι συνεβη ποτε μα ποτε μη ξανανιωσεις ενοχες.ειναι οδυνηρο τωρα που το θυμηθηκες αλλα μονο ετσι θα το ξεπερασεις,μη σε φοβιζει τιποτα ,ξερεις μπορει να σου φαινεται περιεργο αλλα μονο με το αποδεχτεις οτι εγινε και να καταλαβεις οτι ηταν πανω απο εσενα θα συνεχισεις.θα βγεις απο ολο αυτο ,ηδη εχεις κανει την αρχη..την πιο σημαντικη ισως το ξεθαψες ,αλλα ετσι θα ισορροπησεις μια και καλη μην εχοντας κανενα αγκαθι πια στη ζωη σου.

ίσως...με πληγώνει που δεν μπορώ να το πω στη μητέρα μου...να με αγκαλιάσει λίγο...και με νευριάζει πολύ που με πρίζουν όλοι γιατι είμαι συνέχεια λίγο πεσμένη και γιατί δεν ντύνομαι και δεν βάφομαι...και...και... και δεν μπορώ να τους πω...προσπαθώ αλήθεια να το πέζω χάχανο, αλλα δεν γίνεται..δεν ξέρω απο πού να αρχίσω...σίγουρα θα μαι καλύτερα σε λίγο καιρό...είμαι και τυχερή που συνέβη όλο αυτό πηγένοντας ήδη σε ψυχολόγο...και μπορώ λίγο να το ελένξω...αλλα δεν είναι άδικο?πότε δεν θά μαι μια απλή γκόμενα που τη νοιάζει μόνο να φτιαχτεί και να ντυθεί...ποτέ δεν θα μαι σαν τις φίλες μου και σαν ολους της ηλικίας μου..πρεπει συνέχεια να προσπαθώ....γιατί όλοι να περνάνε καλά και γώ να το προσπαθώ...είναι άδικο....τεσπα....σε ευχαριστώ όλγα...όποια και αν είσαι..

Quote:

---

Originally posted by Sepia

πότε θα βγώ από όλο αυτό? κουράστικά...

---

οταν θα νιωσεις ασφαλεια γυρω σου.

Sepia σου εστειλα u2u

ευχαριστώ...

Να σε ρωτήσω πόσα χρόνια έχεις αυτό το μετατραυματικό σρες;

την περασμένη πέμπτη το έπαθα...ξαναβίωσα μια κατάσταση σαν να είναι αληθινή..είχα διάροια και τάση για εμετό, δεν μπορούσα να φάω τίποτα...κοίμομουν ελάχιστα και ξύπναγα ενδιάμεσα και νόμιζα ότι είναι κάποιος στο δωμάτιο, είχα ταχυκαρδίες και τάσεις πανικου περισότερο στο μετρό...και στα λεωφορεία...και γενικώς μου χανότανε το βλεμμα, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω κάποιες στιγμές...και είχα συνεχόμενα flashback...όλα αυτα μου κράτησαν γύρω στη μια βδομάδα...μετά ηρέμησα , αλλα σκεφτόμουν συνέχεια οτι είναι μια φάση και θα περάσει και ηρεμούσα...τώρα έχω μόνο λίγα flashback...και κάνω περιέργο ύπνο...αλλα είμαι σαφώς καλύτερα...νιώθω υπερβολικά θλιμένη κάποιες στιγμές και θέλω να κοιμηθώ, αλλα και αυτό μου ξαναπερνάει μετά...Τι να πώ ίσως βοήθησε το οτι σκεφτόμουν πολύ θετικά και με πείσμα..γιατί απο όσο διαβάζω απο δώ και απο κεί κράταει πολυ περισότερο...εγώ πάντως δεν ψήνομαι να το ξαναζήσω...και αυτά που ανέφερω είναι αυτά που ένιωθα εγώ, δεν δίνω ορισμό του μετατραυματικού..μη σε παρασήρω κιόλας...

...να ρωτήσω και κατι τελευταίο κοριτσακι :) η σχέση με το σώμα σου και ειδικά με το πρόσωπό σου πως είναι??