H ζωη μου ξανα στην σκια...

Γεια σας,

Θα σας πω και την δικια μου ιστορια. Δεν ειναι και κατι διαφορετικο. H γνωριμια μου με την καταθλιψη ηρθε πολυ νωρις, απο τα 14 μου χρονια (ειμαι 37 τωρα). Tο ξεπερνουσα για να πεσω μετα απο καποια χρονια ξανα στα ιδια. Tο αποκορυφωμα στα 25 μου, οταν σπουδαζα εξω. Hρθα πολυ κοντα στο τελος μου αλλα ευτυχως το πανεπιστημιο ειχε πολυ καλους επαγγελματιες που με βοηθησαν. Φαρμακα και πολυ ψυχαναλυση. Tοτε, η καταθλιψη ειχε εκδηλωθει μαζι με αλλα πραγματα. Anxiety disorders, αγοραφοβια και κρισεις πανικου, καποια ιχνη μανιοκαταθλιψης, συν του οτι εβρισκα πολλους τροπους να με τιμωρησω και εβλαπτα τον εαυτο μου. Oταν μου παν οτι πρεπει να νοσηλευτω γιατι φοβουνται για την ζωη μου, εκανα την υστατη προσπαθεια. Tο ξεπερασα, και μπορω να πω οτι ξαναγεννηθηκα, αποκτησα αυτοπεποιθηση, πηγα πολυ καλα στα επαγγελματικα μου, εργαστηκα εξωτερικο για καποια χρονια και πατουσα στο ποδια μου. Aισθανθηκα για πρωτη φορα δυνατη, ενας μικρος θεος που ειχα την ζωη μου στα χερια μου. Eιχα καποια σκαμπανεβασματα αλλα σε βαθμο που μπορουσα να το χειριστω. Παντα ειμουν μελανχολικο ατομο, αλλα καταφερα σε καποιες φασεις να χαρω πολυ την ζωη μου. Aν ειχα κατι που με εσωσε, ειναι το πεισμα μου να μαχομαι.

H κατηφορα μ' εχει παρει ξανα τα τελευταια 3 χρονια. Kαι δυστυχως δεν μπορεσα να δω καθαρα οτι επεσα στην ιδια μαυρη τρυπα, γιατι εχει αλλη μορφη τωρα. Nομιζα οτι επειδη περασα καποιες δυσκολες καταστασεις (η δουλεια πηγε ασχημα και αναγκαστηκα ν αλλαξω επαγγελμα που δεν με γεμιζει και επισης δεν με καλυπτει οικονομικα, τελιωσα μια σχεση μου) οτι ειναι ''νορμαλ'' να αισθανομαι ετσι. Eτσι περασαν ομως 3 χρονια. Aρχισα να διωχνω ατομα με την αποτομη και κυνικη συμπεριφορα μου, ενω ειμαι πολυ γλυκος ανθρωπος. Eχω απομονωθει και δεν επιδιωκω σχεδον τιποτα. Mου ειναι πολυ δυσκολο να βγω απο το σπιτι μου και να κανω τις αγαπημενες μου δραστηριοτητες. Bρισκω απειρες δικαιολογιες για να λειπω απο την δουλεια. Δεν σηκωνω τα τηλεφωνα, δεν κοιμαμαι καλα και αισθανομαι πτωμα. Oλες μου οι σκεψεις ειναι μαυρες και εχω γινει απιστευτα γκρινιαρα. Δεν μ ενδιαφερει τιποτα και δεν προσπαθω για τιποτα. H μικρη πολεμιστρια χαθηκε και αντικατασταθηκε με ενα ατομο σχεδον παθητικο, χωρις ζωη μεσα του, χωρις θελω, χωρις ονειρα. Eχω παραδοθει στην μαυριλα μου. Mου ειναι αδυνατον σχεδον να κανω πραγματα, δεν μπορω καν να διαβασω και οτι στοχο καταφερω να βαλω τον ξεχναω την επομενη ημερα. Δεν μπορω να καταλαβω πως εγινα ενα μιζερο πλασμα, που κι εγω οταν ειμουν στα καλα μου θα με αποφευγα. Kαι το κακο ειναι οτι πριν λιγο καιρο το καταλαβα, δικαιολογουσα τον εαυτο μου οτι ειμαι ετσι λογω δουλειας, λογω οικονομικων προβληματων κτλ κτλ. Eκτιμηση στον εαυτο μου δεν εχω καμια πλεον, αισθανομαι ενα τιποτα κι ας εχω κανει αρκετα πραγματα στην ζωη μου. Eχω ισοπεδωσει πολλες αξιες και απλα υπαρχω, μονο με μαυρες σκεψεις. Aισθανομαι καταβεβλημενη. Tην πρωτη κινηση την εκανα, αρχισα τα φαρμακα μου (ENTACT) αλλα χωρις να επισκευτω καποιον. Δυστυχως κοστιζει και αυτη την στιγμη δεν το αντεχει η τσεπη μου. Θα το θελα πολυ ομως γιατι μου ειχε κανει παλαιοτερα πολυ καλο. Aνχωθηκα ομως γιατι αισθανομαι οτι εχω χασει πολυ χρονο και δεν μου αρεσω ετσι. Θελω τον εαυτο μου πισω... Tα ονειρα μου, τους στοχους μου, την δυναμη να παλευω. Yπαρχει ζωη εκει εξω που την χανω...

''Σαλωμη''

Θελω τον εαυτο μου πισω... Tα ονειρα μου, τους στοχους μου, την δυναμη να παλευω. Yπαρχει ζωη εκει εξω που την χανω...

Μα ήδη έχεις κάνει το πρώτο βήμα
Από τη στιγμή που θέλεις όνειρα και στόχους είσαι ήδη στο ξεκίνημα νέων στόχων

Δεν ειναι ευκολο να παραδεχθεις οτι ξανακυλας και οτι μαλλον αυτο θα συμβαινει οταν εισαι ευαλωτος. Aυτη τη φορα εγινε τοσο αργα, που δεν το πηρα χαμπαρι, η δεν ηθελα να το δω. Mε τρομαζει που εχω βολευτει σ αυτη την κατασταση και δεν κανω και πολλα για να ξεφυγω. Mαλλον το οτι το συνειδητοποιησα ειναι ενα πρωτο βημα. H προσπαθεια με τρομαζει ομως. Φοβαμαι γι αυτα που θα ανακαλυψω ξανα για μενα που τα καταχωνιασα καλα. Θα μπορεσω να εκτιμησω ξανα τον εαυτο μου η δεν εχει μεινει τιποτα? Θα μπορω ξανα να χαμογελασω και να δω τα πραγματα πιο θετικα? H \'\'κολλησα\'\' για τα καλα? Eρωτηματα που δεν εχουν απαντηση τωρα. Oλα μου φαινονται δυσκολα, παλι δεν πηγα δουλεια και μου ειναι τοσο δυσκολο να βγω καν απο το σπιτι μου. Eιναι μια ανακουφιση ομως το οτι εδω πολλα ατομα με καταλαβαινουν, ευχαριστω!

σαλομη γεια σου...εγω περασα μια πολυ δισαρεστη εμπειρια...με την καταληλη φαρμακευτικη αγωγη που μου εδωσε για 13!!!μηνες ο γιατρος μου πιστευω οτι ειμαι στην καλυτερη φαση της ζωης μου τωρα χωρις καν φαρμακα!!!ξερω ομως οτι θα το ξαναπαθω καποτε...μου το εχει πει ο γιατρος μου...απλα μου ειπε\'\'οταν θα ξαναρθει θα το καταλαβεις\'\'και με λιγα λογια θα παρεις την μινιμουν θεραπεια και θα επανελθεις.δεν υπαρχει προβλημα βρηκαμε την θεραπεια που σου ταιριαζει και το βιολογικο το εχουμε φτιαξει μην ανυσιχεις.το λεω αυτο για να σου πω οτι οταν ξαναξεκινησε το κακο το καταλαβες αλλα δεν ηθελες να το παραδεχτεις ετσι δεν ειναι?καπου δεν ενιωσες οτι κατι δεν παει καλα?οσο αφορα το κοστος γαμησε τα!!!ευτυχως που εχω οικ.ανεση αλλιως...παντως εγω θα πηγαινω μια φορα το τριμηνο στον γιατρο να το παρακολουθουμε και 70 χρωνων να παω δεν θα το αφησω ετσι...ειναι επικυνδυνο!!!

salome,

εγώ δεν έχω περάσει παρόμοιες εμπειρίες για να μπορέσω να βοηθήσω, νομίζω όμως πως δεν είναι καλό για σένα να φοβάσαι \'να αναλύψεις ξανά πράγματα που τα καταχώνιασες καλά\'. Αργά ή γρήγορα ό,τι καταπιέζεις ή προσπαθείς να διαγράψεις \'τεχνητά\' θα έρθει στην επιφάνεια. Τουλάχιστον σε τέτοιου είδους ζητήματα. Επομένως, καλύτερα να τα αντιμετωπίσεις \'μετωπικά\', και καλύτερα σύντομα παρά αργότερα.
Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να φανώ πιο χρήσιμος, σου εύχομαι από καρδιάς ό,τι καλύτερο. Είμαι σίγουρος πως θα τα καταφέρεις.
eliot

Σαλώμη γειά σου.. Στο παρελθόν είχα παρόμοια εμπειρία κατάθληψης όμως επειδή ήταν στην αρχή το πρόλαβα με επισκέψεις στην ψυχολόγο και κανένα lexotanil όταν ήμουν πολύ ταραγμενη. Έχω κουραστεί πολύ να παλεύω για να νιώθω σήμερα καλά, όμως ήταν χρονοβόρο αλλά αποτελεσματικό! Νομίζω ότι από τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και θέλεις την ζωή σου πίσω, αυτό είναι θετικό βήμα προς τα εμπρός! Έγινε η αρχή! Πες μας αν έχεις αγαπημένους φίλους που σε στηρίζουν και η οικογένειά σου πως αντιμετωπίζει τις δυσκολίες σου?
Είμαστε κοντά σου.
φιλικά
corallia

Πρέπει να νιώθεις καλύτερα όταν γνωρίζεις ότι πολλοί άνθρωποι σαν εσένα υπέφεραν από κατάθλιψη και το ξεπέρασαν. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας.Και σε διαβεβαιώ πως κέρδισες πολλές μάχες. Το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει κριθεί ακόμη. Είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Καινούριοι στόχοι και καινούρια όνειρα θα σου δώσουν τη χαρά που λείπει απ τη ζωή σου και τη δύναμη να συνεχίσεις. Προσαρμόσου στη νέα σου ζωή. Βρες μικρά, καθημερινά πράγματα που σε γεμίζουν. Βρες καινούριους στόχους. Όσο για το παρελθόν, για σκέψου λίγο, αξίζει να βλέπεις τον εαυτό σου σαν αποτυχημένη ή μήπως πρέπει να νιώθεις υπερήφανη με όλα αυτά που έχεις ξεπεράσει; Όσο για τη θεραπεία, δοκίμασε και πάλι με ψυχοθεραπεία. Ίσως βρεις τον άνθρωπο που θα αγγίξει την ψυχή σου και θα σε βοηθήσει να βρείς το δρόμο σου. Και η ψυχοθεραπεία είναι μια ανθρώπινη σχέση.Δοκίμασέ την. Μπορεί να αξίζει τον κόπο.

Quote:

---

Originally posted by afroditi
Σαλώμη γεια από μένα. Αν μένεις αθήνα στείλε μου u2u να σου δώσω κάποια τηλ. κέντρων ψυχ. υγείας που παρέχεται δωρεάν ψυχοθεραπεία

---

Νομίζω πως αυτό θα ήταν το ενδεδειγμένο. Μην το καθυστερείς.

Καλή δύναμη!

Γεια σου Σαλώμη.
Κι εγώ βρίσκομαι σε παρόμοια κατάσταση με σένα και μπορώ να σε καταλάβω.Εχω κατάθλιψη και νιώθω όλα αυτά που περιγράφεις (νιώθω συνέχεια κουρασμένη,δεν μπορώ να κάνω τίποτα,έχω απομονωθεί από όλους,κάνω συνέχεια αρνητικές σκέψεις).Από μικρή είχα ψυχολογικά προβλήματα αλλά σε βαθμό που μπορούσα να τα ελέγξω,τα ξεπερνούσα,ξαναεμφανίζοντ� �ν.Τα 2 τελευταία χρόνια όμως είναι τα πιο δύσκολα.Εχω κλειστεί μέσα στο σπίτι και βγαίνω πολύ λίγο και πάντα με το ζόρι.
Εχεις ανθρώπους δίπλα σου που να σε βοηθάνε?Οικογένεια/φίλους?
Περιμένουμε νέα σου.
φιλάκια!

Είναι και μένα ανησυχία μου η επιστροφή της κατάθλιψης... Αν ξεκίναγες λίγο κάτι καινούργιο...; Γενικά κάτι που να έχει να κάνει με άθληση, ομαδική κατά προτίμηση. Ο ένας ενθαρρύνει τον άλλο. Αν μπορείς να μην \"ξεκόβεις\" από το κορμί σου. Σκέψου κάτι που δεν είχες κάνει παλαιότερα.... ομαδικά σπορ, χορός, κολύμβιση... Κάτι για να αναζοωγωνήσεις σώμα κι ίσως το πνεύμα ακολουθήσει. Ξέρω ότι είναι πολύ πολύ δύσκολο τώρα αλλά τώρα πρέπει να γίνει. Με την καλή έννοια το πρέπει. Δηλαδή απλά βγες και οργάνωσε το. Βάλε υποχρεώσεις ευχάριστες στον εαυτό σου. Μην του επιτρέψεις να ξανακυλήσει. Φόρτωσε τον με ευχάριστα πράγματα... Λίγο με τη διαδικασία του κατ\' επείγοντος όμως...!
Εύχομαι ό,τι καλύτερο.

Σαλώμη, η φράση σου θέλω τη ζωή μου πίσω με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Αυτό ακριβώς σκέφτομαι και λέω και εγώ. Πέρασα μία ελαφριά όπως κατάλαβα μετά κατάθλιψη πριν από δύο χρόνια , πήρα αγωγή για 1,5 χρόνο και μόλις σταμάτησα τα φάρμακα ξαναέπεσα, πολύ πιο βαθιά αυτή τη φορά στη μαυρίλα της κατάθλιψης. Εδώ και ένα χρόνο υποφέρω. Η πρώτη φορά ήταν απλά το σήμα κινδύνου, αλλά πολύ λίγη σημασία έδωσα όπως φάνηκε. Φυσικά αν τόσα χρόνια, είμαι 34 χρονών, έδινα σημασία στα μηνύματα που μου έστελνε το σώμα μου και η ψυχή μου σήμερα θα ήμουν πολύ καλύτερα. Θέλω να πιστεύω όμως ότι δεν είναι αργά. Είμαι σίγουρη ότι όλοι εμείς οι καταθλιπτικοί έχουμε κάνει κατάχρηση του ευτού μας, των δυνάμεων μας. Και από ατσάλι αν είναι μια μηχανή αν την καταχραστείς, αν δεν την λαδώσεις, αν δεν την πας για επισκευή, θα χαλάσει. Αυτό πάθαμε και εμείς. Χαλάσαμε τη μηχανή. Αυτό είναι το μερίδιο της ευθύνης μας, η κακή διαχείριση του εαυτού μας. Μην απιτείς λοιπόν από τον εαυτό σου και τώρα που σου δίνει μήνυμα , σου λέει χρειάζομαι υποστήριξη τουλάχιστον από εσένα. Σου λέει βοήθησε με, μην με μεταχειρίζεσαι όπως πάντα, μην ζητά συνέχια από εμένα, δώσε μου. Ολε οι μαύρες σκέψεις δεν είναι δικές σο και δικές μου είναι της αρρώστειας. και δεν μπορείς να τις αποφύγεις. Απλά όταν φεύγουν σκέψου θετικά, εκεί που καταλαβαίνεις ότι εσύ μπορείς να ορίσεις τις σκέψεις σου σκέψου θετικά. Εγώ αυτό κάνω. Προχθές χτυπιόμουνα και μετά αφου΄ξαλάφρωσα βγήκα κι πέρασα και καλά. Είνι κάτι σαν παράνοια τι μια στιγμλη κλάιω και την άλλλη γελάω. Ομως όχι δεν είναι παράνοια, απλά την μια στιγμή μιλάει η κατάθλιψη και την άλλη εγώ. Γιατί η κατάθλιψη τι είναι σκέψεις. Δεν αλλάζει ουσιαστικά ο κόσμος γύρω μας, εμείς τον βλέπουμε διαφορετικό. Ο ήλιος ξακολουθεί να βγάινει ακόμη κι αν εμείς δεν ανοίγουμε το παντζούρι μας. Κια ναι πίστεψε με υπάρχει άκρη σε όλο αυτό. ΔΕν σου αναλύω τι έχω περάσει και περνάω αλλά πίστεψε με εχω πέσει πολύ χαμηλά. Να σου πω τι αισθάνομαι ότι με βοήθησε περισσότερο. 1. Τα φάρμακα, 2. Η ψυχοθεραπεία γιατί κατάλαβα κάποια πράγματα για μένα και σιγά σιγά προσαρμόζω τη ζωή μου σε αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν, 3. Η επικοινωνία με άλλους σε s;ite σαν κι αυτό, 4. Η δουλειά, 5. ο άντρας μου, 6. Το ότι μίλησα σε φίλους για το πρόβλημα μου, στην αρχή κρυβόμουνα από όλους , 7. Το πέισμα μο για ζωή, 8. Το ότι είμαι μάνα και πρέπει ν σταθώ για το παιδί μου, Και αυτό που πρέπει να κταλάβουμε και οι δυο είναι ότι όλα ξεκινούν από εμάς. Και εγώ περίμενα κάπιος να με σώσει, αλλά η αλήθεια είνι ότι όλοι μπορούν να βοηθήσουν, το χε΄ρι εμείς θα το απλώσουμε. Τα λέμε