Γεια σας.
θα ηθελα τη γνωμη σας και τη συμβουλη-βοηθεια σας,για ενα θεμα.
Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη..Ολα ξεκινησαν απο υπερβολικο αγχος που ειχα σαν ατομο γενικα σε πολλους τομεις της ζωης μου.Ομως κατα τα αλλα ημουν καλα.Αποφασισα να παω σε νευρολογο ο οποιος μου εδωσε ενα αγχολυτικο που λειτουργουσε και ως αντικαταθλιπτικο και με βοηθησε παρα πολυ.Ημουν καλυτερα απο ποτε..Μετα απο μια ασχημη σχεση που εκανα και τελειωσε με πολυ ασχημο τροπο,αρχισα να βουλιαζω στη καταθλιψη.Αρχικα η αιτιας αυτης της καταθλιψης πιστευω ηταν η απογοητευση κ ο χωρισμος τα οποια ομως ξεπερασα μετα απο λιγο καιρο.
Ταυτοχρονα ομως επειδη αρχισα να υποψιαζομαι οτι ισως πασχω απο διαταραχη προσληψης τροφης αποφασισα να το αντιμετωπισω και αυτο,πηγαινοντας σε ψυχιατρο στο νοσοκομειο οπως με συμβουλευσαν να κανω.
Η ψυχιατρος ομως επειτα εκανε "λαθος" διαγνωση οπως διαπιστωθηκε αργοτερα.
Οχι απλα μου διεγνωσε βουλιμια (ως συμπτωμα) αλλα και διπολικη διαταραχη.Με γεμισε με φαρμακα και εγω αντι καλυτερα εγινα χειροτερα ψυχολογικα γιατι δε μπορουσα να χωνεψω οτι ειχα κατι παραπανω απο μια απλη καταθλιψη.
Ζητησα μετα απο λιγο καιρο μια δευτερη και τριτη γνωμη οπου διαπιστωθηκε οτι ηταν λαθος η διαγνωση αυτη.Ειχα απλα καταθλιψη.
Ομως πριν γινει αυτο,ρωτησα την ψυχιατρο τι μπορω να κανω ως εναλλακτικη γιατι δεν ηθελα να παιρνω φαρμακα σε ολη μου τη ζωη.
Μου ειπε οτι η αλλη λυση ηταν να κανω ψυχαναλυση.Το δεχτηκα χωρις δευτερη σκεψη.
Ετσι και εκανα..ξεκινησα ψυχαναλυση στο νοσοκομειο παλι.Ο ψυχολογος αν και δε μου αρεσε απο την αρχη ως προς το υφος του κτλ κτλ,ημουν πολυ συνεργασιμη και προσπαθουσα να "απορροφω σαν σφουγγαρι" τα λιγα που μου ελεγε.Περασε πολυς καιρος,εγω ομως αντι καλυτερα ημουν χειροτερα.
Ο λογος? Ο ειδικος αυτος με οδηγησε στο να "σκαλισω" πληγες και μνημες πολυ οδυνηρες απο το παρελθον τις οποιες ειχα καλα καταχωνιασει για να μην επηρεαζουν την καθημερινοτητα μου,αλλα δε με βοηθησε να τις αντιμετωπισω και να τις λυσω οπως θα επρεπε.
Ανοιξαν οι ασκοι του Αιολου και δεν ηξερα τι και πως να πρωτομαζεψω.
Καποια στιγμη οταν ειδα οτι δεν παει αλλο,καθως αυτος με "καθοδηγουσε" για το πως θα επρεπε να ειναι η ζωη μου κτλ και γενικα οτι εκανα το εβρισκε λαθος,αποφασισα να μην ξαναπαω.
Οταν επισκεπτομουν ομοιοπαθητικο για θεματα υγειας που ειχα ή διαιτολογο για να βελτιωσω την εικονα μου,με εκρινε και με εκανε να νιωθω ηλιθια που εκανα αυτες τις κινησεις θεωρωντας τες ανουσιες αφου ολα τα προβληματα μου θεωρουσε οτι ηταν ψυχολογικης φυσεως.
Οταν μετα απο λιγο καιρο ξεκινησα με αλλη ψυχολογο,με βοηθησε να καταλαβω ολα αυτα που τωρα σας αφηγουμαι.Τη λαθος διαγνωση της ψυχιατρου που ηξερα ηδη,και τη λαθος προσεγγιση στη ψυχαναλυση που εκανε για πολυ καιρο τη ζωη μου να μοιαζει με κολαση.
Καθε μερα εκλαιγα με το παραμικρο και χωρις προφανη αιτια,οτι υπηρχε γυρω μου ως ερεθισμα το συνεδεα παντα με το παρελθον.Δε μπορουσα να ζησω στο τωρα,ζουσα πια στο ασχημο παρελθον μου.
Σιγα σιγα αρχισα να συνερχομαι,αλλα ακομη ειναι πολυ νωρις μαλλον.
Ολο αυτο το διαστημα που εκανα τη "λαθος" ψυχαναλυση,περασα πολλα.Δε μπορουσα να εργαστω σε μια δουλεια που ηθελα πολυ,γιατι ζουσα συχνα κρισεις πανικου,ανεξηγητες κρισεις αγχους που με "αναγκασαν" να παραιτηθω και να κλειστω παλι στους 4 τοιχους του σπιτιου νιωθωντας μονη,ανικανη και αβοηθητη κανοντας πολλες φορες και σκεψεις αυτοκτονιας.Ταυτοχρονα ολο αυτο το διαστημα επαιρνα αντικαταθλιπτικα και με παρακολουθουσε ειτε ψυχιατρος ειτε νευρολογος.
Αλλαξα πολλα φαρμακα γιατι δεν με "επιαναν",δεν εβλεπα αποτελεσμα.
Και φτανουμε στο σημερα που ακομη παιρνω φαρμακα,με διπλη δοση το τελευταιο διαστημα,και εχω παντα μια ανεξηγητη θλιψη,αυτολυπηση πολυ,αρνητικοτητα,απογοητε υση,μη περιμενοντας τιποτα θετικο και χωρις κουραγιο να κανω οτιδηποτε.Τιποτα δε με ευχαριστει και μονιμως επικεντρωνομαι σε οσα δεν εχω στη ζωη μου.
Οι συνθηκες στο σπιτι μου δεν ειναι οι ιδανικες,καθως εχω ενα πολυ δυσκολο και αυστηρο πατερα με πολυ κακες σχεσεις,αλλα πλεον ανεκτες.
Οι γονεις μου ειναι ατομα με ειδικες αναγκες,μεγαλοι αρκετα στην ηλικια και εγω ειμαι μοναχοπαιδι 28 ετων.Δε με πειραξε ποτε η κατασταση των γονιων μου.Αυτο που δεν μπορω να αντεξω ειναι η κακη σχεση,η κακη κριτικη,το ξεφτυλισμα απο το πατερα μου και η αγαπη που ποτε δεν εισεπραξα απο αυτον.
Σχεση δεν εχω,και αν θα το ειχα πολυ μεγαλη αναγκη,φοβαμαι οτι δεν ειμαι σε θεση να κανω σχεση,καθως ολοι μου φαινονται τοσο μα τοσο ιδιοι,ωστε δεν πιστευω πια οτι θα βρεθει για μενα ο "σωστος".Το θεωρω τοσο απιθανο οσο το να κερδισω το λαχειο.Μεσα σε ολα αυτα,ειμαι και ανεργη για αρκετο καιρο και αυτο επιδεινωνει λιγο και την ολη κατασταση.
Το μονο θετικο που υπαρχει στη ζωη μου ειναι η μητερα μου που υπεραγαπω και πολυ λιγα αγαπημενα ατομα στη ζωη μου που μου δινουν κουραγιο οσο μπορουν.
Ειμαι σε μια φαση τωρα που προσπαθω να βρω πως μπορω να ανατρεψω ολο αυτη την ψυχαναλυση που μου εκανε κακο.Συνεχιζω να εχω απλα ψυχολογικη υποστηριξη απο αλλη ψυχολογο,χωρις βεβαια να εχω δει τρομερες αλλαγες στη διαθεση μου ή κατι θετικο ακομη.Εχει περασει κανεις σας κατι παρομοιο? Πως μπορει κανεις να ξεπερασει μια "λαθος" ψυχαναλυση?
Συγχωρεστε με για το μεγαλο μηνυμα
Ευχαριστω εκ των προτερων
