Θελω καπου να μιλησω

Kαλησπερα παιδια
Εχω καιρο να γραψω στο forum και νομιζω οτι δεν ειναι τυχαιο οτι γραφω καθε φορα που λογω διακοπων αναγκαζομαι να γυρισω στην πολη μου.
Πηγαινω 9 μηνες σε ψυχολογο,και πιστευα οτι ως τωρα ειχα καταφερει να κανω βηματα και να ελεγχω τουλαχιστον τις σκεψεις μου.
Με το που ηρθα στην πολη μου,νομιζω οτι ολα τα συμπτωματα εφτασαν στο χειροτερο σημειο απο ολες τις φορες.
Απο το πρωι που ξυπναω εχω ενα βαρος μονιμο στην ψυχη μου,αγχος και φοβο.
Νιωθω απεχθεια για την πολη μου,την οικογενεια μου, ολα αυτα που με συνδεουν με την παιδικη ηλικια και οσα κουβαλαω μεσα μου απο τοτε.
Αισθανομαι οτι πλεον ειμαι κατι το παραταιρο μεσα σε ολο αυτο που απαρτιζει τους δικους μου,τους συγγενεις,τον κυκλο τους γενικοτερα.
Δεν εχω τιποτα κοινο μαζι τους πια.Αλλαξα δεν διαφωνω.
Το προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να τους αντιμετωπισω..ωρες ωρες αισθανομαι σαν την τρελη του χωριου.
Δεν κανω τιποτα κακο.Απλα αλλαξα στυλ,απεκτησα κατοικιδιο, δεν μου αρεσει η μιζερια στους ανθρωπους και θελω να ξεφυγω απο ολο αυτο το στερεοτυπο που εχουν φτιαξει.
Κι ομως....ολα τους φαινονται ξενα και παραξενα.
Παντα με επικριναν και με απερριπταν(ειδικα η μητερα μου και ο αδερφος μου).Τωρα που το καταλαβαινω μου φαινεται βουνο και με πληγωνει.
Εχω αποκτησει παλι κοινωνικη φοβια.Τραυλιζω, δεν ξερω τι να πω,αισθανομαι οτι κανεις δεν με χωνευει.Παλια ειχα παλι αυτα τα συμπτωματα σε μικροτερο βαθμο και τα παλεψα μονη μου.
Εκανα την επανασταση μου.Τωρα δεν εχω τη δυναμη ουτε να διαφωνησω με τη μανα μου.Η παραμικρη κριτικη, η διαφωνια, η προσβολη της με διαλυει ψυχικα.
Εχω αρχισει να χανω τη συγκεντρωση μου,να ειμαι σκεπτικη και συνεσταλμενη.Παλι.
Αποφευγω φιλους και παρεες προτιμω να μενω σπιτι μου.
Ο μονος με τον οποιο μιλαω και με στηριζει(οσο μπορει,γιατι δεν ειναι παντα ευκολο για εναν ανθρωπο χαλαρο σαν αυτον να κατανοει παντα τι νιωθω) ειναι ο φιλος μου.
Γιατι αντι να καλυτερευω γινεται χειροτερο??
Ευχαριστω που διαθεσατε χρονο να το διαβασετε...

Με τι άλλο ασχολείσαι πέρα απο αυτα που μόλις προανέφερες ?

Σπουδαζω μακρια απο την πολη μου.Εχω καποια ενδιαφεροντα και καποια κοινωνικη ζωη αλλα σιγα σιγα τα περιοριζω γιατι πλεον αισθανομαι κουρασμενη ψυχικα....

΄΄΄Πηγαινω 9 μηνες σε ψυχολογο,και πιστευα οτι ως τωρα ειχα καταφερει να κανω βηματα και να ελεγχω τουλαχιστον τις σκεψεις μου.΄΄΄

Και γιατί εφ όσων τα καταφέρνεις να κοιτάς μπροστά γιατί κοιτάς πίσω ? Αν αφεθείς στην βαρύτητα θα σε πάρει η κατηφόρα έτσι ? Ποια βήματα έκανες και πως κατάφερνες να ελέγξεις τις σκέψεις σου εκεί που σπουδάζεις ? Θέλει πολύ προσπάθεια να το βγάλεις απο μέσα σου αλλά στο τέλος αξίζει τον κόπο
Εσύ τι πιστεύεις ?
Δεν είμαι ο κατάλληλος για να σου δώσω απαντήσεις αυτό που γνωρίζω όμως καλά είναι πως αν περιοριστής στην συγκεκριμένη /ες σκέψεις τότε σίγουρα θα οδηγηθείς στην αντίθετη κατεύθυνση απο αυτή που θέλεις
Η γνώμη μου είναι απλή ρωτώντας πας στην πόλη
Η απάντηση βρίσκεται μέσα σου
Δυστυχώς πέρα απο το να διαβάσω τις σκέψεις σου ίσως δεν κατορθώσω κάτι περισσότερο αλλά που ξέρεις ?

reggaeM , αυτές δεν είναι διακοπές που κάνεις γυρίζοντας στην πόλη σου.
μείνε εκεί που σπουδάζεις και απόλαυσε τον ελεύθερο χρόνο σου με το φίλο σου
μακριά από το νοσηρό περιβάλλον που περγράφεις.
και κυρίως μίλησε με την ψυχολόγο σου.

Απλα τα ψυχολογικα μου προβληματα χειροτερευουν καθε φορα που ερχομαι εδω.Μακρια καπως τα κοντρολαρω,γιατι εχω την καθημερινοτητα μου.Αλλα εδω ειμαι σαν ψαρι εξω απο τα νερα μου.Και δυστυχως δεν μπορω να παω καπου αλλου.Δεν υπαρχει καμια λυση.
Δεν εχω ανθρωπο να μιλησω,και για κανενα λογο δεν θελω να πλησιασΩ τους δικους μου.
Νιωθω να πνιγομαι και να υποφερω αυτη τη στιγμη που γραφω.
Μου φαινεται περιεργο γιατι οπως ξαναειπα πριν καποια χρονια που ημουν παλι καπως ετσι αλλα σε μικροτερο βαθμο,αλλα παλεψα.Τωρα εγκλωβιστηκα παλι και σε πολυ χειροτερο βαθμο.
Π.χ. τοτε τους ειπα ανετα και χωρις να με νοιαζει τιποτα,οτι καπνιζω.Τωρα μου φαινεται βουνο το να τους πω οτι θελω ακομα και να αλλαξω χρωμα στα μαλλια μου.Η οποια αρνητικη αντιδραση τους (ακομα και μια απλη διαφωνια)με τσακιζει με κουραζει.Αυτο ηταν ενα παραδειγμα για το πως ειναι η ψυχολογια μου....

reggaeM , με μικρά βηματάκια τότε θα αρχίσεις να το ξεπερνάς.
αλλά λίγο ριζοσπαστικά.
π.χ. αυτό με τα μαλλιά.
δεν θα τους πάρεις και την άδεια!
πήγαινε κομμωτήριο και γύρνα σπίτι ρωτώντας : πώς σας φαίνομαι ?
το πιθανότερο να ακούσεις αρνητικά σχόλια, ε ?
αν τους απαντήσεις : δεν περίμενα και τίποτα καλύτερο!
και να πας στο δωμάτιο σου.
πώς σε κάνει να νιώθεις αυτή η υποτειθέμενη σκηνή ?

αυτό με τα μαλλιά μου θύμισε ένα σκηνικο με τη μάνα μου στα 18 μου.
είχα μακριά μαλλιά.
γυρίζοντας σπίτι με βλέπει με κοντό αγορίστικο και όπως γυρνάω βλέπει και
μια λεπτή κοτσίδα.
άρχισε να φωνάζει στον αδερφό μου : τρέξε παιδί μου, να μου φέρεις χάπια!
δεν είμαι καλά!!!

μια χαρά είναι αυτή.
εγώ παίρνω χάπια. ;)

γι΄αυτό σου λέεω : μπορείς να τους γράψεις ?
και να τους αποφύγεις ?
μείνε στο σπίτι σου, εκεί που σπουδάζεις!

Quote:

---

Originally posted by reggaeM
Kαλησπερα παιδια
Εχω καιρο να γραψω στο forum και νομιζω οτι δεν ειναι τυχαιο οτι γραφω καθε φορα που λογω διακοπων αναγκαζομαι να γυρισω στην πολη μου.
Πηγαινω 9 μηνες σε ψυχολογο,και πιστευα οτι ως τωρα ειχα καταφερει να κανω βηματα και να ελεγχω τουλαχιστον τις σκεψεις μου.
Με το που ηρθα στην πολη μου,νομιζω οτι ολα τα συμπτωματα εφτασαν στο χειροτερο σημειο απο ολες τις φορες.
Απο το πρωι που ξυπναω εχω ενα βαρος μονιμο στην ψυχη μου,αγχος και φοβο.
Νιωθω απεχθεια για την πολη μου,την οικογενεια μου, ολα αυτα που με συνδεουν με την παιδικη ηλικια και οσα κουβαλαω μεσα μου απο τοτε.
Αισθανομαι οτι πλεον ειμαι κατι το παραταιρο μεσα σε ολο αυτο που απαρτιζει τους δικους μου,τους συγγενεις,τον κυκλο τους γενικοτερα.
Δεν εχω τιποτα κοινο μαζι τους πια.Αλλαξα δεν διαφωνω.
Το προβλημα ειναι οτι δεν μπορω να τους αντιμετωπισω..ωρες ωρες αισθανομαι σαν την τρελη του χωριου.
Δεν κανω τιποτα κακο.Απλα αλλαξα στυλ,απεκτησα κατοικιδιο, δεν μου αρεσει η μιζερια στους ανθρωπους και θελω να ξεφυγω απο ολο αυτο το στερεοτυπο που εχουν φτιαξει.
Κι ομως....ολα τους φαινονται ξενα και παραξενα.
Παντα με επικριναν και με απερριπταν(ειδικα η μητερα μου και ο αδερφος μου).Τωρα που το καταλαβαινω μου φαινεται βουνο και με πληγωνει.
Εχω αποκτησει παλι κοινωνικη φοβια.Τραυλιζω, δεν ξερω τι να πω,αισθανομαι οτι κανεις δεν με χωνευει.Παλια ειχα παλι αυτα τα συμπτωματα σε μικροτερο βαθμο και τα παλεψα μονη μου.
Εκανα την επανασταση μου.Τωρα δεν εχω τη δυναμη ουτε να διαφωνησω με τη μανα μου.Η παραμικρη κριτικη, η διαφωνια, η προσβολη της με διαλυει ψυχικα.
Εχω αρχισει να χανω τη συγκεντρωση μου,να ειμαι σκεπτικη και συνεσταλμενη.Παλι.
Αποφευγω φιλους και παρεες προτιμω να μενω σπιτι μου.
Ο μονος με τον οποιο μιλαω και με στηριζει(οσο μπορει,γιατι δεν ειναι παντα ευκολο για εναν ανθρωπο χαλαρο σαν αυτον να κατανοει παντα τι νιωθω) ειναι ο φιλος μου.
Γιατι αντι να καλυτερευω γινεται χειροτερο??
Ευχαριστω που διαθεσατε χρονο να το διαβασετε...

---

γεια σου.. ξερεισ.. νιωθω πωσ απλωσ βρηκεσ περισσοτερο τον εαυτο σου.. εμαθεσ ποια εισαι πιο καλα... επελεξεσ το ποια εισαι και το τι θελεις η οχι στην ζωη σου..

αυτο ειναι μια πολυ μεγαλη δυναμη.. και μπραβο που τα καταφερεσ.. ολοι γι αυτο παλευουμε.. πιεστευω πωσ ειναι αυτο που θα σ εκαε να εχεισ την ζωη που θελεισ . να προχωρησεισ και να εισαι ευτυχισμενη...

τωρα σχετικα με το χωριο..τουσ συγγενεισ..

νιωθεισ πωσ δεν εισαι μια απο αυτουσ.. πωσ εισαι αλλη.. ξενη..
πωσ σου κανει ολο αυτο κακο.. αυτη η επαφη με ολο αυτο.. πωσ επιλεγεισ να απεχεισ απο αυτην..

καν το.. πιστευω πωσ η καλητερη λυση ειναι αν αποφευγουμε αυτα που νιωθουμε πωσ μασ κανουν κακο.. δεν ειναι ευκολο..αλλα ειναι επιλογη..

αν σε κανει πιο ευτυχισμενη και ηρεμη..δυνατη.. καν το.. μεινε μακρι α και προσπαθησε να εχεις μονο τυπικεσ επαφεσ.. αυτο θα σου δωσει την αισθηση τησ ελευθεριασ.. του ελεγχου πανω στην ζωη σου.. τησ δυναμησ.. και πιστευω πωσ καποτε θα εισαι ετοιμη ..να κανεισ οτι θελεις ακομη και να πασ ξανα στην πολη αυτη.. στουσ συγγενεισ αυτουσ..επειδη εσυ θα το θελεις..... ετσι απλα...

. χωρισ να νιωθεισ πωσ μπορουν να σε επειρεασουν ουτε λιγο αρνητικα..πωσ ο ελεγχοσ ειναι ολοσ δικοσ σου..και πωσ εσυ θα μπορεισ να καθορησεισ το τι θα παρεισ απο ολα αυτα... χωρισ να δωσεισ η να χασεισ κατι..

καλη δυναμη!!!

Μηπως να ΑΠΟΔΕΧΟΣΟΥΝΑ οτι αυτο το περιβαλλον σε \'ξεπερναει\' και να μην το κοντραρεις , απλα να πας με τα \'νερα του\',,,,,,,,,δηλαδη να λες ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ,ναι σε ολα . (γιατι απλα ειναι απιθανο να αλαξεις κατι σχετικα μ αυτο ,και επιπλεον η σπαταλη ενεργειας σε οδηγει στη ΝΟΣΗΡΟΤΗΤΑ ),,,,, Και να φροντισεις να δημιουργησεις ενα δικο σου ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ οπου θα ισχυουν ΟΙ ΔΙΚΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΟΝΕς . μην ματαιοΠΟΝΕΙς δηλαδη ...........

Αχ, στη ίδια φάση ειμαι κι εγω. Δεν είσαι μόνη σου. Οι δικοι μου κριτικάρουν την κάθε μου κίνηση ως παλαβή. Μετακόμισα μόνη μου γιατι δεν άντεχα και προχθές άκουσα απο τον παππού μου (εντάξει μεγάλος άνθρωπος είναι - εχει άλλες αρχές) οτι οι γυναίκες που μένουν μόνες τους είναι \'δευτέρας διαλογής\'. Ειπα οτι αρραβωνιάζομαι, \'Μα αν ειναι δυνατόν, πως μπορεις να έρχεσαι μια μερα εδω και να λες αρραβωνιάζομαι\' και απο την άλλη μου λεγανε οτι περιμενανε να εχω παντρευτει απο τα 26. Ειμαι 29 τωρα. Απο κριτική ακουω μπόλικη απο πολύ μικρή. Πάω στης μανας μου και το μονο που ακουω ειναι για τον εναν που σκοτωθηκε, ο αλλος που πεθανε, την τριτη που τηνβιασανε κτλ κτλ....ποτε δεν εχω ακουσει κάτι θετικο.

Τωρα βρίσκω τον εαυτο μου και αυτο γιατι εχω απομακρυνθεί πολύ. Μενω αλλου εδω και 2 χρόνια και ψυχικα εχω απομακρυνθει με την βοηθεια της ψυχολογου μου. Βεβαια αυτο δεν ειναι ακαριαιο. Κανω πολλα λαθη, πισωγυρίζω και πληγωνομαι αφου δίνω σημασία στα λογια τους. ΣΗμασια εχει που απο εκει που εδινα 100% σημασια τωρα δίνω 30-20%.

Τεσπα. Μην αισθάνεσαι άσχημα, μην πεφτεις ψυχολογικα. Και να ξέρεις αν πεφτεις θα ανεβαίνεις πάλι και θα εκτιμας πιο πολύ την προσπάθεια που κάνεις. Σημασία έχει ο δρόμος προς την επιτευξη του στόχου. Εκεί μαθαίνουμε. Οταν φτάσουμε είμαστε ήδη \'σοφοι\'!

Παιδια τα ιδια ενιωθα και εγω.Ακομα και οταν δούλευα με τον εαυτό μου και ενιωθα καλά με το που πατούσα στο χωριό αυτόματα όλα αλλαζαν.Δεν μπορουσα να ελέξω τους φόβουσ μου, ενιωθα την κριτική τουσ να με πνιγει, τα σχολια , τη μιζέρια γενικά ενιωθα αποτυχημένη και γεροντοκόρη..
Το δουλεψα λιγο με τον ψυχολογο και τωρα ειμαι καπωσ καλυτερα.
Επισησ παω πια οποτε θελω εγω ,δεν πιέζω τον εαυτό μου να πάω συχνα δλδ καπωσ εχω τον ελεγχο τησ καταστασησ και αρχιζω τουσ βλέπω ολουσ αλλιωσ.Εχω κανει πολύ περισσοτερα πραγματα απο όλουσ αυτούσ και αρχιζω να το συνειδητοποιώ και να μην με νοιαζει η αποψη τουσ πια..
Η γνωμη μου ειναι να βαλτετε ορια στουσ δικούσ σας.ΝΟμιζω οτι το προβλημα ειναι οι δικοι μας και οι προσδοκιεσ τουσ για εμας κ οχι τοσο το χωριο.

frei kai reggaeM exete u2u.

Γεια σας ευχαριστω πολυ για τη συμπαρασταση.
Τελικα δεν θυμωνω με τους αλλους αλλα με τον εαυτο μου..Το θεμα ειναι κατα ποσο με αφηνω εγω να επηρεαστω απο οσα μου λενε.Εχω φτασει στο σημειο να συμπεριφερομαι οπως οταν ημουν εφηβη...κοντρα,αντιδραση,να μιλαω αποτομα και να φωναζω.
Το θεμα ειναι να βρω τη δυναμη να με αποδεχτω εγω πρωτα,και μετα να μην με αγγιζουν τα λογια τους.
Η δυσκολια σε αυτο ειναι οτι εχω να αντιπαλεψω ταυτοχρονα φοβιες,ανασφαλειες και νευρωσεις.Αλλα σιγα σιγα βρισκω λιγο κουραγιο,ελπιζω να το διατηρησω!
frei, γελασα οταν διαβασα τι μου εγραψες γιατι προχθες ειχα κι εγω μια συζητηση με τον παππου μου,και εν ολιγοις,κατα την αποψη του, μαλλον οδευω προς την καταστροφη γιατι θελω να ασχοληθω με σπουδες και ταξιδια κλπ,αντι να επιστρεψω με το που παρω το πτυχιο μου να μου βρουνε \"θεσουλα\" και γαμπρο.Και εννοειται οτι καθε φορα ακουω το παραδειγμα του ταδε και της ταδε.Το περιεργο ειναι οτι οι δικοι μου δεν ειναι ανθρωποι που δεν εχουν φυγει απο τα μερη τους ποτε,αντιθετα,εχουν σπουδες και καριερα στο ενεργητικο τους...δεν καταλαβαινω τη νοοτροπια τους.
Εχω αρχισει να εφαρμοζω τη μεθοδο που προτεινεις path,το ειχα κανει στο παρελθον και ειχε πετυχει.Δεν ξερω,θα δειξει.
Ειναι αρκετα ψυχοφθορο το να σε κοιτανε περιεργα και μια μανα να σου λεει οτι ολες οι αποψεις σου ειναι επιρροες αλλων....ουφ!
Θα δουμε.

Εμένα μου ειπαν και για συνοικεσιο!!!! Καλε! Αστα σου λεω... κι ενω λεγανε θα μεινω γεροντοκορη τωρα μου λενε να μην παντρευτω.... ρωτησα για το ποιον του? μιλησα με φιλους του? τηνοικογενεια του την γνωρισα????? Συγνωμη τους λεω, δηλ. αν εγω ειμαι η μεγαλυτερη π..α της γειτονιας και με εχουν παρει 1000 αυτος το ξερει??????

Μετα μου λεγανε για μια ξαδερφη της μανας μου οτι προσεξε πολυ πριν παντρευτει και παντρευτηκε τωρα στα 35 και εκανε παιδι..... το εψαξε ομως..... P.S. εγω ξέρω οτι ο άντρας της την απατάει και αυτη ειναι δυστυχισμένη και παντρευτηκε επειδη εμεινε εγκυος!!!!! Αει Αει Αει (μοιρολογαω τωρα), Θα κακοπεσω κι εγω και τι θα απογινω....ενω αν μου βρισκανε εναν γαμπρο αυτοι... θα ηταν εξασφαλισμενη επιτυχια!!! Χειροκροτημα!!!!!

Παντως το σιγουρο ειναι οτι δεν τουσ πιανεισ πουθενα.Ετσι κ εμενα .
Θελαν σπουδες ,σπουδασα(εννοειται για μενα) αλλα μετα επειδη δεν παντρευτηκα λεγαν καλυτερα να εκανεσ οικογενεα.Οταν δεν ειχα δουλεια λεγαν ωχ τι θα γινεισ κ να εκεινη καλοπαντρευτηκε κ να εκεινη που βρηκε δουλεια κτλ κτλ.Μολισ βρηκα δουλεια παλι λεγαν και ταλαιπωρεισαι κ καλυτερα αυτεσ που τισ ταϊζει ο αντρασ..τεσπα.Δεν λεω οτι γρινιαζαν συνεχεια αλλα κ μια στο τοσο να σου λενε για αλλουσ ειδικα οταν εισαι σε φαση που εχεισ ολα τα προβληματα στο κεφαλι σε κανουν να νιωθεισ αχρηστοσ.
Παντωσ εγω οταν εμφανιστηκαν συμπτωματα πανικου κ φοβιασ μου βγηκε μια απιστευτη αντιδραστηκοτητα κ αρχισα να τα λεω στη μανα μου κ νομιζω οτι συνειδητοποιησε πολλα .Αναγνωρισε παρα πολλα λαθη τησ.
Το λεω αυτο γιατι πολλεσ φορεσ νομιζουμε οτι μονο η σιωπη κ να πας με τα νερα τουσ βοηθα αλλα καμια φορα δεν το σηκωνει ο ργανισμοσ μας και πιεζομαστε περισσοτεροΠαντωσ εγω ξαλαφρωσα απο τοτε που καταλαβε τα λαθη τησ και μετα σταματησε να πιεζει πολυ μη σας ω οτι με υπολογιζε πολυ περισσοτερο..