Αδερφή με διπολική διαταραχη..Υπομονή?
2 μήνες πάει αυτή η κατάσταση.Ίσως και παραπάνω.Η διάγνωση είναι υπομανία με τάση προς κατάθλιψη.Υπομονή,υπομονή υπομονή..Έχουμε χάσει τον ύπνο μας.Εγώ και ο πατέρας μου..άντε και η μαμά μου που βέβαια όπως έχω πει σε άλλο θέμα είναι η προσωποποίηση του πανικού.Ίσψς θα νια καλύτερα να δει λίγο η ίδια να συνέλθει.Μπορεί και να βοηθήσει περισσότερο αυτό.
2 μήνες και η αδερφή μου είναι άλλος άνθρωπος.Τα πάντα γίνονται για να παίρνει λεφτά και αυτοκίνητο.Δεν παίρνει τίποτα απο τα 2 ...για προστασία...Το συμφέρον ξαφνικά έχει γίνιε η ρποτεραιότητα της.Αλλά για την ασθένειά της ούτε λόγος.
Φάρμακα?"Οχι αγάπη μου εγω είμαι μια χαρά δεν θέλω φάρτμακα.Εσείς έχετε το πρόβλημα οχι εγω.Τόσα βιβλία ψυχολογίας εχω διαβάσει και ξέρω ακριβώς τι μου συμβαίνει.Ξεσπάω για την καταπίεση(συναισθηματική) που ένιωθα τόσα χρόνια.Δεν είμαι άρρωστη.."
4 ψυχίατροι,2 ψυχολόγοι..η ίδια διάγνωση!ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Το χαρτί του Εισαγγελέα ακόμα το περιμένουμε..Γαμημένη γραφειοκρατία.Το ξέρω οτι θα μας μισήσει για αυτό αλλά ξέρω οτι είναι για το καλό της.
Σήμερα είχα το πρώτο μου μεγάλο ξέσπασμα.Αισθάνομαι πολύ άσχημα για αυτό αλλά έχασα την υπομονή μου τελείως.Με το ζόρι πριν πάω στη δουλειά μου μπήκε στο αυτοκίνητό μου να την πάρω μαζί να την πάω κάπου.Ήταν άϋπνη όλο το βράδυ..άκουγε μουσική.Εγω ήδη είχα ξυπνήσει ταραγμένη.Λίγο η ένταση της, λίγο το οτι οι γάτες δεν είχαν φαγητό, λιγο το οτι έχουν σπάσει τα νεύρα μου έκανα μπαμ..
Έτσι κατέληξα να ορίομαι μόνη μου και να βρίζω..κάποια στιγμή έφυγα σπινιάροντας όταν η ίδια ήταν εκτός του αυτοκινήτου.Μου εξφενδίνησε ενα καφέ πάνω μου.Μπήκε μέσα και άρχισε να ορίεται και να με βρίχει..Εγω έτρεχα με υλιγγιώδη ταχύτητα.Τα λάστιχα μου μύρισαν.Φοβόμουν τις αντιδράσεις μου.Ένιωθα οτι ήθελα να στουκάρω σε μια κολώνα.Έτσι..για να τελειώσει όλο αυτό..
Φτάσαμε στη δουλειά μου.Ένιωθα οτι θα εκραγώ.Έβλεπα μπροστά μου εναν άλλο άνθρωπο.Τρόμαξα..
Ανέβηκε πα΄νω και ζήταγε απελπισμένα το κλειδί του αυτοκινήτου.Έλεγε οτι ήθελε να πάει σπίτι να πάρει το κινητό της που το είχε ξεχάσει..Όχι οχι...ήθελε να πάρει το αυτοκίνητο και να εξαφανιστεί.Ο θείος μου μπήκε στη μέση,έχασε και αυτός την υπομονή του.Η ίδια άρχισε να ορίεται και πήγε σε ενα καφέ λίγο πιο δίπλα.Δν ήθελε να την αγγίξει κανείς.Μόνο τώρα η θεία μου την ηρεμήσε λίγο.Δεν το πιστεύω οτι έχουμε φτάσει ως εδω...
Πως έχασα εγώ την υπομονή μου?Ένιωθα οτι θα μπορούσα να τη σκοτώσω.Τώρα με μισεί δεν θέλει να με βλέπει μπροστά της.Απλά δεν θέλει..Και δεν ξέρω πως να τη βοηθήσω και τρελαίνομαι.
Πότε θα τελειώσει όλο αυτό?Και τι πρέπει να κάνουμε για να μη λαλίσουμε όλοι?
