Πώς να αποβάλω το αίσθημα της ''φυλακής'' στο στρατόπεδο?

Γειά χαρά σε όλους! Ε'ιμαι 28 χρονών και εδω και 2 μήνες φαντάρος. είμαι απο θεσσαλονίκη και υπηρετώ σε μονάδα που είναι 20 λεπτά απο το σπίτι μου. Όντας αγοραφοβικός ( πέρασα πολύ δύσκολα στο κέντρο στην θήβα, αλλά τα κατάφερα), παθαίνω κρίσεις πανικού με την ιδέα του εγκλωβισμού στο στρατόπεδο. Το ότι δλδ όποια στιγμή και να θελήσω να βγώ, δεν μπορώ. Αυτό το αίσθημα με πνίγει. Θέλω πάντα να έχω μια διέξοδο. Μήπως υπάρχει κάποια περίπτωση να πάθω κάτι από τισ κρίσεισ πανικού αυτές? διευκρινίζω ότι θέλω να τελειώσω κανονικά την θητεία, και ούτε καν θέλω να σκέφτομαι άλλες επιλογές. Προτιμώ δλδ να πεθάνω παρά οτιδήποτε άλλο. Μήπως πρέπει να δώσω στον εαυτό μου λίγο χρόνο? υπάρχει τρόπος να ξεπεράσω αυτην την φοβία? Θα μου ήτανε πολύ χρήσιμο, να μου απαντη΄σουνε άνθρωποι που είχανε το ίδιο πρόβλημα στον στρατό και τα καταφέρανε

παροτι δεν ειμαι αγοραφοβικος ειχα και εγω αυτο το συναισθημα στο στρατο.προσπαθησε να κανεις φιλιες,διασυνδεσεις και γενικα να δημιουργησεις ενα οσο πιο γινεται ευχαριστο περιβαλλον σε αυτη τη μαλακια που λεγεται στρατος.
εγω παντως αν ηταν να παω τωρα θα επαιρνα Ι5.ολα ειναι ενα ταμπου.δεν αξιζει ουτε λεπτο να χαραμισεις για αυτα τα αμμορφωτα γιδια που το παιζουν ιστορια εκει μεσα...

και εγω στο στρατο ειχα το ιδιο προβλημα δεν την παλευα μια κυριωσ με χαβαλε την ξεπερνουσα την φαση και υπνο οπου μπορουσα πολυ υπνο ομωσ το πιο παλιο κολπο οταν εχεισ απαλεψιεσ γερεσ κατσε κοιμησου οταν ξυπνασ χωρισ να εχει αλλαξει τιποτα ωσ δια μαγειασ την παλευεισ

Paidia egw 5 xronia upoferw apo kriseis. Vevea polu kairo exw niwsei kala mesa sayta ta xronia. Tis teleutaies duo vdomades niothw xalia.,vgainw k pnigomai,trelenomai k feugw k niothw poly xalia. Megali apelpisia.oi giatroi de lene kati parapano ,einai akindina ktl... na simiosw oti pairnw antikatathliptika alla ws dia magias les k stamatise I drasi tous. Varethika na lew k na akiuw ta idia. Apollous. Filika

Το Θεωρείτε φυσιολογικό το αίσθημα αυτό; Δηλαδή με υπομονή και τπτ άλλο ε;

οχι μονο με υπομονη, αλλα και με οργανωση οπως σου ειπαν παραπανω.

Όταν είμαι μέσα παιδιά, είναι στιγμές που περνάω πολύ δύσκολα. Υπομονή θέλει. Το να παθών κάτι δεν ισχύει έτσι; Το ρωτάω αυτό γιατί είμαι πολύ σφιγμενος, θδρωνω και αγχωνομαι. Οποίος πέρασε από τον στρατό με ανάλογη εμπειρία, μπορεί να στείλει προσωπικό μήνυμα σε μένα

ο στρατος ειναι για ολους μια περιεργη κατασταση.
Το ζουμι ειναι να μην σταματησεις οσο μπορεις να κανεις οτι εκανες και εξω.
Δεν θα τα εχεις ολα βεβαια, αλλα οτι καταφερεις καλο ειναι.

Καθε φορα που ειμαι εξοδουχος και ειναι να μπω το πρωι, με το που ξυπναω εχω ενα πολυ αηδιαστικο αισθημα. σφιυμενο στομαχι, μια φοβια εντονη, στεναχωρια. Μου ερχεται να κλαψω καθε φορα... Μηπως ειμαι ο μονοσ που αισθανομαι ετσι?

Γεια σου.:)
Αλήθεια προτιμάς να πεθάνεις παρά να αποφύγεις το στρατό;Eγώ θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να πάω.:P
Τέσπα,επεξεργάσου λιγάκι πόσο αυτό το ασπρόμαυρο της σκέψης,εντείνει το άγχος σου,γιατί ουσιαστικά σε κάνει να πιστεύεις πως οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα είναι θάνατος.Σιγά το θάνατο,να μην υπηρετήσεις τη μαμά πατρίδα,έννοιες υπερτιμημένες,φτιαγμένες να μας καθοδηγούν και να μας υποτάσσουν,αποδεδειγμένα μας θυματοποιούν για να είμαστε καλά και υποτακτικά παιδιά που δουλεύουν για τα συμφέροντα άλλων δίχως διαμαρτυρία.

Όμως μπορείς να το σκεφτείς και διαφορετικά,εφόσον βρίσκεσαι όπως είπες σε φάση που αντιμετωπίζεις αγοραφοβία,μήπως σου κάνει μακροπρόθεσμα καλό αυτή η κοινωνικοποίηση η έξωθεν φερόμενη,με την έννοια πως έρχεσαι σε άμεση επαφή με ό,τι φοβάσαι περισσότερο;(και δρα σαν ένα είδος θεραπείας,άσχετα με τον πανικό που νιώθεις να σε τριγυρίζει;)
Δέστο δηλαδή σαν μία κατάσταση που μακροπρόθεσμα θα σε φέρει σε ευνοικότερη θέση σε σχέση με την τάση απομόνωσης και αποφυγής των επαφών.
Αυτά τα λίγα,σου εύχομαι να αισθανθείς ανακουφισμένος σύντομα.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Γεια σου.:)
Αλήθεια προτιμάς να πεθάνεις παρά να αποφύγεις το στρατό;Eγώ θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να πάω.:P
Τέσπα,επεξεργάσου λιγάκι πόσο αυτό το ασπρόμαυρο της σκέψης,εντείνει το άγχος σου,γιατί ουσιαστικά σε κάνει να πιστεύεις πως οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα είναι θάνατος.Σιγά το θάνατο,να μην υπηρετήσεις τη μαμά πατρίδα,έννοιες υπερτιμημένες,φτιαγμένες να μας καθοδηγούν και να μας υποτάσσουν,αποδεδειγμένα μας θυματοποιούν για να είμαστε καλά και υποτακτικά παιδιά που δουλεύουν για τα συμφέροντα άλλων δίχως διαμαρτυρία.




ανεμοκαταιγιδα,
ο καζαν δεν τον κοβω να ψηνεται να γινει αρνητης στρατευσης με την καμια...
οποτε το πιο πανω ποστ δεν πολυβοηθαει ε?






Όμως μπορείς να το σκεφτείς και διαφορετικά,εφόσον βρίσκεσαι όπως είπες σε φάση που αντιμετωπίζεις αγοραφοβία,μήπως σου κάνει μακροπρόθεσμα καλό αυτή η κοινωνικοποίηση η έξωθεν φερόμενη,με την έννοια πως έρχεσαι σε άμεση επαφή με ό,τι φοβάσαι περισσότερο;(και δρα σαν ένα είδος θεραπείας,άσχετα με τον πανικό που νιώθεις να σε τριγυρίζει;)
Δέστο δηλαδή σαν μία κατάσταση που μακροπρόθεσμα θα σε φέρει σε ευνοικότερη θέση σε σχέση με την τάση απομόνωσης και αποφυγής των επαφών.
Αυτά τα λίγα,σου εύχομαι να αισθανθείς ανακουφισμένος σύντομα.:)


εκεινο που ψαχνει, ειναι να σηκωνεται το πρωι και να νιωθει οτι εχει να κανει κατι εκει μεσα.
Και ενας τροπος ειναι να οργανωθει οσο μπορει καλυτερα για να μην νιωθει ακριβως φυλακη.

---

Quote:

---

Originally posted by Kazan
Καθε φορα που ειμαι εξοδουχος και ειναι να μπω το πρωι, με το που ξυπναω εχω ενα πολυ αηδιαστικο αισθημα. σφιυμενο στομαχι, μια φοβια εντονη, στεναχωρια. Μου ερχεται να κλαψω καθε φορα... Μηπως ειμαι ο μονοσ που αισθανομαι ετσι?

---

εγω ετσι ενιωθα οταν ηταν να μπω απο αδεια και μεχρι και μετα μια βδομαδα ενω ημουν μεσα απαλεψια ειναι αυτο το συνηθιζεισ εμενα μου πηρε 6 μηνεσ υπομονη

Quote:

---

Originally posted by Kazan
Όντας αγοραφοβικός ( πέρασα πολύ δύσκολα στο κέντρο στην θήβα, αλλά τα κατάφερα), παθαίνω κρίσεις πανικού με την ιδέα του εγκλωβισμού στο στρατόπεδο. Το ότι δλδ όποια στιγμή και να θελήσω να βγώ, δεν μπορώ. Αυτό το αίσθημα με πνίγει. Θέλω πάντα να έχω μια διέξοδο.

διευκρινίζω ότι θέλω να τελειώσω κανονικά την θητεία, και ούτε καν θέλω να σκέφτομαι άλλες επιλογές. Προτιμώ δλδ να πεθάνω παρά οτιδήποτε άλλο.

---

Nα συνεχίσεις να φοβάσαι, να φοβάσαι, να φοβάσαι και τίποτα άλλο. Αυτό θα σου έλεγα, να συνεχίσεις να φοβάσαι.
Από την άλλη όμως να έχεις αφήσει και την επιλογή της φυγής. Σε τελική ανάλυση αν δεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις υπάρχει και η λύση: πας και λες δεν αντέχω άλλο. Αυτό ήταν.
Δηλαδή να φοβάσαι και να έχεις επιλογή την έξοδο.

Είναι πολύ άσχημο, να είσαι κάπου και να μην έχεις την επιλογή της εξόδου. Αν πας στην πύλη να φύγεις θα σου πουν: \"έι που πας!\". Και δεν θα έχεις την επιλογή της εξόδου. Την επιλογή της εξόδου αν χρειαστείς την έχεις πηγαίνοντας σε κάποιον ανώτερο και λέγοντας \"δεν αντέχω\". Υπάρχει και η λεγόμενη διακοπή θητείας για ιατρικούς λόγους και συνεχίζεις μετά. Δηλαδή, -να κάνουμε και πλάκα-, \"δεν μπορώ τώρα, άσε θα έρθω αύριο ή καμμιά άλλη φορά που να μπορώ\".

Εύχομαι, αυτό που είπες \"προτιμώ να πεθάνω παρά οτιδήποτε άλλο, να μην προέρχεται από εθνικιστικές τάσεις.

Με την ευκαιρία, να πω ότι παρόλο που στο στρατό δεν πέρασα άσχημα (όχι ότι χαίρομαι κι όλας), ένας πολύ έντονος εφιάλτης μου (όνειρο) χρόνια μετά, ήταν ότι πήγα φαντάρος και θα υπηρετούσα ξανά. Ξύπνησα και είχα την αίσθηση ότι ήμουνα στο θάλαμο. Αλλά ήμουνα στο δωμάτιό μου.

Έχω κάνει στρατό φίλε και ξέρω πως είναι το να νοιώθεις περιορισμένος σε ένα χώρο όπου δεν παιρνά εύκολα ο χρόνος, το να εγκαταλείπεις την ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς και κλειστούς χώρους ζωή και να βρίσκεσαι κλειστός σε ένα στρατόπεδο.

Εγώ το αντιμετώπισα πως:
σημασία έχει οπουδήποτε και αν σε στείλουν να υπηρετήσεις να βρεθείς με καλό ή σχετικά καλό κόσμο που να μπόρεις να βρεις έστω λίγη κατανόηση και επικοινωνία. Να δημιουργήσεις φιλίες, σίγουρα κάποιον/κάποιους θα βρεις με τα ίδια ενδιαφέροντα/τρόπο σκέψης, να μπαίνεις σε παρέες, στις ευχάριστες συζητήσεις της παρέας, να δείχνεις δυνατός και ανοικτός στους άλλους και να σκέφτεσαι θετικά . Έτσι ο χρόνος θα παιρνά και μάλιστα πιο ευχάριστα απ ότι αν κλείνεσαι στον εαυτό σου στις σκέψεις σου και απομονωθείς από τους άλλους.

Μέσα στην κοινωνικοποίηση και τη θετική σκέψη θα περάσεις όσο το λιγότερο πιο επώδυνα και θα περάσει ο καιρός και θα απολυθείς και θα νομίζεις ότι ήταν μια μέρα στη ζωή σου.

Σας ευχααριστώ όλουσ ειλικρινά.. Είναι πολύ ζόρι για μένα ολο αυτό παιδιά. Φίλε john 11, φυσικά και δεν έχω εθνικιστικές τάσεις, απλ\'ως το λέω έτσι γιατί, οποιαδήποτε άλλη επιλογή είναι η εύκολη λύση, δηλαδή το να το εγκαταλείψω. Και πιστεύω ότι θα είμαι μετά μια ζωή έτσι. οπότε και δεν αξίζει να ζω έτσι. Νιώθω αφόρητη πίεση μέσα μου γιατί ΠΡΕΠΕΙ να το κάνω και για μένα, και για να μην με κοροιδεύουνε οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Αυτό που λες πάντως... φοβάμαι...φοβάμαι...φοβάμαι.. . Το μυαλό μου είναι κολλημένο εκεί..στην φοβία μου...είμαι 2 μήνες φαντάρος... μήπως να δώσω χρόνο στον εαυτό μου? μήπως είναι νωρίς ακόμα? μακάρι παιδιά να μπορούσα να σας περιέγραφα το ΠΩΣ ακριβώς νιώθω όταν είμαι μέσα.... για αυτο με βοηθάνε οι περιηγήσεις των δικών σας εμπειριών..