έλεος

Γεια σας παιδια...υποφερω απο αγχος και κρισεισ πανικου εδω κ καποια χρονια....παιρνψ βεβαια ηπια αντικαταθληπτικα εδω κ χρονια (αλλωτς οταν νιωθω καλα τα κοβω και τα ξαναξεκινάω) ανέκαθεν ειχα πρόβλημα άλλωτε λιγότερο άλλωτε περισσότερο αλλα τα καταφερνα...περνοθσα δύσκολα αλλα το παλευα...τον τελευταιο μηνα με πιάνουν παλι τα πολυ έντονα ψυχοσωματικά καθημερινά...απελπίζομαι, πέφτω και ολα τα επακόλουθα...Πλεον δε τα φοβάμαι οπωσ παλιά α΄λλά φοβαμαι να βγω εξω κτλ...την άλλη βδομαδα εχώ να παω ταξιδι με αεροπλάνο και εχω να κλεισω ματι ενα μηνα...παλιοτερα κατεβηκα απτο αεροπλάνο 2 φορέσ αλλα απο τοτε άλλωτε νιοωθω οτι μπορω, άλλωτε οτι δε θα τα καταφέρω...με πιάνει τρελη κριση και αναστατώνω όλο το αεροδρομιο, δεν με καθησθχάζει τπτ...οι γιατροι μου λένε τα ίδια και τα ίδια, οτι θα περάσει, δεν πρεέπει να φοβασαι κτλ...βαρεθηκα να τα ακουω και να τα λεω...ο πατέρας μου πέρασε τα ιδια και χειρότερα και μου μιλαει καθημερινα γιαυτο...τωρα βεβαια ειναι απτουσ πιο πετυχυμένουσ στο εξωτερικο εν΄ς καποτε υπέφερε και αυτοσ πολυ...την άλλη βδομαδα πρέπει να παω να τον δω, και μονο ι ιδέα του αεροπλάνου μαζι με το πως νιώθω μεχουν εγκλοβίσει... διεσθ'ανομαι πως τηα ειμαι και ξέρω οτι θα τρελαθω εκείνη τη μέρα...βέβαια και σπίτι τα ίδια νιώθω καθημερινά αλλά το αεροπλάνο, εδώ και 2 μήνες που το σκέφτομαι μέχει κάνει χάλια...

Καλησπέρα!

Πόσα χρόνια παίρνεις αντικαταθλιπτικά?Τα ξεκίνησες όταν σε πρωτοέπιασαν οι κρίσεις?
Ο λόγος που σε ρωτάω είναι γιατί από αυτά που γράφεις πιστεύω ότι αντιμετώπισες με λάθος τρόπο την όλη κατάσταση. Τα φάρμακα είναι μια προσωρινή λύση και δεν δρουν θεραπευτικά.

Η καλύτερη λύση είναι η σταδιακή έκθεση. Έχεις δοκιμάσει να κάνεις Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία?
Οι κρίσεις είναι όντως ανυπόφορες αλλά όπως γνωρίζεις κι εσύ δεν πρόκειται να σου προκαλέσουν κανένα κακό. Καταλαβαίνω πόσο σε έχει τρομοκρατήσει η σκέψη του ταξιδιού αλλά είναι μία καλή ευκαιρία να εκτεθείς στον φόβο σου.
Μπες στο αεροπλάνο και πες στον εαυτό σου ότι, ό,τι και να γίνει θα το κάνεις το ταξίδι. Πάρε κάτι να διαβάσεις για να σε κρατάει συγκεντρωμένη, άκου λίγη μουσική ή οτιδήποτε άλλο που πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει. Κάθε φορά που θα καταφέρνεις να κάνεις κάτι που σε φοβίζει, θα αυξάνεται η αυτοπεποίθησή σου και θα νιώθεις ότι αποκτάς εσύ τον έλεγχο. Χρειάζεται όμως συστηματική προσπάθεια από την μεριά σου και όχι πισωγυρίσματα. Μικρά πισωγυρίσματα θα έχεις βέβαια αλλά πρέπει να συνεχίζεις την προσπάθεια. Θέλει υπομονή! Πραγματικά, είναι κάτι που ξεπερνιέται και είναι στο χέρι σου. Βρες έναν κατάλληλο ειδικό και ξεκίνα την προσπάθεια!

Geia sou iberis....
τα χαπια τα ξεκίνησα πριν απο 4 χρόνια...αλλά οπως ειπα τα εκοβα ή μειωνα τη δοση ανάλογως με την κατάσταση μου...Τα ξεκίνησα περιπου 6 μήνες αφου ξεκίνησαν τα σθμπτώματα με πολλή μεγάλη προσπάθεια να το ξεπεράσω χωρις αυτα...το θέμα που με απασχολεί ειναι τωρα που παίρνω μια καλη δόση ειναι σαν να μη τα παίρνω...σα να μη βοηθάνε καθόλου,οπως ήμουν και πρίν τα ξεκίνησω δλδ...όσο αφορά το αεροπλάνο επειδή τραβαω μεγάλο ζόρι εκεινη τη στιγμη δε με καθησυχάζει τπτ μα τπτ..το εχω προσπαθήσει απειρες φορέσ...ουφφφ
οσο αφορά τα χάπια εχω δυο πολλοι καλούσ γιατρουσ στο εξωτερικο (το λεω γτ πολλοι γιατροι εδω ειναι απατεώνες):P και αν και ακαποτε με απασχολο΄υσε πολυ το θεμα των αντικαταθλιπτικών πλεον δε με πειραζει και να χρειαζετε να παιρνω μια μικρή δοση , γγια οσο χρειαστεί...αλλα βλέπω οτι δεν κάνουν τπτ...
Χθες ειχ μια δουέια στη τράπεζα(ενιωθα πριν ακομα φυγω απτο σπιτι οτι δεν ειμαι καλα), και μεσ στη τράπεζα αρχιζα να μη νιώθω καλα,ζήτησα νερό και ηθελα να φύγω...πολύ έντονο συνάισθημα...ευτυχώς ήταν η μαμά μου και ολοκλήρωσε τη δουλειά....μέχρι να φτάσω σπιτι ειδα και έπαθα και φυσικα κοιμόμουν ολη την υπολοιπη μερα,,δε μπορουσα να πάρω τα πόδια μου...σημερα δε βγήκα αλλα παλι νιώθω αγχωμένη...αυριο εχουμε πάλι τρεχάματα σε εφορίες κλπ και ξέρω για αλλη μια φορα οτι θα περάσω πολυ δύσκολα!!!! οσο και θετικά να σκέφτομαι ξέρω οτι θα νιώθω χάλια...όχι δεν ειμαι αρνητική απλά βλέπ τι συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθώ...

Δεν θεωρώ κακό να παίρνεις φάρμακα, ούτε και θεωρώ ότι είσαι αρνητική. Πιστεύω ότι απλά δεν βρήκες τον κατάλληλο τρόπο να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις.

Γράφεις: ζήτησα νερό και ηθελα να φύγω...πολύ έντονο συνάισθημα...
Σε εκείνο το σημείο είναι το κλειδί. ΜΗΝ φύγεις, συνέχισε μηχανικά να κάνεις την δουλειά σου όσο άσχημα κι αν νιώθεις. Ακόμη κι αν πάθαινες κάτι ήταν η μαμά σου δίπλα να σε φροντίσει. Ακόμη κι αν δεν ήταν η μαμά σου, υπήρχε κόσμος που θα σε βοηθούσε όπως θα έκανες κι εσύ αν έβλεπες μια κοπέλα να παθαίνει κάτι. Είναι γεγονός όμως ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έπαθε κάτι από τις κρίσεις, ο φόβος μην πάθεις κάτι είναι σύμπτωμα της κρίσης. Όταν κάνεις πίσω, τότε την επόμενη φορά έχεις στο μυαλό σου ότι εφόσον δεν τα κατάφερες τότε, δεν θα τα καταφέρεις και τώρα- φαύλος κύκλος. Αύριο που θα πας στην εφορία δοκίμασε να τον σπάσεις, δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος. Το ξέρω και στο λέω.

Iberis σευχαριστω για την απάντηση σου. Ξέρω ότι είναι έτσι όπως το λες, φυσικά κ δε παύει να με φοβίζει τόσο οσο στις αρχές αλλά κ πάλι φοβάμαι αρκετά. Πιο πολύ με ενοχλεί όταν ξεκινά Απτο πρωι ο μικροπανικος, κάνει ένα μεγάλο μπαμ κ μετά πάλι είναι χάλια.δε ξέρω αν με καταλαβαινεις τι εννοώ...πχ αν απλά ερχόταν κ έφευγε μετά απο κάποια ώρα δε θα με ενοχλούσε τόσο. Το εχω μελετάει φορές φορές με τόση προσπάθεια κ τώρα ξεκινάω πάλι Απτο μηδέν...

Ennousa fusika k de me fovizei,xoris to \"pauei.\":P

Παιδιά. Το κινητό φταει για ολα,Χιχι. Εννοώ ότι το έχω ξεπεράσει τοσες φορές με τοση προσπάθεια κ πάλι Αποτο μηδέν ...

Iberis,γεια σου κ πάλι...σήμερα ενώ ξεκίνησε καλά...μπηκαμε σε ένα γραφειο., κ καθόμουν με το ζόρι,δε μπορούσα να ηρεμησω πραγματικά,φυγαμε αλλά ξαναγυρισαμε αργοτερα για να τελειώσουμε δουλειά. Καθησαμε με την μαμα σε ένα καφενιο,παρήγγειλα έναν καφέ αλλά εξακολουθούσα να νοιώθω πολύ άσχημα. Πήρα μισό λεξοτανιλ κ ξαναπηγαμε για τη δουλειά αυτή,..το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλωσω να ηρεμησω...δεν μαφησε σε ησυχία τόσες ώρες. Ένιωθα τόσο μα τόσο άσχημα...κ το κακό είναι ότι δε μαφησε ούτε μια στιγμή...τι κουράγιο να έχω τώρα.,κάθε μερά νιώθω ότι υποφερω ... κανω υπερβολικά μεγάλες προσπάθειες...ας ερχόταν μια κρίση κ ας έφευγε μετά από γιατι,ήταν όμως με ταλαιπορει τόσες ώρες? ????

Quote:

---

Originally posted by iberis
Δεν θεωρώ κακό να παίρνεις φάρμακα, ούτε και θεωρώ ότι είσαι αρνητική. Πιστεύω ότι απλά δεν βρήκες τον κατάλληλο τρόπο να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις.

Γράφεις: ζήτησα νερό και ηθελα να φύγω...πολύ έντονο συνάισθημα...
Σε εκείνο το σημείο είναι το κλειδί. ΜΗΝ φύγεις, συνέχισε μηχανικά να κάνεις την δουλειά σου όσο άσχημα κι αν νιώθεις. Ακόμη κι αν πάθαινες κάτι ήταν η μαμά σου δίπλα να σε φροντίσει. Ακόμη κι αν δεν ήταν η μαμά σου, υπήρχε κόσμος που θα σε βοηθούσε όπως θα έκανες κι εσύ αν έβλεπες μια κοπέλα να παθαίνει κάτι. Είναι γεγονός όμως ότι δεν υπάρχει κάποιος που να έπαθε κάτι από τις κρίσεις, ο φόβος μην πάθεις κάτι είναι σύμπτωμα της κρίσης. Όταν κάνεις πίσω, τότε την επόμενη φορά έχεις στο μυαλό σου ότι εφόσον δεν τα κατάφερες τότε, δεν θα τα καταφέρεις και τώρα- φαύλος κύκλος. Αύριο που θα πας στην εφορία δοκίμασε να τον σπάσεις, δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος. Το ξέρω και στο λέω.

---

iberis, αν θέλεις ανέπτυξε λίγο αυτό που γράφεις.
Τα έχεις περάσει?
Επειμένοντας έστω και νιώθοντας χάλια και ΜΗΝ κάνοντας πίσω τελικά καταφέρνεις να μήν νιώθεις χάλια?

Quote:

---

Originally posted by Maraki007
Iberis,γεια σου κ πάλι...σήμερα ενώ ξεκίνησε καλά...μπηκαμε σε ένα γραφειο., κ καθόμουν με το ζόρι,δε μπορούσα να ηρεμησω πραγματικά,φυγαμε αλλά ξαναγυρισαμε αργοτερα για να τελειώσουμε δουλειά. Καθησαμε με την μαμα σε ένα καφενιο,παρήγγειλα έναν καφέ αλλά εξακολουθούσα να νοιώθω πολύ άσχημα. Πήρα μισό λεξοτανιλ κ ξαναπηγαμε για τη δουλειά αυτή,..το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλωσω να ηρεμησω...δεν μαφησε σε ησυχία τόσες ώρες. Ένιωθα τόσο μα τόσο άσχημα...κ το κακό είναι ότι δε μαφησε ούτε μια στιγμή...τι κουράγιο να έχω τώρα.,κάθε μερά νιώθω ότι υποφερω ... κανω υπερβολικά μεγάλες προσπάθειες...ας ερχόταν μια κρίση κ ας έφευγε μετά από γιατι,ήταν όμως με ταλαιπορει τόσες ώρες? ????

---

Γεια σου μαράκι. Γιατί έχεις στραμένη την προσοχή σου εκεί και την διατηρείς. Το ξέρω είναι δύσκολο αν φοβάσαι να σκεφτείς κάτι άλλο, αλλά έτσι λειτουργεί αυτό. Όσο πιο πολύ φοβάσαι τόσο πιο πολύ το προσέχεις και το διατηρείς έτσι.

Αυτό που είπα είναι ότι, για να ξεπεράσεις τον φόβο -και στην προκειμένη τον φόβο για τον πανικό και την αγοραφοβία- χρειάζεται σταδιακή έκθεση. Η σταδιακή έκθεση δεν είναι \"μπαίνω σε ένα αεροπλάνο και πάω στην Αμερική\". Για παράδειγμα, αρχικά παίρνεις ένα αστικό, την επόμενη φορά πας σε μία κοντινή πόλη συνοδεία δικού σου ανθρώπου, την επόμενη πας μόνος περιμένοντας σε κάποιο οικείο πρόσωπο κλπ κλπ. Βάζεις δηλαδή σιγά σιγά μεγαλύτερους στόχους (γίνεται σταδιακή απευαισθητοποίηση) ώσπου αρχίζεις να ανακτάς την αυτοπεποίθησή σου και αποκτάς εσύ τον έλεγχο.

Για να ξεπεράσεις τον φόβο σου δεν υπάρχει εύκολος τρόπος. Χρειάζεται να έρθεις αντιμέτωπος με αυτόν. Απλά με την σταδιακή έκθεση γίνεται πιο ομαλά.

justme όταν κάνεις πίσω (δεν αναφέρομαι σε μικρά πισωγυρίσματα), στην ουσία υποκύπτεις στον φόβο σου και τότε αυτός σε κυριεύει.

Τώρα στην περίπτωση της Μαρίας, πιστεύω ότι είναι μια καλή αρχή το γεγονός ότι έχει την μητέρα της δίπλα της και κάνει τις δουλειές της. Είναι κάποιες φορές βέβαια που ακόμη και η \"μικρή\" σχετικά έκθεση φαίνεται μεγάλο βήμα μετά από μία \"γερή\" κρίση πανικού. Είναι όμως σημαντικό ότι επιμένει και δεν κλείνεται σπίτι. Θεωρώ σωστότερο να το κάνει υπό τις οδηγίες ενός ειδικού λόγω του ότι η κάθε περίπτωση διαφέρει όπως και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει ο καθένας.

Μαρία όπως σου είπα και στο αρχικό μου post δοκίμασε να κάνεις Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία. Καλό είναι, επίσης, να αποφεύγεις να πίνεις καφέ γιατί διεγείρει το νευρικό σύστημα και κάνει τα συμπτώματα άγχους πιο έντονα.

thx.
αντιληπτότερον το τι ήθελες να πείς.

Maraki όσα σου έγραψαν μέχρι στιγμής είναι σωστά, όμως νομίζω ότι πραγματικά θα σε ωφελήσει μια συστηματική ψυχοθεραπευτική σχέση με κάποιον ειδικό. Υπάρχουν σίγουρα διάφοροι τρόποι για να μειώσεις τα συμπτώματα και να αντεπεξέλθεις σε καθημερινές υποχρεώσεις, συμπεριφοριστικές τεχνικές, τεχνικές χαλάρωσης, απόσπαση της προσοχής, γνωσιακή θεραπεία κλπ. Τα οποία όμως είναι καλό να τα εφαρμόσεις με καθοδήγηση, ειδικά τη στιγμή που υποφέρεις χρόνια. Αλλά και πέρα από αυτά, ίσως είναι αναγκαίο να κατανοήσεις, να επεξεργαστείς και ενδεχομένως να αλλάξεις κι άλλα πράγματα στη ζωή και τις σχέσεις σου.

Παιδιά έχω μιλήσει με το γιατρό μου πολλές φορές. . . κάνω προσπάθεια κάθε μέρα. .. ΔΕν ΤΟ Φοβάμαι πλέον,αλλά γιατί κρατάει τόσες ώρες ρε γμτ... που να έχεις κουράγιο να βγεις ενώ τώρα για ποτάμι,μόνο με την ιδέα πανικοβαλλομαι.,περιττό να σας πω ότι κ οση ώρα είμαι σπίτι το απαίσιο συναίσθημα του άγχους υπάρχει. .. Ιμπερις.,έχω κάνει σταδιακές εκθέσεις(εδω κ πολλες φορες,κ τα χω καταφερει)αλλά πάλι απτην αρχή τώρα,στα καλά καθουμενα? ?ποσό ακόμα? ??

Μαράκι συνέχεια λεσ ότι είναι πολυ καλόσ ο γιατροσ αλλά εγω βλέπω τα συμπτωματα επιμένουν απλα εσυ δεν τα φοβάσαι τόσο γιατι τα συνηθησεσ κατα κάποιο τροπο κ όχι γιατι σε βοηθησε ο γιατροσ να τα ξεπεράσεις.
Και τα αντικαταθληπτικά γιατι τα παίρνεισ 4 χρόνια.????Εχει γίνει διάγνωση κατάθλιψησ???
Η γνωμη μου μου είναι να ξεκολλησεισ απο το αν ειναι καλόσ αυτόσ ο γιατροσ..Καλόσ είναι μονο αυτόσ που σε κανει να νιωθεισ καλά και να συνειδητοποιήσειες ότι όλα αυτά είναι του μυαλού σου παιχνίδια στα οποία όμωσ μπορεις να έχεισ τον έλεγχο αν το καταλάβεισ..
Ψαξε να βρεισ εναν καλό γιατρο η ψυχολόγο και θα δεισ ότι θα επανέλθεισ στουσ φυσιολογικούσ ρυθμούσ της ζωης.
Παρα πολοι απο εδω μεσα περάσαμε πολλέσ απο τισ καταστάσεισ που περνασ.
Συνειδητοποίησε ότι το φόβο εσύ τον συντηρεισ..Οπου πας το μονο που κανεισ ειναι να ασχολησει με το πως αισθάνεσαι.Προσπάθησε να ξεχνιεσαι με τισ δουλειεσ..κ οσο για το αεροπλάνο συγκεντρωσου στο στοχο που ειναι ενα ταξίδι στο εξωτερικό και αν κατάλαβα καλά θα συναντησεις το μπαμπά σου..Μην αναλυεις τα συμπωματα οταν \"ερχονται\" πεσ οπως ηρθαν θα φύγουν .Αλλωστε αυτό δεν γινεται παντα??????