Γνώρισα κάποια. Στην αρχή εμφανιζόταν σαν ερωτευμένη, αλλά διαπίστωσα στη συνέχεια πως όχι. (Για να εξηγήσω πώς το καταλαβαίνω κάποια στιγμή μου είπε, \"γιατί φοβάσαι να ερωτευτείς\"). Αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ότι δεν ενδιαφέρεται ερωτικά για μένα.
Συνεχίστηκε σε φιλικό επίπεδο η επικοινωνία.
Όμως, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει πιθανότητα έστω μέτριας επικοινωνίας (μην εξηγήσω τώρα γιατί θα κουράσω). Κάποιες φορές αναγκάστηκα να μην σηκώνω το τηλέφωνο (και το δήλωσα κι όλας). Αν με παίρνει τηλέφωνο, δεν μπορώ πάντα να μην απαντώ γιατί το θεωρώ ασέβεια, και από την άλλη όταν μιλάμε καταλήγουμε τις περισσότερες φορές να μαλώνουμε. Αν πάλι δεν πάρω καθόλου τηλέφωνο (τότε είναι που την πιάνει η λύσσα και τηλεφωνά καθημερινά), θα χαθεί εντελώς η επαφή. Και όσο νάναι, επειδή δεν έχω και πολλούς ανθρώπους γύρω μου, κάποιες φορές έχω και εγώ ανάγκη, ακόμα κι αν δεν εκφράζομαι εντελώς. Και δεν θέλω να κόψω την επικοινωνία. Τι κάνω; Πώς το χειρίζομαι ώστε και εκείνη να είναι καλά και εγώ.
Κάποιες φορές δεν είναι άσχημα να μιλάμε ή να βγαίνουμε. Αλλά έχοντας και το δικό μου πρόβλημα που δεν καταλαβαίνει ούτε στο ελάχιστο, δεν υπάρχει επικοινωνία.
Σημείωση, τυχαίνει να είναι παντρεμένη, και μου λέει ότι η σχέση με τον άνδρα της δεν είναι καλή. Όμως δεν πιστεύω τα πάντα που μου λέει γιατί 1-2 φορές έπιασα και κάποια ψέματα.
Όταν μιλάμε υπάρχουν μόνο τα δικά της προβλήματα (για τα δικά μου πετά μια μακακία και με κόβει στο δευτερόλεπτο). Αν την αφήσω να μιλά για τα δικά της, κάνει ένα τεράστιο κύκλο μισής ή μιας ώρας για να μου πει κάτι που χρειάζεται μόνο 1-2 λεπτά. Αν μιλάμε περί ανέμων και υδάτων όλα καλά, αλλά θα πρέπει να μιλάω εγώ.
Και κάνει περίεργες κινήσεις. Μια φορά σε καφέ, μόλις καθήσαμε μου γύρισε την πλάτη. Στη πρώτη μου κουβέντα απάντησε απότομα -λέγοντάς μου ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα να μιλάμε-. Θύμωσα λίγο γιατί κατάλαβα ότι το έκανε με κάποιο τρόπο επίτηδες, αλλά τι να κάνω; Σκέφτηκα αφού είμαι εδώ -και έκανα τόσο κόπο να έρθω- ας πάρω ότι γίνεται περισσότερο, ας προσπαθήσω να ευχαριστηθώ το ότι βρίκσομαι εδώ. Γύρισα κι εγώ την πλάτη και κοίταζα το βουνό... (στη φάση αυτή είχα αρκετό άγχος γιατί σκεφτόμουνα θα μας κοιτάνε και ντρεπόμουνα, δύο άνθρωποι μαζί με γυρισμένες τις πλάτες!!). Αφού πέρασε ένα μισάωρο έτσι, με ρώτησε γιατί κοιτώ από την άλλη. Και της είπα: \"αφού εσύ έχεις γυρίσει την πλάτη και δεν θες να μιλάμε, γύρισα κι εγώ να βλέπω το βουνό που έχει καλύτερη θέα. Τι να κοιτάω τους άλλους μπροστά;\".
Άσχετο, αλλά θέλω να το πω. Όταν φεύγαμε, μια πιτσιρίκα σε άλλο τραπέζι με την παρέα της 5 άτομα, -που διαπίστωσα ότι επίσης την έγραφαν με κάποιο τρόπο-, μου χαμογέλασε κοιτώντας με κατ\' ευθείαν στα μάτια.
Η τακτική μου είναι \"μην πετάξεις τίποτα\" αφού έχω ανάγκη. Μου ήρθε το τραγούδι του Σαββόπουλου.
http://www.youtube.com/watch?v=fGRM2vXuphE
.
