δυσθυμία, κατάθλιψη ή κατι άλλο?

γεια σε όλους.
μόλις σήμερα έκανα την εγγραφή μου εδώ. αποφοίτησα απο τη σχολή μου το Νοέμβριο και προς το παρόν είμαι άνεργη.
μέχρι τώρα δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με θέματα κατάθλιψης, χαπιών, ψυχιάτρων κ.τ.λ. και ούτε και πίστευα οτι κάτι απο όλα αυτα θα μπορούσε να μου συμβεί. και όχι γιατί υποτιμούσα το πρόβλημα ή τους ασθενείς αλλά γιατί πάντα ήμουν μια αισιόδοξη κοπέλα με χιούμορ, διάθεση, όρεξη για ζωή και με ενδιαφέροντα και θετική σκέψη. το προβλημά μου άρχισε απο τον ιανουάριο με κρίσεις πανικού και σκέψεις αυτοκαταστροφής οι οποίες ερχόταν στο μυαλό μου χωρίς τη θέληση μου και μου δημιουργούσαν φόβο μήπως τρελαίνομαι, μήπως τελικά πραγματοποιήσω τις σκέψεις αυτές χωρίς να το θέλω και άλλες ιδέες. εδώ και 1 μήνα περίπου όμως έχω ένα μόνιμο βάρος στο στήθος(άγχος?) δεν κοιμάμαι ήσυχα και έχω νεύρα. άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον μου για τα πράγματα που με ενδιέφεραν πριν, για τους φίλους μου, για το μέλλον μου, για το αν θα βρώ δουλειά, για τον έρωτα.. αρχίζω να σκέφτομαι αν τελικά αξίζει να ζούμε για όλα αυτά και καταλήγω στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν έχει ουσία και νόημα! και να φανταστείτε οτι ήμουν πάντα η πρώτη που έβρισκε νόημα ακόμα και στα πιο ανούσια και μικρά πράγματα της ζωής μας..ήμουν εγώ που έλεγα "θα περάσει κι αυτό" σε κάθε πρόβλημα δικό μου ή κάποιου δικού μου ανθρώπου. κάθε φορά που ακούω για κάποιο δυστυχημα με νεκρους ευχομαι να ημουν στη θεση τους κ.τ.λ. επισκεφτηκα πριν μια εβδομάδα μια ψυχίατρο και διέγνωσε κατάθλιψη. άρχισα θεραπεία με αντικαταθλιπτικα γιατι πλεον ένιωθα απελπισμένη και δεν είχα δύναμη να το αντέχω άλλο όλο αυτό το περίεργο συναίσθημα-δεν ξέρω πια τα όριά μου και δε θέλω να κάνω καμιά βλακεία.
θέλω να σας πω οτι κάποιες φορές υπάρχουν στιγμές που μου φεύγει το βαρος αυτο και νιωθω καλύτερα είναι όμως για λίγο γιατι ολα αυτά επιστρέφουν και ζω παλι εναν εφιάλτη. θα ήθελα σας παρακαλώ να μου πείτε κι εσεις τη γνώμη σας για το τι μπορεί να μου συμβαίνεί.. θέλω πλόν να απαλλαγώ απο αυτή την κατάσταση, είναι εφικτό?
συγνώμη αν σας κούρασα λίγο...
να είστε καλα όλοι!

feli μου κατ\'αρχάς καλώς ήρθες! Εδώ είμαστε όλοι μια συντροφιά από άτομα που έχουν βρεθεί ή ακόμα βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα και προσπαθεί ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο αλλά και όλοι μαζί , να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας, επαναφέροντας πάλι την ψυχική μας γαλήνη και επισκευάζοντας την προσωπική μας πυξίδα με την οποία πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή, η οποία για κάποιον λόγο που πολλές φορές αδυνατούμε να κατανοήσουμε έτυχε να <<χαλάσει>> αποσυντονίζοντας τόσο τα όνειρά μας, τους στόχους μας, τις σχέσεις μας με τους γύρω και τα πιστεύω μας. Μετά από 8 χρόνια μάχης με τη δική μου <<χαλασμένη πυξίδα>> η οποία παρουσίασε κατάθλιψη, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού και κοινωνική φοβία και ακόμα βασανίζεται κατά καιρούς , έχω να σου πώ ένα πράγμα...μην αφήνεις το χιούμορ σου να σε εγκαταλήψει και μην πεις όχι στο χέρι που θα σου απλωθεί να σε βοηθήσει. Είμαι σίγουρη ότι και εσύ σαν και εμάς έχεις χάσει προσωρινά τον δρόμο σου...αλλά όχι και την τελική διαδρομή σου. Θα καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια γιατί πολλά άτομα και καταστάσεις περιμένουν χωρίς να το έχεις καταλάβει την δική σου προσωπική πινελιά και συμμετοχή στην εξέλιξή τους. Ξεκίνα ένα νέο αγώνα χωρίς να έχεις πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό σου για γρήγορη ψυχολογική αποκατάσταση.Αυτή θα έρθει από μόνη της μέσα από μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου.

Φιλικά-Όλγα

σας ευχαριστώ και τις δυο. πραγματικά είναι ωραίο να ξέρω πως σε αυτή τη μάχη με το \"άγνωστο\" υπάρχουν άνθρωποι-συμπαραστάτες που έχουν βγεί νικητές..:)

Feli μου η καταθλιψη ειναι πολυ δυσκολη κατασταση ομως δεν ειναι κατι που δεν ξεπερνιεται.Ολα αυτα που λες ειναι μεσα στα συμπτωματα της καταθλιψης.Οσο μπορεις μην αφηνεσαι,ψαξε εστω και μικρα πραγματα που σε ευχαριστουν εστω και λιγο και μην παραιτησαι.Χρειαζεται χρονος και πολυ προσπαθεια απο τη μερια σου ομως στο τελος θα καταφερεις να βγεις απο ολο αυτο και να νιωθεις και πιο δυνατη που τα καταφερες!!Τωρα ισως δεν μπορεις να τα δεις ετσι,ομως ετσι ειναι.Και στο λεω εγω αυτο που εχω καταθλιψη εδω και 6 μηνες σχεδον και μεχρι πριν κατι μερες πιστευα οτι τιποτα δεν εχει νοημα και δε θα τελειωσει ποτε ολο αυτο και σκεφτομουνα ακραιες λυσεις.Τωρα ομως καταλαβαινω πως δεν ειναι καθολου ετσι τα πραγματα..
Καποια μερα θα δεις οτι θα περασει ολο αυτο,να εισαι σιγουρη!
Και να θυμασαι πως δεν εισαι μονη σου..οτι θες ειμαστε εδω για να σε βοηθησουμε!
Φιλακια;)

αυτό κάνω niki αλλά κάποιες στιγμές δεν έχω τη δύναμη.. προσπαθώ όσο μπορώ. υπάρχουν φορές που ο παλιός καλός εαυτός μου, μου φαίνεται τόσο μακρινός..εκεί είναι που με παίρνει απο κάτω και αρχίζουν οι σκέψεις \"θα περάσει?\", \"θα γίνω όπως πρίν?\" βέβαια όταν ηρεμώ και πάλι, βλέπω με ψυχραιμία την κατάσταση, την αποδέχομαι και περιμένω απλά το καλύτερο!
φιλιά σε όλους! ήμουν σίγουρη πως εδώ θα βρώ τη βοήθεια που χρειάζομαι.

Σε καταλαβαινω Feli μου..δυστυχως αυτες οι σκεψεις ειναι καπως αναποφευκτες σε αυτο το σταδιο ομως σιγουρα θα ερθει η μερα που θα εισαι ο παλιος καλος ευατος σου!!Μην απελπιζεσαι!Ολα θα φτιαξουν!!

alex το οτι είμαι άνεργη το ανέφερα γιατί είναι ένα απο τα προβλήματα μου μαζί με όλα τα άλλα.... όπως είπες κι έσυ, πιστεύω πως η ανεργία\\-και κατα συνέπεια η απραγία-έχει συμβάλλει σημαντικά στην επιδείνωση της κατάστασης. το πιο σημαντικό πρόβλημά μου τώρα είναι πως ενώ πιστεύω ότι θα με βοηθήσει πολύ το να βρώ μια δουλειά άμεσα, οι αρνητικές σκέψεις μπαίνουν εμπόδιο-απρόσκλητες πάντα-και μου λενε πως δεν έχει ουσία ούτε κι αυτό :( μη νομίσεις πως δεν το παλεύω όμως, συνεχίζω να ψάχνω με τις λιγοστές απομένουσες ελπίδες, αλλά δε βρίσκω τίποτα και απογοητεύομαι πάλι απο την αρχή κτλ κτλ.........
φιλιά....
niki ;)

Δεν νομίζει κανείς εδώ πως δεν το παλεύεις....we\'ve been there....

rapsode κι αλλοι have been there αλλά δεν το παλέψαν...εκεί ήθελα να καταλήξω..

ολοι το παλευουν...απλα αλλοι με λαθος τροπο με αποτελεσμα...η αγνοια ειναι ο χειροτερος εχθρος σε αυτο το ζητημα

και κατά τη γνώμη σας ποιός είναι ο σωστός τρόπος να το αντιμετωπίσει κάποιος?

Δεν μας βασανίζουν τα ίδια τα πράγματα αλλά μάλλον η γνώση που έχουμε γι\' αυτά.
Επίκτητος

τον δρομο θα τον βρεις εσυ!!!μια του κλεφτη δυο του κλεφτη ε την τριτη θα τον βρεις!!!χε χε....συμφωνω μαζι σου ραψωδε

αυτό είναι το θέμα....οτι εγώ εδώ ψάχνω μια μικρή βοήθεια και συμβουλές γιατί για μενα είναι \"άγνωστο\" όλο αυτό. εσείς που το περάσατε λογικά θα είστε σε θέση να δώσετε κάποιες μικρές συμβουλές.. αν ήξερα απο μόνη μου τον τρόπο δε θα ζητούσα τη βοήθειά σας

Feli mou τωρα κανεις ψυχοθεραπεια,παιρνεις αντικαταθλιπτικα ή και τα δυο?
Αυτο που πρεπει να κανεις πρωτα απ\'ολα ειναι να προσπαθεις να μην μενεις χωρις να ασχολεισαι με κατι..η καταθλιψη σε κανει συνηθως να μη θες να βγεις απο το σπιτι,να θες να εισαι ολη μερα στο κρεββατι.Αυτο ειναι κατι που ορισμενες φορες δε θα μπορεις να το αποφυγεις ομως οσο γινεται οσο χαλια και να εισαι να προσπαθεις να βγαινεις εστω και λιγο απο το σπιτι,να βλεπεις καμια φιλη σου κλπ.Εγω υπηρχαν μερες που δεν μπορουσα να σηκωθω καθολου απο το κρεββατι και ενιωθα οτι δεν προσπαθω για τιποτα κλπ ομως ορισμενες φορες και ο οργανισμος εχει αναγκη απο ξεκουραση και χρειαζεται απλα ενα ορισμενο χρονικο διαστημα για να μπορεσει να ανταποκριθει παλι στις διαφορες απαιτησεις.
Μην αρχισεις να ριχνεις ευθυνες στον ευατο σου και να συγκρινεις το πως ησουνα πριν με το πως εισαι τωρα..Τωρα ακομα και η πιο μικρη προσπαθεια που κανεις ειναι πολυ σημαντικη!!
Ενα αλλο λαθος που κανουμε στην καταθλιψη ειναι οτι γενικευουμε τα πραγματα.Εγω με το παραμικρο που εβλεπα οτι δεν τα πηγαινα και τοσο καλα αρχιζα να πιστευω οτι ειμαι αποτυχημενη,οτι δεν εχω καταφερει τιποτα,οτι τα κανω ολα λαθος και πως οτι και να εχω κανει ειναι ασημαντο.Με λιγα λογια δεν εμενα σε τιποτα το θετικο.Γι\'αυτο μη μειωνεις τις προσπαθειες σου και να σκεφτεσαι πως σιγα σιγα θα τα πας και καλυτερα.
Ολα αυτα βεβαια ξερω οτι ειναι θεωρητικα και δυσκολα στην εφαρμογη.Οσο καιρο ημουνα χαλια,ενω ηξερα τι επρεπε να κανω δεν μπορουσα να το εφαρμοσω και ακομα και τωρα δυσκολευομαι μερικες φορες.Και που τα ηξερα δηλαδη,εβλεπα οτι ολα πηγαιναν απο το κακο στο χειροτερο(κοντευα να παρατησω τη σχολη,απομακρυνα σχεδον ολους μου τους φιλους,χωρισα,με διωξαν απο τη δουλεια κλπ)οποτε ελεγα τι νοημα εχει να προσπαθησω.Ομως δεν ειναι ετσι γιατι ερχεται καποια στιγμη που τα πραγματα αρχιζουν να μπαινουν σε μια σειρα και να φτιαχνουν..Μην απελπιζεσαι και μην αφηνεσαι..χρειαζεται χρονος,αλλα θα δεις οτι ολα θα πανε καλα!!
Και κατι αλλο,μη σταματησεις να ψαχνεις για δουλεια..κατι θα βρεθει και θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα.
Φιλακια πολλα;)