Καλησπερα σας.
Ειχα ξαναγραψει εδω πριν λιγο καιρο πως ειχα καταθλιψη. Με βοηθησαν πραγματικα οι απαντησεις σας.
Ομως τωρα παραδεχτηκα κατι και αρχιζω να καταλαβαινω πως ξεκινησαν ολα. Τελως παντων δε θα επεκταθω πολυ..απλα θελω να σας πω για την κυρια αιτια. Ειναι καποιος που αγαπω 5 χρονια. Δεν μπορω να το ξεπερασω.Μενει πληγη. Καιγεται ολη η περιοχη στο στηθος μου, τσουζει ο λαιμος μου και με το ζορυ ανασαινω οταν τον σκεφτομαι. Ολον αυτον τον καιρο προσπαθουσα να με πεισω πως ολα ειναι καλα. Αλλα δεν ειναι. Επεσα πανω σε μια φωτογραφια του σημερα που μακαρι να μην ειχα. Και το χειροτερο ειναι πως μου φερθηκε ασχημα και δεν εμαθε ποτε τι ενιωθα εγω για αυτον. Προσπαθησα να του το πω αλλα τα καλυψα με ψεματα στο τελος. Ολα εγιναν σκατα, η ολη φαση.
Δεν εχει τιποτα το σπουδαιο. Ουτε σε χαρακτηρα ουτε σε εμφανηση. Αλλα γιατι δεν μπορω να τον ξεπερασω?? 5 χρονια και νιωθω εξαιτιας του πως βουλιαζω καθε μερα...η μαλλον εξαιτιας μου. Εγω ευθυνομαι για το πως αισθανομαι.
Ομως εχω αποφασισει πως θελω να γινω καλα. Το μονο που σκεφτομαι τωρα ειναι να αναρωσω απο ολα οσα εχουν γινει και να τα αφησω για παντα πισω μου. Πως ομως να το κανω αυτο χωρις να λεω ψεματα στον εαυτο μου και υστερα βγουν ξανα στην επιφανεια???
