τον είχα σαν παιδί μου 2

Μετά απο την φυγή του, επαναπροσδιορίζω συνεχώς και κάθε μέρα την ζωή μου. Αλλά ούτε αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Τους δικούς του τους ξέρω τόσα χρόνια και τώρα δεν μπορώ να τους βοηθήσω... χαμένοι και αυτοί στο ΠΕΝΘΟΣ τους μέσα. Η γυναίκα μου ανησυχεί πολύ για μένα. Οι δικοί μου προσπαθούν να με παρηγορήσουν, οι μαθητές μου με βλέπουν χάλια και δεν ξέρουν τι άλλαξε , γιατί άλλαξα έτσι. Πριν το επαάγγελμα αυτό με γέμιζε, μου έδινε ζωή, το αγαπόυσα, το έκανα με τόσο κέφι και τώρα .... τώρα σκέφτομαι να αλλάξω δουλειά. Δεν θέλω να ξαδεθώ έτσι με κανέναν.... πονάει τόσο πολύ.... αφόρητα... αισθανομαι ότι μεγάλωνα ένα παιδί τόσα χρόνια και ξαφνικά κάποιος μου το πήρε μέσα απο τα χέρια μου.... αισθάνομαι ενοχές που ζω εγώ και αυτός έφυγε.... πρώτα έπρεπε να φύγω εγώ και μετά αυτός....

mixalis , έτσι κάνεις κακό στον ευατό σου.
δεν νομίζω πως ο μαθητής σου θα το ήθελε αυτό.

ίσως είναι που δεν έχω δικά μου παιδιά
ίσως είναι που τόσα χρόνια δουλέυω με παιδιά και χαίρομαι να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να μαθαίνουν, να φεύγουν, να σπουδάζουν, ΝΑ ΖΟΥΝ και τώρα αυτή η συνέχεια αυτή η αλσυίδα της ζωής έσπασε τόσο απότομα τόσο σκληρά και δεν μπορώ να το ξαναφτιάξω, δεν μπορω να κάνω τίποτα
ίσως φταίει που αυτό το \"σπάσιμο\" της αλυσίδας έμμελε να γίνει με τον Οδυσσέα (έτσι τον έλεγαν) που του είχα τόση αδυναμία και αγάπη
όπως και να χει δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ
ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η φωνή του, το γέλιο του, οι απορίες του
ακόμα νομίζω ότι τον βλέπω στον δρόμο
ακόμα περιμένω να τον ξαναδώ να έρχεται για μάθημα
μόνο όταν πάω στο νεκροταφείο προσγειώνομαι τόσο απότομα τόσο πολύ που νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου...
τι αδικο που είναι όλο αυτό
όχι μένα, όχι για τους δικούς του ΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ...

πρέπει να το δεχτείς όμως.
ο οδυσσέας θα ζει στις αναμνήσεις σου.
ο χρόνος τα γιατρεύει όλα.
έτσι δεν λένε?

είναι άδικο.
κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο.

εσύ δεν έχεις δικά σου παιδιά από επιλογή ?
( δεν θέλω να γίνω αδιάκριτη.αν θέλεις μου απαντάς. )

Δεν έχω δικά μου παιδιά όχι απο επιλογή
Πολύ θα ήθελα να έχω αλλά δεν το έχουμε καταφέρει ακόμα
τι να πω ελπίζω...
παντώς όχι απο επιλογή
βέβαια μετά απο αυτό που έγινε δεν ξέρω αν θέλω ...

θα θέλεις σε λίγο καιρό!
και σου εύχομαι να αποκτήσετε.
ξέρω ζευγάρια που το πρώτο παιδί το απέκτησαν με εξωσωματική και το δεύτερο ήρθε χωρίς.
και σου αξίζει να αποκτήσεις. :)

ειλικρινα δεν ξέρω αν ο χρόνος τα γιατρεύει ή απλώς τα κουκουλώνει όλα....
επίσης δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι πάει να πει
πως ένας νεκρός ζει στις αναμνήσεις μας
ΔΕΝ ΖΕΙ
αυτά τα λέμε για να ψιλοκοροιδεύουμε τους εαυτούς μας λιγάκι...
ΔΕΝ ΖΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε τιποτε άλλο απο το να τον θυμόμαστε
ναι, αλλά στην παρούσα φάση ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
απλώς δεν μου είναι αρκετό...
συγνώμη πάντως δεν τα έχω μαζί σου...
γενικα μιλάω και δεν είμαι και πολύ καλά...

σε ευχαριστώ και πάλι
τι να πω μακάρι

Quote:

---

Originally posted by mixalis

ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η φωνή του, το γέλιο του, οι απορίες του
ακόμα νομίζω ότι τον βλέπω στον δρόμο
ακόμα περιμένω να τον ξαναδώ να έρχεται για μάθημα

---

ο χρόνος θα σε κάνει να μην το περιμένεις, αλλά να τον θυμάσαι.
κι εκεί είναι που ζει.

όταν θα τον ξεχάσεις , ναι θα έχει πεθάνει για σένα.

το ότι πονάς, σημαίνει πόσο πολύ τον αγαπούσες.

Quote:

---

Originally posted by mixalis
επίσης δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι πάει να πει
πως ένας νεκρός ζει στις αναμνήσεις μας
ΔΕΝ ΖΕΙ
αυτά τα λέμε για να ψιλοκοροιδεύουμε τους εαυτούς μας λιγάκι...
ΔΕΝ ΖΕΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

---

Γειά Μιχάλη,
και φυσικά δεν ζει κάποιος στις αναμνήσεις μας. Και αλλοίμονο, αν τυχόν ζει στις αναμνήσεις μας αυτό σημαίνει ότι δεν ζούμε εμείς. Οι αναμνήσεις είναι η φυγή από την παρούσα ζωή, και δυστυχώς -μιλώντας τώρα για μένα- μπορώ να πω ότι έχω ακόμα αρκετές!


> τι αδικο που είναι όλο αυτό όχι μένα, όχι για τους δικούς του
> ΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ...

Δεν είναι άδικο για εκείνον. Εκείνος δεν υποφέρει και δεν υπέφερε. Άδικο για εκείνον είναι πιθανόν για όσα υπέφερε χωρίς λόγο. Π.χ. να είχε εξαιρετικό άγχος για τις πανελλήνιες, να μην ζούσε όσο ζούσε, κλπ. Μην το αναλύσω περισσότερο, αν διαβάσεις τα διάφορα thread εδώ μέσα θα δεις το άδικο που βρίσκεται.
To άδικο είναι ως προς εσένα και τους δικούς του -όπως λες- γιατί εσύ/αυτοί υποφέρεις/ετε.


> όπως και να χει δεν μπορώ να το δεχτώ, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι δεν
> θα τον ξαναδώ ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η φωνή του, το γέλιο του, οι απορίες του
> ακόμα νομίζω ότι τον βλέπω στον δρόμο ακόμα περιμένω να τον ξαναδώ να έρχεται
> για μάθημα

Ένα αντίστοιχο συναίσθημα είχα όταν χώρισα από κάποια σχέση αρκετά χρόνια πριν (να \'τες δυστυχώς οι αναμνήσεις, γι\' αυτό θα γράψω λίγα δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε αναμνήσεις). Σε κάποιες φάσεις έβλεπα άλλο πρόσωπο και νόμιζα ότι ήταν εκείνη. Φαντάζομαι κάτι τέτοιο θα εννοείς, φαντάζομαι θα βλέπεις έναν άλλο μαθητή και θα νομίζεις ότι βλέπεις τον Οδυσσέα.

Ας πάμε όμως στο αρχικό, το άδικο. Αν δεις ότι το άδικο είναι σε εσένα, τότε ίσως αλλάξει ο τρόπος αντιμετώπισης.
Μου κάνει επίσης εντύπωση το ότι είχες δεθεί πολύ μαζί του. Ο περισσότερος κόσμος δένεται με τους \"δικούς του\" ανθρώπους (δεν το θεωρώ απαραίτητα σωστό ή λάθος, αναφέρω αυτό που συμβαίνει). Και παρατηρώ επίσης, ότι είπες ότι έκανες μάθημα σε τρεις μαθητές. Έχω την εντύπωση ότι με τους άλλους δύο δεν έχεις αυτό το δέσιμο, σωστά; Σου είναι εύκολο να μου πεις τι έκανε να έχεις αυτό το αρκετά ισχυρό δέσιμο με αυτόν τον μαθητή;
Καθηγητής μαθηματικός είσαι;

Μου έχει τύχει να \"πεθάνουν\" κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μου (και σε ποιόν δεν έχει τύχει ή δεν θα τύχει;). Το πεθάνει το έχω βάλει σε εισαγωγικά γιατί ένα μεγάλο ποσοστό είναι ζωντανοί \"νεκροί\" για μένα, δηλαδή σχέσεις (όχι απαραίτητα συντροφικές ή ερωτικές) που τέλειωσαν. Είναι ίδιο/όμοιο με τον θάνατο. Γράφοντάς τώρα αυτά σε εσένα, διαπιστώνω ότι δεν έχω ξεμπερδέψει με τον \"θάνατό\" όλων. Νομίζω ότι κανείς \"ξεμπερδεύει\" με την αντικατάστασή τους.

Να ζητήσω επίσης συγνώμη, αν σου φανούν χωρίς συναίσθημα τα λόγια μου.
.

John11 γειά σου
Καταρχάς οφείλω να σου πω (συγνώμη κιόλας) ότι ναι τα λόγια σου μου φαίνονται λόγια χωρίς συναίσθημα. Δεν ξέρω την ηλικία σου αλλά μου μοιάζει ότι μπορεί να έχω και τα διπλά σου χρόνια. Όχι βέβαια ότι αυτό παίζει κάποιον ιδιαίτερο λόγο, παρά μόνο έναν: να ξέρεις ότι όσο μεγαλώνεις τόσο λιγότερους αγαπάς και με ακόμα λιγότερους επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεθεί.
Έχω δυο πτυχία: Φυσικού και Μαθηματικού και φέτος (αν μου το επιτρέψει η ψυχική μου κατάσταση) τελειώνω το διδακτορικό μου στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.
Με τα άλλα δυο παιδιά που κάνω μάθημα έχω το ίδιο δέσιμο αλλά αυτά σε αντίθεση με τον Οδυσσέα, ευτυχώς είναι εδώ είναι καλά και το παλεύουν και αυτά μαζί με μένα.
Τον Οδυσσέα τον ξέρω από μικρό παιδί, τους άλλους δυο όχι.
Την οικογένεια του Οδυσσέα την ξέρω χρόνια, των δυο άλλων όχι.
Ο Οδυσσέας μένει σχεδόν δίπλα μου, οι άλλοι δυο όχι.
Γενικώς το να δένεσαι με έναν άνθρωπο δεν το επιλέγεις, ούτε το κατασκευάζεις εσύ στη ζωη.
Απλώς γίνεται, δεν τυχαίνει, χτίζεται με ειλικρίνεια, πράξεις, αληθινό ενδιαφέρον και χρόνια… ναι χρόνια. Χρόνια και χρόνο από την ζωή σου και από την καθημερινότητα σου.
Δεν με ξέρεις και κυρίως δεν ήξερες τον Οδυσσέα και γιαυτό ρωτάς έτσι. Καλά κάνεις. Απλώς εγώ δεν είμαι σε θέση, αλλά και ούτε θέλω να αναλύσω και να ανεβάσω στο internet έτσι απλά και εκ του προχείρου ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.
Το: «πεθάνουν» πάντως (που το βάζεις και σε εισαγωγικά) για μένα είναι μόνο ένα: αυτό του θανάτου. Δεν το βάζω σε εισαγωγικά και δεν το έχω πει και ούτε το λέω για κανέναν άλλο, παρά μόνο για αυτούς που δε βρίσκονται ανάμεσά μας. Τα υπόλοιπα περί «ζωντανών νεκρών» που λες, είναι όμορφες ανάλαφρες προτάσεις, λογοτεχνικής και ποιητικής φύσεως!
Και κάτι τελευταίο: λες ότι είχες ένα αντίστοιχο συναίσθημα όταν χώρισες από κάποια σχεση σου. Επειδή και εγώ έχω χωρίσει αρκετές φορές στην ζωή μου μπορώ να πω ότι αυτό το συναίσθημα που βιώνω τώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΕΝΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ. ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό… μακάρι
Σε ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον σου
Ειλικρινά.

Διάβασα δύο φορές και πολύ προσεκτικά την απάντησή σου. Θα πω εκ\' των προτέρων ένα θέμα που κατάλαβα, υποθέτεις αρκετά πράγματα, αλλά δεν είναι έτσι. Ξέρω ότι αυτό που λέω τώρα θα σε προδιαθέσει. Τα εξηγώ παρακάτω.
Σκοπός μου δεν είναι να κατηγορήσω, σκοπός μου είναι να βοηθήσω. Με το \"αζημίωτο\", γιατί ταυτόχρονα βοηθιέμαι και εγώ.

> Καταρχάς οφείλω να σου πω (συγνώμη κιόλας) ότι ναι τα λόγια σου μου φαίνονται
> λόγια χωρίς συναίσθημα. Δεν ξέρω την ηλικία σου αλλά μου μοιάζει ότι μπορεί να έχω
> και τα διπλά σου χρόνια. Όχι βέβαια ότι αυτό παίζει κάποιον ιδιαίτερο λόγο, παρά μόνο
> έναν: να ξέρεις ότι όσο μεγαλώνεις τόσο λιγότερους αγαπάς και με ακόμα λιγότερους
> επιτρέπεις στον εαυτό σου να δεθεί.

Το φαντάστηκα ότι ίσως τα λόγια μου σου φανούν χωρίς συναίσθημα και γι αυτό το είπα. Όσο για την ηλικία, δυστυχώς είμαι μεγαλύτερος από εσένα. Όσο μεγαλώνουμε, συνήθως διαλέγουμε πιο επιλεκτικά και με περισσότερα κριτήρια. Όχι απαραίτητα λιγότερους ανθρώπους, αλλά μπορεί να προκύψει και έτσι, αφού υπάρχει μεγαλύτερη επιλεκτικότητα.


Γράφεις:
> Με τα άλλα δυο παιδιά που κάνω μάθημα έχω το ίδιο δέσιμο ...
Και μετά λες (συγκρίνοντας):
> Τον Οδυσσέα τον ξέρω από μικρό παιδί, τους άλλους δυο όχι.
> Την οικογένεια του Οδυσσέα την ξέρω χρόνια, των δυο άλλων όχι.
> Ο Οδυσσέας μένει σχεδόν δίπλα μου, οι άλλοι δυο όχι.

Γράφεις δηλαδή ότι με τα άλλα παιδιά έχεις το ίδιο δέσιμο και μετά εξηγείς γιατί δεν έχεις το ίδιο δέσιμο. Πάντως δεν είναι κατακριτέο να έχουμε με κάποιους ανθρώπους διαφορετικό δέσιμο, σωστά; Και πραγματικά σε ρωτώ, γιατί θέλω να μάθω, όχι από περιέργεια αλλά για μένα, τι σε έκανε να έχεις αυτό το δέσιμο με τον Οδυσσέα;
Πάντως ακριβώς το προηγούμενο, μου θυμίζει ένα ανέκδοτο, το γράφω στο τέλος. Σημείωση, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, όσο κι αν ίσως δεν με πιστέψεις, αυτό το ανέκδοτο ήθελα να το γράψω στην προηγούμενη απάντηση, χωρίς ακριβώς να γνωρίζω εντελώς καλά το λόγο. Λες να είναι διαίσθηση;


> Γενικώς το να δένεσαι με έναν άνθρωπο δεν το επιλέγεις, ούτε το κατασκευάζεις εσύ
> στη ζωη.
> Απλώς γίνεται, δεν τυχαίνει, χτίζεται με ειλικρίνεια, πράξεις, αληθινό ενδιαφέρον και
> χρόνια… ναι χρόνια. Χρόνια και χρόνο από την ζωή σου και από την καθημερινότητα σου.
> Δεν με ξέρεις και κυρίως δεν ήξερες τον Οδυσσέα και γιαυτό ρωτάς έτσι. Καλά κάνεις.
> Απλώς εγώ δεν είμαι σε θέση, αλλά και ούτε θέλω να αναλύσω και να ανεβάσω
> στο internet έτσι απλά και εκ του προχείρου ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής
> μου.

Γι\' αυτό ακριβώς ρωτώ, δεν κριτικάρω, ρωτάω μόνο. Δεν είναι απαραίτητο να μου απαντήσεις, απλά αν θες το κάνεις.


> Το: «πεθάνουν» πάντως (που το βάζεις και σε εισαγωγικά) για μένα είναι μόνο ένα:
> αυτό του θανάτου. Δεν το βάζω σε εισαγωγικά και δεν το έχω πει και ούτε το λέω
> για κανέναν άλλο, παρά μόνο για αυτούς που δε βρίσκονται ανάμεσά μας. Τα υπόλοιπα
> περί «ζωντανών νεκρών» που λες, είναι όμορφες ανάλαφρες προτάσεις,
> λογοτεχνικής και ποιητικής φύσεως!

Λογοτεχνικής φύσεως. Όχι. Το αντίθετο, αυτός είναι ο δικός μου πόνος.


> Και κάτι τελευταίο: λες ότι είχες ένα αντίστοιχο συναίσθημα όταν χώρισες από κάποια
> σχεση σου. Επειδή και εγώ έχω χωρίσει αρκετές φορές στην ζωή μου μπορώ να πω ότι
> αυτό το συναίσθημα που βιώνω τώρα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΕΝΟΣ
> ΧΩΡΙΣΜΟΥ. ΚΑΜΙΑ ΟΜΩΣ. Μακάρι να ήταν τόσο απλό… μακάρι

Σε πιστεύω απόλυτα. Γιατί όμως το τονίζεις; Νομίζεις ότι δεν σε πιστεύω; Ή νομίζεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση χωρισμός να φέρει την αντίστοιχη θλίψη με την παρούσα δική σου;

Το ανέκδοτο:
Ένας περαστικός ρωτά έναν τύπο που ήταν με δύο αγελάδες.

Περαστικός: Ωραίες αγελάδες, τις αφήνεις να βόσκουν έξω ή τις ταίζεις;
Κάτοχος: Την άσπρη την αφήνω να βόσκει.
Περαστικός: Και τη μαύρη;
Κάτοχος: Και τη μαύρη την αφήνω να βόσκει.
Περαστικός: Και τις περιποιείσαι, τις βλέπει κτηνίατρος;
Κάτοχος: Ναι, την άσπρη την βλέπει κτηνίατρος κάθε 4 μήνες.
Περαστικός: Και τη μαύρη;
Κάτοχος: Και τη μαύρη, κάθε 4 μήνες την βλέπει.
Περαστικός: Καλά, δεν είναι και οι δύο αγελάδες δικές σου;
Κάτοχος: Η άσπρη δική μου είναι.
Περαστικός: Και η μαύρη;
Κάτοχος: Και η μαύρη δική μου είναι...
.

1. Λες ότι βοηθάς και μάλιστα με το «αζημίωτο». Δεν βοηθάς. Τουλάχιστον όχι εμένα στην παρούσα φάση.
2. Λες ότι δυστυχώς είσαι μεγαλύτερος από μένα. Γιατί δυστυχώς; Εκτός αν το «δυστυχώς» είναι ειρωνικό… (μόνο ειρωνείες δεν χρειάζομαι πάντως τώρα)
3. Επιμένεις να μάθεις γιατί δέθηκα έτσι με τον Οδυσσέα και τους άλλους μαθητές μου. Και λες ότι δεν είναι από περιέργεια αλλά θέλεις να μάθεις για σένα!! Δεν την καταλαβαίνω τόση περιέργεια (γιατί εγώ ως περιέργεια την ερμηνεύω) και κυρίως δεν με ενδιαφέρεις εσύ τώρα, ούτε με ενδιαφέρει να σου εξηγήσω τίποτα περισσότερο. Με ενδιαφέρει να βοηθήσω εμένα αυτή την περίοδο και τους υπόλοιπους που περνούν πολύ δύσκολα.
4.Όχι δεν πιστεύω ότι ένας χωρισμός μπορεί να φέρει αντίστοιχη θλίψη με τον γονιών του Οδυσσέα και ίσως με την δική μου. Τελεία και παύλα σε αυτό.
5. Σε ευχαριστώ που τέτοιες ώρες που περνάω, έχεις το κουράγιο να αστειεύεσαι λέγοντας ανέκδοτα. Σε ευχαριστώ που έχεις την λεπτότητα να με βοηθάς με εφηβικά, ανούσια και εντελώς άκαιρα ανεκδοτάκια. Ναι όντως, έχεις τέλεια διαίσθηση. Με βοήθησε πολύ το ανέκδοτό σου (και αυτό, ναι είναι ειρωνικό).
6. Δεν πρόκειται να συνεχίσω αυτό το «διάλογο». Δεν με βοηθά καθόλου. Γράψε ελεύθερα ότι θέλεις. Ειλικρινά σου εύχομαι να μην βρεθείς ποτέ στην θέση μου και να είσαι πάντα καλά. Σε ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σου.
Αντίο.

Μιχαλη λυπαμαι πολυ που ενα παιδι εχασε την ζωη του πριν την αρχισει.Κανεις δεν μπορει να απαλυνει τον πονο σας τωρα ,οτι κ να σου πουμε εμεις απο δω.Δεν θα σου γραψω μην στενοχωριεσαι [ειναι αδυνατον κατι τετοιο]Μονο ο χρονος θα μπορεσει να κλεισει τις πληγες αλλα ειναι πολυ νωρις ακομα.
Μιχαλη Ο Γιαννης προσπαθει να σε βοηθησει δεν ειναι ειρωνικος.Πιστευω οτι εχει αναγνωρισει κομματια απο τα δικα του συναισθηματα σε οτι εχεις γραψει.Ενας χωρισμος ειναι ενας θανατος,εξαρταται πως τον βιωνει ο καθενας.

μιχαλη,

εφοσον λες, οτι στενοχωριεσαι τοσο πολυ για εκεινον, κ οχι για εσενα, τοτε γιατι δεν τον αφηνεις να \"φυγει\"?

δεν ξερω αν πιστευεις... αν ομως πιστευεις, μπορει πχ να ηταν θελημα θεου αυτο κ η ψυχη του οδυσσεα να ειναι μια χαρα στην βασιλεια των ουρανων!