Έλλειψη αυτοπεποίθησης αυτοεκτίμησης

Καλησπέρα είμαι καινούργιος στην Παρέα.
Ονομάζομε κωνσταντίνος και είμαι 26 ετών, στην παρούσα φάση είμαι διδακτορικός φοιτητής στα τελείωματα.


Γενικά θα μπορούσα να χαρακτηριστώ ως τελειομανής, ακραίος, ατίθασος. Τον τελευταίο καιρό όμως διαπιστώνω μια πτυχή του εαυτού μου την οποία είχα ξεπεράσει αλλά τώρα την βιώνω σε πάρα πολύ σε υπερετικό βαθμό. Θεωρώ πως έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση ή αυτοεκτίμηση (δεν ξέρω από που πηγάζει) και πολλές φορές για να αμυνθώ προκύπτει στην επιφάνεια ένας διαφορετικός χαρακτήρας ο οποίος είναι πραγματικά κακός και εκδικητικός με περίεργα ξεσπάσματα. Μετά από αυτό θα είμαι στεναχωρημένος αρκετό καιρό και γενικά οι σχέσεις θα ψυχράνουν σημαντικά ή εγώ νομίζω πως οι σχέσεις έχουν ψυχράνει.

Αδυνατώ πλέον σε μια συζήτηση όχι απλώς να υποστηρίξω την άποψη μου αλλά και να την αναφέρω πλέον, δεν αναφέρομε σε ισχυρογνωμοσύνη αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα γνωρίζοντας πως έχω δίκιο. Γενικά λίγο να επιμείνει ο άλλος ή να υψώσει τον τόνο της φωνής του υποχωρώ στο καβούκι μου. Κατανοώ τι συμβαίνει αλλά νίωθω ιδιαίτερα αμήχανα και μετά το πέρας του γεγονότος θα με απασχολεί και θα μου χαλάει την διάθεση και γενικά θα κατηγορώ τον εαυτό μου. Θα ένιωθα να είχα διαφορετική προσωπικόητα.

Επίσης το τελευταίο διάστημα ο ύπνος μου δεν είναι σταθερός είναι άστατος με αρκετές ώρες ύπνου σε μη φυσιολογικές ώρες, πλέον μπορεί να πάει 7 το πρωί και να μην έχω κοιμηθεί με ότι αυτό συνεπάγετε. Σίγουρα, αυτό συντελεί στο παραπάνω αλλά δεν είναι ο βασικός λόγος.

Γενικά νίωθω ένα άβουλο πλάσμα με αρκετά κομπλεξικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να γίνομε περιεργος και ιδιότροπος. Ούτε καν να θυμώσω δεν μπορώ μπορεί να εκνευριστώ σημαντικά γνωρίζοντας πως έχω δίκιο αλλά μετά από λίγο νίωθω άσχημα κακομοιρία και υποδούλεια συμπεριφορά.

Καλησπέρα Κωνσταντίνε!

Νομίζω ότι το γεγονός που αναφέρεις το έχουμε βιώσει όλοι λίγο-πολύ σε διάφορες περιόδους της ζωής μας.Εγώ,λόγου χάρη,ενώ με τις παρέες μου είμαι αρκετά ομιλιτική και δεν διστάζω να αναφέρω και να υποστηρίξω τις απόψεις,όταν βρίσκομαι με την αδελφή μου και συζητάμε πάνω σε ένα θέμα στο οποίο έχει διαφορετική γνώμη,μαζεύομαι και δεν μιλάω.Και αυτό το γεγονός με πνίγει αργότερα για αρκετό χρονικό διάστημα.
Το πιο σωστό θεωρώ ότι είναι να ανακλύψεις τον λόγο για τον οποίο αντιδράς έτσι.Φοβάσαι ότι με το να υψώσει ο άλλος την φωνή του θα κάνεις κι εσύ το ίδιο και στο τέλος θα καβγαδίσετε κι έτσι προτιμάς να μην μιλήσεις?(σε εμένα αυτό συμβαίνει). Η\' μήπως φοβάσαι την κριτική που μπορεί να κάνουν οι άλλοι πάνω στην άποψή σου-η οποία μπορεί να είναι και σωστή ,αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό-και να αρχίζουν να σε χλευάζουν?
Το ότι βγάζεις έναν πολύ επιθετικό χαρακτήρα,νομίζω ότι οφείλεται σε όλη αυτή την πίεση που υφίστασαι και στην αμφιβολία σου για το πώς πρέπει να πράξεις.
Εγώ θα σε συμβούλευα να προσπαθήσεις να χαλαρώσεις λίγο,να λες την άποψή σου χωρίς να φοβάσαι και να είσαι σίγουρος ότι θα μπορείς να την υποστηρίξεις με κάποια επιχειρήματα αν πιστεύεις πολύ σε αυτή. Θα σου βγούν αυθόρμητα πάνω στην κουβέντα,δεν χρειάζεται να τα προετοιμάζεις όλα.Αν πάλι δεν νιώθεις σίγουρος για κάτι,για κάποιο θέμα που συζητάτε,δεν είσαι υποχρεωμένος να εκφράσεις μια άποψη.Μένεις σιωπηλός.Δεν είναι κακό!
Νομίζω κι ότι η αυπνία σου οφείλεται σε όλα αυτά,δηλαδή στο ότι επεξεργάζεσαι συνεχώς τα γεγονότα της ημέρας και την αντιδρασή σου σε αυτά,με αποτέλεσμα η μια σκέψη να διαδέχεται την άλλη και στο τέλος να μην μπορείς να κοιμηθείς.
Αν δεις οτι συνεχίζεται αυτή η κατάσταση,θα μπορούσες να το συζητήσεις με κάποιον ειδικό.Είναι θετικό το ότι έχεις εντωπίσει κάποια χαρακτηριστικά σου που σε ενοχλούν και μάλλον έχεις την διάθεση να τα αλλάξεις.

I hope you\'ll find your way again..! ;)

Προσπάθησα αρκετά να αποβάλλω κάποια χαρακτηριστικά τα οποία και απέβαλλα αλλά έρχονται στην επιφάνεια αυθόρμητα όταν το περιβάλλον μοιάζει με το παρελθόν, φίλοι από τα παλία κτλ.

Γενικά, ίσως να οφείλετε στο γεγονός ότι θα επιμείνει και ο άλλος και στο τέλος θα οδηγηθούμε σε ακραίες καταστάσεις, είτε επειδή φοβάμε τον χλευασμό. Η πραγματικότητα όμως είναι πως απαχθάνομε την παλία μου συμπεριφορά η οποία ήταν ιδιαίτερα αμυντική και πραγματικά έδειχνε έαν άξεστο χαρακτήρα που μπορούσε σημαντικά να πληγώσει τον άλλο. Ανωριμότητα το είχα χαρακτηρίσει και χαμηλό επίπεδο, μιλάμε για μια 10ετία περίπου οταν ήμουν έφηβος. Τους τελευταίους 6 μήνες περίπου η προσωπικότητα έχει διαφοροποιηθεί προς το χχειρότερο σημαντικά.

Μπορεί να βγω να διασχεδάσω με τους φίλους μου και να γυρίσω σπίτι και να τα βάλλω με τον εαυτό μου τον κατηγορώ σημαντικά για την έλειψη θάρρους και καλοπροαίρετου θράσους. Θα μπορούσα να κατηγορήσω κάποιους φίλους που συνάντησα μετά από 3 χρόνια, αλλά ιδιόρυθμες συνθήκες δημιουργούνται στις περισσότερες κοινωνικές συναναστροφές μου, συνεπώς πρέπει να φταίω εγώ.

Μουτρώνω πεισμώνω γίνομε χάλια και στο τέλος πάλι από την αρχή, είχα χαρακτηριστεί αρκετές φορές αντικοινωνικός, εγώ θεωρώ έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Αυτή είναι η μία πτυχή.


Είχα κάποιο γνωστό διδάκτορα ψυχολογίας με τον οποίο είχα συζητήσει αρκετά πράγματα και με είχε χαρακτηρίσει ιδιαίτερο (λόγω και κάποιων σημαντικών διακρίσεων κατά την διάρκεια των σπουδών) και ότι ίσως λίγοι άνθρωποι μπορούν να σε κατανοήσουν, αλλά πραγματικά δεν νίωθω ιδιαίτερος, έχω αισθήματα κατωτερώτητας όχι ως προς τους υπόλουπους ανθρώπους γενικά αλλά σε σχέση με αυτούς που διαθέτω κοινά χαρακτηριστικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες ευκαιρίες έχω χάσει στην ζωή μου λόγω έλλιψης αυτοπεποίθησης. Της περόδους που είχα αναλαμπές πραγματικά μεγαλούργησα αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν αρκετά ώστε να με τονώσουν.

Τον τελευταίο καιρό όμως έχει επιδυνωθεί η κατάσταση επιζητούσα απεγνωσμένα μια κοινωνικώτητα, μια επιβεβαίωση πλέον ούτε μια μπλούζα δεν μπορώ να αγοράσω μόνος μου χρειάζομε αρκετές γνώμες και στο τέλος η αγορά δεν θα είναι αυτή που αρέσει σε μένα, ίσως χρειάζομε μια επανανεξαρτητοποίηση.

Γενικά σαν άνθρωπος είμαι πάρα πολύ ακραίος για παράδειγμα αυτή την περίοδο μπορεί να διαβάζω ε μέχρι να τελείωσω αυτό που κάνω δεν θα κάνω τίποτα άλλο, διάβασμα με ατελείωτους ρυθμούς. Μετά απο ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορώ να ανοίξω βιβλίο, λογικό είναι αλλά είμαι πάρα πολύ ακραίος. Ίσως περνάω μια τέτοια φάση τώρα αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο παρατεταμένη.

Το ξέρω το ξέρω επικρατεί ένα χάος στα γραφώμενα μου, δυστηχώς οι σκέψεις μου επολύ περισσότερο μπερδεμένες και χαώδεις.

Το γεγονος οτι εισαι σχεδον διδακτωρ πανεπιστημιου δεν σου δινει καποιο \"αερα\"?

οχι ισα ισα που μου δημιουργει περισσοτερα προβληματα...

αγαπητε ζαναζαν,

επειδη σχεδον απαντας μονος σου στο προβλημα σου, ασχετα αν δεν το συνειδητοποιεις, αυτο το \"τελειομανης\" κ αυτο το \"ακραιος\", εισαι διατεθειμενος να προσπαθησεις να τα αποβαλλεις απο το χαρακτηρα σου?

αν ναι, τοτε θα μπορεσεις να δεις πολυ μεγαλη βελτιωση στα προβληματα που αναφερεις.

αν οχι, τοτε θα ζεις μια ζωη με το mood swinging στο τσεπακι σου.

επισης, βρισκω πολυ θετικη τη διαπιστωση που κανεις, οτι για να επαναλαμβανονται ιδιορρυθμες συνθηκες με τους αλλους ανθρωπους συνεχεια στη ζωη σου, μαλλον θα παυει να ειναι μονο θεμα τυχης η μονο θεμα των αλλων κ οτι καπου θα εχεις βαλει κ εσυ το χερακι σου. ;)

για να τελειωνεις διδακτορικο, εξυπνο παιδι θα εισαι, πιστευω οτι κ με λιγη καθοδηγηση απο καποιον πιο εμπειρο σε κοινωνικα ζητηματα η ζητηματα διαχειρησης συναισθηματων γρηγορα θα καταλαβεις πως λειτουργουν τα συναισθηματα μας, κ θα εισαι κ εσυ σε θεση να ελεγχεις τον εαυτο σου!

σε ψυχολογο εχεις σκεφτει να πας? (αν θεωρεις το προβλημα σου πολυ εντονο κ οτι επηρεαζει την καθημερινοτητα σου)

κατα τη γνωμη μου, υποψιαζομαι οτι προσπαθεις να αποχτησεις αυτοπεποιθηση με λαθος τροπο.

βασιζεσαι πανω στα επιτευγματα σου κ μαλιστα βασιζεσαι στο γεγονος οτι θελεις να τα κανεις καλυτερα απο τους αλλους.
με αυτον τον τροπο, οπως καταλαβαινεις, καθε φορα που θα συναντας καποιον που θα κανει κατι καλυτερα απο σενα, η αυτοπεποιθηση σου θα κλονιζεται.

αν ομως βασιζες την αυτοπεποιθηση σου, μονο στο αν κανεις καποια πραγματα επαρκως καλα, (οχι ομως απαραιτητα καλυτερα απο τους αλλους, απλα ενα στανταρ επαρκειας οτι κατι δεν εγινε τελειως ανεπαρκως) κ μαλιστα αν οταν δεν ξερεις κατι εχεις την ανεση να ρωτας τους πιο εμπειρους, με τη λογικη οτι, λογικο ειναι να μην ξερεις κατι, να ρωτησεις αλλους που ξερουν καλυτερα, τοτε πως θα ηταν η αυτοπεποιθηση σου?

σε πολυ καλυτερα επιπεδα, σωστα?

αν σου ελεγα λοιπον οτι το διδακτορικο σου μπορει να ειναι χρησιμο για να γινεις καθηγητης, για να βρεις μια δουλεια να βγαζεις 2 δεκαρες, για να ανακαλυψεις τις χαρες της ερευνας, αλλα για υποκαταστατο κοινωνικων δεξιοτητων ειναι για τα μπαζα θα με πιστεψεις? μπορεις να εχεις 2 διδακτορικα απο το χαρβαρντ κ να εισαι μπαζο στα κοινωνικα, κ μπορει να τελειωσες το λυκειο με 14 κ να μην σπουδασες τιποτα κ στα κοινωνικα να παιρνεις 10 με τονο! (το β ενικο μεν, αλλα γενικα μιλαω)

οποτε πρεπει να μαθεις κοινωνικες δεξιοτητες απο την αρχη, οι οποιες ειναι τελειως ασχετες με τα νοητικα προσοντα σου! (κ πολυ πιο ευκολες απο διδακτορικο!)

Quote:

---

Originally posted by Lou!..
οποτε πρεπει να μαθεις κοινωνικες δεξιοτητες απο την αρχη, οι οποιες ειναι τελειως ασχετες με τα νοητικα προσοντα σου! (κ πολυ πιο ευκολες απο διδακτορικο!)

---

Ή πολυ πιο δυσκολες... :(

Η πραγματικότητα είναι αυτή η τελειομανία που με διακατέχει κυριεύει την ζωή μου, ασχολούμε γενικά με τον χώρο των μαθηματικών, γενικά τα στάνταρ επιτυχίας που θέτω είναι σε σχέση με τους άλλους. Να αναφέρω ένα παράδειγμα χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω.

Προσπάθησα να τελείωσω πρώτος την σχολή, τα κάταφερα, προσπάθησα να τελείωσω πρώτος το μεταπτυχιακό δυσκολέυτικα πόνεσα κουράστικα εξαντλήθηκα τα κατάφερα, μετά για ένα χρονικό διάστημα δεν ξαναάνοιξα βιβλίο, μετά προσπάθησα να κάνω διδακτρικό τα κάταφερα.

Το θέμα όμως είναι με τι κόστος. Αρχικά ο πύχης ήταν να βλάλλω με άριστα την σχολή μετά να βγάλω πάνω από 9 μετά να βγάλω πάνω από 9.5 μετά να πω τον όρκο μετά κυνηγούσα να έχω όλους τους βαθμούς 10 (μιλάμε για τρελά πράγματα είχα χάσει τον ύπνο μου) μετά έκοβα μαθήματα που είχα 9.5 για να γράψω 10, μέχρι και οι καθηγητές τα είχαν χάσει. Γενικά δεν μπορούσα να σταματήσω. Τώρα με το διδακτορικό το ίδιο κάνω κάνω κάνω και ο καθηγητής μου μου λέει πως δεν θα τελείωσω ποτέ. Πιστεύω πως αρχίζω και μετά μπαίνω se safe mode περίοδους που δεν έκανα τίποτα δεν ένοιωθα τίποτα και απλώς καθόμουν. ϊσως το ασυνείδητο με οδηγεί εκεί για ευνόητους λόγους.

Αλλά δεν είναι μόνο στις σπουδές για παράδειγμα ήθελα να βελτιώσω την αθλητική μου είκονα ε είχα φτάσει σε σημείο να έκανα προπόνηση 3 φορές την μέρα μέχρι που έπαθα υπερκόπωση.

Πιστεύω η ακρότητα που με διακατέχει σχετίζετε με την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση. Θεωρώ πως προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για κάτι και τους υπόλοιπους. ϊσως με διακατέχει το αίσθημα μικρής κοινωνίας που ΄βίωσα σε καθοριστική ηλικία, γενικά δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω η να το εξηγήσω να και το κατανοώ προσπαθώ να το πνίξω αλλά δεν τα καταφέρνω. Στις μικρές περιόδους που ένιωθα αυτοπεποίθηση μπορούσα να πω πως ήμουν φυσιολογικός σχετικά, αλλά αυτή την απέκτεισα με ακρότητες όπως προανέφερα συνεπώς δεν νομίζω πως αποτελεί αντικείμενο επίλυσης των προβλημάτων μου.

Το ίδιο και στις προσωπικές μου σχέσεις ιδίως με το αντίθετο φύλλο υπάρχουν περίοδοι που δεν είμαι ευχαριστημένος μετην εμφάνιση που διαθέτω, μια απόρριψη μπορεί να με οδηγήσει σε κρίση αυτοπεποίθησης και να μου στερήσει για αρκετό καιρό την κοινωνικότητα μου.

Το αποτέλεσμα ένα βαρύ φορτίο με προεκτάσεις στην συμπεριφορά μου, ιδιοτροπία και παραξενία που έχουν ως αποτέλεσμα κακές κοινωνικές συναναστροφές.

ϊσως να μην μπορώ να αποδεχτώ αυτό που είμαι και να μην μπορώ να συμφιλιωθώ με τον ευατό μου ίσως είμαστε σε ρίξη, με αποτέσμα να τον κατηγορώ αρκετές φορές. ϊσως αν υπάρξει αποδοχή και συμφιλίωση να βελτιωθούν τα πράγματα. Το θέμα είναι πως?

Κάποια βοήθεια, πιστεύετε όμως πως θα βρω κάποιον που να εμπιστευτώ, γενικά δεν έχω εμπιστοσύνη στον ευατό μου συνεπώς δεν έχω και στους άλλους.

Δεν είναι όλα μαθηματικά και είναι υπέροχο μερικές φορές το 2+2 να κάνει 5, όπως έχουν πει. Θα αργήσεις να το δεις γιατί είσαι τελειομανής, κάνε τα λάθη σου, αφήσου. Οι άνθρωποι φοβούνται τους τέλειους να ξέρεις. Καμιά φορά η παρόρμηση είναι η καλύτερη αντίδραση.
Κάνε λάθη και μην κάτσεις να αναλύσεις τις πιθανότητες. Κάνε λάθη που θα απολαύσεις την αποτυχία που θα φέρουν. Αφήσου λίγο να σε πάει το κύμα. Έχεις δεθεί και έχεις κουραστεί από την τρικυμία.

zanazan,

καλώς ήρθες:)

οταν διαβασα τα οσα γραφεις, αλλες στιγμες μπερδευτηκα κι αλλες εβλεπα να δινεις απαντησεις στα οσα αναρωτιεσαι. νομιζω κατι τετοιο το κανουμε ολοι, σε περιοδο εσωτερικης αναζητησης κ χαους..:)

Αναρωτηθηκα λοιπον, αν η αναγκη για πρωτια, για συνεχη επιτυχια ως τελειομανια, σε εχει κανει να ψαξεις απο που ερχεται κ γιατι κυριαρχει στη ζωη σου. Κ μάλιστα με τοσο μεγαλο τιμημα, οπως ο ιδιος αναφερεις. Eιναι επε ιδη, εμαθες πώς μονο οταν επιτυγχανεις τοτε μονο εχεις αξια κ εσυ ο ιδιος σαν οντοτητα? Ειναι μηπως που βλεπεις πώς οι αλλοι ασχολουνται μαζι σου ή ειναι πιο ευκολο να ασχολουνται μαζι σου μονο οταν ξεχωριζεις? Ειναι ενας τροπος να ερθεις πιο κοντα στους αλλους αλλα τελικα μαλλον απομακρυνεσαι κ απο τους αλλους αλλα κ απο αυτο που σε κανει να αισθανεσαι πιο ολοκληρωμενο?

Η ελλειψη αυτοπεποιθησης, η ελλειψη εμπιστοσυνης στον ιδιο σου τον εαυτο μπορει να ειναι αυτη που σε οδηγει σ αυτο το κυνηγι. Και για αλλο αριστα, για μια ακομα διακριση κ μια ακομα πιο μεγαλη επιτυχια. Ομως οπως βλεπεις αυτα ολα δεν σε γεμιζουν κ μαλλον ερχονται να σου τονισουν πώς η ελλειψη ειναι εντονη σε αλλους τομεις. τους εχεις κανει πιο συγκεκριμενους? Εχεις προσπαθησει σ αυτους τους τομεις, τοσο οσο ας πουμε στο διδακτορικο σου? Εχεις αφιερωσει χρονο, προσπαθεια, ενεργεια εκει που φαινεται να πασχεις ή αποφευγεις/φοβασαι/δισταζεις να ασχοληθεις?

Γραφεις κατι: πώς φοβασαι να εμπιστευτεις, αφου δεν εμπιστευεσαι καν τον ιδιο σου τον εαυτο. Εχεις σκεφτει να κανεις μια αρχη προς αυτη την κατευθυνση? δλδ να ρισκαρεις? στην αρχη περισσοτερο εκ του ασφαλους? οπως με το να μιλησεις ειτε σε καποιον ειδικο ειτε σε καποιον που μοιαζει αξιος της εμπιστοσυνης σου? Παντως μια αρχη την εκανες εδω:)

Δεν ειναι κακο βεβαια να πετυχαινεις, τον ενα στοχο μετα τον αλλο.Αλλα μπορει να ειναι εξοντωτικο κ ψυχοφθορο, οταν δεν βλεπεις οτι κατακτωντας κατι, πας να καλυψεις κατι που δεν εχεις.Σαν να εχεις 2 κουβαδες, εναν γεματο κι εναν αδειο κ εσυ γεμιζεις συνεχως τον γεματο κρατωντας τον αλλο κενο. Κι αυτο μπορει να τελικα να μας γεμισει με απογοητευση.Αφου απο τη μια δεν γεμιζει το κενο κ απο την αλλη, αναρωτιομαστε \"γιατι, αφου θα πρεπε να μαι ευχαριστημενος, αφου γεμιζω συνεχως\".

Σκορπιες σκεψεις πανω σ αυτα που λες...:)

Δεν υπάρχει κάποιο άτομο στο περιβάλλον σου που να του έχεις εμπιστοσύνη?(και όχι στο 100%,γιατί πάλι μου φαίνεται ότι και στο θέμα της εμπιστοσύνης ενδέχεται να έχεις κριτήρια ακραία για να φτάσεις να \"εγκρίνεις\"άτομα που θα εμπιστευτείς).
Ένα άτομο που θα μπορούσες να εκμυστηρευτείς αυτό που περνάς και να σε βοηθήσει υπάρχει?(συγγενικό,φιλικό ή άλλο?)

Αν υπάρχει,τότε θα μπορούσε να σε βοηθήσει ως εξής:κάθε φορά που θα περνάς από το φυσιολογικό στο ακραίο να στο επισημαίνει.Σιγά σιγά θα μάθεις πότε το κάνεις,ώστε να το προλαμβάνεις και να το σταματάς ακριβώς στο σημείο που ακόμη το ορίζεις εσύ και δεν περνάει σε κυνήγι με θύμα εσένα.

Ας υποθέσουμε όμως πως δεν υπάρχει.Και σ\'αυτή την περίπτωση υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις,ώστε να αποκτήσεις ένα είδος εγρήγορσης και να εξοικειωθείς στο παιχνίδι\"παρατηρώ τον εαυτό μου,σταματώ τη διαδικασία στο κατάλληλο σημείο,πριν μου γίνει βραχνάς η απόδοση\".

Ένας τρόπος είναι να αντιστέκεσαι στο να ξανακάνεις ό,τι θεωρείς πως δεν έχεις κάνει τέλεια.Δηλαδή,εν προκειμένω στο διδακτορικό σου,που φοβάσαι να τελειώσεις και παραδώσεις πριν φτάσει στο ιδεατό σημείο της αυστηρής έγκρισής σου.Αν είχες βάλει στόχο το 10 θα πιέσεις τον εαυτό σου να το παραδώσει ενώ είναι στο 9,5 ή στο 9.Δε θα το ξαναπεράσεις από κόσκινο,δε θα το βάλεις πάλι κάτω να το ξεσκονίσεις,θα το αφήσεις να είναι λίγο κάτω από αυτό που ζητάς να είναι.

Ήταν ένα απλό παράδειγμα,αυτό θα πρέπει να το προεκτείνεις και να το εφαρμόζεις σε όσους τομείς και θέματα βλέπεις να αναδύεται η τελειομανία σου.Είναι μία μέθοδος που σε μένα έχει δουλέψει,καθώς βασανίστηκα κι εγώ στην καθημερινότητά μου από τέτοια τριπάκια.Έτσι θα διδάξεις στον εαυτό σου να μην απαιτεί το άριστο,το άμεμπτο,το τέλειο,αλλά να αρκείσαι σε αυτό που μπορείς να κάνεις δίχως να σε κουμαντάρει,στο ανθρωπίνως και όχι θεικώς δυνατόν.

Να σκεφτείς πως κάποτε έκανα λίστες για να τελειώσω δουλειές ακόμη και στο σπίτι,αν δεν έσβηνα τα πάντα από τις νοητές μου\"υποχρεώσεις\"δεν χαλάρωνα,δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν τις εκπλήρωνα(και πάντα με κριτήρια όχι να τις τελειώσω,αλλά να είναι τέλειο και άμεμπτο και σούπερ το αποτέλεσμα),ε,έφτασα να έχω ένα σπίτι που έλαμπε,που ήταν για φτύσιμο αλλά για φτύσιμο ήμουν κι εγώ μετά,λοολ.:D

Τώρα πια,με τη μέθοδο που σου είπα,που ουσιαστικά είναι ένας τρόπος αποευαισθητοποίησης της απαιτητικότητάς μας,με την συνεχή επαφή με το μη τέλειο,μπορώ να απολαύσω τη ζωή μου σε ένα άνω κάτω σπίτι,λοολ,αλλά να είμαι εκεί μέσα εγώ χαρούμενη,αυθόρμητη και να νιώθω ισορροπημένη.Ακόμη όταν ξεκινάω δουλειές μπορεί να με πάρουν μεσάνυχτα από τα ξημερώματα άμα το αφήσω,αλλά τώρα έχω απλά αποκτήσει τη δυνατότητα να λέω στον εαυτό μου\"έλα,τό\'χεσες,πήγαινε για ύπνο,δεν βαθμολογείσαι από κανέναν κριτή σκόνης και αταξίας\"λολ

Σου έδωσα ένα προσωπικό παράδειγμα,ελπίζω να σε βοήθησα κάπως να το συνδέσεις με όσα εσύ ζεις.

Στο άλλο άκρο της τελειομανίας υπάρχει ο φόβος να τελειώσεις μετά οποιοδήποτε εγχείρημα εσένα σε φοβίζει,το λεγόμενο procrastination θεματάκι,που με έχει κι αυτό απασχολήσει και απασχολεί αρκετά από καιρό σε καιρό,αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.:)

Καλό θα ήταν να σκεφτείς ότι ο καθένας που εκδηλώνει τελειομανικά σχήματα έχει ένα τρόπο σκέψης που αφορά κάποιους τομείς.Εμένα ήταν στο σπίτι και τις δουλειές του,την καθαριότητα και την αψόγου εμφάνιση,τάξη κλπ,καθώς έζησα αρκετά χρόνια με μία μητέρα με obsessive compulsive hoarding και φοβόμουν την ακαταστασία και το χάος στο περιβάλλον μου.Εσένα είναι στον τομέα των σπουδών και τις διαπροσωπικές σου σχέσεις.Του αδερφού μου πχ στον επαγγελματικό τομέα,είναι checker/procrastinator/τελειοθηρικός στον εργασιακό του χώρο.Παίζει δηλαδή σημαντικό ρόλο με ποιον τομέα αισθάνεσαι την ανάγκη να αποδείξεις πως είσαι ξεχωριστός,ψάξτο κι εκεί,ίσως με τη βοήθεια ψυχολόγου,γιατί τα ζητήματα αυτά συνήθως πάνε πολύ βαθύτερα από το προφανές που είναι η δυσλειτουργία,να καταλάβεις το γιατί της δυσλειτουργίας και να μπορείς μελλοντικά να σε συγχωρείς για την μη-τελειότητά σου,να σε αποδέχεσαι χύμα,αυθόρμητα,δίχως καταναγκαστικά μονοπάτια που πρέπει σώνει και καλά να διαβαίνεις κάθε φορά για να\"αποδεικνύεις\"την αξία σου.

Χα τώρα που είπες για τις λίστες... αχ εμένα οι λίστες δεν τελείωνουν ποτέ όταν δημιουργώ μια λίστα συνεχώς προσθέτω πράγματα μέρα με την μέρα... διαγράφω και ξαναγράφω. Να φανταστείτε ότι στο πτυχίο δεν έκανα αίτηση για ορκομωσία απλώς αν είχες ολοκληρ΄΄ωσει τα μαθήματα κανονικά αυτομάτως η γραμματεία σε όριζε πτυχιούχο αλλίως το βλέπω να ήμουν ακόμα εκεί.

Τώρα ξέρετε τι με φοβίζει ακόμα περισσότερο, πιστεύω πως δεν με ενδιαφέρει πραγματικά η συμπεριφορά μου και οι κοινωνικές μου συναναστροφές έχω την εντύπωση πως περνάω μια φάση στην οποία αποζητώ κοινωνικότητα πιστεύω πως θα γίνω κοινωνικός και θα βελτιώσω τις διαπροσωπικές μου σχέσεις λόγω του ότι είμαι τελειομανής και μετά κάτι άλλο θα βρω στο οποίο θα αφοσιωθώ. Πιστεύω πως η αυτοπεποίθηση μου είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα και ίσως προσπαθώ να αποκτήσω κοινωνικές συναναστροφές, να βιώσω την επιβράβευση ή τον θαυμασμό και πάλι από την αρχή μετά.

Πιστεύω δηλαδή πως όταν ικανοποιήσω το εγώ θα έχουμε πάλι το ίδιο θέμα. Το συμπερασμα είναι πως είναι αδύνατον να το ικανοποιείς πάντα και πολλές φορές το κόστος δεν μπορεί να είναι αποδεκτό και δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα κάοιας νόρμας απλά ίσως να τίθετε και θέμα ηθικής ή ανθρωπίας. Το αποτέλεσμα της μη ικανοποίησης οδηγεί στην κρίση αυτοπεποίθησης.

Γνωριζω πως τα έχω μπερδεμένα στο μυαλό μου και φάσκω και αντιφάσκω αλλίως πιστεύω πως θα το είχα αντιμετοπίσει

Φιλε μου,
τα ιδια τα ειχα κι εγω...ειχα ανοιξει και θεμα \"Ανικανοποιητη\",πολλα παιδια εδω θα το θυμουνται ,με βοηθησε πολυ...
Εμενα αποδειχτηκε οτι οφειλεται στην αναγκη που ειχα για επιβραβευση...σαν παιδι...γιατι τα παιδια δεν αξιολογουν αυτα που τους συμβαινουν με τη λογικη, αλλα με το συναισθημα..
Θέλω να σε ρωτησω ..η αυτοπεποιθηση σου με τι περιστατικα πεφτει?Υπαρχει καποιος που σου ασκει κριτικη?
γενικα την κριτικη την παιρνεις βαρεως?