Είναι η ΙΔΨ καθαρά ψυχιατρικό θέμα η όχι?

Τι πιστεύετε οτι οφείλεται στο χαρακτηρα στη ψυχολογία του ατόμου η οτι υπάρχει οργανική βλάβη?ελλειψη σεροτενίνης π.χ...μάλιστα έτυχε να διαβάσω και αυτό πριν λίγο

http://www.healthview.gr/node/21340

Είναι οργανικό θέμα αλλά ο χαρακτήρας και ο τρόπος σκέψης επηρεάζει.Άλλωστε είναι βιολογικό πρόβλημα του εγκεφάλου.Ακριβώς όπως η διατροφή επηρεάζει το έλκος βιολογικό πρόβλημα του στομαχιού.
Η τροφή για το στομάχι και το έλκος είναι ότι οι σκέψεις για την ΙΔΨ και τον εγκέφαλο.
Βασικά το θέμα είναι οργανικό αλλά η ψυχολογία καλό είναι να είναι ανεβασμένη.

Καιι αν είναι οργανικό μπορεί να αντιμετοπιστεί μόνο με φάρμακα?

Αυτός ο \"δυιστικός\" τρόπος σκέψης για τα ψυχικά νοσήματα (αλλά και για την \"ψυχή\" γενικότερα) είναι αρκετά λάθος. Τι πάει να πει \"οργανικό\" και \"ψυχολογικό\"? Αυτή την στιγμή που γράφω και αυτή την στιγμή που με διαβάζετε γίνονται αλλαγές στον εγκέφαλο μας. Η λειτουργία του εγκεφάλου είμαστε εμείς οπότε είναι δύσκολο να προσδιορήσεις που τελειώνει το οργανικό και που αρχίζει το ψυχολογικό-ίσως και απλά λάθος η άκυρο- γιατί το ψυχολογικό είναι η λειτουργία του οργανικού και επηρεάζει το οργανικό με την σειρά του. Αν για τις επόμενες μέρες κάνω μόνο αρνητικές σκέψεις ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλος μου θα αλλάξει και διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου θα \"φώτιζαν\" σε ένα μαγνητικό τομογράφο. Γι αυτό και είναι δύσκολο να καταλάβεις την \"αιτιότητα\". Κάποια γονίδια έκαναν τις σεροτονεργικές περιοχές να υπολειτουργούν η κάποια γονίδια προκάλεσαν μια προδιάθεση για αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα που μετά από ανάλογες αρνητικές εμπειρίες έκαναν τις σεροτονεργικές περιοχές να υπολειτουργούν? Η ίσως κάποια γονίδια να μην δημιούργησαν κάποια \"στεγανά ασφαλείας\" σε κάποια άτομα ούτως ώστε να υπάρχει ο κίνδυνος αυτά τα άτομα να μπορούν να \"ξεφύγουν\" πιο εύκολα και πιο πολύ σε αρνητικές εμπειρίες. Η σημερινή επιστήμη κλίνει προς το δεύτερο η/και το τρίτο και γενικότερα προς πολύπλοκους τρόπους αιτιότητας που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα κοινό τελικό στάδιο (π.χ. μια ψυχική διαταραχή)

Πάντως έρευνες με λειτουργικούς μαγνητικούς τομογράφους σε άτομα με διαταραχές διάθεσης και άγχους έχουν δείξει ότι τόσο μετά από φαρμακοθεραπεία-όσο και μετά από γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία- αλλάζουν οι περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται ( \"φωτίζουν\") και μάλιστα με παρόμοιους τρόπους. Στην πρώτη περίπτωση τα φάρμακα κάνουν τις περιοχές που εν μέρη προκαλούν το άγχος ποιο \"δύσκολες\" στο να ενεργοποιηθούν ενώ στην δεύτερη, η ψυχοθεραπεία κάνει σταδιακά τις ανώτερες βουλητικές περιοχές (προ-μετωπιαίος λοβός) να \"επαναδικτυώσουν\" σταδιακά πάλι τις περιοχές που ευθύνονται για το άγχος (ώστε πάλι να μην ενεργοποιούνται τόσο εύκολα η/και να ενεργοποιούνται με διαφορετικά ερεθίσματα).


Οπότε νομίζω ότι η καλύτερη λύση είναι πρώτον, ψυχοθεραπείες που έχου δείξει να έχουν καλή αποτελεσματικότητα-όπως η Γ-Σ Θεραπεία η/και Mindfulness-Based Cognitive Therapy κλπ. συνοδευόμενες από μια φαρμακοθεραπεία που να \"διευκολύνει\" την όλη επίπονη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και γενικότερα να βελτιώσει κάπως την ποιότητα ζωής (αρκεί να μην κάνει παρενέργειες-αυτό είναι και ανάλογα το άτομο). Αν δεν υπάρχουν χρήματα και χρόνος τότε αναγκαστικά η φαρμακοθεραπεία από μόνη της είναι μια κάπως supportive λύση αλλά πάντα έχοντας στον ορίζοντα μια ψυχοθεραπεία για καλύτερα καθώς και πιο ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Αν γίνεται και τα δύο όλα καλά!

Tι είναι πάλι η mindfulness-based cognitive Therapy?
Διάολε,εκεί που λέω πως έμαθα κάποια πράγματα για τις θεραπείες,μετά,τσουπ,ξεφυτ� �ώνει άλλη μία,λολ.:D

Είναι τελικά η ψυχολογία ένας κλάδος που γεννώνται καθημερινά νέα δεδομένα που την αφορούν,φαίνεται να βρίσκεται σε αδιάκοπη εξέλιξη,φταίει το διαπλεκόμενο της σύνθετης σύγχρονης πραγματικότητας ή απλά πως ξεπερνάει σκοταδισμούς και συνδέεται περισσότερο με άλλους επιστημονικούς τομείς,αντλεί εργαλεία/αποτελέσματα κι απ\'αυτούς και εμπλουτίζει τη γκάμα ενασχόλησής της;Άκυρο,αλλά αυτό μου βγήκε.:P

Michael,ερώτηση.Κάποιο άλλο μέλος της στενής ή ευρύτερης οικογένειας υπάρχει που να πάσχει επίσης από ίδια ή άλλη μορφή ΙΔΨ.Γιατί και η κληρονομικότητα παίζει έντονα,άρα και γονιδιακά εντυπώματα υπάρχουν,ίσως όπως το ανέφερε ο Πετράν και με μορφή κάποιας ευαισθησίας ή έλλειψης δικλείδων ασφαλείας,κλαψ λυγμ,έχω κι εγώ έλλειψη δικλείδων,δεν είσαι ο μόνος,λολ.

#Ωραίο ποστ Πετράν,πολύ ενδιαφέροντα όσα ανέφερες.Φωτίστηκαν κάποιες περιοχές μου,λολ.

Όχι κανένα..βασικά εγώ αυτό το πρόβλημα το έπαθα επειδή όταν ήμουν 13 χρόνων ο πατέρας μ πέθανε από καρκίνο και βίωσαν μια τραγική περίοδο 1 χρόνου μέχρι να πεθάνει(Καρκινος

Δε βίωσαν μόνο οι άλλοι,βίωσες κι εσύ και προφανώς σε σημάδεψε το γεγονός(και όλη η επώδυνη περίοδος τόσο της ασθένειας,όσο και του πένθους στο άμεσο περιβάλλον σου)καθώς ήσουν και σε μία ηλικία που ακόμη ο χαρακτήρας σου ήταν υπό διαμόρφωση.

Αλλά τώρα πια είσαι ενήλικας και μπορείς να βρεις τους τρόπους να ξεπεράσεις γεγονότα,να αποδεχτείς και να προχωρήσεις διεκδικώντας μία ζωή για την οποία δε θα υπάρχουν\"ελαφρυντικά\".Για� �ί σκέψου πως μπορεί(δίχως να το καταλαβαίνεις,να το κάνεις δηλαδή δίχως να το συνειδητοποιείς),να \"χρησιμοποιείς\"τη δικαιολογία του πατρικού θανάτου για ό,τι αρνητικό βιώνεις στο σήμερα,ένα είδος θυματοποίησης που αισθάνεσαι πως έγινε άθελά σου και σε κυνηγά.

Σε ποιους τομείς εντοπίζεις εσύ να εκδηλώνονται τα συμπτώματα των ψυχαναγκασμών,νομίζω πως είχες κάποια στιγμή γράψει για τις διαπροσωπικές σου σχέσεις και ειδικότερα για τις ερωτικές,ε;

Αρρώστιες και αυτό με τις σχέσης τ βιωσα φέτος πρώτη φορά

Έλα Michael,εδώ είμαι,σέρνεται σήμερα το ρημαδοίντερνετ και μπαινοβγαίνω.Λοιπόν,έχεις αντιληφθεί δηλαδή πως έχεις υποχονδρίαση,μία ενασχόληση με συμπτώματα σωματικά και σύνδεσή τους με ασθένειες που πιστεύεις ότι μπορεί να έχεις,κάτι τέτοιο;Ψάχνεις δηλαδή πηγές ιατρικές παντού(και διαδικτυακά)για να εντοπίσεις ασθένειες των οποίων τα συμπτώματα \"ταιριάζουν\"με τα δικά σου,αυτό κάνεις;

Αν ναι,δε μπορείς να αντισταθείς σε αυτή την παρόρμηση αλλάζοντας λίγο κάποιους τρόπους σκέψης,πχ την ώρα που αρχίζει να σε βασανίζει ο φόβος κι η αμφιβολία για το αν είσαι υγιής,να \"διακόψεις\"την διαδικασία προτού παρασυρθείς με κάποιες σκέψεις που να μπλοκάρουν,πχ\"γιατί να είναι ο πόνος μου αυτός καρκίνος,ή γιατί να σημαίνει αυτόματα πως η σωματική ενόχληση αυτή είναι \"επικίνδυνη\"σώνει και καλά,έχεις δοκιμάσει ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο,βοηθώντας τον εαυτό σου να προσπαθήσει να μη μπαίνει σε ψαξίματα που φοβίζουν περαιτέρω και δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία;

Πηγαίνεις συχνά για εξετάσεις σε γιατρούς,επισκέπτεσαι ειδικούς επίσης σε βαθμό μεγαλύτερο του απαραίτητου,κι αν ναι,πόσο συχνά το κάνεις;Παρατηρείς επίσης σωματικές λειτουργίες,πχ χτύπους καρδιάς που σου γίνονται αντιληπτοί και κρίνεις πως είναι μη φυσιολογικοί;Και κάνεις αυτοδιαγνώσεις;

Τα παραπάνω σε έχουν απασχολήσει σε έντονο βαθμό;

Σκέψου επίσης πως καθώς ένα γεγονός όπως η ασθένεια του πατέρα σου και ο θάνατός του από αυτήν εντυπώθηκαν μέσα σου και δέθηκαν με φόβο,τώρα εσύ ψάχνεις ανάλογες\"επικινδυνότητες\" πάνω σου,βλέπεις την ομοιότητα;

Mπορεί να είναι ένα είδος σωματόμορφης διαταραχής,είναι πιθανότερο αυτό από ocd,αλλά καθώς δεν είμαστε ειδικοί,θα χρειαστεί να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να δεις τι πραγματικά παρουσιάζεις αυτή την εποχή και να σου γίνει η σωστή διάγνωση,όπως και να συζητήσετε τις κατάλληλες θεραπείες,κλπ.Έχεις πάει σε κάποιον να το κοιτάξεις ή ακόμη;

Φίλε αυτό το πρόβλημα το είχα πέρισυ για 2 μήνες μέχρι Σεμπτέμβριο και πέρασε μόνο του ναι ολα αυτά που λες τα έκανα ...αλλα οπως σου είπα δεν εχω ουτε ενα ψυχαναγκασμό γιαυτο το θέμα πια πέρασε απλά...αυτό που με απασχολεί τώρα είναι η ιδψ σχετικά με τη σχέση μου
(πάντως έχεισ δίκιο σε όλα τα παραπάνω)

απο οσο εχω ψαξει δεν πιστευω οτι ο ψυχαναγκασμος ξεκινα απο οργανικες βλαβες... εχω ακουσει οτι καποια ατομα εχουν την προδιαθεση να παθουν τετοιου ειδους ψυχολογικα οπως ψυχαναγκασμους η καταθλιψεις.θεωρω οτι ειναι καθαρα θεμα ψυχολογικο και κυριως θεμα του μυαλου γιατι ολα απο κει ξεκινουν και οχι παθολογικο η ο,τιδηποτε αλλο ιατρικο.