παρα-δωθηκα ?

Οι αλλοι ειναι σκληροι ή εγω δεν ειμαι αρκετα σκληρος για να με προστατευω ? Ειναι δυνατον να αγαπας καποιον οταν εκκρεμουν βασικοτατες αναγκες σου ? Οι αλλοι μου λειπουν ή εγω λειπω απτον εαυτο μου ? Ειναι δυνατον να ζητας τον αλλο να αφησει τον εαυτο του για να προσεξει εσενα ? Οταν δεν κανω εγω πραματα για τον εαυτο μου ειναι δυνατον να τα απαιτω απο αλλους ? Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να φροντισω τον εαυτο μου αλλα τοσο ευκολο να απευθυνθω σε αλλους γιαυτο ? γιατι νιωθω παρατημενος απτους αλλους ? γιατι μπλεκω τους αλλους στη σχεση με τον εαυτο μου ? μερχι ποιο σημειο δεν εχω αναγκη τους αλλους?

Ωραία ερωτήματα Lef.Και θεωρώ πολύ θετικό που σε απασχολούν.Σημαίνει πως έχεις φτάσει σε επίπεδο που είναι πολύ κοντά στο να δώσεις ο ίδιος τις απαντήσεις που θα πηγάζουν από μία σωστή αξιολόγηση της εσωτερικής και εξωτερικής σου πραγματικότητας σε σχέση με τους ανθρώπους που σε πλαισιώνουν.

Πάντως,το ότι δεν προστατευόμαστε πολλές φορές με ικανό τρόπο,δεν είναι θέμα σκληρότητας,είναι μάλλον θέμα πως μάθαμε να βάζουμε τις ανάγκες άλλων πάνω από τις δικές μας(συχνότατο στους ενήλικες που ήταν κακοποιημένα παιδιά)και καταβάλλαμε πάντα υπερπροσπάθειες να μας εγκρίνουν και να μας αγαπούν,αφού η άνευ όρων αποδοχή δεν έπαιζε με την καμία.

Δε μάθαμε τι σημαίνει αυτοπροστασία,θέσπιση σωστών ορίων,με συνέπεια να πέφτουμε αρκετές φορές θύματα του εαυτού μας αλλά και των άλλων.Δεν έμαθες να φροντίζεις τον εαυτό σου,άρα ίσως περιμένεις να σε φροντίζουν άλλοι,όπως ένα παιδί.Είναι και μεγάλες οι ανάγκες για αποδοχή,αγάπη,προσοχή,οπότ� � και στις σχέσεις βγαίνουν αυτά τα θεματάκια και δημιουργούν ανισορροπίες.

Στα παιδικά χρόνια των ατόμων που υφίστανται συναισθηματική ή σωματική κακοποίηση(ή και τα δύο),οι προσπάθειες να γίνουμε τα καλά παιδιά,μας προσέφεραν μία αίσθηση ελέγχου της πραγματικότητας,γιατί θα εκμηδενιζόμασταν αν δεν το κάναμε,θα ήταν σα να δεχόμασταν ως κομμάτι μας την ανασφάλεια,την αίσθηση αδυναμίας,την απόγνωση.Μας προσέφερε έναν υποτυπώδη έλεγχο πάνω στις καταστάσεις.
Και δεν αποσείονται εύκολα οι συμπεριφορές αυτές,παρά θέλει δουλειά και σταδιακή συνειδητοποίησή τους,και μετά πάλι σταδιακή αντικατάσταση με νέα σχήματα συμπεριφορών,ενήλικων,εύκα μπτων,που δε θα σέρνουν ενοχές και υπεραναπληρώσεις.

Παρατημένος από ποιους νιώθεις,ποιοι νομίζεις πως σε εγκατέλειψαν;
Kαι σε ποιες σχέσεις εντοπίζεις να υπάρχουν θέματα σαν αυτά που ανέφερες;(αν θέλεις να απαντήσεις φυσικά)
:)

Ευχαριστω για οτι μου εγραψες ραιν, σε φιλικες σχεσεις αναφερομαι . μαλλον τις απαντησεις στα ερωτηματα μου τις ξερω πανω κατω.. ηθελα να μοιραστω απλα αυτα τα ερωτηματα καπου που αισθανομαι οτι υπαρχει κατανοηση. Ειναι πολυ κουραστικο ..το να ειναι πολυ πιο ευκολο να περνανε μεσα απο τους αλλους οι αναγκες μου. μαλλον χρειαζεται εξασκηση και καποτε θα το συνηθισω να αυτοεξαρτιεμαι σε καποιο φυσιολογικο βαθμο..
Δλδ ή οι δικες μας αναγκες ή των αλλων? δεν υπαρχει μεση λυση λες? και εχεις μηπως κανενα παραδειγμα απτη ζωη σου πως αντικατεστησες (παιδικες) συμπεριφορες με πιο ..ενηλικες?

Ε ναι,σε δυαδικές σχέσεις η μέση λύση είναι το ιδανικό.Η κάλυψη των αναγκών και των δύο μερών στο μεγαλύτερο δυνατό,δίχως την ανισορροπία στη δοτικότητα ή στην απαιτητικότητα.Ίσως όμως θα χρειαστεί να γίνεις πιο εύκαμπτος γι αρχή,να δεχτείς πως η ισορροπία θέλει το χρόνο της,εσύ θέλεις το χρόνο σου για να μπορείς να δεις πότε η ζυγαριά γέρνει προς το ένα ή το άλλο μέρος και να τροποποιείς τη συμπεριφορά σου ανάλογα για να μην καταπιέζεσαι και να μην καταπιέζεις μέσα στις σχέσεις σου.Αυτό το ανάμεσα δηλαδή,το σημείο που κανένας δε θα βγαίνει ζημιωμένος ή \"κερδισμένος\"έναντι του άλλου μέρους,για μένα είναι το ιδανικό.

Όμως σκέψου πως ακόμη και το ιδανικό για μας είναι κάτι που και αυτό αλλάζει στην πορεία μας,μπορεί δηλαδή ωριμάζοντας και μαθαίνοντας περισσότερα για μας ακόμη και αυτό που παλιότερα θεωρούσαμε ως ιδανικό να το φτιάχνουμε,διορθώνουμε,ανα πλάθουμε στο μυαλό μας και στη νέα μας πραγματικότητα,για να ταιριάζει με τα δεδομένα που προκύπτουν.

Μία συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να μη βιάζεσαι,απαιτώντας από τον εαυτό σου ή από τους άλλους όλα εδώ και τώρα,να προχωράς με μικρά και σταθερά βήματα,αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό σου από υπερβολές που δημιουργούν συγκρούσεις,ενοχές και αρνητισμούς,στενάχωρες σκέψεις,μπλα μπλα.Θέλει χρόνο να μάθεις και ποια ακριβώς πράγματα σε ενοχλούν στις σχέσεις,να εντοπίζεις τα κενά ή τις υπεραναπληρώσεις και να μπορείς μετά να έρχεσαι να τροποποιείς ώστε να ξαναισορροπούν οι σχέσεις σου και να νιώθουν καλυμμένες και οι δύο πλευρές.

Εσύ σε σχέση με τους φίλους/φίλες σου πώς θα σε περιέγραφες,ως δοτικό ή ως απαιτητικό περισσότερο;Σε ποια πλευρά δηλαδή κλίνει αυτή την εποχή η ζυγαριά της συμπεριφοράς σου;Κρίνεις πως ζητάς περισσότερα απ\'όσα μπορούν να σου δώσουν,δίνεις περισσότερα απ\'όσα παίρνεις,κλπ,τι ακριβώς θεωρείς πως συμβαίνει;